Die wond blijft altijd een gevoelige plek

Geplaatst op 1 maart, 2011 

Zoals ik in de vorige blogpost schreef, leverden de interviews met Robert Burney op blogtalkradio mij enkele ‘aha momenten’ op.

Aha moment 1:

Our wounds don’t go away. The point is we want to take enough power away from them so they are not dictating how we are living. (….) We are taking power away from the wounds. We are changing how we are relating to the wounds and taking power away from them so they are not running our life.

The wound doesn’t completely heal. The things that happened to us are still going to be sore spots  but they are not going to be internal landmines.

(….) acknowledge them, relate to them in a healthier way, in a loving and compassionate way, and at the same time we stop them from running our life.

(Robert Burney)

Waarom is dat nou een aha moment? Omdat het helpt weg te blijven uit de valkuil dat een diepe emotionele wond uit de kindertijd op een gegeven moment helemaal geheeld is en dat het dan klaar en gedaan is. Dat is niet zo. Die wond zal altijd een gevoelige plek blijven. Het is nodig van die gevoelige plek te gaan houden, er vrienden mee te worden.

En tegelijkertijd helpt het om telkens als die wond van zich laat horen (voelen), het kind dat we waren te eren, te herkennen en erkennen. Terwijl, en dat voeg ik eraan toe, we leren in het hier en nu te leven.

Lees ook:

Bewaard onder Citaten, Codependency | 2 Comments

Tags: , , ,

Een emotionele wond als bron van kracht

Geplaatst op 6 december, 2010 

Een emotionele wond is meer dan alleen maar het epicentrum van een heleboel pijn.

In haar blogpost ‘Persistence pays off’ geeft Melody Beattie als voorbeeld obsessie:

‘Know yourself.  Know Life. Then be true to yourself. Take some of that obsession.  Turn it into persistence and passion.  Then go after what you want. The defect becomes power.’

Obsessie klinkt niet echt gezond maar het is een heel klein stapje van obsessie naar ergens in volharden. En volharding kan weer bijzonder nuttig zijn als je bijvoorbeeld een droom wilt realiseren.

Je kent vast wel het gezegde ‘Schelden doet geen zeer’. Ik weet niet wie dit bedacht heeft, ik vermoed dat het iemand is geweest die zelf graag anderen uitschold en daar een excuus voor nodig had.

Het is met schelden net als met de Chinese watermarteling waarbij het slachtoffer vastgebonden op tafel lag en waterdruppels op zijn/haar voorhoofd kreeg. Wat is nou een druppel water? Op zich niks bijzonders maar als die druppels maar lang genoeg blijven vallen wordt het een gekmakende marteling.

Schelden gaat na verloop van tijd wel pijn doen. Oordelen horen ook.

Ik kan een oordeel horen en op rationeel niveau weten dat het niets over mij zegt maar alles over degene die het oordeel uitspreekt. En toch kan ik op emotioneel niveau voelen dat er iets gebeurt. Ik kan de pijn voelen van het aanhoren van oordeel na oordeel na oordeel na oordeel.

Wat zich op emotioneel niveau laat voelen, helpt mij om oordelen al vanaf grote afstand te herkennen. Ik heb er een radar voor ontwikkeld. Oordelen herkennen is bijzonder waardevol bij het communiceren omdat oordelen iets zeggen over de behoeften die spelen bij mezelf  en een ander.

‘For many of our defects, all we’ve done is cross a line.  Take a few steps backwards, or redirect the energy and it becomes an asset.’ Melody Beattie

Lees ook:

 

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , ,

Hoe ziet een emotionele wond eruit?

Geplaatst op 2 december, 2010 

Laatst blogde ik al over herinneringen en de emotionele wond en merkte dat ik behoefte had die wond een gezicht te geven.

Ik weet niet of het waar is maar ik hoor wel eens zeggen dat als je bijvoorbeeld een wondje hebt aan je vinger, dat je het genezingsproces vertraagt als je de wond afdicht onder een pleister. Volgens mij werkt het met emotionele wonden net zo: die willen in de openbaarheid, die willen gezien en gehoord worden. Oh ja, en ook gevoeld natuurlijk.

Ik laat mijn emotionele wonden wel eens aan het woord als ik schrijf maar hoe kan ik mijn emotionele wond laten zien? Zo dus, met een tekening in paint versie 0.0.

Ga nou maar snel helen wond 🙂

Bewaard onder Persoonlijk | 15 Comments

Tags: ,

Dat KAA UUU TEE schuldgevoel

Geplaatst op 22 november, 2010 

Quasi gevoelens

Volgens de geweldloze communicatie is jezelf schuldig voelen geen gevoel maar een zogenaamd quasi gevoel. Wat ermee bedoeld wordt is dat het meer zegt over hoe je een gebeurtenis en/of gevoelens daarbij interpreteert, dan over het gevoel zelf. Bij quasi gevoelens past ‘ik heb het idee dat…’ of ‘ik vind dat…’ of ‘ik denk dat…’.

