Kindcentrum de Ontdekking: leren via mini ondernemingen

Geplaatst op 22 februari, 2019 

Onlangs was ik op Kindcentrum de Ontdekking in onze wijk Oosterheide te gast bij een van de vele mini ondernemingen die de Ontdekking rijk is: De Lettertuin.

De Lettertuin, een van de vele mini ondernemingen van Kindcentrum de Ontdekking

Nou is de Ontdekking al een rijke school in de zin van dat het een ontwikkelingsgerichte school is maar tel daar nog eens tien verschillende mini ondernemingen bij op en de caps Lock mag aan: RIJK.

Als je op woensdagmiddag de Lettertuin binnen stapt, word je meteen omringd door een wolk van energie. De kinderen die in de Lettertuin werken, hebben daar zelf voor gekozen. Sterker nog: ze moesten ervoor solliciteren en motiveren waarom de Lettertuin hun favoriete mini onderneming is.

De Lettertuin is een echte bibliotheek

In de Lettertuin draait het om samenwerken met als doel het bevorderen en stimuleren van lezen, of het nou lezen is om weg te dromen of om te leren, kom lekker lezen in de Lettertuin. Lezen is veel meer dan letters, woorden en zinnen scannen want lezen voedt en stimuleert je hersenen. Superbelangrijk en de kinderen die in de Lettertuin werken, weten dat.

Lezen voedt

Net als bij de grote bibliotheek in de stad, komt er bij de Lettertuin aardig wat kijken om zo’n bibliotheek op school draaiende te houden.

Die woensdag waren de kinderen van groep vier te gast in de Lettertuin en dat betekent voor de kinderen die in de Lettertuin werken dat de mouwen moeten worden opgestroopt. Zo wordt er hulp geboden bij het kiezen van de juiste boeken, is er voor wie dat wil of nodig heeft advies. Gelezen boeken worden ingeleverd en die moeten worden gescand, geregistreerd in de computer en weer netjes op z’n plek worden gezet zodat een ander het boek weer kan lezen. De Lettertuin moet een gezellige plek zijn die uitnodigt tot lezen en dat betekent de boel versieren en leuk aankleden.

Gezellige leeshoekjes

En als mede ondernemer wil je natuurlijk wel weten wat de gebruikers van de Lettertuin ervan vinden dus wordt er een echte enquête op touw gezet. Enthousiasme werkt aanstekelijk en daarom wordt al dit werk vol overgave gedaan.

Beetje hulp van een betrokken ouder

Als gast werd me gevraagd of ik nog tips heb? Even denken… Ja: misschien wat eenvoudige Engelse boekjes voor kinderen die graag Engels willen leren. En wat rustige achtergrondmuziek zou ik zelf ook best aangenaam vinden. De Lettertuin grenst aan een zijingang van de school en als daar kinderen of volwassenen doorheen lopen die zich niet realiseren dat ze dwars door een bibliotheek lopen, kan dat best storend zijn. Een vriendelijk informatiebordje misschien om erop te wijzen dat je door een bibliotheek loopt. Of zo’n streng kijkende bewaker zoals in de grote bibliotheek in de stad? Nee, doe dat maar niet zo’n bewaker.

Wat leer je zoals via zo’n mini onderneming? Samenwerken natuurlijk, overleggen, afstemmen, ordenen, opruimen, computergebruik, behulpzaam zijn en nog veel meer.

Klaar met ingeleverde boeken inscannen, dan duik je zelf even in een boek

Wil je ook eens een kijkje nemen bij een van de vele mini ondernemingen? Ze zijn actief op woensdagmiddag van half een tot twee uur en ze vinden het vast leuk als je eens komt kijken. Wel van te voren even melden dat je graag komt.

Ondernemen is vaak synoniem voor zoveel mogelijk geld verdienen, maar de kern ervan is toch echt dienstbaarheid, elkaar vooruit helpen. Kinderen snappen dat en dat kunnen we maar al te goed te goed gebruiken in onze samenleving.

Iedereen die me alles heeft verteld over de Lettertuin en me heeft laten zien hoe deze mini onderneming werkt: dank jullie wel!

Bewaard onder Onze wijk | 2 Comments

Tags: , , , , , ,

Leven in drie observaties

Geplaatst op 18 december, 2016 

Leven in drie observaties, dat is nogal wat. En toch gaat me dat lukken hoor.

Woensdag was ik samen met de groepen 5 van ‘Kindcentrum de Ontdekking‘ op de ijsbaan op de Markt. Nadat ik weet ik veel hoeveel kinderen had geholpen met hun schaatsen, gebeurde er wel een en ander op en rondom de ijsbaan:

Een kind dat valt krijgt meteen hulp om weer op te staan en verder te schaatsen.

Een kind dat aan de kant zit te huilen omdat het pijn heeft krijgt troost, probeert het daarna nog een keer en schaatst lachend verder. 

