Jezelf herkalibreren

Geplaatst op 6 augustus, 2012 

De derde dag van de motorvakantie belooft een hele warme en benauwde dag te worden.  Ik heb weinig zin om me met die warmte in een motorpak op te sluiten en besluit iets heel anders te gaan doen.

Gisteravond op het terras kwam het idee bij me op om met de bus naar Maastricht te gaan en daar lekker een dagje door de stad te slenteren. Een leuk idee maar ik bedacht een nog veel leuker idee: met de bus naar Aken. Maastricht heb ik al een aantel keren gezien maar Aken nog niet, daar ben ik alleen een paar keer met de motor doorheen gereden.

Naar Aken rijdt vier keer per uur een Nederlandse bus waar ik gewoon met de OV chipkaart kan betalen. Lekker handig. Reistijd Vaals – Aken centrum een kleine twintig minuten. Ik stap in Aken uit bij het centraal station en voel me er meteen thuis en op mijn gemak. Ik koop in de stationshal een lekker broodje en loop richting centrum. Dat is gemakkelijk te vinden dankzij de talloze bordjes naar de Dom en het stadhuis.

Als een toerist in tijdnood bezoek ik wat er maar te bezoeken valt. De Dom natuurlijk en ook de schatkamer van de Dom, het stadhuis en een stuk of vier andere indrukwekkende kerkgebouwen. Ik doe mijn best om twee dingen uit elkaar te houden: hoe ik me voel en welke oordelen ik heb.

Om maar met die oordelen te beginnen: met name bij de tentoonstelling van de schatten van de Dom bemerk ik een hoog Walt Disney gehalte. Veel goud en enorme gewaden uit tijden waar ik niet graag geleefd zou hebben. Het woord ‘macht’ komt bij me op. In het stadhuis  vallen de schilderijen me op, mannen die streng kijken. Waarschijnlijk zijn ze hun lach kwijtgeraakt tijdens de oorlogen die ze hebben gevoerd.

Maar hoe voel ik me daar? Ik voel me bruisend. Dit is een stad om verliefd op te worden en ik ben hard op weg dat te doen. In de Dom en in de andere kerken voel ik me vredig, als in een meditatie.

Ik begin ineens begrip te krijgen voor de angst waar ik eerder over schreef, dat die me toch wel mooi heeft geholpen me tegen pijn te beschermen. Angst als pleister. Het inzicht voelt liefdevol en is dat ook. Aken is aan het werk… Motorvakantie heeft altijd wel een spiritueel tintje gehad maar wat ik hier in Aken ervaar voelt als een soort van herkalibratie van mezelf.

Wat indruk op me maakt is een kerk waar op een prikbord allerlei briefjes hangen, volgeschreven met verzoekjes aan God. Het is van een kwetsbaarheid waar je niet onberoerd bij kunt blijven, of je nou gelooft of niet. Heel even komt het idee bij me op dit te fotograferen maar omdat er onder sommige briefjes namen staan besluit ik het niet te doen.

In één van de kerken is een tentoonstelling aan de gang: Memory of Colours. In mijn schriftje neem ik een tekst over die ik daar lees. Woord voor woord schrijf ik over zodat de woorden diep in me doordringen:

‘I dreamt of a rainbow built with the colours of men, tribes, cultures. The rainbow of a rare, diverse, precious, essential, yet fragile human nature. This Memory of colours, old as the wind, the sun and rain is a slow process. It is a story in progress that needs to be listened to, seen, protected and helped.’ – Jaime Ocampo-Rangel

Ik sta voor de foto van een indiaanse jongeman. Vanuit welke hoek ik de foto ook bekijk, zijn ogen blijven op mij gericht. Het oogcontact voelt bekrachtigend.

Dit uitstapje naar Aken is wat Julia Cameron in haar boek ‘The Artist’s Way’ het kunstenaarsafspraakje noemt,  een afspraakje met jezelf zonder anderen erbij om te doen wat je leuk vindt, iets wat je inspireert.

