Van bloggen word je rijk

Geplaatst op 27 december, 2013 

Sinds ik voor het wijkblog Oosterheide blog, is mijn interessegebied flink verschoven. Zo las ik een tijdje geleden over het project ‘Coehoorn Centraal’ in Arnhem, misschien wel het grootste project op het gebied van een door burgers gedreven stadsontwikkeling. Na het lezen over dit bijzondere project dacht ik als eerste aan die lelijke bouwput in Middelburg die deze mooie stad alweer tien jaar bezig houdt. Zouden burgerinitiatieven daar misschien een oplossing kunnen bieden net zoals dat in Arnhem is gebeurd?

Via Twitter informeerde ik blogvriend Edwin Mijnsbergen over Coehoorn Centraal en die tipte vervolgens Wim Kiezenberg over dit project. Wat volgde was een afspraak in Middelburg om hier eens over van gedachten te wisselen. Als je weet dat een probleem te groot en diepgeworteld is om het eventjes op te lossen, wordt een gesprek erover eigenlijk heel gemakkelijk en vooral leuk: je begint gewoon te praten en de ideetjes beginnen vanzelf te stromen.

Het is geweldig dat overheden en al lang bestaande systemen en structuren geen oplossingen meer hebben voor hedendaagse problemen omdat het alle ruimte biedt aan initiatieven van mensen die bereid zijn de regie over eigen straat, buurt en wijk weer in eigen hand te nemen. Als je doorvraagt kent iedereen daar wel een aantal voorbeelden van.

Het zijn gouden tijden voor pioniers en avonturiers. Gouden tijden ook voor je gevoel volgen, je intuïtie. Problemen en vraagstukken zijn soms zo complex dat logisch nadenken of proberen de boel te vertalen naar visie, missie en doelen, niet meer werkt en ook niet meer inspireert. Wat dan rest is je gevoel volgen, iets doen omdat je voelt dat het goed is het te doen zonder dat je het kunt beredeneren. Zoals zo’n afspraakje in Middelburg afgelopen maandag. Hoe het allemaal verder gaat weten we niet maar begin volgend jaar gaan we een kijkje nemen in Arnhem om te leren van ‘Coehoorn Centraal’, wat daar is gerealiseerd en hoe de mensen dat voor elkaar hebben gekregen. Omdat het goed voelt om zonder routekaart een proces in te duiken met onbekende afloop.

Het vloeit allemaal voort uit bloggen. Bloggen is veel meer dan alleen die stukjes het net op slingeren. Door te bloggen sluit je jezelf aan bij een ecosysteem van mensen die zoveel energie, ideeën en oplossingen genereren dat je er soms door ondersteboven geblazen wordt. Van bloggen word je rijk.

Tussendoor hackten we in Middelburg ook nog even een caravan.

Bewaard onder Bloggen, Mening | 3 Comments

Tags: , , , , , , , , ,

Spelregels van het universum: het universum regelt de details

Geplaatst op 4 september, 2012 

Ons rationele brein houdt zich graag met allerlei details bezig, met de details van de details en met de details van de details van de details. Als met maar ergens mee bezig kan zijn….. Maar is dat wel nodig?

Spelregel 21: het universum regelt de details

We hebben geleerd om ons hoofd erbij te houden als het om de details van ons leven gaat. Maar als ons rationele brein actief is, sluit dat vanzelf onze oneindige intelligentie af. Het is juist onze intelligentie die in staat is om alle details zó te regelen dat wijzelf en alle anderen onmetelijk gesteund worden. Hoe meer we leren ons rationele denken te laten voor wat het is en het los te laten om ons steeds meer over te geven aan onze intuïtie (onze directe verbinding met onze oneindige intelligentie) hoe sneller we ontdekken dat alle gebeurtenissen in ons leven makkelijk en spontaan ontvouwen.

