Dat is de schuld van…

Geplaatst op 16 juli, 2013 

Tafereel bij een speeltuin. Jongetje, jaar of 5, 6, probeert langs de onderkant een buisglijbaan in te klimmen. Het kan gevaar opleveren als er ook een kind naar beneden komt maar dat doen kinderen. En dat jongetje heeft een jonger broertje, misschien net een jaar, dat probeert kruipend na te doen wat zijn oudere broertje net deed.

Mama ziet het en pakt het jonge kind vlug op voordat het in botsing komt met aan ander kind op de glijbaan. Niks aan de hand. Tot papa, zittend op een verhoging van hetzelfde speeltoestel, ziet hoe mama ingrijpt en  roept: dat is de schuld van (naam oudere kind). En mama er nog een schepje bovenop doet door tegen het jonge kind te zeggen: je leert verkeerde dingen van je broer.

Ja kom op zeg: jullie zijn de ouders, jullie zijn de rolmodellen. Niet dat kind van 5, 6 jaar.

Bewaard onder vaderschap | Reageer

Tags: , , ,

Van graaien naar delen

Geplaatst op 21 mei, 2013 

Een paar weken geleden was ik een ochtendje te gast in groep één van een basisschool. Ik mocht meedoen met ‘thematisch werken’ en was ingedeeld in de restauranthoek.

Restaurantje spelen dus. ‘Ik speel de kok wel’ zeg ik en verwacht dat de kinderen de overgebleven rollen van ober en klanten onderling verdelen.

Maar zo werkt dat niet met vier- en vijfjarigen. Niemand eigent zich een rol toe, dat gaat allemaal in overleg. Wie heeft er al kok gespeeld en wie nog niet? Wie was de vorig keer klant en wie wil dat nu zijn? Wie wil de ober zijn?

Als na afstemming is vastgesteld dat ik de rol van klant speel, zeg ik: ‘OK, laten we meteen beginnen’.

Maar zo werkt dat niet met vier- en vijfjarigen. Er wordt eerst afgestemd over de verhaallijn van het rollenspel.

Na een rollenspel dat zowel serieus als hilarisch is, ben ik vol vertrouwen over de toekomst. Ik denk niet dat het mijn generatie is die het verschil gaat maken, die voor de omslag gaat zorgen van een wereld van graaien naar een wereld van delen. Nee, het is de generatie die na ons komt.

Bewaard onder vaderschap | 11 Comments

Tags: , , ,

Vriendjes- en vriendinnetjeboekje

Geplaatst op 22 januari, 2013 

Uit een vriendjes- en vriendinnetjesboekje:

Vraag: Wat is er zo speciaal aan jou?
Antwoord: Dat ik zo mooi ben, van binnen en van buiten.

Wat zullen die kinderen diep van binnen lachen om ons volwassenen, om onze bullshit van binnen en van buiten, onze drama’s van binnen en van buiten, onze leugens van binnen en van buiten, onze angsten van binnen en van buiten en onze onechtheid van binnen en van buiten.

Als je op deze blog wilt reageren, begin dan je reactie met wat er zo speciaal is aan jou want anders word je reactie niet geplaatst. Gebruik van smileys is niet toegestaan. Gewoon omdat het leuk is. Dat is namelijk zo speciaal aan mij: ik ben erg leuk.

Bewaard onder vaderschap | 10 Comments

Tags: , ,

Dan kun je nergens meer naar kijken

Geplaatst op 17 januari, 2013 

Amateur toneelvereniging verzint een vervolg op het sprookje van Sneeuwwitje. Like

Amateurvereniging speelt dit stuk in het theater voor kinderen tussen 4 en 12. Like

Het acteerwerk is niet altijd even goed maar iedereen doet z’n best. Like

Tot:

De boze koningin met een mes achter de hofnar aan rent en gilt: ik snijd je aan stukken. Dislike

En als je het daar dan met mensen over hebt, als je zegt dat zo’n toneelvereniging best wat meer rekening kan houden met  jonge kinderen, dan krijg je te horen: dan kun je nergens meer naar kijken. Dislike

Bewaard onder vaderschap | Reageer

Tags: , ,

Zie ik daar een lach?

