Welkom gevoel

Geplaatst op 16 februari, 2012 

Via Petra Maartense hoorde ik over de Sedona methode. Hoewel ik er nog maar weinig over weet, heb ik begrepen dat het een methode is die helpt bij het loslaten van gevoelens.

De methode werkt aan de hand van een paar eenvoudige vragen:

  1. Kan ik het gevoel loslaten?
  2. Wil ik het gevoel loslaten
  3. Wanneer?

Het meest hilarische vind ik wat aan deze vragen voorafgaat: dat je je gevoel gewoon verwelkomt. Bijvoorbeeld: welkom angst. Of: welkom boosheid. Hilarisch omdat het zo eenvoudig is. Hilarisch omdat hiermee het gevoel al merkbaar zachter aanvoelt. Ik denk dat dit komt omdat het ‘welkom’ het verzet en de weerstand tegen het gevoel al voor een deel oplost. ‘Mijn Sedona methode’ bestaat de afgelopen dagen uit maar één stap: het gevoel verwelkomen.

Naar aanleiding van een blogpost van Michel ten Hoove over accepteren en verzoenen, ben ik een beetje gaan proeven van een aantal verschillende woorden die qua betekenis dicht bij elkaar liggen: accepteren, loslaten en verzoenen.

Met stip op de eerste plaats staat bij mij: verzoenen. Het klinkt lief, zacht en geduldig. Dus gevoelens loslaten? Ik ga voor verzoenen door ze eerst maar eens hartelijk welkom te heten.

Bewaard onder Inspiratie, Persoonlijk | 14 Comments

Tags: , ,

Het moeten moet niet weg

Geplaatst op 12 januari, 2012 

Weg met het moeten’ schreef Petra Maartense.

Met een beetje creativiteit en bewustzijn kom je een heel eind het ‘moeten’ in je taalgebruik te omzeilen en het te vervangen door bijvoorbeeld ‘ik wil…’ of ‘ik kies ervoor om…’.

Moeten ontkracht je eigen macht, willen en kiezen bekrachtigen je eigen macht. Dus doe je iets omdat je het moet of omdat je het wilt of kiest?

En nou de praktijk.

Vorige week fietste ik ’s morgens heel vroeg over een donkere polderweg. Het stormde en ik had tegenwind en het begon  zo hard te regenen dat ik vrijwel niets meer zag. Niet echt een lekkere situatie met aan beide kanten van die donkere weg ook nog eens een sloot.

Eerst had ik hoop. Hoop dat de regen snel ophoudt en dat mijn kleren toch nog een beetje droog blijven. Hoop ook dat de wind snel gaat liggen zodat ik weer vooruit kom. Die hoop maakte snel plaats voor boosheid en als het weer in de vorm van een boksbal voor me had gestaan, waren er klappen gevallen.

Doorweekt als ik op een gegeven moment was, zag ik mezelf als slachtoffer en het weer als dader. Ik ‘moest’ naar een afspraak en het weer ‘moest’ mijn reis zonodig verpesten. Het kwam uit mijn kleine teen maar ik stelde mezelf twee vragen. Waarom rijd ik hier ook alweer? Aha, omdat ik graag een afspraak wil nakomen. En waarom ben ik zo nat? Aha, omdat ik ervoor gekozen heb geen regenkleding aan te trekken.

Het deed mijn boosheid niet meteen verdwijnen en ook de storm en de hoosbui hielden aan. En toch heb ik het idee dat mijn vragen een verschil maakten. Vroeger kon ik door zo’n voorval mijn humeur echt een hele dag laten verpesten. Nu was ik er na aankomst op mijn afspraak redelijk snel weer overheen. Ik zorgde lekker voor mezelf met warme koffie en  door zoveel mogelijk vierkante centimeters van de centrale verwarming te benutten om mijn kleren en laarzen te drogen.

Het moeten verdwijnt niet als we het uit ons taalgebruik bannen, het helpt wel maar niet helemaal. Als je tegen het moeten zegt dat het weg moet, gaat het ondergronds en laat het zich zien als je het echt niet kunt gebruiken. Als je nat en ellendig in het donker door de polder fietst bijvoorbeeld. Jezelf een paar vragen stellen haalt je dan weg uit de illusie van het moeten en zet je terug in de realiteit van het willen.

Lees ook: De strijd tussen presteren en behoeften

Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | 14 Comments

Tags: , , , ,

De grootsheid van het kleine

Geplaatst op 5 januari, 2012 

Toen ik over mijn oud collega J schreef, had ik geen idee dat het zoveel reacties zou oproepen, reacties die mij aan het denken hebben gezet.

