De wijk heeft conflicten nodig

Geplaatst op 7 februari, 2015 

In de wijk waar ik woon zijn we vorig jaar begonnen met het aanleggen van een bijenlint: bloemen voor de bijen. Hartstikke leuk om samen met andere wijkbewoners een grasveldje om te toveren tot een kleurrijke bloemenzee.

Maar de inzet is natuurlijk hoger want het gaat om de bijen. En het gaat ook nog om iets anders: als je in je eigen wijk aan de slag gaat met bloemen voor de bijen of om het even wat, verandert je relatie met de wijk, wordt de wijk een stukje meer jouw wijk.

Oosterhout samen voor de bij

 

Dit jaar willen we het bijenlint verder uitrollen en nou wil het toeval dat de gemeente op tal van plekken in de stad heesters wil vervangen door gras omdat dit goedkoper in onderhoud is. Aha, dat zijn dus potentiële plekjes voor het bijenlint.

Dan zie ik het heel simpel: de gemeente haalt de heesters weg en bespaart zich de kosten van het inzaaien en maaien van gras want in de plaats daarvan zaaien wij bloemen voor de bijen in. Iedereen blij: de bijen, de gemeente en de wijkbewoners die zo graag samen in de wijk aan de slag willen.

Maar dat ligt toch even iets anders. In gesprekken met de gemeente over het gebruik van de plekken waar de heesters verdwijnen, komt al snel de voorwaarde op tafel dat de betreffende plekken niet te dicht bij woningen mogen liggen omdat omwonenden anders gaan klagen. Wat wij bloemen voor de bijen noemen en wat de gemeente kruidenrijk gras noemt, wordt door omwonenden beschouwd als onkruid. en daar wordt over geklaagd…..bij de gemeente. En dat moet worden voorkomen.

Nou, ik denk daar toch iets anders over.

Ik begrijp heel goed de zorgvuldigheid waarmee de gemeente beslist over het al dan niet toestaan dat plekjes openbaar groen door bewoners worden gebruikt voor een bijenlint. Ik begrijp ook heel goed dat de gemeente veel ervaring heeft met bewoners die klagen over onkruid dat eigenlijk kruidenrijk gras is en dat de gemeente zich liever bezig houdt met andere dingen dan het aanhoren en afhandelen van klachten daarover.

En ik wil ook graag dat de gemeente begrijpt dat we in de wijk conflicten nodig hebben. Niet van die conflicten waarbij iedereen elkaar voor rotte vis uitmaakt en externe bemiddeling nodig is, maar conflicten in de zin van meningsverschillen rondom burgerinitiatieven zoals het uitrollen van het bijenlint.

Conflicten daarover horen in eerste instantie niet bij de gemeente thuis maar bij de betrokkenen in de wijk zelf. De wijk heeft het nodig te leren omgaan met dergelijke conflicten, omgaan met meningsverschillen en met verschillende belangen. In de politiek zijn dergelijke conflicten heel normaal en is het debat bedoeld om samen een weg te vinden naar een oplossing. In de wijk hebben we dat debat ook nodig, gevoed door conflicten. Willen we als wijk echt kunnen zeggen deze wijk is van ons, dan is het nodig dat we leren met elkaars verschillen om te gaan en dat we leren naar elkaar te luisteren, elkaar te begrijpen en samen naar een oplossing te zoeken die voor iedereen werkt.

Een verzoek tot het gebruik van een stukje openbaar groen voor het bijenlint afwijzen om eventuele klachten te voorkomen is niet goed voor de bijen en niet goed voor de ontwikkeling van de wijk. We hebben de bijen nodig om te overleven en de conflicten om te groeien.

Hoewel het bijenlint hier alleen als voorbeeld is gebruikt kun je alle ontwikkelingen rondom het bijenlint volgen op de wijkblog Oosterheide.

Bewaard onder Mening | 6 Comments

Tags: , ,

Vechtbespreking

Geplaatst op 1 juli, 2013 

Als je een vergadering binnenstapt en na het rondje voorstellen meteen roept dat iedereen verschillende belangen heeft, dan kun je net zo goed direct na binnenkomst zeggen: ‘Ik heb zin om te vechten, wie kan ik als eerste op z’n bek slaan?’

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: , ,

Mini saga over verbroedering

Geplaatst op 31 mei, 2013 

Hij wist dat praten over zijn gevoelens en behoeften kon helpen bij het oplossen van het conflict met zijn vader. Gevoelens waren niet het probleem maar behoeften deden hem altijd denken aan je behoeften doen. ‘Pa, zullen we samen schijten?’ Ze deden hun behoefte en stonken samen het conflict weg.