Als jezelf schuldig voelen geen gevoel is maar een interpretatie, wat is dan het gevoel dat je in je lichaam voelt als je het idee hebt, vind dat, denkt dat, je ergens ‘schuldig’ aan bent?

Om te beginnen hou ik niet zo van dat ergens ‘schuldig’ aan zijn. Liever zeg ik dan bijvoorbeeld: iets gedaan hebben (of niet gedaan hebben) dat je betreurt en dat je graag anders had gedaan.

Gevoelens

Het gevoel hierbij kan bijvoorbeeld droefheid of verdriet zijn. Voorbeeld: je hebt knetterende ruzie gemaakt met je beste vriend of vriendin en je voelt je bedroefd dat je hem/haar niet zo respectvol hebt behandeld als je graag had gewild.

Een ander gevoel dat kan spelen is angst. Angst voor de consequenties of angst voor de straf. In het voorbeeld van die knetterende ruzie kun je bijvoorbeeld bang zijn om de vriendschap te verliezen.

Het venijn met angst voor straf is dat het niet zozeer anderen zijn die ons straffen (al kunnen we hun gedrag wel als staf ervaren), maar dat we vooral onszelf straffen. We straffen onszelf vaak onbewust door aan de lopende band over onszelf te oordelen, oordelen over wat we hebben gedaan (het was stom wat ik deed) of erger nog, oordelen over wie we zijn (ik ben stom dat ik dat deed).

Maar wat het gevoel ook is, droefheid, verdriet, angst, of een combinatie daarvan, de beleving van ergens ‘schuldig’ aan  zijn, vraagt om actie.

Het twaalf stappen programma

Het spirituele twaalf stappen programma kent hiervoor de stappen 8 en 9.

8. We maakten een lijst met de namen van allen die door ons schade en leed hadden ondervonden en verklaarden ons bereid om dit bij hen allen goed te maken.

9. Wij hebben waar het mogelijk was dit rechtstreeks weer met zulke mensen goedgemaakt,behalve wanneer dit hen of anderen zou kwetsen.

In het voorbeeld van die knetterende ruzie zou je die vriend of vriendin kunnen zeggen dat je jouw aandeel in de knetterende ruzie betreurt. Soms is het nodig een stap verder te gaan en expliciet te benoemen wat het precies is dat je gedaan of gezegd hebt wat je betreurt.

In bepaalde situaties volstaan woorden niet. Stel dat je tijdens die ruzie met je beste vriend of vriendin een wild armgebaar hebt gemaakt en daarbij de bril van je vriend of vriendin hebt beschadigd, dan is het nodig dat je ook de schade aan die bril vergoedt.

Wat nodig is om te doen, is eigen verantwoordelijkheid nemen voor jouw aandeel in wat er is gebeurd. Eigen verantwoordelijkheid nemen voor jouw aandeel maakt je vrij. Dat betekent niet dat je daarmee de vriendschap kunt behouden. Misschien dat je beste vriend of vriendin je verhaal aanhoort en alsnog besluit geen vriendschap meer te willen. Dat kan pijnlijk zijn. Maar eigen verantwoordelijkheid nemen doe je niet om de eventuele consequenties van wat er is gebeurd te controleren of te manipuleren, maar om jezelf vrij te maken. Over de uitkomst heb je geen controle.

Het helen van de emotionele wond

Aansluitend op de blogpost ‘Herinneringen en de emotionele wond’: het kan helend zijn voor de wond om te werken met de stappen 8 en 9 van het twaalf stappen programma.

Bijvoorbeeld de herinneringen aan, en emotionele wond van, die relatie die lang geleden niet is geworden wat je graag had gewild. Werken met de stappen betekent dat je op zoek gaat naar jouw aandeel in het mislukken van die relatie en dat je daar eigen verantwoordelijkheid voor neemt. Bijvoorbeeld door je ex-partner te vertellen over je zelfonderzoek en dat je jouw aandeel in het beëindigen van de relatie betreurt.

Het maakt je vrij. Niet van de ene op de andere dag maar je haalt de kracht weg van dat innerlijke deel dat er op uit is jezelf te straffen voor iets dat misschien 10 jaar, 20 jaar of nog langer geleden is gebeurd. Eigen verantwoordelijkheid nemen maakt vrij. Werken met de twaalf stappen maakt vrij.

KAA UUU TEE?

Als een schuldgevoel geen gevoel is maar een quasi gevoel, waarom voelt het dan zo KAA UUU TEE? Mijn oordeel over het gevoel heeft niets met het gevoel te maken, of het nou bedroefdheid is, verdriet, angst of iets anders. Mijn oordeel gaat uit naar de stem van de innerlijke criticus die zich zo heerlijk amuseert in situaties die ik in deze blog als voorbeeld noem. Situaties die ook maar een beetje ruiken naar ‘schuld’ zijn brandstof voor de innerlijke criticus. Je kunt van die innerlijke criticus meer last hebben dan van wat er feitelijk is gebeurd.

