Wereldvrede is maar èèn ademhaling van ons verwijderd
Geplaatst op 25 maart, 2010
Vanochtend las ik op Jooper’s blog een prachtig geschreven en zeer herkenbaar verhaal over illusies en vooroordelen. Een verhaal zoals iedereen dat dagelijks in één of andere vorm overkomt: je ziet iemand, hoort iemand of ziet iets gebeuren en binnen een nanoseconde vormen zich oordelen.
Weerstand
Het doet me denken aan een conflict dat ik met iemand had. Het begon met een meningsverschil en groeide uit tot een conflict. Telkens als ik die persoon zag, hoorde of aan die persoon dacht, voelde ik weerstand die ik dan weer stapelde boven op de weerstand van de dag ervoor, de week ervoor en de maand ervoor. Wat er dan gebeurt, is wat ik verdichting noem: de weerstand neemt steeds vastere vormen aan tot deze ondoordringbaar wordt en zich een voedingsbodem vormt voor haat.
Haat
In zijn artikel ‘This is why some people hate you’ schrijft Farouk Radwan dat we andere mensen niet haten en ook niet het werk dat we doen of de taak die voor ons ligt, maar dat we de emoties haten die we ervaren in relatie tot die persoon, dat werk of taak. Met andere woorden, de bron van de haat ligt niet buiten ons maar in ons doordat we bepaalde gevoelens afwijzen. Gevoelens van stress, angst of machteloosheid bijvoorbeeld.
En dat is wat er gebeurde in het conflict dat ik had: ik voelde me machteloos omdat ik niet wist om te gaan met het meningsverschil. Ik wees mijn gevoel van machteloosheid af en projecteerde dat op die ander door er een enorme denkbeeldige asshole van te maken.
Verhalen
Hoe maak je van iemand een enorme asshole? Door jezelf een verhaal te vertellen over die ander en telkens als je die ander ziet of hoort een stukje aan dat verhaal toe te voegen. Op de vraag van Karin Ramaker ‘Wat zoek je?’ schreef ik haar onder andere het volgende:
Wat ik zoek zijn nieuwe verhalen, verhalen die me bekrachtigen in plaats van verhalen die me bang en machteloos maken.
Dit geldt dus ook voor de verhalen die ik mezelf vertel over anderen.
Aikido
In haar prachtige boek ‘The Practice of Freedom – Aikido Principles as a Spiritual Guide’ beschrijft Wendy Palmer de volgende oefening:
Pak twee voorwerpen van ongeveer dezelfde vorm en afmetingen maar verschillend in gewicht. Bijvoorbeeld een hamer en een schroevendraaier. Pak de hamer in je ene hand en de schroevendraaier in de andere hand. Hou je handen en armen ontspannen en voel het verschil in gewicht tussen beide voorwerpen. Begin vervolgens te knijpen tot al je spieren in handen en armen aangespannen zijn. Kun je dan nog steeds het verschil in gewicht voelen? Waarschijnlijk is het enige dat je nog voelt de spanning van je spieren omdat je het onderscheidingsvermogen bent kwijt geraakt het gewichtsverschil te voelen.
Als je, zoals ik in het voorbeeld van het meningsverschil, al je energie samentrekt rondom een bepaalde situatie, ben je niet meer in staat informatie te krijgen over deze situatie. Het opgeven van verzet en weerstand herstelt het vermogen om weer gevoelig te zijn voor de nuances van het hier en nu.
Tijdens Aikido training stelt Wendy Palmer zich voor dat haar trainingspartner een verlengstuk is van zichzelf, dat zij en haar partner twee conflicterende delen zijn van haarzelf, dat de persoon is die haar aanvalt in werkelijkheid zijzelf is die zichzelf aanvalt.
Vrede
De impact hiervan is naar mijn idee niet minder dan dat alle strijd en oorlog die we voeren een strijd en oorlog is tegen onszelf. En dat wereldvrede een feit is als we alle innerlijke verzet en weerstand hebben opgegeven en innerlijke vrede hebben.
Toen ik hier met iemand over sprak vroeg zij mij wat je er aan hebt dit te weten omdat je de eerste de beste keer dat je met een conflict geconfronteerd wordt toch weer in dezelfde valkuil stapt.