Credits: deze blogpost is geïnspireerd door de mini-sagas van Huub Koch

Bewaard onder Verhaaltjes | 8 Comments

Tags: , ,

Uiteindelijk wil je samen winnen

Geplaatst op 28 maart, 2013 

Eerst wil je alleen maar winnen, je gelijk halen en het ongelijk van de ander bewijzen. Strijd en conflict voelen als het meest natuurlijke om te doen.

Daarna wil je gehoord worden, dat die ander begrip toont voor jouw standpunt, voor jouw gevoelens en behoeften en percepties.

Vervolgens ontdek je dat strijd en conflict het gehoord worden niet dichterbij brengen maar juist het tegendeel bewerkstelligen.

De volgende stap is dat je tot het inzicht komt dat het nodig is dat je eerst jezelf hoort, dat je voelt wat je nodig hebt en daar eerst zelf begrip en empathie voor toont.

Strijd en conflict voelen nu het minst natuurlijke om te doen.

En dan begint de zoektocht naar iets dat jou en die ander met elkaar verbindt, naar iets waar je samen mee kunt winnen.

Knetter wat is dit zwaar werk maar zo vervullend. En wat voelt het onnatuurlijk om niet meteen de doen wat het meest natuurlijke aanvoelt maar uiteindelijk is dat wel het meest natuurlijke om te doen.

Deze blogpost begon eigenlijk bij: Uitgedaagd worden op je kwaliteiten

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , ,

Begraaf de strijdbijl deel 2

Geplaatst op 30 januari, 2012 

In de week dat ik de strijd tegen het vervoersbedrijf staakte, deed zich nog een tweede strijd voor: die tegen de huiseigenaar.

De huiseigenaar wil de badkamer helemaal vernieuwen. Prima plan. Alleen gaat dit negen werkdagen duren wat betekent dat we bijna twee weken niet kunnen douchen. En dat vind ik niet zo’n prima plan. Dus ik schrijf de huiseigenaar per e-mail dat ik graag wil kunnen beschikken over een tijdelijke douchevoorziening.

Als antwoord krijg ik terug dat een tijdelijke douchevoorziening niet wordt aangeboden omdat er geen vraag naar is en dat bewoners er vooral voor kiezen om te douchen bij buren, vrienden en familie.

Huh? Hoe weet de huiseigenaar dat? En waarom is ons niks gevraagd? Dat er niet naar wordt gevraagd wil toch niet zeggen dat er geen behoefte aan is? Dus ik schrijf terug.

Het antwoord komt snel. Wat blijkt? De eigenaar is heeft al ongeveer 900 badkamers en toiletten vervangen en heeft bij de start van het project de bewoners gevraagd naar een tijdelijke douchevoorziening. Hier bleek geen enkele animo voor te zijn.

Toevallig kreeg ik dit antwoord op dezelfde dag waarop ik ook de standaard afwijzing kreeg van het vervoersbedrijf waarover ik eerder schreef. Ik kan het standpunt van de huiseigenaar respecteren en heb waardering voor de tijd die wordt genomen om mij helder en duidelijk te antwoorden.

Ik schrijf terug dat ik het antwoord op prijs stel, ook al is het inhoudelijk anders dan ik wens.

De huiseigenaar schrijft meteen terug: ‘graag gedaan en ik waardeer uw reactie.’

Ik ben ineens blij met de uitwisseling, ook al heb ik inhoudelijk mijn zin niet gekregen. Er zit duidelijk een mens aan de andere kant van de lijn. Tijd om een punt achter het verhaal van de tijdelijke douchevoorziening te zetten.

Niet veel later belt de aannemer die de klus gaat uitvoeren, ze hebben goed nieuws. Hoewel het plan alleen voorziet in de plaatsing van een douche, kunnen ze voor ons een uitzondering maken en kunnen we ook een bad krijgen.

Nog steeds geen tijdelijke douchevoorziening maar wel een mooi en zeer welkom cadeautje: een bad.

Zoals ik al zei: de strijdbijl begraven maakt ruimte vrij voor gebeurtenissen die niet in het scenario passen en die zich manifesteren als kleine wondertjes.

In één week tijd twee praktijkvoorbeelden.

Lees ook: Begraaf de strijdbijl

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: , ,

Begraaf de strijdbijl

Geplaatst op 27 januari, 2012 

Zo staat het in mijn Twitter profiel:
Ik zwerf bloggend door het alledaagse om vriendschap te sluiten met het leven en ook om er af en toe een beetje ruzie mee te maken.

Ja, ik maak dus af en toe een beetje ruzie. Onlangs nog met een vervoersbedrijf.