Een kind dat niet kan schaatsen krijgt les van een kind dat ook niet kan schaatsen maar dat net 5 minuten langer op het ijs staat. 

Eckhart Tolle noemde het een spirituele oefening: The practice of people watching. Zelf vind ik het meer een openbaring van goedheid die in overvloed aanwezig is en die zich graag laat zien als je er even tijd voor neemt om eens goed om je heen te kijken.

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: , , , ,

Ga alvast maar sparen voor je advocaat

Geplaatst op 24 oktober, 2015 

Voor elke foto of filmpje van je kinderen dat je online deelt, leg je beter alvast EUR 100,- opzij. Zet het op een aparte bankrekening want je gaat dit geld hard nodig hebben als later, als je kinderen volwassen zijn,  ze jou voor de rechter slepen omdat je jaren lang hun privacy naar de kloten hebt geholpen en waar zij hun leven lang de nasleep van voor hun kiezen krijgen.

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: ,

De ballenbakouders

Geplaatst op 8 september, 2015 

Je hebt in de binnenspeeltuin drie soorten ouders:

  1. De ouders in korte broek en op slippers of ander makkelijk schoeisel. Dat zijn de ouders die thuis al hebben besloten dat ze hun kind niet alleen of met andere kinderen laten spelen. Met voorbedachte rade kruipen ze samen met hun kind de ballenbak in.
  2. De ouders die daar niet op zijn voorbereid en ter plaatse beslissen dat ze hun kind niet alleen of met andere kinderen laten spelen. Deze categorie herken je eraan dat ze zich met ongemakkelijk zittende kleding door de binnenspeeltuin voortbewegen waar ze met hun veel te grote lijven de hele boel blokkeren voor de kinderen.
  3. De ouders die aan de kant zitten en zich ergeren en die hopen dat die veel te grote lijven van categorie 2 ergens vast komen te zitten.

Toen diezelfde ouders zelf kind waren gingen ze de straat op om met andere kinderen te spelen. Ja, daar gebeurde wel eens wat. Een ruzie, een bloedneus, een geschaafde knie. Vallen, opstaan, pleister, kusje en weer verder spelen. Die binnenspeeltuinen die aan god mag weten hoeveel veiligheidseisen moeten voldoen bestonden toen niet. Kinderen klommen in echte bomen en vielen daar wel eens uit ja.

En nu, als ouders, zijn ze bang om hun kind alleen of met andere kinderen te laten spelen, bang dat er wat gebeurt. Het is juist de bedoeling dat er wat gebeurt, daar is spelen voor bedoeld! En die kinderen hebben echt niet bij elke poep of scheet aanmoedigingen nodig hoor. Moet je voorstellen dat je vroeger zelf in een boom klom en dat je ouders je onderaan die boom staan te roepen: je kunt het, kom op, je bent er bijna, ja goed zo, toppie! En waar je vriendjes/vriendinnetjes bij staan natuurlijk. Je zou je toch kapot schamen?

Maar goed, ik moest even naar het toilet en bedacht me dat ik erover zou gaan bloggen. Dat geeft dan toch nog wat zin en betekenis aan zo’n binnenspeeltuinervaring. Ik loop even later terug naar de plek waar ik zat en zie hoe een moeder met haar kind in de ballenbak ligt.

Ze maakt een selfie die over twee seconden wel op Facebook zal staan. Tijd om dringend naar huis te gaan.

Bewaard onder vaderschap, Verhaaltjes | 4 Comments

Tags: , , ,

Ongemakkelijke situaties

Geplaatst op 17 augustus, 2015 

Moeder en jong kind lopen langs het terras. Moeder zet kind tegen een muur met het gezicht naar die muur. Kind huilen. Of het maar even wil nadenken over wat het aan het doen is. Kind nog harder huilen.

Vader en jong kind lopen door de winkelstraat. Vader tilt kind op en zet het achter een hekje waar het  niet weg kan. Kind huilen. Vader zegt dat ie er genoeg van heeft en doet net of hij wegloopt. Kind nog harder huilen.

Ik verzin het niet, was dat maar waar.

Ik heb met die kinderen te doen. Eigenlijk zou ik ook met die ouders te doen moeten hebben maar dat heb ik een stuk minder. Dat zal wel met mijn oordelen te maken hebben.

Moet ik in zo’n situatie wat doen of juist niet en waarom? En als ik wat doe, wat dan en hoe? Heeft iemand hier ervaring mee?

Bewaard onder vaderschap | 14 Comments

Tags: ,

Opgroeien in een vuile wereld

Geplaatst op 19 oktober, 2014 

Een generatie groeit op in een vuile wereld, een wereld waar plastic flesjes, blikjes, plastic tassen, snoeppapiertjes, lege zakken chips, sigarettenpeuken en glas op straat ligt.

