Zie ik daar een lach?

Geplaatst op 7 december, 2012 

Nee, wat je ziet is een kind dat huilt, een kind met verdriet. Een kind dat huilt hoeft niet te lachen omdat jij haar verdriet niet kunt uithouden. Blijf met je fikken van haar verdriet af.

Bewaard onder vaderschap | 9 Comments

Tags: , ,

Muziek voor echte mensen

Geplaatst op 23 oktober, 2012 

Er zijn er die zeggen dat je ervoor moet zorgen om jezelf altijd blij en gelukkig te voelen. Naar wat voor soort muziek luisteren die mensen denk ik dan. Ik kan maar één muzieksoort bedenken: carnavalsmuziek.

Vrijdag speelde Arno voor een volle zaal in de Mezz in Breda. Hij wisselde nummers uit zijn solocarrière af met nummers uit zijn TC Matic verleden en kroop tussendoor soms in de rol van cabaretier wat hem erg goed af ging.

Als Arno zingt of praat of zelfs als hij stilzwijgend op het podium staat, weet en voel je: wat daar gebeurt is helemaal doorleefd. Het allermooiste van zijn show is dat het hele scala aan menselijke gevoelens voorbij komt. In zijn muziek hoor en voel je uitbundige blijdschap maar ook intense droefheid en pijn en alle gevoelens daar tussenin.

Muziek voor echte mensen noem ik dat, mensen die het hele handeltje aan gevoelens voelen.

Als tegengif tegen al die namaak van jezelf alleen maar blij en gelukkig voelen: ‘Black dog day’ :

Bewaard onder Mening, Muziek | Reageer

Tags: , , , , ,

Inspiratie ergernissen

Geplaatst op 6 mei, 2011 

Ik erger me regelmatig aan wat ik gisteren ‘inspirerend bedoelde citaten‘ noemde. Vandaag nog:

Sadness and God cannot exist in the same place, because God is Life Energy, turned up as high as it will go.

Neale Donald Walsch

Ik heb een aantal van zijn boeken gelezen en heb er veel aan gehad. Maar dit citaat? Hell no! Maar waarom kan ik het niet met Neal Donald Walsch oneens zijn zonder me te ergeren? Waarom kan ik al die andere inspirerend bedoelde citaten niet lezen zonder me eraan te ergeren?

Als iemand die ik totaal niet ken iets schrijft waar ik het niet mee eens ben, kan ik het zonder ergernis lezen. Maar zodra de schrijver Neale Donald Walsch heet, Eckhart Tolle, Byron Katie of Deepak Chopra, is het een ander verhaal. Dan heb ik, in mijn beleving, te maken met een autoriteit op het gebied van spiritualiteit, iemand die het ‘allemaal’ weet.

En daar wringt het: de beleving dat die ander het ‘allemaal’ weet. Daarmee plaats ik de autoriteit over wat voor mij waar is, buiten mezelf. De enige specialist ter wereld die weet en aanvoelt wat voor mij waar is, ben ik  zelf. Mijn spirituele waarheid kan anders zijn dan die van Neale Donald Walsch en wat zijn citaat betreft is mijn waarheid ook anders.

Stap 3 van het twaalf stappen programma heeft het over ‘… God as we understood him.’ Dit gaat over een persoonlijke relatie met God. Misschien is de God van Neale Donald Walsch er niet als hij zich verdrietig voelt. Die van mij is er wel als ik me verdrietig voel.

Lees ook:

Bewaard onder Citaten, Persoonlijk, spiritualiteit | 6 Comments

Tags: , , , , ,

Van verdriet en pijn kun je mooi worden

Geplaatst op 9 april, 2009 

Gisteren sprak ik iemand die zich verdrietig voelde. Het was niet zomaar verdriet, het was een diep verdriet. Verdriet waar een heleboel oude pijn aan vast zat. Na de tranen vertelde ze wat ze zojuist had ontdekt, dat ze er eigenlijk nooit echt voor zichzelf was geweest juist op die momenten dat ze dat het hardst nodig had.

Ik zag daar tegenover me iets wonderlijks gebeuren. Het was alsof uit de tranen, uit het verdriet en de pijn een nieuwe vrouw tevoorschijn kwam. Haar gezichtsuitdrukking werd zacht, haar ogen fonkelden en uit haar mond klonk mededogen. Ze zag er prachtig mooi uit. Om haar hoofd zag ik een stukje van een prachtige lichtkrans.

Het was alsof ze door haar verdriet en pijn te voelen deze had afgelegd als een oude huid.  Alsof ze uit haar pijnlichaam was gestapt en zei: ‘Hier ben ik, dit is wie ik ben’.

Van het volledig voelen van je pijn en verdriet kun je erg mooi worden. Niet zo leuk voor de cosmetische industrie.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , , ,

Vergeven, mededogen en loslaten

Geplaatst op 23 maart, 2009 

Ik sprak laatst iemand over vergeven, mededogen en loslaten. Er was wat verwarring: wat is nou eigenlijk wat?

Vergeven is voor mij een ‘kerk-woord’ en alleen daarom al beladen met oordelen. Je vraagt God om vergeving voor je zonden en dan maar hopen (veel bidden) dat God die dag een goed humeur heeft en er de humor wel van inziet dat je iets vraagt wat je zelf ook niet helemaal snapt. Maar dat terzijde.

In het woord vergeven klinkt voor mij een oordeel door. Als ik iemand vergeef dan zeg ik daarmee impliciet dat die ander een ‘zonde’ heeft begaan, een ‘fout’ heeft gemaakt. Vergeven is dan eigenlijk een vorm van oordelen. Vergeven heeft voor mij ook iets definitiefs. Door iemand te vergeven ontneem ik mijzelf de ruimte om daarna nog mijn pijn en verdriet te voelen die het gevolg zijn van het gedrag van de ander. Immers, ik heb die ander toch vergeven? Dan moet het toch klaar zijn? Voor mij werkt dit niet.

Ik heb meer iets met mededogen. Mededogen naar een ander en mededogen naar mezelf. Mededogen is iets van het moment, het moment waarop mijn gevoelens aangeven dat ik mededogen nodig heb. En die behoefte kan er telkens opnieuw zijn. Door steeds vanuit mededogen naar pijn en verdriet te kijken heel ik het steeds een stukje. Zo vaak en zo lang als nodig. Meer een proces dus. En het werkt ook de andere kant op, naar een ander toe.

Door vanuit mededogen te communiceren, met mezelf en/of met een ander, tap ik letterlijk en figuurlijk uit een ander vaatje dan wanneer ik vergeef.

En loslaten dan? Misschien is loslaten wel wat er gebeurt door steeds weer vanuit mededogen naar pijn en verdriet te kijken. De pijn en verdriet lossen steeds een stukje verder op, ik laat er steeds een stukje van los. Net zo lang als nodig.

Bewaard onder Communicatie, Mening | 6 Comments

Tags: , , ,