Van bloggen word je rijk

Geplaatst op 27 december, 2013 

Sinds ik voor het wijkblog Oosterheide blog, is mijn interessegebied flink verschoven. Zo las ik een tijdje geleden over het project ‘Coehoorn Centraal’ in Arnhem, misschien wel het grootste project op het gebied van een door burgers gedreven stadsontwikkeling. Na het lezen over dit bijzondere project dacht ik als eerste aan die lelijke bouwput in Middelburg die deze mooie stad alweer tien jaar bezig houdt. Zouden burgerinitiatieven daar misschien een oplossing kunnen bieden net zoals dat in Arnhem is gebeurd?

Via Twitter informeerde ik blogvriend Edwin Mijnsbergen over Coehoorn Centraal en die tipte vervolgens Wim Kiezenberg over dit project. Wat volgde was een afspraak in Middelburg om hier eens over van gedachten te wisselen. Als je weet dat een probleem te groot en diepgeworteld is om het eventjes op te lossen, wordt een gesprek erover eigenlijk heel gemakkelijk en vooral leuk: je begint gewoon te praten en de ideetjes beginnen vanzelf te stromen.

Het is geweldig dat overheden en al lang bestaande systemen en structuren geen oplossingen meer hebben voor hedendaagse problemen omdat het alle ruimte biedt aan initiatieven van mensen die bereid zijn de regie over eigen straat, buurt en wijk weer in eigen hand te nemen. Als je doorvraagt kent iedereen daar wel een aantal voorbeelden van.

Het zijn gouden tijden voor pioniers en avonturiers. Gouden tijden ook voor je gevoel volgen, je intuïtie. Problemen en vraagstukken zijn soms zo complex dat logisch nadenken of proberen de boel te vertalen naar visie, missie en doelen, niet meer werkt en ook niet meer inspireert. Wat dan rest is je gevoel volgen, iets doen omdat je voelt dat het goed is het te doen zonder dat je het kunt beredeneren. Zoals zo’n afspraakje in Middelburg afgelopen maandag. Hoe het allemaal verder gaat weten we niet maar begin volgend jaar gaan we een kijkje nemen in Arnhem om te leren van ‘Coehoorn Centraal’, wat daar is gerealiseerd en hoe de mensen dat voor elkaar hebben gekregen. Omdat het goed voelt om zonder routekaart een proces in te duiken met onbekende afloop.

Het vloeit allemaal voort uit bloggen. Bloggen is veel meer dan alleen die stukjes het net op slingeren. Door te bloggen sluit je jezelf aan bij een ecosysteem van mensen die zoveel energie, ideeën en oplossingen genereren dat je er soms door ondersteboven geblazen wordt. Van bloggen word je rijk.

Tussendoor hackten we in Middelburg ook nog even een caravan.

Bewaard onder Bloggen, Mening | 3 Comments

Tags: , , , , , , , , ,

Spelregels van het universum: het universum regelt de details

Geplaatst op 4 september, 2012 

Ons rationele brein houdt zich graag met allerlei details bezig, met de details van de details en met de details van de details van de details. Als met maar ergens mee bezig kan zijn….. Maar is dat wel nodig?

Spelregel 21: het universum regelt de details

We hebben geleerd om ons hoofd erbij te houden als het om de details van ons leven gaat. Maar als ons rationele brein actief is, sluit dat vanzelf onze oneindige intelligentie af. Het is juist onze intelligentie die in staat is om alle details zó te regelen dat wijzelf en alle anderen onmetelijk gesteund worden. Hoe meer we leren ons rationele denken te laten voor wat het is en het los te laten om ons steeds meer over te geven aan onze intuïtie (onze directe verbinding met onze oneindige intelligentie) hoe sneller we ontdekken dat alle gebeurtenissen in ons leven makkelijk en spontaan ontvouwen.

Lees ook de andere spelregels:

De spelregels van het universum zijn afkomstig van het ‘Spiegelogie fanclubspel‘ van Willem de Ridder.

Bewaard onder spiritualiteit | 1 Comment

Tags: , , , ,

Intuïtie

Geplaatst op 26 december, 2011 

Misschien is de intuïtie wel het risico dat je neemt om te kunnen verrassen.