En niet alleen op straat: het ligt in de speeltuinen waar deze kinderen spelen, op de stoepen waar ze leren fietsen en rolschaatsen, rondom de scholen waar ze leren lezen en schrijven, naast de huizen waar ze hun veilige thuis hebben, in de bossen waar ze hutten bouwen, op de velden waar ze samen voetballen en op de stranden waar ze tijdens de zomer vakantie vieren.

Voor deze generatie:

Denk niet dat dit normaal is.
Denk niet het altijd zo geweest is.
Weet dat het nog niet eens zo heel lang geleden buiten schoon was.
Weet dat het buiten weer opnieuw schoon kan worden.
Geloof dat dit mogelijk is.

Het is vreselijk en dat deze generatie een vuile wereld van ons erft. We mogen dat niet toestaan, ook wij mogen het niet normaal vinden dat het buiten zo vies en vuil is, ook wij moeten erin geloven dat het buiten weer schoon kan worden. Morgen is weer een nieuwe dag om hier een bijdrage aan te leveren, een dag vol mogelijkheden om ten minste één stuk zwerfafval op te pakken en op te ruimen. Of weet je wat: begin vandaag nog.

 

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags: , , ,

Meehelpen omdat je het leuk vindt

Geplaatst op 8 oktober, 2014 

Een paar weken geleden was ik in de buurtmoestuin bij Kindcentrum de Ontdekking bezig met het omspitten van onkruid. Dat was hard nodig om ervoor te zorgen dat als mensen de onlangs geplaatste AED nodig hebben, ze zich niet eerst een weg hoeven te banen door het onkruid.

Een voorbijgangster vroeg me nog wie er eigenlijk voor die buurtmoestuin zorgt. Daar hoef ik nooit lang over na te denken: wie zich ertoe geroepen voelt en wie er zin in heeft.

Want, zo blogde ik eerder, de buurtmoestuin gaat over de samenleving van de toekomst, een samenleving waar niemand ‘de baas’ is en waar mensen vanuit vrijheid bijdragen wat ze willen, hoe ze het willen en wanneer ze het willen. Handelen vanuit eigen behoeften in plaats van dat iemand zegt wie wat wanneer moet doen.

Leuk bedacht toch? Maar werkt het ook? Met de buurtmoestuin wil het met deze filosofie op dit moment niet zo erg vlotten. En toch geloof ik wel in deze filosofie.

Op het schoolplein van Kindcentrum de Ontdekking heb ik ook twee keer zand geveegd, gewoon lekker authentiek met een bezem. En wie komen er dan helpen, zonder dat het ze wordt gevraagd of wordt opgedragen? Kinderen! Ze hadden hun pauze kunnen besteden aan lekker buiten spelen maar een flink aantal wilde dolgraag meehelpen met vegen. En dat deden ze vol overgave, gewoon omdat ze het leuk vinden.

Ik herhaal: en toch geloof ik wel in deze filosofie.

Meer over de buurtmoestuin lees je op de wijkblog Oosterheide

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , , ,

Grote veranderingen

Geplaatst op 11 juli, 2014 

Stel je voor dat je voor een grote verandering staat: verandering van baan, een andere partner, verhuizen naar een andere stad, je baan opzeggen en dat boek schrijven waar je al jaren van droomt of alles achter je laten en een jaar lang de wereld rondreizen.

En stel je dan voor dat je aan de vooravond van die grote verandering door een erehaag van mensen mag lopen, rennen of dansen die luid applaudisseren en jou toejuichen.

En stel je voor dat je niet alleen door die erehaag loopt, rent of danst, maar dat je dat met een heleboel andere mensen doet die voor dezelfde verandering staan als jij.

Zou die grote verandering dan niet ineens een stuk gemakkelijker worden? Zou die grote verandering niet ineens een feestje worden in plaats van iets om bang voor te zijn?

Bij Kindcentrum de Ontdekking hebben ze zo’n ritueel.

Op de laatste woensdag van het schooljaar verzamelen alle kinderen, leerkrachten en ouders zich op het schoolplein. Als eerste is groep acht aan de beurt. Door een dikke rij kinderen, leerkrachten en ouders lopen, rennen en dansen ze van de schoolingang naar de uitgang die symbool staat voor de grote wereld buiten de zo vertrouwde school. Er is muziek, applaus en toejuichingen.

Daarna is groep 7 aan de beurt voor hetzelfde ritueel. Alleen lopen, rennen en dansen zij niet naar de uitgang maar naar hun nieuw leerkracht die aan de overkant van het schoolplein staat en met wie ze na ze zomervakantie een jaar samen zijn.  En zo komt elke groep aan de beurt.

Het is een ontroerend ritueel en oh zo belangrijk. Ik heb er weinig behoeft aan om in wrok terug te kijken naar mijn schooltijd maar zo’n ritueel had ik ook wel gewild.  Het staat misschien haaks op het beeld dat het journaal en de kranten ons voorschotelen maar de wereld is in rap tempo enorm aan het verbeteren.

Het werd tijd.

Bewaard onder Mening | 3 Comments

Tags: , , ,

Volgende pagina →