Het leven is elke dag een stukje naar het zuiden fietsen

Geplaatst op 18 juni, 2014 

Morgen komt een delegatie van de gemeente Oosterhout naar Kindcentrum de Ontdekking om naar de buurtmoestuin te kijken en het verhaal daarover te horen om, zo laat de gemeente weten,  te laten zien wat er allemaal kan als je als overheid ‘de touwtjes loslaat’.

Wat ik ze ga vertellen is vrijwel hetzelfde verhaal wat ik groep 5, 6, 7 en 8 van de Ontdekking een paar weken geleden vertelde: het verhaal van de filosofie van de buurtmoestuin. Het is geïnspireerd door het boek ‘De filosofie van de heuvel‘  van Ilja Leonard Pfeiffer.

Samen met zijn Russische vriendin Geyla vertrekt hij op een dag  uit Leiden voor een fietstocht van 41 dagen en 2600 kilometer naar Rome. Elke gedachte aan Rome is dan volslagen belachelijk zegt hij erover, Rome haal je niet als je onderweg bent. En zo wordt het enige doel elke dag, 41 dagen lang, een stukje naar het zuiden fietsen. En wat dat met je doet…..

Een overheid die de touwtjes loslaat is voor mij een overheid die begint met het loslaten van doelstellingen en targets. Elke gedachte aan het bereiken daarvan is (dank je wel Ilja) volslagen belachelijk.  Big reminder to self.

Bewaard onder Boeken, Mening | 2 Comments

Tags: , , , ,

To to’s uitbesteden aan het universum

Geplaatst op 4 maart, 2013 

Jerry en Esther Hicks noemen het in hun boek ‘Vraag en het wordt gegeven’ het placemat proces. Jerry en Esther zaten samen in een restaurant en Esther had er last van dat ze zoveel te doen had. Voor elk onderwerp dat ze op haar to do lijst kon doorstrepen kon ze er drie of meer nieuwe onderwerpen aan toevoegen.

Dit werkte niet voor haar en zij zocht naar een oplossing. Zij pakte de placemat van haar tafel en verdeelde deze in twee kolommen. Boven de linker kolom schreef zij ‘dingen die ik vandaag ga doen’ en boven de rechter  kolom schreef zij ‘dingen die ik het universum wil laten doen’.

Ik heb ditzelfde proces ook een aantal keren uitgeprobeerd en noem het ‘To do’s uitbesteden aan het universum’.  De linker kolom hield ik telkens lekker luchtig en de rechter kolom propte ik vol met de zware onderwerpen, dingen die al weken of maanden vast lijken te zitten.

Dit is wat ik merkte:

Ik had veel meer plezier in het doen van de dingen uit de linker kolom. Doordat ik me niet steeds liet afleiden door al die dingen die ik uit handen had gegeven, had ik veel meer aandacht voor de dingen die ik zelf deed en had er meer plezier in. Door met mijn gedachten weg te blijven van de dingen uit de rechter kolom, had ik veel meer rust en vrede in mijn lijf.

Er deden zich ook verrassingen voor: een aantal dingen uit de rechter kolom kwamen ineens in beweging. Informatie waar ik al lange tijd op zat te wachten, hulp die ik nodig had, ineens was het er. En wat me daarin het meest verwonderde was dat sommige vastgeroeste onderwerpen ineens weer in beweging kwamen op manieren die ik zelf niet had kunnen bedenken. Soms kwam ik ook in situaties terecht waarbij ik zelf ineens in de gelegenheid werd gesteld om een onderwerp uit de rechter kolom in beweging te krijgen. Dan voelde ik in een gesprek ineens aan dat mijn gesprekspartner me misschien verder kon helpen en stelde ik een hulpvraag waarmee ik weer een stapje verder kon komen.

Wat ik ontdekte was hoe ik elke dag aandacht had besteed aan dingen die vast zaten omdat ik ze elke dag op mijn to do lijst zag staan.  Door die via het placemat proces uit te besteden aan het universum trok ik mijn aandacht er vanaf en kon de boel weer in beweging komen.

Als je een onderwerp ziet en daarbij de gedachte lanceert ‘dit zit al maanden vast’, dan blijft het vast zitten. Beter is dan je aandacht er vanaf te halen. Het placemat proces kan daarbij zeer behulpzaam zijn.

