De overheid doorloopt de dramadriehoek

Geplaatst op 20 januari, 2014 

Eerst was de overheid ons een beetje overdreven aan het redden van onze eigen verantwoordelijkheden. We leefden in een verzorgingsstaat met de overheid in de rol van redder.

Maar zoals dat gaat met redders: op een gegeven moment hebben ze daar zwaar genoeg van en beginnen ze degene / diegenen die ze eerst wilden redden aan te klagen. Zo moeten we van de overheid nu maar eens participeren in plaats van onze luie hand op te houden en denken dat de overheid onze zaakjes wel even regelt.

Twee punten uit de dramadriehoek: de redder en de aanklager.

Ik zal je vertellen hoe het verder gaat.

We gaan ook steeds meer onze eigen zaakjes regelen maar we gaan daarin veel verder dan de overheid graag wil. En daar heb je de overheid in de derde hoek van de dramadriehoek: de overheid als slachtoffer.

Voor wie onbekend is met de dramadriehoek: blogvriend Henny Bos schreef er een boek over.

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags: , ,

De buren en hun verhaal

Geplaatst op 1 augustus, 2013 

Als ik wakker word zie ik een nieuwe tent naast de mijne staan. Twee sportieve fietsen verraden dat het een fietsvakantie betreft. Ze reizen in luxe: extra tentje voor alle bagage en ze hebben zelfs twee stoeltjes bij zich. Een vriend en ik waren samen ook eens op fietsvakantie in de Ardèche en hoewel het al heel lang geleden is, weet ik nog heel zeker dat een tentje voor de bagage en klapstoeltjes echt het eerste zou zijn dat ik thuis zou laten in plaats van het in de bergen omhoog sleuren.

De man heb ik ’s nachts wel gehoord. Snurken natuurlijk. En de vrouw zie ik bezig met koffie zetten. Ze lijkt me aardig en  bevestigt dat door koffie aan te bieden.

De volgende dag hoor ik hoe ze al vroeg hun tent afbreken. Als ik even later zelf ook opsta, zie ik dat de tent inderdaad weg is. De man ook maar de vrouw zit nog wat te lezen aan een tafeltje. Er staat nog één fiets. De twee klapstoeltjes staan er ook nog. We wensen elkaar een mooie dag toe en ik vertrek voor een afspraak in Aken. Ik reken erop de man nog in Vaals te zien, hij zal wel brood zijn halen of zoiets.

Als ik ’s avonds terugkom is de scene op de camping nog hetzelfde als ’s morgens. Dat wil zeggen: de vrouw is nog steeds alleen maar ze ligt nu in haar slaapzak op het gras te slapen. Aan haar bagage te zien heeft zij geen tent bij zich. Als ze wakker wordt vraag ik haar voorzichtig of ze zo laat nog gaat vertrekken. Ze antwoord dat ze nog twee nachtjes blijft.

De volgende ochtend ligt ze nog steeds op het gras, zonder tent. Zou ze dit uit vrije wil doen? Waarom is haar reisgenoot ervandoor met de tent? Hebben ze ruzie gehad? Is ze gedumpt? Relaties komen en gaan net zoals buren op een trekkersveldje maar je partner dumpen op een camping en er zelf met de tent vandoor gaan dat doe je niet.

Als ik ’s avonds terug naar de camping loop verzin ik onderweg woorden om haar voorzichtig te vragen naar haar situatie. ‘Ik wil me nergens mee bemoeien hoor maar….’ is de stomst mogelijke optie en valt als eerste af. Nee, een gemeend ‘Hoe is het met je…?’ en het dan aan haar overlaten waar ze mee komt lijkt me veel passender.

Terug op de camping kan ik alle opties laten vallen want ze is weg. Het heeft die dag wat geregend.  Jammer, we hadden zo leuk dramadriehoekje kunnen spelen. Zij in de rol van slachtoffer in ik in de rol van helper en er dan een wedstrijdje van maken wie als eerste overschakelt naar de rol van aanklager. Ik had kunnen winnen.

Of misschien voelde ze al aankomen dat ik haar zou vragen naar haar situatie en is ze op de vlucht gegaan voor een gesprek. Die strategie ken ik wel, mijn vader zou hem bedacht kunnen hebben

De twee stoeltjes heeft ze achtergelaten.  Die hadden ze sowieso niet mee moeten nemen, wie weet is de ruzie daarover begonnen. Dus neem van mij aan: ga je met de fiets op vakantie, laat stoeltjes thuis.

