Eigen macht weggeven
Geplaatst op 11 augustus, 2011
De mooiste plekjes waar ik ooit met de motor heb gereden, heb ik bij toeval ontdekt. Intuïtief motorrijden noem ik dat wel eens, gewoon je neus achterna en maar kijken waar je terecht komt. Motorrijden zonder elektronische navigatie (heb ik niet) en zonder wegenkaarten (heb ik wel maar gebruik ik alleen in geval van nood)
Binnen Nederland is intuïtief motorrijden een vrij risicoloze aangelegenheid omdat ik bij elk plaatsnaambordje dat ik zie wel vrij snel een idee heb waar ik ergens uithang en hoe ik weer thuis kom. Anders ligt dat in het buitenland.
Tijdens de motorvakantie bedacht een nieuw onderwerp om eens over te schrijven: verschillende manieren om je eigen macht uit handen te geven. Als eerste dacht ik aan externe autoriteiten. Externe specialisten en deskundigen die het zogenaamd allemaal wel weten en als je die dan maar volgt zit je goed, hoef je zelf geen verantwoordelijkheid te nemen en als het fout gaat kun je met de vinger naar een ander wijzen.
De dag na de geboorte van dit schrijfonderwerp besloot ik een bewegwijzerde route te gaan rijden. Het was vanaf de camping ongeveer 100km naar het begin van de route en de route zelf was ongeveer 150km lang. Alles bij elkaar 350km. Lang zat en lekker gemakkelijk om eens een dagje de routebordjes te volgen.
De route liep door Nederland en Duitsland. Het Nederlandse deel verliep prima. Tijdens het rijden ontwikkelde ik als het ware een soort innerlijke radar om die routebordjes op te sporen. Soms waren ze akelig goed verstopt achter een ander verkeersbord of waren ze gedeeltelijk overwoekerd door een struik. Maar ook zonder routebordjes wist ik waar ik was en hoe ik van daaruit de snelweg weer kon vinden om terug naar de camping te rijden.
In Duitsland was mijn oriëntatie meteen foetsie. Ik wist niet precies waar ik was en ook niet of ik naar het noorden, oosten, zuiden of westen aan het rijden was en waar de snelweg richting camping was. Een mooie gelegenheid om eens intuïtief te gaan motorrijden maar ik had me voorgenomen de bewegwijzerde route te voltooien en zag me in gedachten aan het einde van de rit het vertrekpunt zegevierend weer passeren. Ik verheugde me erop daar te stoppen voor koffie.
Dat vertrekpunt heb ik echter maar één keer gezien en wel bij het vertrek. In Duitsland ben ik na een paar uur rijden verdwaald. Ik had al zo’n voorgevoel toen ik merkte dat ik al meer dan 15km geen routebordje meer had gezien. Het lukte me om terug te rijden naar het bordje dat ik als laatste had gezien om van daaruit de route vervolgen in de hoop het bordje te zien dat ik even daarvoor gemist had. Of dat bordje er eigenlijk wel was of dat ik er voor de tweede keer overheen heb gekeken, weet ik niet maar ik verdwaalde weer.
Nou is verdwalen op de motor in een prachtige streek helemaal niet erg mits het niet regent en mits er nog volop benzine in de tank zit. Het zonnetje scheen en benzine had ik genoeg dus genieten maar. Overal zag ik prachtige weggetjes om over te schakelen van het volgen van de bewegwijzerde route naar intuïtief motorrijden maar dat deed ik niet. Ik baalde ervan dat ik die route kwijt was en was teleurgesteld het vertrekpunt en de koffie daar te moeten missen. Ik was aan het rijden vanuit presteren in plaats van vanuit behoefte, een valkuil waar ik een jaar geleden tijdens motorvakantie ook in was gedonderd (lees: Handelen vanuit behoefte of vanuit presteren)
Ik was ook boos en wel op de Duitse organisatie die verantwoordelijk was voor de routebordjes maar boos zijn op een ander is meestal een teken dat er nog een ander verhaal valt te ontdekken. En dat verhaal was dat ik de verantwoordelijkheid voor mijn eigen rijplezier in handen van een externe autoriteit had gelegd.
Één van de meest opmerkelijke en soms moeilijk te accepteren kanten van mens-zijn vind ik dit: aan de ene kant iets weten en aan de andere kant met die zelfde kennis toch de mist in gaan. Ik had een schrijfonderwerp bedacht over het uit handen geven van je macht aan externe autoriteiten en de dag daarna doe ik het zelf.
Motorrijden doe ik het liefst alleen maar als je jezelf genoeg tegen komt tijdens het rijden, is het zeker niet eenzaam.
Bewaard onder Persoonlijk
Tags: autoriteit, behoeften, intuitie, macht, motorvakantie, presteren
Reacties
6 Reacties to “Eigen macht weggeven”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
Is het wel je macht uit handen geven om te besluiten de routebordjes naar een zelfgekozen bestemming te volgen?
@Annedien: Dat is een goeie. Nee, bewust kiezen een bewegwijzerde route te rijden is geen macht weggeven. Het punt dat ik de route kwijt was en toch bleef volharden in het vervolgen ervan, het blijven zoeken naar dat ene bordje dat er waarschijnlijk niet eens was, en daar boos over worden, was dat naar mijn idee wel.
Ik moest wel grinniken omdat motorrijden alleen niet eenzaam is, omdat je jezelf tegenkomt. Hm, vanavond keek ik op TV naar een item over eenzaamheid bij ouderen van wie de kinderen op vakantie zijn. Die mensen zitten er niet op te wachten zichzelf te ontmoeten. Zo anders is het wellicht bij ons… maar wellicht spreek ik hier over verschillende vormen van eenzaamheid.
Wat is er mis met doelgericht motorrijden, Peter? Al was het maar om die mooie route en die koffie op een bepaald punt. Dat is toch ook op pad gaan vanuit behoefte?
@Marjanneke: Ik kan me inderdaad goed voorstellen dat het voor ouderen anders werkt. Trouwens, ik word er ook niet altijd even happy van hoor om mezelf tegen te komen. Je vraag over op pad gaan vanuit behoefte zet me aan het denken. Ik denk dat het om meerdere behoeften gaat zoals de behoefte aan schoonheid (prachtige omgeving) en ondersteuning (de routebordjes). Daar is inderdaad niks mis mee. Maar als de ondersteuning wegvalt omdat er een bordje ontbreekt, kan het nodig zijn een andere strategie te kiezen om toch met plezier te rijden en te genieten van de schoonheid.
Een route volgen geeft ook rust en zekerheid, in mijn vakantie ook een fietsroute gevolgd, ons verheugd op de aangegeven rustplaats voor een welverdiende lunch, blijkt het etablisement precies op die dag gesloten, dorstig en hongerig doorgereden om op onze eindbestemming ons eerst tegoed te doen aan een verfrissing en een versnapering.
maak er wat van, zouden bert en ernie zingen.
@Daan: Die van Bert en Ernie ken ik, goeie tip. Het lijkt ook wel een beetje bij de vakanties te horen, dingen die wat anders lopen dan verwacht. Op het moment zelf meestal niet zo leuk maar later onderdeel van de vakantieverhalen.