Loslaten van je persoonlijk drama

Geplaatst op 9 december, 2011 

Dramatisch of niet, het was een paar jaar geleden de uitdaging van het leerjaar geweldloze communicatie. Een heel jaar lang werken aan het herkennen en erkennen van je persoonlijk drama om het dan met behulp van een ritueel tijdens de laatste les los te laten.

We mochten allemaal een voorwerp meenemen dat symbool stond voor ons persoonlijk drama. Mijn persoonlijk drama heeft had met zichtbaarheid te maken en daarom nam ik mijn zwarte zonnebril mee.

Tijdens de les mocht iedereen afscheid nemen van het symbool dat hij/zij had meegebracht om het daarna in te leveren bij de trainster. Die symbolen kregen we na de les niet terug. Dit was het serieuze loslaatwerk en ik was mijn zwarte zonnebril definitief kwijt.

Heeft het geholpen? Een jaar na die laatste les ben ik gaan bloggen. Ik denk wel dat het geholpen heeft ja.

Ik heb natuurlijk wel een nieuwe zwarte zonnebril gekocht. Volgens mij heb ik er zelfs twee.

 

Bewaard onder Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , ,

Bedienen we het wapen of het instrument?

Geplaatst op 8 december, 2011 

Er zijn van die dagen dat het doodsimpel is om een keuze te maken waarover te bloggen. De sterfdag van John Lennon is zo’n dag.

Ik hield als kind een Beatles plakboek bij en kon slechts heel af en toe een nieuw artikeltje bijplakken dat ik vond in een krant of tijdschrift. Dat veranderde op 8 december 1980, mijn plakboek stroomde vol.

In eerste instantie was Ringo Starr mijn favoriete Beatle. Ik denk dat dit komt omdat Ringo de meest onzichtbare Beatle was. Onzichtbaarheid trok me toen aan, een vaardigheid die ik mezelf ook meester maakte om een beetje weg te kunnen blijven van de emotionele vulkaan die bij ons in huis woonde.

Later werd John Lennon mijn favoriet. Het raakte me dat een icoon die stond voor liefde, waarheid, vrede en kunst, zinloos werd vermoord door een paar stomme kogels. Als zelfs John Lennon de aardse krankzinnigheid niet kan overleven, wie dan wel?

Wat helaas wel heeft overleefd is de mindset van oorlog voeren en de mindset van grenzeloze zelfverrijking en uitbuiting.

Onze mindset is tegelijk een gevaarlijk wapen en een prachtig instrument. Kiezen of we het wapen bedienen of het instrument, dat is waar het om draait.

Love is the answer and you know that for sure
Love is a flower you got to let it grow

John Lennon – Mindgames

Heel wat jaren later ben ik blij wat minder Ringo te zijn en wat meer John, wat minder onzichtbaar en wat meer zichtbaar. Eng is het soms nog wel. John is immers dood en Ringo leeft nog steeds…

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: ,

Een cultuur waar we er wel toe doen

Geplaatst op 7 juni, 2011 

Het is me wat: schrijf ik in een blog dat onze cultuur ons onzichtbaar maakt, slaat een dag later een andere cultuur ineens keihard toe om mij zichtbaar te maken:

Er is dus een cultuur die ons wel zichtbaar maakt, een cultuur waar we er wel toe doen: de blogcultuur.

Lees ook: Onze cultuur maakt ons onzichtbaar

Bewaard onder Bloggen, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , ,

Onze cultuur maakt ons onzichtbaar

Geplaatst op 6 juni, 2011 

Fantaseerde je als kind ook wel eens over hoe het zou zijn om onzichtbaar te zijn?

In haar boek ‘I thought it was just me (but it isn’t)’ vertelt Brene Brown over een workshop waarin zij de deelneemsters een oefening laat doen. De vrouwen mogen hun favoriete tijdschriften meenemen en krijgen als opdracht om knippend en plakkend een collage te maken van hoe ze er graag uit zouden willen zien, een collage van hun ideale uiterlijk zoals kleding, sieraden, haar, make-up, armen, benen, voeten en schoenen.

Letterlijk ontleden ze de vrouwen uit de tijdschriften om hun eigen ideaalbeeld samen te stellen: van haar de neus, van die ander de ogen en van weer een ander de haren maar dan liefst in een andere kleur, graag de benen van deze vrouw maar niet haar armen want die zijn te dun. Na een uur heeft iedereen een complete collage waarvan de meeste zeer gedetailleerd zijn.

Daarna krijgen ze als opdracht om een nieuwe collage te maken en in de tijdschriften op zoek te gaan naar plaatjes die zoveel mogelijk overeenkomen met hoe ze er op dat moment zelf uitzien qua omvang, lichaamsvorm (armen, benen, billen), de kleding die ze die dag dragen en hun haar en dergelijke.

Na ongeveer een kwartier stoppen de deelneemsters gefrustreerd met zoeken. Op hun collages staan hier en daar een paar schoenen of een gelijkende haarstijl maar dat is dan ook alles.

Brene: ‘Waar zijn jullie? Jullie houden van deze tijdschriften en betalen ervoor maar waar zijn jullie?’

De deelneemsters, maar ook jij en ik, staan niet in die tijdschriften omdat we er in die cultuur niet toe doen. Hoe verder we afwijken van het ideaalbeeld, hoe minder we ertoe doen. We leven in een cultuur die perfectie verheerlijkt en die de imperfectie onzichtbaar maakt.

Brene: ‘hoe voelt het voor je om onzichtbaar te zijn?’

De meeste deelneemsters reageren met zelfverwijt: ik ben onzichtbaar omdat ik niet goed genoeg ben of omdat ik er niet toe doe.

Onzichtbaarheid gaat over het verbreken van de verbinding en machteloosheid. Als we onszelf niet weerspiegeld zien in onze cultuur, voelen we ons gereduceerd tot iets dat zo klein en onbelangrijk is dat we gemakkelijk weggegumd worden uit de wereld van belangrijke dingen. Het proces te worden gereduceerd en ook het uiteindelijke product van dat proces, onzichtbaarheid, veroorzaken ongelooflijke schaamte.

Terug naar de vraag of je als kind ook wel eens fantaseerde over hoe het zou zijn om onzichtbaar te zijn? Het is je gelukt.

Lees ook:  boekwaarschuwing

Bewaard onder Boeken | 9 Comments

Tags: , , , , ,