Lees ook de andere spelregels:

De spelregels van het universum zijn afkomstig van het ‘Spiegelogie fanclubspel‘ van Willem de Ridder.

Bewaard onder spiritualiteit | 1 Comment

Tags: , , , ,

Intuïtie

Geplaatst op 26 december, 2011 

Misschien is de intuïtie wel het risico dat je neemt om te kunnen verrassen.

Gijs Hoofs in het door Karin Ramaker geschreven boek ‘Opkrabbelen nadat je op je bek bent gegaan’

Bewaard onder Boeken, Citaten | Reageer

Tags: , ,

Verstand en gevoel

Geplaatst op 27 september, 2011 

Al geruime tijd ben ik betrokken bij een project om een online community te creëren. De visie van de bedenker ervan en ook zijn doel spraken me aan en ik besloot mee te doen.

Met de tools die het Internet tegenwoordig biedt, is het mogelijk om snel (als het moet kan het zelfs binnen een dag) een community te starten maar vanaf het begin verliep het project moeizaam en er deden zich allerlei vreemde tegenvallers voor.

Pas een paar weken geleden herkende ik het patroon: het project stroomde niet, het voelde als drijfzand waarbij je bij elke beweging verder wegzakt in plaats van vooruit komt.  Mijn gevoel zei ermee te stoppen en ik begon alvast stappen te ondernemen de community in de onafgemaakte vorm over te dragen aan de bedenker.

Vorige week kreeg ik een telefoontje van de bedenker van de community en we bedachten een noodscenario om de boel vlot te trekken. Het plan klonk goed maar voelde niet goed. Rationeel zag het er allemaal goed uit maar het gevoel zei er toch echt mee te stoppen.

De volgende dag kreeg ik een e-mailtje van de bedenker: na een nachtje slapen had hij besloten er alsnog mee te stoppen. Verrassend? Zoals ik al zei: het project stroomde niet.

Samengevat: Peter, volg je gevoel. Je mag erop vertrouwen.

Bløf over de opstand van het hart en het verstand:

Bewaard onder Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , , ,

Eigen macht weggeven

Geplaatst op 11 augustus, 2011 

De mooiste plekjes waar ik ooit met de motor heb gereden, heb ik bij toeval ontdekt. Intuïtief motorrijden noem ik dat wel eens, gewoon je neus achterna en maar kijken waar je terecht komt. Motorrijden zonder elektronische navigatie (heb ik niet) en zonder wegenkaarten (heb ik wel maar gebruik ik alleen in geval van nood)

Binnen Nederland is intuïtief motorrijden een vrij risicoloze aangelegenheid omdat ik bij elk plaatsnaambordje dat ik zie wel vrij snel een idee heb waar ik ergens uithang en hoe ik weer thuis kom. Anders ligt dat in het buitenland.

Tijdens de motorvakantie bedacht een nieuw onderwerp om eens over te schrijven: verschillende manieren om je eigen macht uit handen te geven. Als eerste dacht ik aan externe autoriteiten. Externe specialisten en deskundigen die het zogenaamd allemaal wel weten en als je die dan maar volgt zit je goed, hoef je zelf geen verantwoordelijkheid te nemen en als het fout gaat kun je met de vinger naar een ander wijzen.

De dag  na de geboorte van dit schrijfonderwerp besloot ik een bewegwijzerde route te gaan rijden. Het was vanaf de camping ongeveer 100km naar het begin van de route en de route zelf was ongeveer 150km lang. Alles bij elkaar 350km. Lang zat en lekker gemakkelijk om eens een dagje de routebordjes te volgen.

De route liep door Nederland en Duitsland. Het Nederlandse deel verliep prima. Tijdens het rijden ontwikkelde ik als het ware een soort innerlijke radar om die routebordjes op te sporen.  Soms waren ze akelig goed verstopt achter een ander verkeersbord of waren ze gedeeltelijk overwoekerd door een struik. Maar ook zonder routebordjes wist ik waar ik was en hoe ik van daaruit de snelweg weer kon vinden om terug naar de camping te rijden.