Gijs Hoofs in het door Karin Ramaker geschreven boek ‘Opkrabbelen nadat je op je bek bent gegaan’

Bewaard onder Boeken, Citaten | Reageer

Tags: , ,

Verstand en gevoel

Geplaatst op 27 september, 2011 

Al geruime tijd ben ik betrokken bij een project om een online community te creëren. De visie van de bedenker ervan en ook zijn doel spraken me aan en ik besloot mee te doen.

Met de tools die het Internet tegenwoordig biedt, is het mogelijk om snel (als het moet kan het zelfs binnen een dag) een community te starten maar vanaf het begin verliep het project moeizaam en er deden zich allerlei vreemde tegenvallers voor.

Pas een paar weken geleden herkende ik het patroon: het project stroomde niet, het voelde als drijfzand waarbij je bij elke beweging verder wegzakt in plaats van vooruit komt.  Mijn gevoel zei ermee te stoppen en ik begon alvast stappen te ondernemen de community in de onafgemaakte vorm over te dragen aan de bedenker.

Vorige week kreeg ik een telefoontje van de bedenker van de community en we bedachten een noodscenario om de boel vlot te trekken. Het plan klonk goed maar voelde niet goed. Rationeel zag het er allemaal goed uit maar het gevoel zei er toch echt mee te stoppen.

De volgende dag kreeg ik een e-mailtje van de bedenker: na een nachtje slapen had hij besloten er alsnog mee te stoppen. Verrassend? Zoals ik al zei: het project stroomde niet.

Samengevat: Peter, volg je gevoel. Je mag erop vertrouwen.

Bløf over de opstand van het hart en het verstand:

Bewaard onder Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , , ,

Eigen macht weggeven

Geplaatst op 11 augustus, 2011 

De mooiste plekjes waar ik ooit met de motor heb gereden, heb ik bij toeval ontdekt. Intuïtief motorrijden noem ik dat wel eens, gewoon je neus achterna en maar kijken waar je terecht komt. Motorrijden zonder elektronische navigatie (heb ik niet) en zonder wegenkaarten (heb ik wel maar gebruik ik alleen in geval van nood)

Binnen Nederland is intuïtief motorrijden een vrij risicoloze aangelegenheid omdat ik bij elk plaatsnaambordje dat ik zie wel vrij snel een idee heb waar ik ergens uithang en hoe ik weer thuis kom. Anders ligt dat in het buitenland.

Tijdens de motorvakantie bedacht een nieuw onderwerp om eens over te schrijven: verschillende manieren om je eigen macht uit handen te geven. Als eerste dacht ik aan externe autoriteiten. Externe specialisten en deskundigen die het zogenaamd allemaal wel weten en als je die dan maar volgt zit je goed, hoef je zelf geen verantwoordelijkheid te nemen en als het fout gaat kun je met de vinger naar een ander wijzen.

De dag  na de geboorte van dit schrijfonderwerp besloot ik een bewegwijzerde route te gaan rijden. Het was vanaf de camping ongeveer 100km naar het begin van de route en de route zelf was ongeveer 150km lang. Alles bij elkaar 350km. Lang zat en lekker gemakkelijk om eens een dagje de routebordjes te volgen.

De route liep door Nederland en Duitsland. Het Nederlandse deel verliep prima. Tijdens het rijden ontwikkelde ik als het ware een soort innerlijke radar om die routebordjes op te sporen.  Soms waren ze akelig goed verstopt achter een ander verkeersbord of waren ze gedeeltelijk overwoekerd door een struik. Maar ook zonder routebordjes wist ik waar ik was en hoe ik van daaruit de snelweg weer kon vinden om terug naar de camping te rijden.

In Duitsland was mijn oriëntatie meteen foetsie. Ik wist niet precies waar ik was en ook niet  of ik naar het noorden, oosten, zuiden of westen aan het rijden was en waar de snelweg richting camping was. Een mooie gelegenheid om eens intuïtief te gaan motorrijden maar ik had me voorgenomen de bewegwijzerde route te voltooien en zag me in gedachten aan het einde van de rit het vertrekpunt zegevierend weer passeren. Ik verheugde me erop daar te stoppen voor koffie.