Toen J vroeger ’s morgens koffie zette en belangstellend vroeg hoe het weekend was geweest of hoe de zaken thuis gingen, deed hij dat niet met het idee dat iemand zich dat een leven lang zou blijven herinneren als een daad van menselijkheid, deed hij dat niet om het verschil te maken.

Kleine dingen bestaan eigenlijk niet. Gooi een klein steentje in een vijver en zie eens hoe ver de kringen zich voortplanten.

Als je wist dat al die kleine dingetjes die je elke dag doet voor anderen van heel veel betekenis is? Als je wist dat die paar speciale woorden een leven lang meegaan in iemands herinnering als een daad van menselijkheid? Als je wist dat wat voor jou heel normaal en vanzelfsprekend is om te doen, voor een ander een wereld van verschil maakt? Als je dat allemaal wist, zou je dan nog aan jezelf twijfelen?

In haar prachtige blogpost ‘Vertrouwen, het antwoord op de crisis‘ schrijft Petra Maartense: Deze crisis gaat over het gebrek aan inzicht in de eigen waarde.

Doe als J en zet die koffie, toon belangstelling, doe dat wat voor jou normaal en vanzelfsprekend is en weet gewoon dat het een wereld van verschil maakt. En als een ander iets kleins doet wat voor jou een wereld van verschil maakt, vertel het hem of haar en deel het ook met anderen. Goed voor ons inzicht in onze eigen waarde. Slecht voor de crisis.

Lees ook: Een warm mens

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: , , ,

In de stilte hoor je alles

Geplaatst op 23 december, 2011 

Eergisteren was in Zenne in Rotterdam de boekpresentatie van ‘In de stilte hoor je alles‘ van Piek Stor en Petra Maartense.  Een prachtig boek vol wijsheid, eigenheid en humor die de dieren via Piek Stor met ons delen. In het volgende interview vertelt Petra over communiceren met dieren:

Als voorbeeld van die dierenwijsheid mochten we tijdens de boekpresentatie allemaal een briefje trekken met daarop een boodschap. Ik trok er eentje van Orka Morgan:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘Dat wordt een blogpost’ riep ik Petra.  Niet geheel toevallig dat ik juist deze boodschap trok.  Al een tijdje voel ik me alsof ik in een spagaat zit met aan de ene kant de wens in actie te komen en aan de andere kant de wens los te laten en erop te vertrouwen dat zonder mijn bemoeienis de dingen misschien wel veel beter aflopen dan met mijn bemoeienis. En dan zegt Morgan: ‘Actie is verharding’. Ik denk dat Morgan daar wel een punt heeft.

Ik heb één extra exemplaar van ‘In de stilte hoor je alles’ klaar liggen voor wie die dit boek graag wil hebben. Ben jij dat? Reageer dan via een comment op deze blogpost. De eerste die reageert krijgt het boek gratis thuisgestuurd.

Bewaard onder Boeken, Persoonlijk | 11 Comments

Tags: , ,

Hou het eenvoudig

Geplaatst op 28 november, 2011 

Het leven is eigenlijk zo simpel als je het eenvoudig houdt.

Keep it simple, zo noemt Karen Casey het in haar boek ‘Codependence and the Power of Detachment’.  Aan de hand van de levensverhalen van mensen die zich afhankelijk hebben gemaakt van alcohol, drugs en andere mensen, beschrijft ze de kracht van ‘detachment’. Gesteund door de spirituele principes van de AA en Al Anon vinden deze mensen zichzelf terug .

To detach: jezelf losmaken. In woordenboeken kom je als vertaling ook tegen: afstandelijkheid, gereserveerdheid en koelheid. Daar heeft het naar mijn idee allemaal niets mee te maken. Waar detachment voor mij mee te maken heeft is: wat is van wie? Welke gevoelens, behoeften, gedachten, problemen, issues, verslavingen, overtuigingen, consequenties etc. zijn van jou en welke zijn van de ander?

Wat van een ander is, daar blijf je vanaf, daar laat je de ander eigen verantwoordelijkheid voor nemen, gesteund door de consequenties die hij/zij voorgeschoteld krijgt als gevolg van zijn/haar gedrag.  Wat van jezelf is, daar neem je zelf  verantwoordelijkheid voor.