In Duitsland was mijn oriëntatie meteen foetsie. Ik wist niet precies waar ik was en ook niet  of ik naar het noorden, oosten, zuiden of westen aan het rijden was en waar de snelweg richting camping was. Een mooie gelegenheid om eens intuïtief te gaan motorrijden maar ik had me voorgenomen de bewegwijzerde route te voltooien en zag me in gedachten aan het einde van de rit het vertrekpunt zegevierend weer passeren. Ik verheugde me erop daar te stoppen voor koffie.

Dat vertrekpunt heb ik echter maar één keer gezien en wel bij het vertrek. In Duitsland ben ik na een paar uur rijden verdwaald. Ik had al zo’n voorgevoel toen ik merkte dat ik al meer dan 15km geen routebordje meer had gezien. Het lukte me om terug te rijden naar het bordje dat ik als laatste had gezien om van daaruit de route vervolgen in de hoop het bordje te zien dat ik even daarvoor gemist had. Of dat bordje er eigenlijk wel was of dat ik er voor de tweede keer overheen heb gekeken, weet ik niet maar ik verdwaalde weer.

Nou is verdwalen op de motor in een prachtige streek helemaal niet erg mits het niet regent en mits er nog volop benzine in de tank zit. Het zonnetje scheen en benzine had ik genoeg dus genieten maar. Overal zag ik prachtige weggetjes om over te schakelen van het volgen van de bewegwijzerde route naar intuïtief motorrijden maar dat deed ik niet. Ik baalde ervan dat ik die route kwijt was en was teleurgesteld het vertrekpunt en de koffie daar te moeten missen. Ik was aan het rijden vanuit presteren in plaats van vanuit behoefte, een valkuil waar ik een jaar geleden tijdens motorvakantie ook in was gedonderd (lees: Handelen vanuit behoefte of vanuit presteren)

Ik was ook boos en wel op de Duitse organisatie die verantwoordelijk was voor de routebordjes maar boos zijn op een ander is meestal een teken dat er nog een ander verhaal valt te ontdekken. En dat verhaal was dat ik de verantwoordelijkheid voor mijn eigen rijplezier in handen van een externe autoriteit had gelegd.

Één van de meest opmerkelijke en soms moeilijk te accepteren kanten van mens-zijn vind ik dit: aan de ene kant iets weten en aan de andere kant met die zelfde kennis toch de mist in gaan. Ik had een schrijfonderwerp bedacht over het uit handen geven van je macht aan externe autoriteiten en de dag daarna doe ik het zelf.

Motorrijden doe ik het liefst alleen maar als je jezelf genoeg tegen komt tijdens het rijden, is het zeker niet eenzaam.

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , , , , ,

Denken en intuïtie

Geplaatst op 15 oktober, 2010 

Iedereen heeft wel iets dat hij of zij wil loslaten. De vrouw in het laatste filmpje van Ganpati Spirit wil ook iets loslaten. Kijk en luister zelf:

Loslaten dat je denkt dat je denken het beter weet dan je intuïtie….

Ik vind dit zo ontzettend mooi. Vooral omdat ik net aan het lezen ben over een herkenbaar probleem: het denken dat denkt gelijk te hebben, het beste idee/inzicht/gedachte te hebben. Nou, dat wil ik zo langzamerhand ook wel loslaten.

Bewaard onder spiritualiteit | 8 Comments

Tags: , ,

Appeltjes

Geplaatst op 16 september, 2009 

Behalve rupsje Nooitgenoeg kreeg ik gisteravond nog een onverwachte boodschapper op bezoek. Dit keer was het geen rupsje maar waren het appeltjes.