Ik denk terug aan mijn blogpost over waarom ik naar de aarde ben gekomen en een de reactie daarop van Petra Maartense:

‘To choose, to learn to choose to enjoy?’

Ik denk nu dat ze gelijk heeft al roept het woord ‘learn’ wat weerstand op omdat het voor mij zo gekoppeld is aan presteren (wat 20 jaar onderwijs met een mens kan doen…). Bedankt Petra.

Zittend op een terrasje zie ik hoe een bedelaar aan het werk is tegenover de ingang van de Dom (strategisch gekozen met al die mensen vol naastenliefde). Zijn hoofd naar beneden gericht sloft hij langzaam van mens tot mens. Ik kan niet horen welk verhaal hij vertelt maar ik zie wel dat zijn armen steeds een stukje de lucht ingaan en dat hij regelmatig zijn rechterhand op zijn hart legt. Soms krijgt hij wat, meestal niet. Soms krijgt hij wat van mensen die dat met zichtbare tegenzin doen. Als hij zo een aantal mensen heeft aangesproken sloft hij naar een steegje dat in het verlengde van mijn gezichtsveld ligt. Hij is het hoekje om en ik zie hoe zijn lichaam zich opricht en hoe zijn looppas versnelt. Ook dit is Aken. Deze bedelaar komt in zijn volgend leven vast terug als bankier of misschien was hij dat in zijn vorige leven.

Ik ga op tijd weer terug naar Vaals want ik heb er ’s avonds afgesproken bij mijn favoriete pizzeria: Bellissima van Sjaak en Thea Treffers waar je niet alleen je lichaam heerlijk voedt, maar waar je ook energetisch wordt gevoed.

Ik zit er samen lekker buiten op het terras samen met Jos Peschen en Brigitte van der Donk. Ik heb Jos en Brigitte vorig jaar tijdens de motorvakantie voor het eerst in real life ontmoet nadat ik Jos via Twitter had leren kennen.  Ik voel me bij deze mooie mensen veilig genoeg mijn angstervaring van twee dagen geleden te delen. Misschien was het de bedoeling dat je die tocht niet zou maken zegt Jos, misschien was het een waarschuwing omdat het die dag niet veilig was. Zou best kunnen, zo had ik het nog niet bekeken. Dat is het fijne van vrienden, dat ze je helpen dingen anders te bekijken.

Op een gegeven moment komt Sjaak er ook even bij zitten en maakt duidelijk waarom ik vind dat hij de ideale persoon is om jonge ondernemers te helpen en te begeleiden. Alleen al om hem even aan het woord te horen zou je hier pizza gaan eten.

Ik sluit dag drie af bovenop mijn slaapzak in plaats van erin. Het is nog steeds te warm. Midden in de nacht word ik wakker en voel dat het fris is geworden. Ik kruip lekker in mijn slaapzak.

Het maakt niet uit wat je als kind tekort bent gekomen. Je kunt het jezelf altijd alsnog geven, ook al herinnert het soms even aan pijn. Die pijn is oud, oud genoeg om de pleister eraf te trekken en de wond in de frisse lucht te laten genezen.

Bewaard onder Persoonlijk | 21 Comments

Tags: , , , , , , , ,

Boeken die je denken veranderden

Geplaatst op 23 juni, 2009 

Deze week een leuke blogpost gelezen van Coert Visser:  ‘What books fundamentally changed the way you think?’

Waarom ik dat nou zo’n leuke blogpost vind? Omdat het niet over mooiste, leukste of interessantste boeken gaat, maar over boeken die echt wezenlijk iemands manier van denken hebben veranderd. Als ik al die boekenlijstjes zie van mensen die hebben gereageerd, dan word ik nieuwsgierig naar die boeken en naar de verhalen van die mensen. Intrigerend vind ik dat, een boek dat echt iemands denken verandert.

