Herinneringen en de emotionele wond
Geplaatst op 18 november, 2010
Soms heb ik tijdens het schrijven al in de gaten dat ik om de hete brij heen draai. Dan maak ik als het ware omtrekkende bewegingen om toch vooral maar niet te dicht in de buurt van het onderwerp te komen. Het resultaat is dan meestal een verhaal dat zo abstract is dat het niet landt.
Gisteren cirkelde ik als het ware vanuit vogelvlucht om het onderwerp ‘herinneringen’ heen en durfde niet te dicht in de buurt te komen. Ik schreef maar een dotje over dat je herinneringen kunt gebruiken om behoeften in het hier en nu te herkennen en erkennen. Ach, het zal wel maar dat doet geen mens. Stel je voetbalcluppie doet het niet meer zo best en met heimwee kijk je terug naar die gloriejaren. Welke supporter zegt dan: ‘hé, ik heb heimwee naar het plezier dat ik toen in voetbal beleefde, laat ik eens kijken wat ik nu kan doen om voor mijn behoefte aan plezier te zorgen’.
Nee, waar ik het gisteren eigenlijk over wilde hebben zijn de herinneringen die een gevoelscocktail oproepen van melancholie en pijn. Je kent die cocktails vast wel, ze zijn te herkennen aan het filter dat ze ineens over je realiteit heen leggen. Alles wat er om je heen gebeurt komt ineens heel anders binnen.
Ik noem het de emotionele wond, de wond die is ontstaan door bijvoorbeeld het overlijden van een dierbare, het verlies van een baan of het beëindigen van een relatie. Wat je ook doet, zo’n wond blijft altijd een gevoelig plekje. Als het even aangeraakt wordt via een herinnering is het weer AUW!.
Kan zo’n wond genezen en helen? Het goede nieuws is ja, dat kan. Het minder goede nieuws is dat het misschien een heel leven duurt of zelfs meerdere levens. Rouwen is een kwaliteit die we in onze emotioneel disfunctionele maatschappij maar nauwelijks kennen. Heb je een dierbare verloren? Geen probleem hoor als je over één, hooguit twee dagen, maar weer aan het werk bent want het leven gaat gewoon door hoor.
Rouwen is een kunst geworden en wie die kunst een beetje emotioneel gezond beoefent, heeft doorgaans ook het gelukkigste leven. Rouwen is een proces en met processen weet je nooit hoelang ze duren. Telkens als je voelt dat de emotionele wond is geraakt en nog pijn doet, weet je dat er nog wat te rouwen valt.
Sommige culturen hebben rituelen om transities te eren (rouwen en vieren). De transitie van jongen naar man, van meisje naar vrouw, de geboorte van een kind, de sterfte van een dierbare. Wij hebben die rituelen al lang niet meer omdat we dat in onze door linker hersenhelften gedomineerde maatschappij maar flauwekul vinden en primitief. En de culturen die nog wel rituelen hebben om transities te eren op manieren die emotioneel gezond zijn, die noemen wij nota bene primitief.
Wat volgens Eckhart Tolle werkt, is om de pijn van de emotionele wond, of van het pijnlichaam zoals hij het noemt, waar te nemen zonder erover te oordelen. Elke keer als je dat doet, heelt de wond een stukje en neem je iets van de kracht weg van het pijnlichaam.
Sommige traditionele rituelen zijn gelukkig ook hier in het Westen nog beschikbaar. Zo heb ik anderhalf jaar geleden meegedaan aan een traditionele zweethut ceremonie. Het werkt, het helpt. Wat ook helpt, is je eigen rituelen bedenken. Ik schrijf bijvoorbeeld graag briefjes als ik aan het rouwen ben en die briefjes gaan heerlijk knisperend in de fik op de vuurkorf. Soms begraaf ik ze of breng ze naar zee, het ligt er maar aan waar ik voor in de stemming ben.
Bij één van de trainingen geweldloze communicatie werd rouwen het vieren van verlies genoemd. Het woord rouwen klinkt op zich al niet fijn, rouw klinkt als rauw. Maar vieren van verlies…. Ach, het doet de pijn niet verdwijnen maar het klinkt net iets luchtiger dan rouwen.
Bij sommige stammen is het aanbrengen van littekens onderdeel van het ritueel van volwassen worden of is het een vorm van lichaamsversiering. Van rouwen kun je dus best mooi worden 🙂
Bewaard onder Mening, Persoonlijk
Tags: Eckhart Tolle, emotionele wond, gevoelens, herinneringen, maatschappij, pijn, rituelen, rouwen, verlies
Reacties
10 Reacties to “Herinneringen en de emotionele wond”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
Dank voor je openheid, je moed.
Het is waar, dat van die open wond en dat van Eckhart. Weet niet van wie het beeld is maar ik gebruik altijd het volgende: In mijn hart liggen stenen rond de bron, die houden de bron zuiver. Als er iemand sterft dan valt er een ruw stuk rots op de bron en pas als er heel veel water overheen is gegaan wordt dat stuk ruwe scherpe rots een mooie ronde gladde steen en is de bron weer vrij.
Dat is ook een mooie @Maarten, dank je wel. Ik heb wel iets met stenen sinds die zweethut. De stenen worden in de ceremonie begroet en gedankt als de voorouders met wie we verbonden zijn.
[…] Dit blogartikel was vermeld op Twitter door Peter de Kock, Bas Dreef. Bas Dreef heeft gezegd: RT @peterdekock: 'Herinneringen en de emotionele wond' (blogpost) http://tinyurl.com/2f2ronw […]
Sluit mooi aan op jouw bijdrage over Misha: http://tinyurl.com/32dbrx5
Dank je wel @Huub. Ik ben blij dat hij dankzij jouw posting nu ook een plekje op het Internet heeft gekregen. Ik hoor z’n zieltje blaffen van plezier 🙂
[…] Lees ook: Herinneringen en de emotionele wond […]
het nemen zoals het is, zo lees ik het. prachtig verwoord!
Mooi samengevat, dank je wel @Marco.
[…] op de blogpost ‘Herinneringen en de emotionele wond’: het kan helend zijn voor de wond om te werken met de stappen 8 en 9 van het twaalf stappen […]
[…] blogde ik al over herinneringen en de emotionele wond en merkte dat ik behoefte had die wond een gezicht te […]