Vechtbespreking

Geplaatst op 1 juli, 2013 

Als je een vergadering binnenstapt en na het rondje voorstellen meteen roept dat iedereen verschillende belangen heeft, dan kun je net zo goed direct na binnenkomst zeggen: ‘Ik heb zin om te vechten, wie kan ik als eerste op z’n bek slaan?’

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: , ,

Uiteindelijk wil je samen winnen

Geplaatst op 28 maart, 2013 

Eerst wil je alleen maar winnen, je gelijk halen en het ongelijk van de ander bewijzen. Strijd en conflict voelen als het meest natuurlijke om te doen.

Daarna wil je gehoord worden, dat die ander begrip toont voor jouw standpunt, voor jouw gevoelens en behoeften en percepties.

Vervolgens ontdek je dat strijd en conflict het gehoord worden niet dichterbij brengen maar juist het tegendeel bewerkstelligen.

De volgende stap is dat je tot het inzicht komt dat het nodig is dat je eerst jezelf hoort, dat je voelt wat je nodig hebt en daar eerst zelf begrip en empathie voor toont.

Strijd en conflict voelen nu het minst natuurlijke om te doen.

En dan begint de zoektocht naar iets dat jou en die ander met elkaar verbindt, naar iets waar je samen mee kunt winnen.

Knetter wat is dit zwaar werk maar zo vervullend. En wat voelt het onnatuurlijk om niet meteen de doen wat het meest natuurlijke aanvoelt maar uiteindelijk is dat wel het meest natuurlijke om te doen.

Deze blogpost begon eigenlijk bij: Uitgedaagd worden op je kwaliteiten

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , ,

Strijd werkt als een boemerang.

Geplaatst op 7 februari, 2012 

Vrijdagochtend hardlopen. Ik had me warm aangekleed ter bescherming tegen de vrieskou en begon te lopen. De eerste vijf minuten voelden nog koud maar daarna kreeg ik het al snel warm. Alleen aan mijn gezicht kon ik de kou nog voelen en verder voelde ik alleen maar warmte. Een rare gewaarwording.

Nog tien minuten later begon ik te zweten. Ik trok mijn handschoenen uit en liep verder. Hoewel ik verschillende laagjes kleding aan had, koelde het zweet snel af. Ik kreeg het zelfs koud van het zweet dat aanvoelde als een laagje ijswater.

Dat wat me in eerste instantie hielp de kou te verdrijven, hardlopen, begon tegen me te werken.

Mijn thema de laatste weken is het opgeven van de strijd tegen de realiteit, het accepteren van wat er is door, als is het maar voor een moment, heel bewust te zijn van wat die realiteit bij me oproept aan oordelen, gevoelens en innerlijke strijd.

Ergens tegen ten strijde trekken, lijkt vaak zo natuurlijk, zo logisch en zo noodzakelijk. Maar net zoals het natuurlijk, logisch en noodzakelijk lijkt om flink te bewegen als je het koud hebt, produceer je uiteindelijk zweet waardoor je het juist koud krijgt. In het begin werkt het even maar het komt bij je terug als een boemerang.

Lees ook:

Bewaard onder Persoonlijk | 9 Comments

Tags: , ,

Strijd tegen de realiteit

Geplaatst op 2 februari, 2012 

Ik doe mijn best het woord ‘moeten’ zoveel mogelijk te vermijden. Ik ga niet werken omdat dat moet maar omdat ik dat wil. Waarom wil ik dat? Omdat ik er een aantal behoeften mee vervul.

Maar vrij van ‘moetjes’ ben ik niet. Een mooie testcase is voor mij het weer. Dan fiets ik en begint het te regenen. Dat mag dan niet, het mag niet regenen als ik fiets. Het moet dan droog blijven. En zo zijn er nog veel meet testcases aan de hand waarvan ik kan afvinken in hoeverre ik me bevrijd heb van ‘moetjes’ zoals de rij voor de kassa in de supermarkt.

De allermooiste testcase is misschien wel het nieuws: er moet wereldvrede zijn, politici moeten eerlijk zijn, iedereen moet genoeg te eten en te drinken hebben, het milieu moet schoon zijn.

Telkens als er iets moet, ontstaat strijd, strijd tegen de realiteit. En dat verlies ik altijd.

En hier hield deze blogpost aanvankelijk op maar ik heb nog een kleine aanvulling.

Deze week stond in op een middag buiten in de vrieskou. Er stond een stevig windje wat de kou voor mijn gevoel nog intenser maakte. Mijn lichaam wilde zich zo klein mogelijk maken, zich als een egeltje oprollen om zoveel mogelijk lichaamswarmte vast te houden.

Ik dacht: laat ik het eens anders doen. Ik probeerde me te ontspannen, de spieren niet aanspannen maar mezelf als het ware overgeven aan de kou. Het voelde koud, dat wel, maar wel ontspannen. De kou werd anders, het was koud zonder het gevecht ertegen. Het was goed zo.

En daarna liep ik als een opgerold egeltje weer verder, met warmte terugdenkend aan dat moment van overgave.

Lees ook: Het moeten moet niet weg

Bewaard onder Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , , ,