Zo ga je pijn te lijf

Geplaatst op 19 februari, 2013 

‘Find a place where there is joy and the joy will burn out the pain’ – Joseph Campbell

Emotionele wonden helen is eigenlijk heel simpel en daarom is het zo moeilijk. Of misschien is het andersom. Zo herinner ik me een interview met Frank Rijkaard toen hij trainer werd van Barcelona. Op een vraag of dat niet heel moeilijk is om trainer te zijn van zo’n grote club antwoordde hij dat als je dat van te voren weet, het ook weer heel simpel is.

Want waarom zou wonden helen zo moeilijk zijn? Omdat de professionals het zeggen? Niet zozeer het helen van de wonden is moeilijk maar het tegenhouden, het blokkeren van je helende krachten.  Daar gaat zoveel energie in zitten, energie die verloren gaat en wat maakt dat we ons moedeloos en hulpeloos voelen. En dat schrijven we dan weer toe aan die verrekte emotionele wonden. Helemaal eerlijk is dat niet.

Lees ook: Klaar voor gebruik: vreugde

Bewaard onder Citaten, Mening | Reageer

Tags: , , , ,

Muziek voor echte mensen

Geplaatst op 23 oktober, 2012 

Er zijn er die zeggen dat je ervoor moet zorgen om jezelf altijd blij en gelukkig te voelen. Naar wat voor soort muziek luisteren die mensen denk ik dan. Ik kan maar één muzieksoort bedenken: carnavalsmuziek.

Vrijdag speelde Arno voor een volle zaal in de Mezz in Breda. Hij wisselde nummers uit zijn solocarrière af met nummers uit zijn TC Matic verleden en kroop tussendoor soms in de rol van cabaretier wat hem erg goed af ging.

Als Arno zingt of praat of zelfs als hij stilzwijgend op het podium staat, weet en voel je: wat daar gebeurt is helemaal doorleefd. Het allermooiste van zijn show is dat het hele scala aan menselijke gevoelens voorbij komt. In zijn muziek hoor en voel je uitbundige blijdschap maar ook intense droefheid en pijn en alle gevoelens daar tussenin.

Muziek voor echte mensen noem ik dat, mensen die het hele handeltje aan gevoelens voelen.

Als tegengif tegen al die namaak van jezelf alleen maar blij en gelukkig voelen: ‘Black dog day’ :

Bewaard onder Mening, Muziek | Reageer

Tags: , , , , ,

Eerlijkheid is het nieuwe goud

Geplaatst op 16 augustus, 2012 

Tien jaar geleden kwam ik voor het eerst in aanraking met Amerika’s belangrijkste ‘exportproduct’: het werk van mensen als Robert Burney en Melody Beattie.

Mensen die, vaak vanuit een diepe persoonlijke crisis, hun leven over een compleet andere boeg gooien. Hoewel ik onmogelijk een definitie van ze kan geven, herken je ze meteen als je ermee in contact komt. Ze zijn eerlijk, ontzettend eerlijk. Eerlijk in de zin van emotioneel eerlijk, kwetsbaar eerlijk en liefdevol eerlijk. Ze zijn ook ontwapenend eerlijk, als je met ze in contact bent voel je je uitgenodigd meer van jezelf te ontdekken en te laten zien.

Er zijn meer dan genoeg mensen die ons allemaal graag willen leren hoe we de kwaliteit van ons leven kunnen verbeteren, hoe we onze emotionele wonden kunnen helen en hoe we ons op persoonlijk en spiritueel niveau kunnen ontwikkelen. Ze laten zichzelf volledig buiten schot zodat het soms net is alsof ze van een andere planeet komen waar de problemen wij mee worstelen niet bestaan. Voor mij werkt dit niet.

Er zijn er echter maar weinig die daarin zichzelf laten zien, die in hun lessen hun eigen wonden, pijn en kwetsbaarheid laten zien. Mensen zoals Robert Burney en Melody Beattie waren voor mij tien jaar geleden de eersten die ik dit zag doen en ik voelde me door hun voorbeeld uitgenodigd een compleet nieuwe wereld binnen te stappen, een wereld die voor mij wel werkt.

Vorig jaar leerde ik via de Twitter hashtag #malewishlist Rick Belden kennen. Op zijn visitekaartje schrijft hij:

men’s issues and masculine psychology
poetry, dreams, and the body

Rick is ook schrijver van het boek ‘Iron Man Family Outing – poems about transition into a more conscious manhood’.

Toen ik zijn boek in handen kreeg was het lang geleden dat ik poëzie had gelezen en was misschien daarom niet helemaal voorbereid op wat poëzie over iemands diepste wonden en pijn met je doet. Het was zoiets als naar het zwembad gaan met de bedoeling eerst alleen even met je voeten in het water te zitten om rustig te wennen aan het water maar dan ineens tot de ontdekking komen dat je van de hoge duikplank bent gesprongen en in het diepe plonst.