Hier is mijn lijstje:

1. ‘The dance of wounded souls’ van Robert Burney. Het eerste spirituele boek dat ik las en het had het effect van een aardbeving. Ik kon mezelf overgeven aan het idee dat er een liefdevolle manier is om naar mezelf te kijken, naar het leven en naar de zin van het leven.

2. ‘De Alchemist’ van Paulo Coelho. Ik heb het meerdere keren gelezen en elke keer raak ik weer in de ban van de magie van dit boek. Het helpt me voor de pot goud te gaan binnenin mij. Het gaat over het vinden van mijn persoonlijke legende, de reden van mijn bestaan in dit leven.

3. ‘The artists way’  van Julia Cameron. Het opende mijn ogen voor het idee dat talent hebben voor creativiteit niet genoeg is. Dagelijks oefenen, oefenen en nog eens oefenen is nodig om de energie van creativiteit in mijn leven te laten stromen en in mijn creaties.

4. ‘Geweldloze Communicatie, ontwapenend en doeltreffend’ van Marshall Rosenberg. De titel van het boek zegt alles!

Bewaard onder Boeken | 1 Comment

Tags: , , , ,

Julia Cameron: The Artist’s Way

Geplaatst op 21 september, 2008 

Ik heb het boek uit, het boek “The Artist’s Way” van Julia Cameron. Het boek biedt een 12-weken programma voor het opruimen van creatieve blokkades en een weg naar herstel van creativiteit.

De formule is eenvoudig: elk hoofdstuk biedt een inleidende thema-tekst van Julia Cameron en aan het eind van elk hoofdstuk een aantal oefeningen. Als rode draad door het hele boek loopt de opdracht aan de lezer om aan het begin van elke dag de zogenaamde ochtendpagina’s te schrijven. Gewoon beginnen met schrijven, het maakt niet uit waarover, als je maar schrijft.  Een tweede rode draad door het boek is om wekelijks met jezelf een kunstenaarsafspraakje te maken, een afspraakje met jezelf zonder anderen erbij om te doen wat je leuk vindt, Iets wat je inspireert.

Ik vond de formule van het boek erg krachtig. De tijd die ik nodig had voor het boek en voor alle oefeningen was wel aanzienlijk langer dan 12 weken.  Het is interessant te merken wat een weerstand sommige oefeningen oproepen. En dat is prima, dat zijn de creatieve blokkades die van zich laten horen, bijvoorbeeld in de vorm van allerlei oordelende gedachten zoals “wat een stomme oefening, wat een oponthoud zeg deze oefening, ik wil verder in het boek ipv tijd verspillen aan deze oefening”.  Het leukste vond ik om weer in contact te komen met oude dromen en om die weer tot leven te brengen. En dat gaat geleidelijk. Soms langzaam en dan ineens weer snel. Eerst een stap vooruit en dan weer twee achteruit en dan weer drie vooruit.

En wat ontzettend helpt is om perfectionisme los te laten want perfectionisme werkt als een creatieve blokkade. Terwijl ik deze blogtekst zit te schrijven bemerk ik een aantal bekritiserende gedachten zoals dat deze tekst niet goed genoeg is, dat de tekst anders moet, dat ik er beter eerst nog maar eens een nachtje over kan slapen voordat ik deze tekst online zet. En dat is precies waar dat boek over gaat: om die bekritiserende gedachten voorbij te laten waaien, ze wel op te merken maar er niet tegen te vechten. En natuurlijk om deze tekst gewoon te publiceren zoals deze nu is. Gewoon doen. Het gaat om progressie, niet om perfectie.

Ik vond op YouTube nog een filmpje van Julia Cameron waarin zij onder andere ingaat op het gevaar van “wet blankets”, mensen die met hun “goedbedoelde” op- en aanmerkingen de vonken van jouw creativiteit willen blussen.