Bewaard onder Communicatie, Mening, Persoonlijk | 11 Comments

Tags: , , , , , , , ,

Herinneringen en de emotionele wond

Geplaatst op 18 november, 2010 

Soms heb ik tijdens het schrijven al in de gaten dat ik om de hete brij heen draai. Dan maak ik als het ware omtrekkende bewegingen om toch vooral maar niet te dicht in de buurt van het onderwerp te komen. Het resultaat is dan meestal een verhaal dat zo abstract is dat het niet landt.

Gisteren cirkelde ik als het ware vanuit vogelvlucht om het onderwerp ‘herinneringen’ heen en durfde niet te dicht in de buurt te komen. Ik schreef maar een dotje over dat je herinneringen kunt gebruiken om behoeften in het hier en nu te herkennen en erkennen. Ach, het zal wel maar dat doet geen mens.  Stel je voetbalcluppie doet het niet meer zo best en met heimwee kijk je terug naar die gloriejaren. Welke supporter zegt dan: ‘hé, ik heb heimwee naar het plezier dat ik toen in voetbal beleefde, laat ik eens kijken wat ik nu kan doen om voor mijn behoefte aan plezier te zorgen’.

Nee, waar ik het gisteren eigenlijk over wilde hebben zijn de herinneringen die een gevoelscocktail oproepen van melancholie en pijn. Je kent die cocktails vast wel, ze zijn te herkennen aan het filter dat ze ineens over je realiteit heen leggen. Alles wat er om je heen gebeurt komt ineens heel anders binnen.

Ik noem het de emotionele wond, de wond die is ontstaan door bijvoorbeeld het overlijden van een dierbare, het verlies van een baan of het beëindigen van een relatie. Wat je ook doet, zo’n wond blijft altijd een gevoelig plekje. Als het even aangeraakt wordt via een herinnering is het weer AUW!.

Kan zo’n wond genezen en helen? Het goede nieuws is ja, dat kan. Het minder goede nieuws is dat het misschien een heel leven duurt of zelfs meerdere levens. Rouwen is een kwaliteit die we in onze emotioneel disfunctionele maatschappij maar nauwelijks kennen. Heb je een dierbare verloren? Geen probleem hoor als je over één, hooguit twee dagen, maar weer aan het werk bent want het leven gaat gewoon door hoor.

Rouwen is een kunst geworden en wie die kunst een beetje emotioneel gezond beoefent, heeft doorgaans ook het gelukkigste leven. Rouwen is een proces en met processen weet je nooit hoelang ze duren. Telkens als je voelt dat de emotionele wond is geraakt en nog pijn doet, weet je dat er nog wat te rouwen valt.

Sommige culturen hebben rituelen om transities te eren (rouwen en vieren). De transitie van jongen naar man, van meisje naar vrouw, de geboorte van een kind, de sterfte van een dierbare. Wij hebben die rituelen al lang niet meer omdat we dat in onze door linker hersenhelften gedomineerde maatschappij maar flauwekul vinden en primitief. En de culturen die nog wel rituelen hebben om transities te eren op manieren die emotioneel gezond zijn, die noemen wij nota bene primitief.

Wat volgens Eckhart Tolle werkt, is om de pijn van de emotionele wond, of van het pijnlichaam zoals hij het noemt, waar te nemen zonder erover te oordelen. Elke keer als je dat doet, heelt de wond een stukje en neem je iets van de kracht weg van het pijnlichaam.

Sommige traditionele rituelen zijn gelukkig ook hier in het Westen nog beschikbaar. Zo heb ik anderhalf jaar geleden meegedaan aan een traditionele zweethut ceremonie. Het werkt, het helpt. Wat ook helpt, is je eigen rituelen bedenken. Ik schrijf bijvoorbeeld graag briefjes als ik aan het rouwen ben en die briefjes gaan heerlijk knisperend in de fik op de vuurkorf. Soms begraaf ik ze of breng ze naar zee, het ligt er maar aan waar ik voor in de stemming ben.

Bij één van de trainingen geweldloze communicatie werd rouwen het vieren van verlies genoemd. Het woord rouwen klinkt op zich al niet fijn, rouw klinkt als rauw. Maar vieren van verlies….  Ach, het doet de pijn niet verdwijnen maar het klinkt net iets luchtiger dan rouwen.

Bij sommige stammen is het aanbrengen van littekens onderdeel van het ritueel van volwassen worden of is het een vorm van lichaamsversiering. Van rouwen kun je dus best mooi worden 🙂

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , , , , , , ,

← Vorige pagina