Eigen macht weggeven

Geplaatst op 11 augustus, 2011 

De mooiste plekjes waar ik ooit met de motor heb gereden, heb ik bij toeval ontdekt. Intuïtief motorrijden noem ik dat wel eens, gewoon je neus achterna en maar kijken waar je terecht komt. Motorrijden zonder elektronische navigatie (heb ik niet) en zonder wegenkaarten (heb ik wel maar gebruik ik alleen in geval van nood)

Binnen Nederland is intuïtief motorrijden een vrij risicoloze aangelegenheid omdat ik bij elk plaatsnaambordje dat ik zie wel vrij snel een idee heb waar ik ergens uithang en hoe ik weer thuis kom. Anders ligt dat in het buitenland.

Tijdens de motorvakantie bedacht een nieuw onderwerp om eens over te schrijven: verschillende manieren om je eigen macht uit handen te geven. Als eerste dacht ik aan externe autoriteiten. Externe specialisten en deskundigen die het zogenaamd allemaal wel weten en als je die dan maar volgt zit je goed, hoef je zelf geen verantwoordelijkheid te nemen en als het fout gaat kun je met de vinger naar een ander wijzen.

De dag  na de geboorte van dit schrijfonderwerp besloot ik een bewegwijzerde route te gaan rijden. Het was vanaf de camping ongeveer 100km naar het begin van de route en de route zelf was ongeveer 150km lang. Alles bij elkaar 350km. Lang zat en lekker gemakkelijk om eens een dagje de routebordjes te volgen.

De route liep door Nederland en Duitsland. Het Nederlandse deel verliep prima. Tijdens het rijden ontwikkelde ik als het ware een soort innerlijke radar om die routebordjes op te sporen.  Soms waren ze akelig goed verstopt achter een ander verkeersbord of waren ze gedeeltelijk overwoekerd door een struik. Maar ook zonder routebordjes wist ik waar ik was en hoe ik van daaruit de snelweg weer kon vinden om terug naar de camping te rijden.

In Duitsland was mijn oriëntatie meteen foetsie. Ik wist niet precies waar ik was en ook niet  of ik naar het noorden, oosten, zuiden of westen aan het rijden was en waar de snelweg richting camping was. Een mooie gelegenheid om eens intuïtief te gaan motorrijden maar ik had me voorgenomen de bewegwijzerde route te voltooien en zag me in gedachten aan het einde van de rit het vertrekpunt zegevierend weer passeren. Ik verheugde me erop daar te stoppen voor koffie.

Dat vertrekpunt heb ik echter maar één keer gezien en wel bij het vertrek. In Duitsland ben ik na een paar uur rijden verdwaald. Ik had al zo’n voorgevoel toen ik merkte dat ik al meer dan 15km geen routebordje meer had gezien. Het lukte me om terug te rijden naar het bordje dat ik als laatste had gezien om van daaruit de route vervolgen in de hoop het bordje te zien dat ik even daarvoor gemist had. Of dat bordje er eigenlijk wel was of dat ik er voor de tweede keer overheen heb gekeken, weet ik niet maar ik verdwaalde weer.

Nou is verdwalen op de motor in een prachtige streek helemaal niet erg mits het niet regent en mits er nog volop benzine in de tank zit. Het zonnetje scheen en benzine had ik genoeg dus genieten maar. Overal zag ik prachtige weggetjes om over te schakelen van het volgen van de bewegwijzerde route naar intuïtief motorrijden maar dat deed ik niet. Ik baalde ervan dat ik die route kwijt was en was teleurgesteld het vertrekpunt en de koffie daar te moeten missen. Ik was aan het rijden vanuit presteren in plaats van vanuit behoefte, een valkuil waar ik een jaar geleden tijdens motorvakantie ook in was gedonderd (lees: Handelen vanuit behoefte of vanuit presteren)

Ik was ook boos en wel op de Duitse organisatie die verantwoordelijk was voor de routebordjes maar boos zijn op een ander is meestal een teken dat er nog een ander verhaal valt te ontdekken. En dat verhaal was dat ik de verantwoordelijkheid voor mijn eigen rijplezier in handen van een externe autoriteit had gelegd.

Één van de meest opmerkelijke en soms moeilijk te accepteren kanten van mens-zijn vind ik dit: aan de ene kant iets weten en aan de andere kant met die zelfde kennis toch de mist in gaan. Ik had een schrijfonderwerp bedacht over het uit handen geven van je macht aan externe autoriteiten en de dag daarna doe ik het zelf.

Motorrijden doe ik het liefst alleen maar als je jezelf genoeg tegen komt tijdens het rijden, is het zeker niet eenzaam.

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , , , , ,

Inspiratie ergernissen

Geplaatst op 6 mei, 2011 

Ik erger me regelmatig aan wat ik gisteren ‘inspirerend bedoelde citaten‘ noemde. Vandaag nog:

Sadness and God cannot exist in the same place, because God is Life Energy, turned up as high as it will go.

Neale Donald Walsch

Ik heb een aantal van zijn boeken gelezen en heb er veel aan gehad. Maar dit citaat? Hell no! Maar waarom kan ik het niet met Neal Donald Walsch oneens zijn zonder me te ergeren? Waarom kan ik al die andere inspirerend bedoelde citaten niet lezen zonder me eraan te ergeren?

Als iemand die ik totaal niet ken iets schrijft waar ik het niet mee eens ben, kan ik het zonder ergernis lezen. Maar zodra de schrijver Neale Donald Walsch heet, Eckhart Tolle, Byron Katie of Deepak Chopra, is het een ander verhaal. Dan heb ik, in mijn beleving, te maken met een autoriteit op het gebied van spiritualiteit, iemand die het ‘allemaal’ weet.

En daar wringt het: de beleving dat die ander het ‘allemaal’ weet. Daarmee plaats ik de autoriteit over wat voor mij waar is, buiten mezelf. De enige specialist ter wereld die weet en aanvoelt wat voor mij waar is, ben ik  zelf. Mijn spirituele waarheid kan anders zijn dan die van Neale Donald Walsch en wat zijn citaat betreft is mijn waarheid ook anders.

Stap 3 van het twaalf stappen programma heeft het over ‘… God as we understood him.’ Dit gaat over een persoonlijke relatie met God. Misschien is de God van Neale Donald Walsch er niet als hij zich verdrietig voelt. Die van mij is er wel als ik me verdrietig voel.

Lees ook:

Bewaard onder Citaten, Persoonlijk, spiritualiteit | 6 Comments

Tags: , , , , ,