Iemand had twee zakken vol met appeltjes meegenomen naar de Tai Chi zwaardles. Uit eigen tuin, ongespoten, puur natuur. Wie er zin in had kon appeltjes meenemen, gratis en voor niks. ‘Als je ze oppoetst gaan ze prachtig glimmen’ zei ze erbij. Ze lachte. Blij omdat ze zichzelf het werk had bespaard van het maken van appelwijn. Blij omdat ze haar overvloed kon delen met anderen.

Meteen toen ik haar met die appeltjes zag wist ik dat dit niet alleen om de appeltjes ging. Het was alsof er een reclamebord begon te knipperen: LET OP, DIT IS EEN BOODSCHAP. De betekenis die ik er op dat moment aan kon geven was die van een goedmakertje. Misschien wilde het Universum iets goedmaken, iets compenseren voor de afgelopen dagen die zo zwaar hadden gevoeld. Het gevoel dat hoort bij het in een wachtkamer zitten zonder te weten waar je op wacht of hoe lang je nog moet wachten.

’s Avonds laat las ik op de blog van Gertrud Althausen het artikel ‘Sense-less’. Ik had het idee dat ik een berichtje moest achterlaten over die appeltjes. Ik twijfelde over het nut ervan maar weer ging er zo’n reclamebord knipperen: DOE HET NOU MAAR. Ik schreef haar in het kort over die appeltjes.

Vanochtend las ik haar reactie over die appeltjes. Appels staan symbool voor het nieuwe schrijft ze.

Mooie boodschappers die appeltjes en ze smaakten heerlijk.

Bewaard onder Persoonlijk | 1 Comment

Tags: , , ,

Rups spiritueel

Geplaatst op 15 september, 2009 

‘Rups spiritueel’ stond er vandaag in het lijstje met zoektermen waarmee mensen op mijn blog terecht waren gekomen. En, toevallig of niet, mijn dochter had vandaag een nieuw speeltje gekregen: rupsje Nooitgenoeg.

Ik las haar het verhaaltje voor van rupsje Nooitgenoeg en dacht na afloop aan die zoekterm ‘Rups spiritueel’. Ik dacht ook terug aan mijn uitstapje met een sjamaan en moest toegeven: dat rupsje heeft me wat te vertellen.  Gertrud zei het me laatst al: alles heeft een betekenis. Maar wat is dan precies de boodschap van het rupsje? Het heeft met verandering te maken maar wat precies en hoe/waar/wanneer en waarom, dat zal de tijd onthullen. Hopelijk een beetje snel want ik voel me wat ongeduldig.

Toen ik eerder vandaag naar huis fietste had ik onderweg nog een gesprek met God. Ik zei: ‘Als jij mij in een wachtkamer plaatst zonder dat je me laat weten waar ik op wacht of hoe lang ik nog moet wachten, dan veroorzaakt dat problemen hier op aarde, zoiets kan hier echt niet. Er moet gewerkt worden, brood op de plank en nog een heleboel meer. Dus geef me maar eens wat informatie… .’ Nou, toen ik thuis kwam was daar ineens dat rupsje.

Iemand anders was vandaag dus op zoek naar de spirituele betekenis van de rups. Dankzij het boekje van rupsje Nooitgenoeg kan ik die persoon en mezelf geruststellen: de transformatie van rups tot vlinder valt best mee.

Het rupsje wordt piepklein en hongerig geboren en begint zich een weg te eten dwars door een heleboel lekker fruit. Daarna eet hij zich ook nog dwars door een heleboel andere lekkere dingen zoals een stuk chocoladetaart, ijs, een stuk kaas en een stuk vlaai.  Het rupsje is dan een grote dikke rups geworden en bouwt een cocon waar hij twee weken in blijft zitten. En als hij er weer uit komt is het rupsje een prachtige vlinder geworden.

Best leuk toch? Eerst allemaal lekkere dingen eten en dan een slaapje van twee weken. Er zijn ergere dingen.

Bewaard onder Persoonlijk, spiritualiteit | 9 Comments

Tags: , , ,

Volgende pagina →