Ik vind het een fijn proces om de dag mee te beginnen.  En dan natuurlijk niet de hele dag met een scheef oog naar de rechter kolom zitten staren om te controleren of het universum wel daadwerkelijk voor je aan het werk is.  Je zou het zelf ook niet fijn vinden als je iets voor een ander doet en je elk uur wordt gecontroleerd. Ik in ieder geval niet.

Als je niks hebt met termen als ‘het universum’ kun je volgens mij ook net doen alsof je een zaakwaarnemer hebt aan wie je het hele handeltje kunt uitbesteden.

Bewaard onder spiritualiteit | 2 Comments

Tags: , , , ,

Confrontatie met eigen blogpost

Geplaatst op 28 juni, 2012 

Zelden heb ik zo hard en zo snel na publicatie van een blogpost, hetzelfde stuk als een boemerang in mijn eigen gezicht gekregen.

Maandag schreef ik over het voordeel van niet weten. Een dag later zat ik samen met een goede vriend en goede vriendin te bedenken wat we samen zouden kunnen ondernemen. We hadden alle drie het sterke gevoel dat we samen iets zouden kunnen doen. De vraag was alleen: wat dan?

In eerste instantie kon ik er nog om lachen dat ik het niet wist maar op een gegeven moment ging het gesprek compleet langs me heen. Ik was in gedachten hard aan het werk om te bedenken wat we samen zouden kunnen doen: waar zijn we goed in, waar worden we blij van, wat hebben we gemeenschappelijk, waarin vullen we elkaar aan, hoe beginnen we?

Veel vragen en geen concrete antwoorden en ik kon het niet uitstaan. En dat het plezier van het samen zijn had plaatsgemaakt voor de stress van het vinden van antwoorden kon ik ook niet uitstaan.

Laat de controle los en vertrouw op het proces….. Ja, dat weet ik allemaal wel. Morgen wil ik weer loslaten en vertrouwen maar vandaag wil ik antwoorden hebben: wat gaan wij drieën samen ondernemen?

Lees ook:

Bewaard onder Persoonlijk | 8 Comments

Tags: , ,

Stop met loslaten

Geplaatst op 19 maart, 2012 

Vrijdag liep ik letterlijk met mijn ziel onder mijn arm en het voelde verrekte kwetsbaar. Wat ik met mee meedroeg waren alle verhalen, gepubliceerd en ongepubliceerd, die ik ooit over mezelf heb geschreven.

Op dat moment begreep ik waarom Windows Windows heet. Denk na: wat is het meest kwetsbare deel van een huis, wat gaat het eerste naar de sodeju? Precies: de ramen. En daarom heet Windows Windows, omdat het als eerste naar de sodeju gaat.

En zo droeg ik mijn laptop kwetsbaarheid naar iemand die er verstand van heeft. Niet van kwetsbaarheid maar wel van computers. Kwestie van vertrouwen. Ik zei hem nog: als je erin slaagt alle data te redden, dank ik je hier op mijn knieën.

Terug thuis voelde ik me leeg. Weg verhalen.

Er zijn mensen die zeggen dat je de verhalen over jezelf moet loslaten, dat ze je ervan weerhouden te zijn wie je werkelijk bent. Het kan me niet schelen wie ik werkelijk ben, ik wil mijn verhalen en ik wil ze vasthouden, ik wil ze koesteren en beminnen.

Denk aan een ontroerende en/of spannende en/of opwindende en/of mooie en/of inspirerende vervolgserie op televisie. Wat maakt dat je steeds weer kijkt? Precies: dat je je de vorige afleveringen nog herinnert. Als je middenin die serie valt zonder kennis van wat eraan vooraf is gegaan, is er geen reet aan.

En zo is het met het vervolgverhaal over wie we zijn ook. Hou vast die voorgaande afleveringen, herinner ze en koester ze. Betoon ze eerbied door er nieuwe verhalen aan vast te knopen. Ga verder en ga door maar vergeet nooit wat eraan vooraf is gegaan.

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , , ,

Welkom gevoel

Geplaatst op 16 februari, 2012 

Via Petra Maartense hoorde ik over de Sedona methode. Hoewel ik er nog maar weinig over weet, heb ik begrepen dat het een methode is die helpt bij het loslaten van gevoelens.