Aan de andere kant van mijn tent heb ik als buren twee jonge mensen uit België. Op een stokoude tandem zijn ze op reis naar Keulen en van daaruit willen ze naar Koblenz. Drie versnellingen hebben ze. Nee, geen dertig maar drie. En ze hebben geen stoeltjes bij zich. Die twee gaan het wel redden samen.

En dan de nieuwe buurman die op zaterdagmiddag ineens naast me staat. Komt helemaal uit Vlissingen naar Vaals voor een verjaardagsfeest van een goede vriend. Dat moet wel een heel bijzondere vriendschap zijn. Van alle relaties is vriendschap de meest duurzame zal hij er later over zeggen.

Ik ben nauwelijks op de camping, eigenlijk alleen om te slapen en zo af en toe een douche. Ik zie wel bijna elke dag buren komen en buren gaan maar ben te weinig op de camping om echt in contact te komen met de buren en hun verhaal.

Met bovenstaande alinea wilde ik deze blogpost beginnen maar ik heb me bedacht. Ook al ben ik weinig op de camping, aan verhalen geen gebrek.

Bewaard onder Persoonlijk, Verhaaltjes | 8 Comments

Tags: , , , ,

Live oefenen met de dramadriehoek

Geplaatst op 17 mei, 2013 

Blogvriend Henny Bos publiceerde vorige week zijn nieuwe boek over de dramadriehoek.

Tijdens een gesprek over zijn boek, stelde ik hem voor om workshops te gaan geven over de dramadriehoek. De drie rollen uit deze driehoek spreken tot ieders verbeelding en zijn voor iedereen herkenbaar en toch stappen we steeds weer die verdomde driehoek in of laten we ons erin trekken.

Dus ik zeg: is het een idee voor je om workshops te gaan geven over de dramadriehoek? En spontaan stel ik mezelf beschikbaar als trainingsacteur voor de rol van aanklager, die ligt me stukken beter dan de rol van redder of van slachtoffer.

Dus wil jij live oefenen met de dramadriehoek en zoek je nog iemand voor de rol van aanklager?

Fijn weekend allemaal.

Bewaard onder Boeken, Persoonlijk | 6 Comments

Tags: ,

De schwalbe epidemie

Geplaatst op 23 februari, 2012 

Als ik vorige week tijdens het hardlopen wat meer zoals Luis Suarez was geweest, had ik op het zebrapad een flinke schwalbe gemaakt toen een automobilist voorbij scheurde zonder te stoppen.

Er was in feite niets gebeurd want ik voelde van te voren al aankomen dat die automobilist niet zou stoppen maar toch voelde ik de aandrang om theatraal te reageren.

En ik ben daarin niet de enige.

Een politicus zegt iets over pensioenen of de economie en hup, daar gaan we met z’n allen naar de grond alsof we zijn neergemaaid door mitrailleurvuur. Een openbaar vervoersbedrijf levert een wanprestatie en hup, alsof  Mike Tyson ons een linkse directe heeft uitgedeeld gaan we plat, knock out.

De schwalbe is een epidemie: gouden tijden voor drama addicts.

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | 2 Comments

Tags:

Loslaten van je persoonlijk drama

Geplaatst op 9 december, 2011 

Dramatisch of niet, het was een paar jaar geleden de uitdaging van het leerjaar geweldloze communicatie. Een heel jaar lang werken aan het herkennen en erkennen van je persoonlijk drama om het dan met behulp van een ritueel tijdens de laatste les los te laten.

We mochten allemaal een voorwerp meenemen dat symbool stond voor ons persoonlijk drama. Mijn persoonlijk drama heeft had met zichtbaarheid te maken en daarom nam ik mijn zwarte zonnebril mee.

Tijdens de les mocht iedereen afscheid nemen van het symbool dat hij/zij had meegebracht om het daarna in te leveren bij de trainster. Die symbolen kregen we na de les niet terug. Dit was het serieuze loslaatwerk en ik was mijn zwarte zonnebril definitief kwijt.

Heeft het geholpen? Een jaar na die laatste les ben ik gaan bloggen. Ik denk wel dat het geholpen heeft ja.

Ik heb natuurlijk wel een nieuwe zwarte zonnebril gekocht. Volgens mij heb ik er zelfs twee.