Een goede vraag. Alleen weten is niet genoeg maar net zoals bij Aikido denk ik dat dit een kwestie is van oefenen, oefenen en oefenen. Het leven is één grote dojo en elk conflict is een trainingspartner om mee te oefenen. Elke ademhaling is een kans om conflict en strijd in te ruilen voor harmonie en vrede. Wereldvrede is maar èèn ademhaling van ons verwijderd.
Maar de kracht van iets weten is dat als je eenmaal iets weet, je het nooit meer niet kunt weten. Als jij de deze blog hebt gelezen weet jij het nu ook 🙂
Bewaard onder Boeken, Mening, Persoonlijk
Tags: conflict, Karin Ramaker, leven, oordelen, vrede, vrijheid
Reacties
7 Reacties to “Wereldvrede is maar èèn ademhaling van ons verwijderd”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
In veel gevallen bouw je inderdaad zelf die negatieve spanning op. Als iemand je de eerste keer negatief benadert heb je meteen het gevoel van ‘wat een eikel’ en is er meteen weerstand die over en weer voelbaar is. Terwijl zo iemand ook een keer een ochtendhumeurtje of een slechte dag kan hebben. Aan de andere kant: ik ben in mijn leven toch ook wel een aantal echte assholes tegengekomen en als je bij deze mensen je weerstand opgeeft walsen ze over je heen waardoor je zelf slachtoffer wordt. Persoonlijk kies ik voor de open benadering van mensen, maar bewezen en gediplomeerde assholes hoeven bij mij niet op een warm welkom te rekenen; er blijven genoeg leuke en gezellige mensen over waar ik dan liever m’n tijd in investeer.
Dank je wel Jooper. Ik denk dat het nooit de bedoeling is om over je heel te laten walsen. Dat doet iemand die Aikido beoefent ook niet. Ik worstel er zelf ook wel mee hoor wat te doen in sommige situaties. Ik heb er nu geen pasklare antwoorden op en denk dat die er ook niet zijn omdat elke persoon en elke situatie weer anders is. Het enige wat ik kan doen is oefenen met het oefenmateriaal dat dankzij de mensen die zich als een asshole gedragen, dagelijks in ruime mate voorhanden is 🙂
By the way: zodra ik wel alle pasklare antwoorden heb, bel ik je. Want dat betekent dat ik de Nobelprijs voor de vrede win. Dan maken we er een feest van.
Alles zit in jezelf.
Dat is het eerste wat in me opkomt als ik deze blog lees.
Ik heb vaker dat ik iemand zomaar niet mag, alleen al door die persoon te zien, er is dan geen woord gewisseld. Ik verbaas me daarover en probeer dan erachter te komen hoe dat komt. Het heeft dan niks te maken met hoe die persoon eruit ziet (zie ook blog van Jooper)maar alles met de uitstraling, de nergie die om die persoon hangt ofzo.
@Jooper: slachtoffer maak je jezelf. Of je iemand wel of niet mag is zo persoonlijk, wat jij een asshole vind kan wel mijn grote vriend zijn en andersom.
Waar ik me soms ook over verbaas: dat een vriend van mij iemand geweldig vind die ik niet mag….
En dat maakt het juist allemaal weer leuk en interessant:-)
Weten is volgens mij een belangrijke stap en dan is het inderdaad oefenen. En ik weet het nu ook:-)
Jij ook bedankt Hanneke. Ik ben het met je eens dat alles in je zelf zit. Jaren geleden ontdekte ik hoe het kwam dat ik me zo ergerde aan iemand die altijd gelijk wide hebben. Guess what? Ik wilde zelf ook altijd gelijk hebben en zag die eigenschap wel in hem maar (nog) niet in mezelf. Ik heb veel van die persoon geleerd.
Mooi inzicht weer. Heb ik op dit moment even niets aan toe te voegen. Eerst maar eens laten bezinken.
@Peter
Oefenen is denk ik idd het toverwoord. Je loopt in het leven niet tegen standaardsituaties aan, maar het mooie van dit soort blogposten is voor mij de bewustwording, en dat je je in de situaties die je hierboven schetst realiseert dat iets wat je als negatief ervaart misschien wel uit jezelf komt en niet uit die ander.
Ik hoor het graag als je pasklare antwoorden hebt, dan gaan we de politiek in 🙂
Dank Michael en Jooper voor jullie complimenten. Misschien hoeven we niet alle pasklare antwoorden te bedenken en is ‘oefenen’ het pasklare antwoord.