De methode werkt aan de hand van een paar eenvoudige vragen:

  1. Kan ik het gevoel loslaten?
  2. Wil ik het gevoel loslaten
  3. Wanneer?

Het meest hilarische vind ik wat aan deze vragen voorafgaat: dat je je gevoel gewoon verwelkomt. Bijvoorbeeld: welkom angst. Of: welkom boosheid. Hilarisch omdat het zo eenvoudig is. Hilarisch omdat hiermee het gevoel al merkbaar zachter aanvoelt. Ik denk dat dit komt omdat het ‘welkom’ het verzet en de weerstand tegen het gevoel al voor een deel oplost. ‘Mijn Sedona methode’ bestaat de afgelopen dagen uit maar één stap: het gevoel verwelkomen.

Naar aanleiding van een blogpost van Michel ten Hoove over accepteren en verzoenen, ben ik een beetje gaan proeven van een aantal verschillende woorden die qua betekenis dicht bij elkaar liggen: accepteren, loslaten en verzoenen.

Met stip op de eerste plaats staat bij mij: verzoenen. Het klinkt lief, zacht en geduldig. Dus gevoelens loslaten? Ik ga voor verzoenen door ze eerst maar eens hartelijk welkom te heten.

Bewaard onder Inspiratie, Persoonlijk | 14 Comments

Tags: , ,

Begraaf de strijdbijl deel 2

Geplaatst op 30 januari, 2012 

In de week dat ik de strijd tegen het vervoersbedrijf staakte, deed zich nog een tweede strijd voor: die tegen de huiseigenaar.

De huiseigenaar wil de badkamer helemaal vernieuwen. Prima plan. Alleen gaat dit negen werkdagen duren wat betekent dat we bijna twee weken niet kunnen douchen. En dat vind ik niet zo’n prima plan. Dus ik schrijf de huiseigenaar per e-mail dat ik graag wil kunnen beschikken over een tijdelijke douchevoorziening.

Als antwoord krijg ik terug dat een tijdelijke douchevoorziening niet wordt aangeboden omdat er geen vraag naar is en dat bewoners er vooral voor kiezen om te douchen bij buren, vrienden en familie.

Huh? Hoe weet de huiseigenaar dat? En waarom is ons niks gevraagd? Dat er niet naar wordt gevraagd wil toch niet zeggen dat er geen behoefte aan is? Dus ik schrijf terug.

Het antwoord komt snel. Wat blijkt? De eigenaar is heeft al ongeveer 900 badkamers en toiletten vervangen en heeft bij de start van het project de bewoners gevraagd naar een tijdelijke douchevoorziening. Hier bleek geen enkele animo voor te zijn.

Toevallig kreeg ik dit antwoord op dezelfde dag waarop ik ook de standaard afwijzing kreeg van het vervoersbedrijf waarover ik eerder schreef. Ik kan het standpunt van de huiseigenaar respecteren en heb waardering voor de tijd die wordt genomen om mij helder en duidelijk te antwoorden.

Ik schrijf terug dat ik het antwoord op prijs stel, ook al is het inhoudelijk anders dan ik wens.

De huiseigenaar schrijft meteen terug: ‘graag gedaan en ik waardeer uw reactie.’

Ik ben ineens blij met de uitwisseling, ook al heb ik inhoudelijk mijn zin niet gekregen. Er zit duidelijk een mens aan de andere kant van de lijn. Tijd om een punt achter het verhaal van de tijdelijke douchevoorziening te zetten.

Niet veel later belt de aannemer die de klus gaat uitvoeren, ze hebben goed nieuws. Hoewel het plan alleen voorziet in de plaatsing van een douche, kunnen ze voor ons een uitzondering maken en kunnen we ook een bad krijgen.

Nog steeds geen tijdelijke douchevoorziening maar wel een mooi en zeer welkom cadeautje: een bad.

Zoals ik al zei: de strijdbijl begraven maakt ruimte vrij voor gebeurtenissen die niet in het scenario passen en die zich manifesteren als kleine wondertjes.

In één week tijd twee praktijkvoorbeelden.

