Wijkgedicht
Geplaatst op 2 december, 2016
Het is alweer bijna een week geleden maar zaterdag 26 november organiseerde de ORTS de jaarlijkse Sinterklaas gedichtenwedstrijd, dit keer in café d’Apotheek.
Een mooi voorbeeld van hoe belangrijk de ORTS is voor een middelgrote stad als Oosterhout. Want behalve loeigezellig was de gedichtenwedstrijd vooral het samen brengen van gemeenteraadsleden, een wethouder maar vooral heel veel bevlogen Oosterhouters die bijzonder veel om hun stad geven en dat ook lieten merken in hun gedichten.
Zelf mocht ik ook een gedicht voordragen. Mijn gedicht had geen titel maar is al snel rond gegaan als ‘Oosterheide Rocks!’. Geen idee waarom….
Foto: Peter de Hoogh
En alweer Sint, stapte u uit aan de verkeerde kant van het kanaal
Want aan de overkant ligt Oosterheide en daar gebeurt het allemaal
Op de tekentafel van de ambtenaren heet het Oosterhout zuid
Maar wie dat zegt heeft het bij ons nogal verbruid
Niet zuid maar Oosterheide heet onze wijk
9000 mensen vol tegenstellingen: arm en rijk
Velen hebben het er goed maar lang niet iedereen
Sommigen zijn arm, onopgeleid of eenzaam en alleen
Walhalla is het er zeker niet, problemen zijn er genoeg
En voor de aanpakkers nog volop werk voor de boeg
Een wijk waarin het voor iedereen goed is om te wonen
Is waar wij Oosterheide mee willen belonen
Overvloed laten stromen naar waar de behoefte is
Dat is bepaald geen kattenpis
Toch worden hier vele vrijwillige uren aan besteed
Onbetaald sint, het is maar dat u het weet
Vele namen kan ik noemen
Maar liever wil ik de hele wijk roemen
Sinterklaas, voet aan de verkeerde kant van de wal is u vergeven
Want fouten maken we allemaal, daar kunnen we wel mee leven
Oosterheide rocks zegt Eugene mijn goede vriend
En daarom is het iets moois wat Oosterheide nu verdient
Wat zegt u, u wilt het met ons goedmaken?
Fantastisch sint want er zijn twee belangrijke zaken
Onze wijkbieb terug en een gezellig buurtcafé, ja we zijn bescheiden
Maar met zulke cadeaus kunt u ons enorm verblijden.
Want plekken waar mensen elkaar ontmoeten en samen zijn
Daar overwint de vreugde het van alle eenzaamheid en pijn
Sint doe nou volgend jaar een keertje mal
En kom in 2017 aan de andere kant aan wal
Pakken we samen in de buurtkroeg in Oosterheide een goeie pint
Net zoveel tot u de weg naar het centrum niet meer vindt.
Of nog beter, landt elk jaar in een andere wijk, hoe vindt u dat?
Want Oosterhout is een geheel, en niet alleen een binnenstad
De jury zag er wel wat in. Misschien belangrijker nog, stadsgenoten uit andere ‘buitenwijken’ van Oosterhout ook. De stad als geheel, ik had het al eens eerder over. Geen gemakkelijke opgave maar hoeveel beter zou het zijn als niet de economie maar menselijkheid voorop staat?
De binnenstad heeft geen toekomst als de stad als geheel geen toekomst heeft. De stad waar ik woon mag op dit gebied nu kleur bekennen.
Bewaard onder Persoonlijk | Reageer
Tags: Oosterheide, Oosterhout, ORTS, stad, verhaaltjes
Sprookje van de buitengebieden
Geplaatst op 3 december, 2015
Heel lang geleden en hier heel ver vandaan, was eens een Koninkrijk en precies in het midden van dat Koninkrijk stond een prachtig paleis.
Nou zou je denken dat daar wel een gelukkige Koning zou wonen maar dat was slechts gedeeltelijk waar. Ja, er woonde een Koning, dat was waar, maar hij was niet gelukkig.
De Koning vond dat er de laatste tijd zo weinig bezoekers naar zijn paleis kwamen en daar wilde hij wat aan doen. Hij vroeg een aantal wijze mannen en vrouwen om een oplossing. Die hoefden daar niet lang over na te denken: beste Koning, in de buitengebieden van Uw koninkrijk staan enkele kleinere paleisjes. Laat die afbreken zodat de mensen naar Uw paleis komen in plaats van dat ze naar die paleisjes in die buitengebieden gaan.
Wat raar zei de Koning, dat die mensen naar die kleinere paleisjes gaan. Waarom komen zei niet naar mijn grote paleis in het midden van dit Koninkrijk, dat is toch veel groter en mooier?
Nou, zeiden de wijzen, Uw paleis is dan wel groter en mooier, maar de mensen in de buitengebieden komen graag samen op hun eigen plek omdat ze zich daar thuis voelen en omdat ze elkaar daar allemaal kennen en elkaar tot steun zijn.
Laat die paleisjes in de buitengebieden onmiddellijk afbreken zei de Koning, laat de mensen maar naar mijn grote paleis in het midden van het Koninkrijk komen. Nee, beter nog, laat ook mijn grote paleis afbreken en bouw er een nog groter paleis voor in de plaats.