Dat vertrekpunt heb ik echter maar één keer gezien en wel bij het vertrek. In Duitsland ben ik na een paar uur rijden verdwaald. Ik had al zo’n voorgevoel toen ik merkte dat ik al meer dan 15km geen routebordje meer had gezien. Het lukte me om terug te rijden naar het bordje dat ik als laatste had gezien om van daaruit de route vervolgen in de hoop het bordje te zien dat ik even daarvoor gemist had. Of dat bordje er eigenlijk wel was of dat ik er voor de tweede keer overheen heb gekeken, weet ik niet maar ik verdwaalde weer.

Nou is verdwalen op de motor in een prachtige streek helemaal niet erg mits het niet regent en mits er nog volop benzine in de tank zit. Het zonnetje scheen en benzine had ik genoeg dus genieten maar. Overal zag ik prachtige weggetjes om over te schakelen van het volgen van de bewegwijzerde route naar intuïtief motorrijden maar dat deed ik niet. Ik baalde ervan dat ik die route kwijt was en was teleurgesteld het vertrekpunt en de koffie daar te moeten missen. Ik was aan het rijden vanuit presteren in plaats van vanuit behoefte, een valkuil waar ik een jaar geleden tijdens motorvakantie ook in was gedonderd (lees: Handelen vanuit behoefte of vanuit presteren)

Ik was ook boos en wel op de Duitse organisatie die verantwoordelijk was voor de routebordjes maar boos zijn op een ander is meestal een teken dat er nog een ander verhaal valt te ontdekken. En dat verhaal was dat ik de verantwoordelijkheid voor mijn eigen rijplezier in handen van een externe autoriteit had gelegd.

Één van de meest opmerkelijke en soms moeilijk te accepteren kanten van mens-zijn vind ik dit: aan de ene kant iets weten en aan de andere kant met die zelfde kennis toch de mist in gaan. Ik had een schrijfonderwerp bedacht over het uit handen geven van je macht aan externe autoriteiten en de dag daarna doe ik het zelf.

Motorrijden doe ik het liefst alleen maar als je jezelf genoeg tegen komt tijdens het rijden, is het zeker niet eenzaam.

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , , , , ,

Denken en intuïtie

Geplaatst op 15 oktober, 2010 

Iedereen heeft wel iets dat hij of zij wil loslaten. De vrouw in het laatste filmpje van Ganpati Spirit wil ook iets loslaten. Kijk en luister zelf:

Loslaten dat je denkt dat je denken het beter weet dan je intuïtie….

Ik vind dit zo ontzettend mooi. Vooral omdat ik net aan het lezen ben over een herkenbaar probleem: het denken dat denkt gelijk te hebben, het beste idee/inzicht/gedachte te hebben. Nou, dat wil ik zo langzamerhand ook wel loslaten.

Bewaard onder spiritualiteit | 8 Comments

Tags: , ,

Appeltjes

Geplaatst op 16 september, 2009 

Behalve rupsje Nooitgenoeg kreeg ik gisteravond nog een onverwachte boodschapper op bezoek. Dit keer was het geen rupsje maar waren het appeltjes.

Iemand had twee zakken vol met appeltjes meegenomen naar de Tai Chi zwaardles. Uit eigen tuin, ongespoten, puur natuur. Wie er zin in had kon appeltjes meenemen, gratis en voor niks. ‘Als je ze oppoetst gaan ze prachtig glimmen’ zei ze erbij. Ze lachte. Blij omdat ze zichzelf het werk had bespaard van het maken van appelwijn. Blij omdat ze haar overvloed kon delen met anderen.

Meteen toen ik haar met die appeltjes zag wist ik dat dit niet alleen om de appeltjes ging. Het was alsof er een reclamebord begon te knipperen: LET OP, DIT IS EEN BOODSCHAP. De betekenis die ik er op dat moment aan kon geven was die van een goedmakertje. Misschien wilde het Universum iets goedmaken, iets compenseren voor de afgelopen dagen die zo zwaar hadden gevoeld. Het gevoel dat hoort bij het in een wachtkamer zitten zonder te weten waar je op wacht of hoe lang je nog moet wachten.