Er was ten onrechte een bedrag van mijn OV chipkaart afgeschreven. Via een contactformulier op de website van dat bedrijf verstrek ik alle gegevens en verwacht mijn geld terug. Helaas, dat komt niet. Wat er wel komt is een e-mail met de mededeling om alle gegevens nogmaals te verstrekken via het daartoe bestemde formulier dat is bijgesloten.

Ik bekijk dat formulier en zie dat ik het merendeel van de vragen al heb beantwoord via het eerder ingevulde contactformulier. Dubbel werk dus. Ook zie ik dat er gegevens worden gevraagd die ik niet eens ken zoals het lijnnummer van de tram waarmee ik heb gereisd. Onderaan het formulier lees ik een onvriendelijk klinkende tekst: als het formulier niet volledig wordt ingevuld,  kan het verzoek worden geweigerd.

Ik leg het formulier aan de kant en schrijf het vervoersbedrijf een brief. In deze brief zet ik nogmaals alle gegevens op een rijtje en geef redenen waarom ik het formulier niet gebruik. En ik verwacht mijn geld terug. Helaas, dat komt niet. Wat er wel komt is een standaard brief van het vervoersbedrijf met de melding dat ik het bijgesloten formulier moet gebruiken.

Daar heeft dus iemand mijn brief niet gelezen maar een bureaulade opengetrokken, er een standaard afwijzing uitgevist en dat samen met het formulier in een envelop gestopt. Lekker makkelijk. Kun je als vervoersbedrijf ondertussen doorgaan met eigenaar spelen van andermans geld.

Dit keer voel ik me echt boos worden en wil meteen een nieuwe brief schrijven. Was mijn eerste brief en keurig nette brief, deze brief zal een boze brief worden. Maar ik doe niks. Ik blijf  zitten waar ik zit  en sluit mijn ogen. De boosheid is  nu nog duidelijker voelbaar. De drang om te gaan schrijven wordt groter maar ik doe niks. Blijf stil zitten en voelen en besluit om ten minste 24 uur niets te doen.

De volgende dag krijg ik een onverwachts telefoontje van dat zelfde vervoersbedrijf. Een hele aardige vrouwenstem vertelt me te willen helpen. Het telefoontje en die stem passen helemaal niet in het scenario en in mijn beeld van het vervoersbedrijf.

De strijdbijl begraven maakt ruimte vrij voor gebeurtenissen die niet in het scenario passen en die zich manifesteren als kleine wondertjes.

Verspreid mildheid.
Actie is verharding.
Het gaat om de dialoog

Aldus Orka Morgan.

Bewaard onder Persoonlijk | 9 Comments

Tags: , , ,

Wereldvrede is maar èèn ademhaling van ons verwijderd

Geplaatst op 25 maart, 2010 

Vanochtend las ik op Jooper’s blog een prachtig geschreven en zeer herkenbaar verhaal over illusies en vooroordelen. Een verhaal zoals iedereen dat dagelijks in één of andere vorm overkomt: je ziet iemand, hoort iemand of ziet iets gebeuren en binnen een nanoseconde vormen zich oordelen.

Weerstand

Het doet me denken aan een conflict dat ik met iemand had. Het begon met een meningsverschil en groeide uit tot een conflict. Telkens als ik die persoon zag, hoorde of  aan die persoon dacht, voelde ik weerstand die ik dan weer stapelde boven op de weerstand van de dag ervoor, de week ervoor en de maand ervoor. Wat er dan gebeurt, is wat ik verdichting noem: de weerstand neemt steeds vastere vormen aan tot deze ondoordringbaar wordt en zich een voedingsbodem vormt voor haat.

Haat

In zijn artikel ‘This is why some people hate you’ schrijft Farouk Radwan dat we andere mensen niet haten en ook niet het werk dat we doen of de taak die voor ons ligt, maar dat we de emoties haten die we ervaren in relatie tot die persoon, dat werk of taak. Met andere woorden, de bron van de haat ligt niet buiten ons maar in ons doordat we bepaalde gevoelens afwijzen. Gevoelens van stress, angst of machteloosheid bijvoorbeeld.

En dat is wat er gebeurde in het conflict dat ik had: ik voelde me machteloos omdat ik niet wist om te gaan met het meningsverschil. Ik wees mijn gevoel van machteloosheid af en projecteerde dat op die ander door er een enorme denkbeeldige asshole van te maken.

Verhalen

Hoe maak je van iemand een enorme asshole? Door jezelf een verhaal te vertellen over die ander en telkens als je die ander ziet of hoort een stukje aan dat verhaal toe te voegen. Op de vraag van Karin Ramaker ‘Wat zoek je?’ schreef ik haar onder andere het volgende:

Wat ik zoek zijn nieuwe verhalen, verhalen die me bekrachtigen in plaats van verhalen die me bang en machteloos maken.