Geplaatst op 7 december, 2012 

Nee, wat je ziet is een kind dat huilt, een kind met verdriet. Een kind dat huilt hoeft niet te lachen omdat jij haar verdriet niet kunt uithouden. Blijf met je fikken van haar verdriet af.

Bewaard onder vaderschap | 9 Comments

Tags: , ,

Bont en blauw

Geplaatst op 5 april, 2012 

Via verschillende social media kanalen komen ze bijna dagelijks bij me binnen: mishandelde kinderen. Bont en blauw geslagen en met ogen vol verdriet en pijn kijken ze me aan.

Ik kan er niet onberoerd naar kijken maar voel me tegelijkertijd zo machteloos. Wat kan ik doen? Op de barricaden klimmen zoals sommige anderen doen en actie voeren? Hoezeer ik sommige van dat soort initiatieven ook waardeer, ik zie mezelf op dit moment geen kruistocht voeren. Maar wat dan wel? Lichtwerk doen en liefde en licht de wereld insturen in de hoop en vertrouwen dat het bij die kinderen terechtkomt en bij de volwassenen die dat leed veroorzaken?

Die bont en blauwe kinderen stellen mij een vraag: hoe goed zorg jij voor jouw innerlijke kind?

Ik sla mezelf uiteraard niet maar ik denk dat mijn innerlijke kind een aantal dingen graag anders wil. Het zou graag meer ruimte willen hebben om te voelen wat het voelt en om nodig te hebben wat het nodig, vooral dat. Maar ook meer ruimte om te spelen, te gillen, om gek te doen, om te luieren en om al die dingen te doen die kinderen graag doen.

Hoeveel van die ruimte geef ik mijzelf?

Dus dan kies ik er toch maar voor om dat lichtwerk te doen. Die liefde en licht die ik dan de wereld instuur kan ik dicht hij huis houden.

Bewaard onder Persoonlijk, spiritualiteit | 4 Comments

Tags: , , ,

Geboren in een emotioneel disfunctionele maatschappij

Geplaatst op 11 december, 2010 

Voorschool. 08:45 uur. Peuters die meteen gaan spelen. Andere peuters die tegen hun papa of aangeplakt eerst even willen rondkijken. Één peuter huilt. Meestal het startsein voor andere peuters om empatisch mee te gaan huilen.

‘Stop met huilen! Stop met huilen anders ga ik weg zonder kus. Als je stopt met huilen krijg je een kus. Stop met huilen, alle mensen kijken’.

De moeder van het huilende meisje kan het gehuil van haar kind niet uithouden. Misschien mocht zij als kind ook niet huilen van haar ouders. Misschien raakt het gehuil van haar kind en de aanwezigheid van andere ouders en kinderen haar in gevoelens die ze niet kan accepteren. Misschien heeft zij niet de eigenwaarde om te laten zijn wat er op dat moment is.

Misschien, misschien, misschien… Alleen deze moeder kan weten en voelen wat er in haar omgaat, anderen kunnen er alleen naar gissen. Maar wat er ook in haar omgaat: ze laat het haar kind oplossen. Het meisje moet haar emoties terug naar binnen slikken en onderdrukken, ze leert om disfunctioneel om te gaan met haar emoties.

We zouden kunnen leren om op een gezonde manier het hele spectrum van onze gevoelens te voelen en te uiten. Maar dat is niet wat we leren. Wat we bijvoorbeeld wel leren is, zoals ik deze week in een artikeltje las, dat het gebruik van suiker helpt om te voorkomen dat iemand een driftbui krijgt en woedend wordt. En wat we leren is net als het meisje leerde, dat je beloond wordt met een kus van je moeder als je je gevoelens terug naar binnen slikt en onderdrukt.

Dit meisje is net als jou en mij geboren in een emotioneel disfunctionele maatschappij, in een maatschappij die emotioneel vijandig is.

Bewaard onder Codependency, vaderschap | 9 Comments

Tags: , , , , ,

Spelen

Geplaatst op 8 september, 2010 

‘Wat er ook speelt in een land

laat het vooral de kinderen zijn’

Loesje

Bewaard onder Citaten | 2 Comments

Tags: ,

← Vorige pagina