’s Avonds laat las ik op de blog van Gertrud Althausen het artikel ‘Sense-less’. Ik had het idee dat ik een berichtje moest achterlaten over die appeltjes. Ik twijfelde over het nut ervan maar weer ging er zo’n reclamebord knipperen: DOE HET NOU MAAR. Ik schreef haar in het kort over die appeltjes.

Vanochtend las ik haar reactie over die appeltjes. Appels staan symbool voor het nieuwe schrijft ze.

Mooie boodschappers die appeltjes en ze smaakten heerlijk.

Bewaard onder Persoonlijk | 1 Comment

Tags: , , ,

Met een sjamaan op stap

Geplaatst op 14 augustus, 2009 

Het begon met een blogpost van Frank Bruining: ‘Sjamaan in het bedrijfsleven’. Daarna een paar tweets via Twitter over sjamanisme en het bedrijfsleven.  Gevolg: een interview in Utrecht met sjamaan Gertrud Althausen, op Twitter en omstreken beter bekend als @Hemelwandelaar.

De online van Dale zegt over Sjamaan: priester-tovernaar.

Hmmm, een priester-tovenaar in het bedrijfsleven? Is dat een bedrijf managen met magie, iets waar de Harry Potter fans de deuren van de bioscoop en boekhandel voor plat lopen? Is dat zoiets als Gandalf (Lord of the Rings) die in het bedrijfsleven de strijd met de kwade krachten aangaat (de concurrentie natuurlijk)?

Rijk aan ervaringen in en met het bedrijfsleven en met de problemen waar veel bedrijven al lang mee worstelen (vaak gecamoufleerd of zogenaamd niet de moeite waard om aan te pakken omdat de winstcijfers steeds naar tevredenheid waren) raakte ik nieuwsgierig naar de rol van een sjamaan in het bedrijfsleven.

We hadden afgesproken op Utrecht CS en in stationsrestauratie ‘De Tijd’ spraken we twee uur lang over sjamanisme, over wat er zoal in veel bedrijven leeft en speelt, hoe een sjamaan daar tegenaan kijkt en ook welke rol een sjamaan kan spelen bij het oplossen van die problemen.

Eerst bijpraten. Via Internet kwamen we ongeveer een jaar geleden in contact met elkaar en dat contact is sindsdien via allerlei blogs, forums en sociale netwerken gebleven. Leuk om dan te merken dat het contact ‘live’ ook stroomt. Pikant ook omdat volgens de Tzolkin, de heilige Maya kalender, Gertrud mijn occulte partner is. Volgens de Tzolkin is een occulte partner iemand die je je schaduwzijde laat zien, die kanten van jezelf die je bij jezelf verdringt.

Daarna interviewen. Gertrud wilde graag weten hoe ze haar activiteiten kan verwoorden en aan het bedrijfsleven presenteren. Ik wilde weten volgens welke methode, concept of techniek een sjamaan werkt en wat dit een bedrijf oplevert. Voeg deze twee dingen samen en je hebt een interview.

Twee uur later. Een heleboel informatie rijker maar geen helder verhaal. Ik was op zoek geweest naar de sjamaanformule, een formule die beschrijft dat als X het probleem is in het bedrijf, de sjamaan aanpak Y kiest en dat dit voor het bedrijf Z oplevert. En deze formule bestaat niet! Het idee dat zo’n formule bestaat stamt uit de oude paradigma’s van waaruit veel bedrijven nog werken, de paradigma’s waar veel consultants, adviseurs en managers mee werken. Paradigma’s die soms even wat probleemverlichting geven, maar die vaak na verloop van tijd leiden tot probleemverdichting. De tijdelijke oplossing werkt niet meer en de frustratie van de zoveelste mislukte poging iets te veranderen doet de veranderbereidheid nog verder afnemen. Een sjamaan werkt vrijwel volledig vanuit de ongrijpbare wereld van de intuïtie en daar bestaat geen formule voor.