Dit geldt dus ook voor de verhalen die ik mezelf vertel over anderen.

Aikido

In haar prachtige boek ‘The Practice of Freedom  – Aikido Principles as a Spiritual Guide’ beschrijft Wendy Palmer de volgende oefening:

Pak twee voorwerpen van ongeveer dezelfde vorm en afmetingen maar verschillend in gewicht. Bijvoorbeeld een hamer en een schroevendraaier. Pak de hamer in je ene hand en de schroevendraaier in de andere hand. Hou je handen en armen ontspannen en voel het verschil in gewicht tussen beide voorwerpen. Begin vervolgens te knijpen tot al je spieren in handen en armen aangespannen zijn. Kun je dan nog steeds het verschil in gewicht voelen? Waarschijnlijk is het enige dat je nog voelt de spanning van je spieren omdat je het onderscheidingsvermogen bent kwijt geraakt het gewichtsverschil te voelen.

Als je, zoals ik in het voorbeeld van het meningsverschil, al je energie samentrekt rondom een bepaalde situatie, ben je niet meer in staat informatie te krijgen over deze situatie. Het opgeven van verzet en weerstand herstelt het vermogen om weer gevoelig te zijn voor de nuances van het hier en nu.

Tijdens Aikido training stelt Wendy Palmer zich voor dat haar trainingspartner een verlengstuk is van zichzelf, dat zij en haar partner twee conflicterende delen zijn van haarzelf,  dat de persoon is die haar aanvalt in werkelijkheid zijzelf is die zichzelf aanvalt.

Vrede

De impact hiervan is naar mijn idee niet minder dan dat alle strijd en oorlog die we voeren een strijd en oorlog is tegen onszelf. En dat wereldvrede een feit is als we alle innerlijke verzet en weerstand hebben opgegeven en innerlijke vrede hebben.

Toen ik hier met iemand over sprak vroeg zij mij wat je er aan hebt dit te weten omdat je de eerste de beste keer dat je met een conflict geconfronteerd wordt toch weer in dezelfde valkuil stapt.

Een goede vraag. Alleen weten is niet genoeg maar net zoals bij Aikido denk ik dat dit een kwestie is van oefenen, oefenen en oefenen. Het leven is één grote dojo en elk conflict is een trainingspartner om mee te oefenen. Elke ademhaling is een kans om conflict en strijd in te ruilen voor harmonie en vrede. Wereldvrede is maar èèn ademhaling van ons verwijderd.

Maar de kracht van iets weten is dat als je eenmaal iets weet, je het nooit meer niet kunt weten. Als jij de deze blog hebt gelezen weet jij het nu ook 🙂

Bewaard onder Boeken, Mening, Persoonlijk | 7 Comments

Tags: , , , , ,

Machteloosheid

Geplaatst op 10 september, 2009 

Volgens het model van Geweldloze Communicatie triggert een waarneming een gevoel. Ik zie bijvoorbeeld hoe iemand zonder naar links en rechts te kijken de straat wil oversteken terwijl er net een auto aan komt rijden. Als ik dat zie gebeuren, schrik ik. Als de auto die persoon weet te ontwijken, is het gevoel van schrik zo weer verdwenen en voel ik me opgelucht.

Op zich heel eenvoudig: je neemt iets waar en die waarneming triggert een gevoel. En dat gevoel, zo gaat het model van Geweldloze Communicatie verder, verwijst naar een vervulde of niet vervulde behoefte. Nog steeds eenvoudig ( in theorie). Want ik de praktijk kan een gevoel, behalve dat het verwijst naar behoeften, weer allerlei oordelen en overtuigingen triggeren.

Zo brengt het gevoel van machteloosheid me via een lawine aan oordelen en overtuigingen over rechtvaardigheid wel eens in een innerlijk conflict. Dat maakt het lastig nog bij de behoeften te komen. Wat me dan helpt is om al die oordelen en overtuigingen op te schrijven, precies zoals ze in gedachten klinken. Dat schrijven werkt dan als een overdrukventiel om letterlijk en figuurlijk even stoom af te blazen en om ruimte te maken.

In werkelijkheid gebeurt er van alles tegelijk en niet altijd in de logische volgorde van het model van Geweldloze Communicatie. Het model fungeert slechts als hulpmiddel bij het communiceren en is geen 100% beschrijving van de werkelijkheid, die is veel complexer.

Bewaard onder Communicatie | Reageer

Tags: , ,

Volgende pagina →