De levensverhalen in het boek zijn heftig. Heftig in de zin van de problemen waar mensen mee worstelen als gevolg van hun verslavingen. Heftig ook in de zin van de enorme veranderingen die optreden door de principes van ‘detachment’ op een dagelijkse basis te oefenen.

Als je ervan uitgaat dat hoe een ander zijn/haar leven leeft, voor hem of haar werkt, dan hoef je er geen oordelen over te hebben, dan hoef je je er niet mee te bemoeien, dan hoef je het leven van de ander niet toe het jouwe te maken, dan hoef je je geen zorgen te maken. Wat overblijft is de ruimte en de vrede van het leven van je eigen leven.

Credits: ik kreeg het boek ‘Codependence and the Power of Detachment’ als cadeautje van Henny Bos die ook over Codependency schrijft.

Lees ook: Hou van jezelf van Petra Maartense

Bewaard onder Boeken, Codependency | 6 Comments

Tags: , , , , ,

De waardecrisis: hoe gaat het verder?

Geplaatst op 11 oktober, 2011 

Vervolg op:

Hoe gaat het verder met die mensen die vergeten waren hoe waardevol ze waren en die op hun zoektocht naar waarde in de ban waren geraakt van geld en regeltjes volgen? Trappen ze in een volgende valkuil of doen ze een ontdekking die hun levens blijvend verandert?

Laat in een reactie op deze blogpost jouw verhaaltje achter over de waardecrisis (net zo lang of kort als jij wilt).

De eerste drie inzenders krijgen gratis het boek ‘De magische gouden ring‘ , geschreven door Petra Maartense, thuisgestuurd.

Bewaard onder Verhaaltjes | 23 Comments

Tags: , ,

Automatisch overlijdensbericht

Geplaatst op 22 september, 2011 

Ik had de hulp van N even nodig. Hij had me al vaker geholpen en ik was blij dat ik hem kende binnen de logge organisatie waarvoor hij werkte. Altijd handig zo’n directe ingang.

Ik stuurde hem een mailtje en zag een minuut later al reactie. Zo snel al antwoord? Ik opende zijn mail en las het volgende:

Bedankt voor uw e-mail. In verband met het overlijden van N wordt deze mail niet meer gelezen.

Wat volgde waren de gegevens van twee andere contactpersonen. Het was een hele rare seconde, de omschakeling van ‘Wow, N reageert wel snel’ naar ‘OMG, N is dood’. Dit gebruik van de afwezigheids wizard van Outlook had ik nog nooit eerder meegemaakt.

Petra Maartense schreef het me deze week nog wel:

De rode draad begint zich duidelijk af te tekenen in je graafwerk: Mensen die verdwijnen, je uit het nest duwen, zakelijk afscheid nemen…

Om niet nog meer open eindjes op te stapelen van een relatie of samenwerking die wordt afgesloten zonder afscheid, besloot ik een collega van N te bellen. Hij vertelde me kort wat er was gebeurd en wat een schok het op kantoor was geweest. Ik liet hem weten hoe ik N had gewaardeerd en hoe blij ik altijd was met zijn hulp. Het gesprek voelde toch als een afscheid, ook al sprak ik iemand anders.

Onderweg naar huis bedankte ik N hardop terwijl ik door de polder fietste. Ik kreeg meteen kippenvel. N had me gehoord en nam nu ook afscheid.

Wat ik in de loop der jaren in die polder allemaal al gezegd, gevraagd, gezongen, geklaagd en bedankt heb, weet alleen die polder. En het is veel, heel veel.

Lees ook: Afscheid nemen is een kunst

Bewaard onder Persoonlijk | 5 Comments

Tags: , , ,

her-INNEREN

Geplaatst op 20 september, 2011 

Dankzij een blog van Petra Maartense over onverstoorbaarheid , herinnerde ik me de metafoor van de oceaan: aan de oppervlakte kan het golven, soms flink golven, maar in de diepte is het altijd vredig.

Zo is het leven ook. Hoe meer je aan de oppervlakte bent (oppervlakkig leeft), hoe wilder en ruwer het eraan toe kan gaan en hoe meer je heen en weer geslingerd wordt door de golven. Hoe dieper je duikt in je eigen leven, hoe rustiger en vrediger het is.

De waanzinnigheid van de buitenwereld is alleen maar bedoeld om ons te stimuleren te gaan duiken: her-INNEREN.

Bewaard onder Mening | 11 Comments

Tags: ,

← Vorige paginaVolgende pagina →