Even lunchen. Nog steeds nieuwsgierig en geïntrigeerd door het verhaal dat er nog niet was, vraag ik haar samen te gaan lunchen. Omdat het heerlijk weer was en we al die tijd binnen hadden gezeten, besluiten we een stukje richting centrum te lopen en op het eerste het beste terras neer te ploffen voor een broodje.

Alsnog een verhaal. Nou zul je altijd zien dat de meest bijzondere dingen gebeuren als je er niet op bent voorbereid. Tijdens de lunch vertelt Gertrud hoe alles een betekenis heeft en hoe alles om ons heen wat te vertellen heeft. Ze maakt dat duidelijk aan de hand van de naam van het café/restaurant waar we zitten (Stairway to Heaven), een tekst op de menukaart (all about love), de kleur van het zonnescherm, de manier waarop sommige voorbijgangers lopen en het eten op onze borden (gele paprika, zo vertelt Gertrud, is de kleur van de communicatie en de zielekleur van mijn creatieve ziel).

Alles heeft betekenis, niks is zonder betekenis. Van je naam, wat je eet, hoe je je kleedt, wat je zegt, hoe je iets zegt, en ook wat je niet zegt… Wat er in je leven gebeurt en de mensen waar je mee omgaat… Alles wat zintuiglijk en buitenzintuiglijk waarneembaar is, dat is waar de sjamaan mee werkt om te komen tot een soms verbluffend inzicht.

De meterkast. We komen op het onderwerp techniek. Haar vader had als ingenieur in de elektrotechniek gewerkt en omdat ik ooit elektrotechniek heb gestudeerd, hebben we een link. Ze vertelt wat ze van haar vader aan kennis heeft meegekregen over meterkasten, zekeringen en aardlekschakelaars. Ik moet er om lachen, met een sjamaan over elektro praten… Maar toch niet zo gek als het lijkt want ze vertelt dat aardlekschakelaars voor het eerste chakra staan.

Overbelasting. Ik vertel haar dat thuis de elektrische groep waar de keukenapparatuur op zit, er regelmatig uitknalt omdat er teveel stroom wordt gevraagd. En, ik zei het al eerder: voor een sjamaan heeft alles betekenis, dus ook een probleem met een meterkast. Ze stelt me een paar vragen en zegt dat de keuken (waar de overbelasting optreedt) in dit geval het derde chakra symboliseert. Ze vertelt me waar het derde chakra voor staat en geeft als huiswerk mee verder uit te zoeken waarom dan juist in de keuken de elektrische groep eruit knalt (fijn, huiswerk!).

Er begint me wat al iets te dagen: dat die meterkast iets vertelt dat ik zelf doe. Dat ik regelmatig meer van mezelf vraag dan ik aankan en dat, als ik dat maar lang genoeg doe, de stop er bij mij ook uitknalt en ik tot helemaal niks meer kom. Dan vraag ik van mezelf als het ware teveel stroom en gaat de boel plat en het licht uit.

Dus als het allemaal werkt zoals ik denk (ze zegt: ga dat eens proberen te voelen) dat het werkt, dan zal de zekering er in de meterkast er minder vaak uitvliegen als ik wat minder van mezelf vraag. Ik geloof wel dat er waarheid in zit en ben ook een beetje sceptisch want ik kan natuurlijk ook minder keukenapparatuur tegelijk gebruiken. Ik ben benieuwd wat het huiswerk nog oplevert.

Nieuwsgierig? Ben je nieuwsgierig naar het hoe/wat/waar/waarom van een sjamaan? De beste manier om dat te ontdekken is zelf een sjamaan aan het werk zien, ermee samenwerken.

Waarschuwing! Alles wat je de sjamaan vertelt en niet vertelt kan betekenen dat je aan de bak moet. Met jezelf.

De tijd. Terug thuis laat ze per e-mail weten waarom we bij ‘De Tijd’ hadden afgesproken: omdat het de tijd was dat we elkaar weer tegenkwamen als onderdeel van ons zielscontract.

Bewaard onder Persoonlijk, spiritualiteit | 2 Comments

Tags: , , ,

Volgende pagina →