Lees ook: Begraaf de strijdbijl

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , ,

Begraaf de strijdbijl

Geplaatst op 27 januari, 2012 

Zo staat het in mijn Twitter profiel:
Ik zwerf bloggend door het alledaagse om vriendschap te sluiten met het leven en ook om er af en toe een beetje ruzie mee te maken.

Ja, ik maak dus af en toe een beetje ruzie. Onlangs nog met een vervoersbedrijf.

Er was ten onrechte een bedrag van mijn OV chipkaart afgeschreven. Via een contactformulier op de website van dat bedrijf verstrek ik alle gegevens en verwacht mijn geld terug. Helaas, dat komt niet. Wat er wel komt is een e-mail met de mededeling om alle gegevens nogmaals te verstrekken via het daartoe bestemde formulier dat is bijgesloten.

Ik bekijk dat formulier en zie dat ik het merendeel van de vragen al heb beantwoord via het eerder ingevulde contactformulier. Dubbel werk dus. Ook zie ik dat er gegevens worden gevraagd die ik niet eens ken zoals het lijnnummer van de tram waarmee ik heb gereisd. Onderaan het formulier lees ik een onvriendelijk klinkende tekst: als het formulier niet volledig wordt ingevuld,  kan het verzoek worden geweigerd.

Ik leg het formulier aan de kant en schrijf het vervoersbedrijf een brief. In deze brief zet ik nogmaals alle gegevens op een rijtje en geef redenen waarom ik het formulier niet gebruik. En ik verwacht mijn geld terug. Helaas, dat komt niet. Wat er wel komt is een standaard brief van het vervoersbedrijf met de melding dat ik het bijgesloten formulier moet gebruiken.

Daar heeft dus iemand mijn brief niet gelezen maar een bureaulade opengetrokken, er een standaard afwijzing uitgevist en dat samen met het formulier in een envelop gestopt. Lekker makkelijk. Kun je als vervoersbedrijf ondertussen doorgaan met eigenaar spelen van andermans geld.

Dit keer voel ik me echt boos worden en wil meteen een nieuwe brief schrijven. Was mijn eerste brief en keurig nette brief, deze brief zal een boze brief worden. Maar ik doe niks. Ik blijf  zitten waar ik zit  en sluit mijn ogen. De boosheid is  nu nog duidelijker voelbaar. De drang om te gaan schrijven wordt groter maar ik doe niks. Blijf stil zitten en voelen en besluit om ten minste 24 uur niets te doen.

De volgende dag krijg ik een onverwachts telefoontje van dat zelfde vervoersbedrijf. Een hele aardige vrouwenstem vertelt me te willen helpen. Het telefoontje en die stem passen helemaal niet in het scenario en in mijn beeld van het vervoersbedrijf.

De strijdbijl begraven maakt ruimte vrij voor gebeurtenissen die niet in het scenario passen en die zich manifesteren als kleine wondertjes.

Verspreid mildheid.
Actie is verharding.
Het gaat om de dialoog

Aldus Orka Morgan.

Bewaard onder Persoonlijk | 9 Comments

Tags: , , ,

Loslaten van je persoonlijk drama

Geplaatst op 9 december, 2011 

Dramatisch of niet, het was een paar jaar geleden de uitdaging van het leerjaar geweldloze communicatie. Een heel jaar lang werken aan het herkennen en erkennen van je persoonlijk drama om het dan met behulp van een ritueel tijdens de laatste les los te laten.

We mochten allemaal een voorwerp meenemen dat symbool stond voor ons persoonlijk drama. Mijn persoonlijk drama heeft had met zichtbaarheid te maken en daarom nam ik mijn zwarte zonnebril mee.

Tijdens de les mocht iedereen afscheid nemen van het symbool dat hij/zij had meegebracht om het daarna in te leveren bij de trainster. Die symbolen kregen we na de les niet terug. Dit was het serieuze loslaatwerk en ik was mijn zwarte zonnebril definitief kwijt.

Heeft het geholpen? Een jaar na die laatste les ben ik gaan bloggen. Ik denk wel dat het geholpen heeft ja.

Ik heb natuurlijk wel een nieuwe zwarte zonnebril gekocht. Volgens mij heb ik er zelfs twee.

 

Bewaard onder Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , ,

Volgende pagina →