Met Rick’s poëzie ga je samen met hem kopje onder in een wereld die een regelrechte confrontatie is met je eigen wonden en pijn. Ik zou kunnen zeggen: daar moet je tegen kunnen, daar moet je klaar voor zijn. Maar ik denk dat het beter klinkt en er ook meer waarheid in leg als ik zeg dat het een kwestie is van genoeg van jezelf houden om dit boek te lezen, te voelen en te ervaren. Het in contact komen met je eigen wonden en pijn is het mooiste emotionele cadeau dat je jezelf kunt geven omdat het helend werkt.

Het werk van Rick behoort voor mij net zoals dat van Robert Burney en Melody Beattie tot Amerika’s belangrijkste exportproduct. Zij hebben iets dat je nergens kunt kopen, al ben je miljardair: eerlijkheid.

Eerlijkheid is het nieuwe goud zeg ik wel eens en ik denk dat het waar is.

Wil je meer weten over Rick Belden en over zijn werk, je vindt hem hier:

Je kunt ‘Iron Man Family Outing – poems about transition into a more conscious manhood’ bestellen via Ricks website of via Amazon.com.

Enkele artikelen van Rick Belden:

Bewaard onder Boeken | 9 Comments

Tags: , , , , , , , ,

Jezelf herkalibreren

Geplaatst op 6 augustus, 2012 

De derde dag van de motorvakantie belooft een hele warme en benauwde dag te worden.  Ik heb weinig zin om me met die warmte in een motorpak op te sluiten en besluit iets heel anders te gaan doen.

Gisteravond op het terras kwam het idee bij me op om met de bus naar Maastricht te gaan en daar lekker een dagje door de stad te slenteren. Een leuk idee maar ik bedacht een nog veel leuker idee: met de bus naar Aken. Maastricht heb ik al een aantel keren gezien maar Aken nog niet, daar ben ik alleen een paar keer met de motor doorheen gereden.

Naar Aken rijdt vier keer per uur een Nederlandse bus waar ik gewoon met de OV chipkaart kan betalen. Lekker handig. Reistijd Vaals – Aken centrum een kleine twintig minuten. Ik stap in Aken uit bij het centraal station en voel me er meteen thuis en op mijn gemak. Ik koop in de stationshal een lekker broodje en loop richting centrum. Dat is gemakkelijk te vinden dankzij de talloze bordjes naar de Dom en het stadhuis.

Als een toerist in tijdnood bezoek ik wat er maar te bezoeken valt. De Dom natuurlijk en ook de schatkamer van de Dom, het stadhuis en een stuk of vier andere indrukwekkende kerkgebouwen. Ik doe mijn best om twee dingen uit elkaar te houden: hoe ik me voel en welke oordelen ik heb.

Om maar met die oordelen te beginnen: met name bij de tentoonstelling van de schatten van de Dom bemerk ik een hoog Walt Disney gehalte. Veel goud en enorme gewaden uit tijden waar ik niet graag geleefd zou hebben. Het woord ‘macht’ komt bij me op. In het stadhuis  vallen de schilderijen me op, mannen die streng kijken. Waarschijnlijk zijn ze hun lach kwijtgeraakt tijdens de oorlogen die ze hebben gevoerd.

Maar hoe voel ik me daar? Ik voel me bruisend. Dit is een stad om verliefd op te worden en ik ben hard op weg dat te doen. In de Dom en in de andere kerken voel ik me vredig, als in een meditatie.

Ik begin ineens begrip te krijgen voor de angst waar ik eerder over schreef, dat die me toch wel mooi heeft geholpen me tegen pijn te beschermen. Angst als pleister. Het inzicht voelt liefdevol en is dat ook. Aken is aan het werk… Motorvakantie heeft altijd wel een spiritueel tintje gehad maar wat ik hier in Aken ervaar voelt als een soort van herkalibratie van mezelf.

Wat indruk op me maakt is een kerk waar op een prikbord allerlei briefjes hangen, volgeschreven met verzoekjes aan God. Het is van een kwetsbaarheid waar je niet onberoerd bij kunt blijven, of je nou gelooft of niet. Heel even komt het idee bij me op dit te fotograferen maar omdat er onder sommige briefjes namen staan besluit ik het niet te doen.

