Begraaf de strijdbijl

Geplaatst op 27 januari, 2012 

Zo staat het in mijn Twitter profiel:
Ik zwerf bloggend door het alledaagse om vriendschap te sluiten met het leven en ook om er af en toe een beetje ruzie mee te maken.

Ja, ik maak dus af en toe een beetje ruzie. Onlangs nog met een vervoersbedrijf.

Er was ten onrechte een bedrag van mijn OV chipkaart afgeschreven. Via een contactformulier op de website van dat bedrijf verstrek ik alle gegevens en verwacht mijn geld terug. Helaas, dat komt niet. Wat er wel komt is een e-mail met de mededeling om alle gegevens nogmaals te verstrekken via het daartoe bestemde formulier dat is bijgesloten.

Ik bekijk dat formulier en zie dat ik het merendeel van de vragen al heb beantwoord via het eerder ingevulde contactformulier. Dubbel werk dus. Ook zie ik dat er gegevens worden gevraagd die ik niet eens ken zoals het lijnnummer van de tram waarmee ik heb gereisd. Onderaan het formulier lees ik een onvriendelijk klinkende tekst: als het formulier niet volledig wordt ingevuld,  kan het verzoek worden geweigerd.

Ik leg het formulier aan de kant en schrijf het vervoersbedrijf een brief. In deze brief zet ik nogmaals alle gegevens op een rijtje en geef redenen waarom ik het formulier niet gebruik. En ik verwacht mijn geld terug. Helaas, dat komt niet. Wat er wel komt is een standaard brief van het vervoersbedrijf met de melding dat ik het bijgesloten formulier moet gebruiken.

Daar heeft dus iemand mijn brief niet gelezen maar een bureaulade opengetrokken, er een standaard afwijzing uitgevist en dat samen met het formulier in een envelop gestopt. Lekker makkelijk. Kun je als vervoersbedrijf ondertussen doorgaan met eigenaar spelen van andermans geld.

Dit keer voel ik me echt boos worden en wil meteen een nieuwe brief schrijven. Was mijn eerste brief en keurig nette brief, deze brief zal een boze brief worden. Maar ik doe niks. Ik blijf  zitten waar ik zit  en sluit mijn ogen. De boosheid is  nu nog duidelijker voelbaar. De drang om te gaan schrijven wordt groter maar ik doe niks. Blijf stil zitten en voelen en besluit om ten minste 24 uur niets te doen.

De volgende dag krijg ik een onverwachts telefoontje van dat zelfde vervoersbedrijf. Een hele aardige vrouwenstem vertelt me te willen helpen. Het telefoontje en die stem passen helemaal niet in het scenario en in mijn beeld van het vervoersbedrijf.

De strijdbijl begraven maakt ruimte vrij voor gebeurtenissen die niet in het scenario passen en die zich manifesteren als kleine wondertjes.

Verspreid mildheid.
Actie is verharding.
Het gaat om de dialoog

Aldus Orka Morgan.

Bewaard onder Persoonlijk

Tags: , , ,

Reacties

9 Reacties to “Begraaf de strijdbijl”

  1. Petra on januari 27th, 2012 09:58

    Wouw! Wat een verhaal! Hoe de dingen dus kunnen veranderen (in het onzichtbare veld…!!!) als wij zelf intern de omslag kunnen maken! Prachtig toch dat het zo werkt? Zie eens hoeveel mogelijkheden we nu hebben! Zullen we nog wat oplossen 😉

  2. Peter de Kock on januari 27th, 2012 12:54

    @Petra: Ik heb deze week nog zo’n ervaring gehad. Ik zal er volgende week over bloggen. Ineens lijken een aantal dingen samen te vallen, dingen die ik in jouw blogs lees, de boodschap van Morgan, een stuk dat ik toegestuurd kreeg van Huub Koch over de leegte. Ik kreeg deze week ineens het idee om eens een hele week niet te affirmeren. Ik merk dat ook dat ruimte maakt voor nieuwe gebeurtenissen. De ruimte niet zo vol proppen met hoe het allemaal zou ‘moeten’ en in plaats daarvan eens zien wat er gebeurt. Ik denk ineens ook aan project dankbaarheid, aan wonderen scheppen. Het komt ineens allemaal samen.

  3. Es on januari 27th, 2012 10:36

    Soms echter is ook de hulp van derden nodig als niets meer helpt. Als de andere partij niet vatbaar is voor zachtheid…het bestaat

    Hier trouwens de tomahawk – strijdbijl maar ook brenger van vrede – daar was ie voor.
    Voel de energie:

    http://www.flickr.com/photos/praktijkrodehemelwandelaar/3417254643/in/set-72157616421090208

  4. Peter de Kock on januari 27th, 2012 12:55

    @Es: mee eens, soms is hulp zeker nodig. Ook al heb ik recht op mijn geld, zonder de hulp van het vervoersbedijf wordt dat een lastig verhaal. Bedankt voor je reminder over de tomahawk.

  5. Edwin on januari 27th, 2012 12:20

    Bury the hatchet with a smile and a curse…http://www.youtube.com/watch?v=qQ3w4kMcG6k

  6. Peter de Kock on januari 27th, 2012 13:00

    @Edwin: Ha, zo toepasselijk en zo typisch New Model Army. Goed om het weekend mee te beginnen.

  7. Petra on januari 27th, 2012 13:21

    Het komt dan uiteindelijk toch allemaal neer op loslaten dus… zodat het zichzelf kan gaan regelen… Heerlijk!

    Wat dat betreft ben ik het niet helemaal met jou eens @Es, wel op het punt dat er wel eens hulp bij nodig is: nieuwe inzichten zijn ook hulp, het oppikken van de boodschappen, je afvragen: Hoe doe ik dit? Hoe lossen we dit op? en dan opletten…
    Maar niet op het punt dat ‘de andere partij’ niet vatbaar is voor zachtheid… Ik geloof toch echt dat de andere partij ons ook iets over onszelf spiegelt en dat een bepaalde ergernis precies onze blinde vlek aanwijst. En als we die weten te doorgronden, zonder enig oordeel, kan toch ook zo’n andere partij verbazingwekkend veranderen – in jouw ogen en dus ook in ‘je realiteit’ wellicht…!

  8. lieke huijbregts on januari 27th, 2012 14:56

    Ervaren van je creatie en poef! weg is ie. Als je maar durft om de ervaring aan te gaan.

    dankje voor het delen Peter!

  9. Peter de Kock on januari 27th, 2012 20:28

    @Lieke: ‘ervaren van je creatie…’. Zo had ik het nog niet gezien. Wat mooi gezegd. Jij ook bedankt.

Laat je reactie achter!