En zo geschiedde.
De buitengebieden verloren langzaam maar zeker hun kleur. De mensen werden er ongelukkig en als er in die tijd iets was waar de mensen bang voor waren, dan was het wel voor jezelf ongelukkig voelen. De langzame dood werd het wel genoemd.
De langzame dood rukte op tot aan het midden van het Koninkrijk. Sindsdien werd er nooit meer gelachen in het Koninkrijk. De Koning verdween en is nooit meer gevonden. Het verhaal gaat dat hij heel ver weg in een klein paleisje is gaan wonen waar hij het geluk weer heeft gevonden dankzij warme banden met de mensen daar.
De Koning leefde daar nog lang en gelukkig wat van zijn Koninkrijk helaas niet gezegd kan worden.
Einde.
Bewaard onder Verhaaltjes | 4 Comments
Tags: sprookjes, verhaaltjes
Met andere ogen kijken
Geplaatst op 21 september, 2015
Afgelopen weekend was ik op Breda Barst. 20 jaar bestaat dit prachtige festival alweer en het is altijd weer heerlijk er te zijn, vooral als ook het weer een beetje meehelpt en dat deed het dit jaar.
De meest indrukwekkende Breda Barst minuten waren niet afkomstig van de speed beat van the Deaf of van de psychedelische rocksound van Pauw en ook niet van de jaren 70 rockinvloeden van Navarone of van de zangeres van For I Am King die kan grunten dat je jezelf even moet ondersteunen.
Hoewel deze bands zeker indruk hebben gemaakt, was ik toch het meest onder de indruk van UNSEEN en dat is niet eens een band…
UNSEEN is een project van de dames van Stuif. Je gaat op een stoel zitten en kijkt naar voorbijlopende festivalgangers, dat doe je door een schilderijlijstje. Dat maakt het kijken al tot een bijzondere ervaring en te zien aan het aantal voorbijgangers dat stil bleef staan om even een foto te maken van die mensen die achter die lijstjes zaten, ook voor de mensen die we zo heerlijk zaten waar te nemen.
Via een koptelefoon kregen we een verhaal voorgeschoteld over waarnemen, over kijken naar andere mensen. Alles bij elkaar duurde het misschien vijf minuten en tijdens die minuten veranderde er van alles. Iedereen die ik zag werd steeds leuker, aardiger, liever, intrigerender, spannender en mooier.
En the fun thing is dat dit effect na afloop nog een tijdje duurde. Daarna ebde het langzaam weg en kon ik het gevoel van zachtheid en mildheid naar anderen terug oproepen door even bewust om te schakelen van hoe ik gewoonlijk naar anderen kijk naar hoe ik ook anders naar anderen kan kijken.
Als we zo anders kunnen kijken met een simpel lijstje voor onze neus en een stem die ons een kort verhaaltje vertelt over waarnemen, dan kunnen we ook zonder deze hulpmiddelen onszelf andere verhaaltjes vertellen over anderen.
UNSEEN, werkelijk de meest indrukwekkende Breda Barst minuten.
Ook indrukwekkend was het crowdsurfen van de zanger van the Greatest Handshake. Die wilde graag op handen gedragen worden en dat werd ie. Het werd alleen geen rondje door de tent van ‘de Spaanse Kraag’ maar hij verdween op handen richting Kasteelplein.
Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | 4 Comments
Tags: Breda Barst, verhaaltjes, waarnemen
Stapelgedicht
Geplaatst op 27 december, 2014
Stap 1: Je pakt een stapeltje boeken en vormt met de titels een gedicht (of mini verhaal of boodschap).
Stap 2: Je maakt er een foto van en plaats deze op Twitter met de hashtag #mijn2014stapelgedicht.
Stap 3: @Bibliotheek verzamelt alle stapelgedichten op Pinterest.
Het resultaat is een prachtige verzameling stapels boeken die met mij twee dingen doen: ik krijg er zin van om te lezen en word nieuwsgierig naar de verhalen achter die stapels.
Van een paar ervaren bloggers begreep ik dat het stapelgedicht niet nieuw is en in 2007 al opdook. Zie bijvoorbeeld Sorted Books Nu als Meme en Poëzie uit je boekenkast: stapelgedichten van blogvrienden Huub Koch en Edwin Mijnsbergen.
Ik maakte er zelf ook twee:
Bewaard onder Boeken, Fotobloggen | Reageer
Tags: Fotobloggen, gedichten, twitter, verhaaltjes
Mini saga over verbroedering
Geplaatst op 31 mei, 2013
Hij wist dat praten over zijn gevoelens en behoeften kon helpen bij het oplossen van het conflict met zijn vader. Gevoelens waren niet het probleem maar behoeften deden hem altijd denken aan je behoeften doen. ‘Pa, zullen we samen schijten?’ Ze deden hun behoefte en stonken samen het conflict weg.
Credits: deze blogpost is geïnspireerd door de mini-sagas van Huub Koch
Bewaard onder Verhaaltjes | 8 Comments
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.