In één van de kerken is een tentoonstelling aan de gang: Memory of Colours. In mijn schriftje neem ik een tekst over die ik daar lees. Woord voor woord schrijf ik over zodat de woorden diep in me doordringen:

‘I dreamt of a rainbow built with the colours of men, tribes, cultures. The rainbow of a rare, diverse, precious, essential, yet fragile human nature. This Memory of colours, old as the wind, the sun and rain is a slow process. It is a story in progress that needs to be listened to, seen, protected and helped.’ – Jaime Ocampo-Rangel

Ik sta voor de foto van een indiaanse jongeman. Vanuit welke hoek ik de foto ook bekijk, zijn ogen blijven op mij gericht. Het oogcontact voelt bekrachtigend.

Dit uitstapje naar Aken is wat Julia Cameron in haar boek ‘The Artist’s Way’ het kunstenaarsafspraakje noemt,  een afspraakje met jezelf zonder anderen erbij om te doen wat je leuk vindt, iets wat je inspireert.

Ik denk terug aan mijn blogpost over waarom ik naar de aarde ben gekomen en een de reactie daarop van Petra Maartense:

‘To choose, to learn to choose to enjoy?’

Ik denk nu dat ze gelijk heeft al roept het woord ‘learn’ wat weerstand op omdat het voor mij zo gekoppeld is aan presteren (wat 20 jaar onderwijs met een mens kan doen…). Bedankt Petra.

Zittend op een terrasje zie ik hoe een bedelaar aan het werk is tegenover de ingang van de Dom (strategisch gekozen met al die mensen vol naastenliefde). Zijn hoofd naar beneden gericht sloft hij langzaam van mens tot mens. Ik kan niet horen welk verhaal hij vertelt maar ik zie wel dat zijn armen steeds een stukje de lucht ingaan en dat hij regelmatig zijn rechterhand op zijn hart legt. Soms krijgt hij wat, meestal niet. Soms krijgt hij wat van mensen die dat met zichtbare tegenzin doen. Als hij zo een aantal mensen heeft aangesproken sloft hij naar een steegje dat in het verlengde van mijn gezichtsveld ligt. Hij is het hoekje om en ik zie hoe zijn lichaam zich opricht en hoe zijn looppas versnelt. Ook dit is Aken. Deze bedelaar komt in zijn volgend leven vast terug als bankier of misschien was hij dat in zijn vorige leven.

Ik ga op tijd weer terug naar Vaals want ik heb er ’s avonds afgesproken bij mijn favoriete pizzeria: Bellissima van Sjaak en Thea Treffers waar je niet alleen je lichaam heerlijk voedt, maar waar je ook energetisch wordt gevoed.

Ik zit er samen lekker buiten op het terras samen met Jos Peschen en Brigitte van der Donk. Ik heb Jos en Brigitte vorig jaar tijdens de motorvakantie voor het eerst in real life ontmoet nadat ik Jos via Twitter had leren kennen.  Ik voel me bij deze mooie mensen veilig genoeg mijn angstervaring van twee dagen geleden te delen. Misschien was het de bedoeling dat je die tocht niet zou maken zegt Jos, misschien was het een waarschuwing omdat het die dag niet veilig was. Zou best kunnen, zo had ik het nog niet bekeken. Dat is het fijne van vrienden, dat ze je helpen dingen anders te bekijken.

Op een gegeven moment komt Sjaak er ook even bij zitten en maakt duidelijk waarom ik vind dat hij de ideale persoon is om jonge ondernemers te helpen en te begeleiden. Alleen al om hem even aan het woord te horen zou je hier pizza gaan eten.

Ik sluit dag drie af bovenop mijn slaapzak in plaats van erin. Het is nog steeds te warm. Midden in de nacht word ik wakker en voel dat het fris is geworden. Ik kruip lekker in mijn slaapzak.

Het maakt niet uit wat je als kind tekort bent gekomen. Je kunt het jezelf altijd alsnog geven, ook al herinnert het soms even aan pijn. Die pijn is oud, oud genoeg om de pleister eraf te trekken en de wond in de frisse lucht te laten genezen.

Bewaard onder Persoonlijk | 21 Comments

Tags: , , , , , , , ,

Doe eens gek

Geplaatst op 5 augustus, 2012 

Doe eens gek en rij vanaf het zuidelijkste stukje van Nederland helemaal naar Doetinchem. Waarom? Omdat het kan, omdat het motorvakantie is.

Een paar jaar geleden heb ik het nog bonter gemaakt. Ik had dat jaar deelgenomen aan een indiaanse zweethutceremonie en was onder de indruk geraakt van de rol die stenen daarbij spelen. Op motorvakantie besloot ik dat ik graag een hunebed wilde aanraken. Dus ik op de motor vanuit Vaals helemaal richting Assen naar Borger waar het grootste hunebed van Nederland ligt. Een rit van meer dan drie uur. Ter hoogte van Nijmegen krijg ik me een partij regen over me heen dat ik twijfel over omkeren of doorrijden. Terwijl ik lekker aan het twijfelen was, reed ik steeds verder en verder en dan is de keuze op een gegeven moment vanzelf gemaakt: doorrijden dus.