 

Bewaard onder Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , ,

Dit is misschien mijn laatste blogpost

Geplaatst op 25 juli, 2011 

Zaterdag liep ik door het overdekte winkelcentrum. Het was maanden geleden dat ik daar was wat mijn wandeling langs mensen, etalages en wanhopig aandoende uitverkoop borden een beetje vervreemd deed aanvoelen.

Misschien kwam mijn gevoel van vervreemding door wat er een dag eerder in Noorwegen gebeurde. De confrontatie met dat mijn dierbaren of ik van het ene op het andere moment ineens dood kunnen zijn. De confrontatie met dat veiligheid een illusie is waar we veel geld en aandacht aan besteden. De confrontatie met als we in die illusie van veiligheid geschokt worden, we al snel overgaan tot analyses, oordelen, beschuldigingen en complottheorieën. De confrontatie met als zich ergens een drama voltrekt, we vooral in actie moeten komen, iets moeten doen, een mening vormen, afschuw uitspreken of oproepen om positieve gedachten te sturen. In dat winkelcentrum was Noorwegen ineens akelig dichtbij. Stel dat ik mijn dierbaren nooit meer zou zien……

Voor mij gaat Noorwegen over kwetsbaarheid. De kwetsbaarheid van dat er misschien geen morgen is. De kwetsbaarheid van dat dit misschien de laatste blogpost is die ik ooit schrijf. De kwetsbaarheid van dat ik mijn dierbaren misschien voor de laatste keer heb gezien. De kwetsbaarheid die zo onlosmakelijk verbonden is met onze menselijkheid en die soms maar moeilijk is uit te houden. Het raakt in angst en pijn en daar plakken we graag een dikke pleister overheen bestaande uit analyses, oordelen en beschuldigingen.

Voor de zekerheid misschien toch maar wat positieve gedachten naar Noorwegen sturen, misschien wordt me dan toch een morgen gegund, een volgende blogpost en een volgend samen zijn met mijn dierbaren.

Lees ook: Japangevoel en vervang ‘Japan’ door ‘Noorwegen’ en de boodschap is dezelfde.

Bewaard onder Actualiteit, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , , ,

Japangevoel

Geplaatst op 15 maart, 2011 

Nee, deze blog gaat niet over hoe erg het is wat er in Japan is gebeurd. Deze blog gaat ook niet over hoe we de Japanners kunnen helpen. Deze blog gaat al helemaal niet over de diepere of hogere betekenis van deze ramp.

Nee, deze blog gaat er ook niet over dat het allemaal al in de sterren stond geschreven wat er in Japan is gebeurd. Deze blog gaat ook niet over welke lessen we hieruit moeten leren. Deze blog gaat al helemaal niet over de wereld die gewoon door draait.

Ik had deze blog willen schrijven over God die nu echt te ver is gegaan met zijn kosmische plan maar ik doe het niet. Ik had iets willen zeggen over het drama infuus dat twitter is geworden na de ramp maar ik zwijg. Ik zou een sarcastisch  stukje kunnen schrijven over al die pijnlichamen die zich te goed doen aan de beelden van de ramp maar dat is me te gemakkelijk. En stil zijn wil ik ook niet want daarvan heb ik na de oproep tot een twitterstilte mijn buik al vol.

Ik wil eigenlijk alleen zeggen hoe ik me voel: machteloos en kwetsbaar.

Bewaard onder Actualiteit | 3 Comments

Tags: , ,

Gouden tijden

Geplaatst op 14 augustus, 2010 

Stel je voor dat iedereen waar je mee in contact komt, op het werk, in de supermarkt, op straat of op Internet, je gratis en voor niks drugs aanbiedt. En dat ook de nieuwslezer van het journaal en je ochtendkrantje je het spul gratis aanbieden. Het ware luilekkerland voor junks.

De drugs liggen letterlijk en figuurlijk voor het oprapen in de vorm van drama. Liefhebbers van drama leven in zo’n luilekkerland. Het is smikkelen en smullen en het enige gevaar is een overdosis. En ach, met een overdosis kun je altijd nog headlines voor de ochtendkranten gaan schrijven.

Voor liefhebbers van vrede zijn dit ook gouden tijden. Nooit eerder waren de stimulansen om de vrede in jezelf te vinden krachtiger en talrijker dan nu. Dankzij al die drama’s.

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags: ,

Volgende pagina →