Bewaard onder Boeken, Schrijven | 13 Comments

Tags: ,

Dromen tot leven brengen

Geplaatst op 27 april, 2008 

Gisteren zag ik op tv de film Billy Elliot, een inspirerende film over een jongen die graag balletdanser wil worden. Billy woont samen met zijn vader en oudere broer, beiden stakende mijnwerkers tijdens de grote stakingen in de mijnen in Engeland (1984 – 1985). Zijn vader wil dat Billy op boksles gaat maar Billy wil veel liever op balletles. Billy doet net alsof hij naar boksles gaat maar gaat stiekem naar balletles, zijn balletschoenen verstopt hij thuis onder het matras van zijn bed. Billy mist een belangrijke auditie om te worden toegelaten tot de Royal Ballet School omdat zijn broer diezelfde dag wordt gearresteerd door de politie. Problemen genoeg voor Billy maar hij zet door, daarbij gesteund door zijn balletlerares van wie hij in het geheim privé-les krijgt. Uiteindelijk wordt Billy toegelaten tot de Royal Ballet School nadat zijn vader heeft gezien hoe goed Billy kan dansen. Billy maakt zijn droom waar en wordt balletdanser.

Een prachtig verhaal dat inspireert om dromen tot leven te brengen, om ze waar te maken, om erin te blijven geloven en om door te zetten. Ik was getroffen door het moment waarop ik deze film zag. Sinds een aantal weken werk ik aan de ontwikkeling van mijn creativiteit met behulp van het boek The Artist’s way van Julia Cameron. Het doet pijn te merken hoe diep ik mijn dromen heb weggestopt en het werkt bevrijdend om ze weer tot leven te brengen. En dan gebeuren er ineens wonderlijke dingen, zoals het zien van die film over Billy Elliot. Precies de inspiratie die ik op dat moment nodig had. Synchroniciteit heet dat.

Het plot van Billy Elliot deed me overigens denken aan een andere film: October Sky. Een film over Homer Hickam. Homer’s vader werkt in de mijnen en hij wil dat zijn zoon  ook in de mijnen gaat werken. De lancering van de Spoetnik sateliet in 1957 inspireert Homer om te leren raketten bouwen. Door de steun van een lerares doet Homer samen met zijn vrienden mee aan een nationale wetenschapswedstrijd. Ze winnen de wedstrijd en Homer maakt zijn droom waar als hij later bij de NASA gaat werken.

Billy Elliot en October Sky, echte aanraders als je een droom hebt en als je wilt dat die droom geen bedrog is. Waarschuwing: let op voor ‘wet blankets‘, mensen die je enthousiasme proberen te blussen.

Bewaard onder Films | 7 Comments

Tags: , ,

Je passie leven: acties, acties en nog eens acties

Geplaatst op 16 april, 2008 

In het artikel ‘De onderneem-het-top-5‘ staat op de tweede plaats: Hou je passie, je dromen en verlangens levend. Blijf erover praten, schrijven en fantaseren.

In haar inspirerende boek ‘The Artist’s way’ schrijft Julia Cameron over creatieve blokkades en wat je kunt doen om je creativiteit weer vrij te laten stromen. Met andere woorden: hoe je in de plaats van een leven in de schaduw van de kunst (schaduwkunstenaars noemt zij dat) je eigen inspiratie kunt vinden en zelf kunst (in welke vorm dan ook) kunt scheppen en creëren. Zij adviseert om elke dag ochtendpagina’s te schrijven, elke ochtend een half uurtje eerder opstaan en drie pagina’s schrijven. Gewoon schrijven wat er in je opkomt. De eerste tekenen van creatief herstel laten dan niet lang op zich wachten.

Praten en fantaseren over je passie alleen is van weinig betekenis. Wat nodig is zijn acties, acties en nog eens acties. Veel kleine stapjes om je passie ook daadwerkelijk te realiseren en te leven. Op de Happinez kalender van dit jaar stond 14 april de volgende tekst van Robert Hartzema:

Mensen zijn vaak bang om te kijken naar wat nu écht hun verlangen is, wat zij nu werkelijk willen vanuit hun hart. Want dat kan je hele leven op losse schroeven zetten.

Bewaard onder Boeken, Mening, Schrijven | 2 Comments

Tags: , , , ,