Ik kom bij dat hunebed aan en zie dat het is afgezet met een rood/wit gekleurd lint. Het hunebed is afgesloten vanwege filmopnamen. Ja hallo zeg, daarvoor kom ik niet helemaal vanuit Vaals. Ik stap over het lint heen, loop naar dat hunebed en leg mijn hand erop. Wat ik toen zachtjes tegen die steen heb gezegd weet ik nu niet meer maar het zal een bedankje of zo zijn geweest. En toen was het goed. Even koffie drinken op een terrasje en terug naar Vaals.

Op de tweede dag van de motorvakantie reed ik dus naar Doetinchem naar Henny Bos. Het was verder dan ik dacht en als mijn spieren zich laten voelen van de lange rit lijkt Nederland ineens een stuk groter.

Het weerzien met Henny en het gesprek deden me goed. Het werkt normaliserend als je bij een goede vriend je verhaal over angst even kwijt kunt en dat daar met aandacht en begrip naar wordt geluisterd. Als verrassing kreeg ik van Henny twee boeken. Dat wordt nog een hele klus die op het eind van de vakantie mee naar huis te nemen want mijn bagagetas zat al helemaal volgepropt.

Samen met Henny vind ik een alternatieve route naar huis, door Duitsland. Hiermee omzeil ik mooi een flinke file ter hoogte van Arnhem. Automobilisten denken dat een file voor een motorrijder geen enkel probleem is en dat het juist leuk is tussen de file door te rijden terwijl de auto’s stil staan. Neem van mij aan dat filerijden op de motor helemaal niet zo leuk is. Het vraagt uiterste concentratie en is op een warme dag zoals vandaag een flinke fysieke inspanning.

De rit door Duitsland verloopt lekker rustig en is prachtig. Ik voel me al een stuk zekerder en besef me dat ik zo’n motorvakantie beter rustig kan opbouwen en niet meteen op dag twee een groot avontuur aangaan. Dat kan ik beter doen als ik al wat meer kilometers heb gemaakt en tochtjes zoals deze.

’s Avonds op het terras blader ik door één van de boeken die ik van Henny heb gekregen: Healing Trauma Through Self-Parenting – The Codependency Connection. Ik lees dingen die me raken en een belangrijke vraag dient zich aan. Misschien was ik gisteravond niet eens zozeer bang voor het avontuur van een lange motortocht maar voor de pijn van de vreugde. Ja, vreugde kan pijn doen net zoals liefde pijn kan doen als het je herinnert aan wat je lang tekort bent gekomen.

Wat moet ik hier met zo’n inzicht? Op dit moment helemaal niks behalve weer lekker lang buiten blijven zitten en morgen gewoon iets leuks gaan doen.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , , ,

Pijn

Geplaatst op 9 juli, 2012 

De pijn is niet fijn
De pijn is niet klein

De pijn wil er zijn
De pijn is mijn

 

 

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | 2 Comments

Tags:

De strontjaren

Geplaatst op 17 april, 2012 

Soms zouden we een bepaalde wijsheid of inzicht graag eerder hebben gehad. Maar zonder onze pijnlijke ervaringen vroeger, zouden die wijsheden geen voedingsbodem hebben om tot groei te komen. Om te kunnen groeien is mest nodig en daarom verzamelen we in ons leven eerst een heleboel stront.

Lees ook:

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags: , , ,

Wie goed doet, goed ontmoet

Geplaatst op 17 februari, 2012 

Wie goed doet, goed ontmoet. Zo luid het gezegde en gezegden hebben de reputatie waar te zijn. Het is waar dat achter de wolken de zon schijnt en het is waar dat na regen zonneschijn komt.

Ik zou het niet erg vinden als uit nieuw wetenschappelijk onderzoek zou blijken dat de zon niet schijnt achter de wolken en dat er na regen geen zonneschijn komt. Van alle gezegden mag wat mij betreft het tegendeel bewezen worden behalve….. wie goed doet, goed ontmoet.

Het doet pijn als iemand die een goed leven heeft geleefd ineens met een bak ellende wordt geconfronteerd. Het doet pijn omdat we, ik in ieder geval, diep van binnen graag willen geloven dat het waar is, dat wie goed doet, goed ontmoet.  Maar het is niet waar. Ik herhaal: het is niet waar.

Wil je nu graag iets lezen waar je hart drie keer van in de rondte draait? Lees dan SOMETHING TO THINK ABOUT …. If You’re Brave van Melody Beattie.

Goed weekend.

Bewaard onder Mening | 5 Comments

Tags: , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →