Kun je teveel in je codependency verhaal zitten?

Geplaatst op 20 november, 2012 

Een vraag die ik mezelf stelde naar aanleiding van de blogpost van Petra Maartense ‘The ocean is in the drop’: kun je teveel in je codependency verhaal zitten?.

Belangrijker dan de vraag hoeveel je in dat verhaal zit, is de vraag hoe je erin zit. Dat bepaalt naar mijn idee of het teveel is of niet.

Een voorbeeld van een manier die niet werkt, is steeds meer informatie verzamelen over wat codependency is, hoe het ontstaat en hoe je het herkent, zonder te werken aan je herstel en heling. Hoewel die informatie erg nuttig is, heeft die informatie weinig waarde als je er verder niets mee doet in de zin van herstel en heling, als je alleen maar rationeel werk verricht zonder het emotionele werk te doen.

In zijn boek ‘Broken Toys, Broken Dreams’ beschrijft Terry Kellogg de volgende situatie. Op een bord staat de tekst ‘Hemel’ met een pijl naar links. Op een ander bord staat ‘Lezingen over de hemel’ met een pijl naar rechts. Alle mensen met codependency staan in de rij bij het bord ‘Lezingen over de hemel’.

Dat bedoel ik.

Om te weten of je op een manier in jouw codependency verhaal zit die voor jou werkt, helpt het je bewust te zijn van wat codependency voor jou betekent. Voor mij betekent het bijvoorbeeld in oorlog zijn met mezelf, met wat ik voel, nodig heb, denk, verlang etc. Dus als ik ervaar dat ik mezelf steeds meer accepteer, meer in vrede leef met wie ik ben, dan werkt het voor mij hoe en hoeveel ik in mijn codependency verhaal zit, is mijn verhaal een verhaal van herstel en heling.

Geen enkele buitenstaander kan dat beoordelen, alleen ikzelf.

Bewaard onder Codependency, Persoonlijk | 13 Comments

Tags: , ,

Geef jij het voorbeeld want jij bent de oudste

Geplaatst op 5 november, 2012 

Werd jou dat vroeger als kind wel eens gezegd, dat je het voorbeeld moet geven omdat je de oudste bent?

Weet je waarom ouders dat zeggen? Dat zeggen ze om te voorkomen dat je ziet dat je ouders zelf niet in staat zijn het voorbeeld te geven.  Het voorbeeld geven is niet de taak van het kind, het is de taak van de ouders.

In zijn boek ‘Broken Dreams, Broken Toys’ beschrijft Terry Kellogg waar dergelijke boodschappen toe leiden: enmeshment.

Om enmeshment uit te leggen gebruik ik meestal de metafoor van een bord spaghetti waar alle sliertjes in- en door elkaar zijn gedraaid en verwikkeld. Je kunt niet meer zien waar het ene sliertje ophoudt en het andere begint.

Ouders en kind die in een enmeshed relatie zitten kunnen niet onderscheiden wat van wie is, welke gevoelens en behoeften en verantwoordelijkheden van de ouders zijn en welke van het kind. Als kind ben je dan zwaar de sjaak want het kost je je kindertijd. En nog veel meer maar daar kom je als volwassene wel achter.

Lees ook: Parentificatie en het verlies van de kindertijd

Bewaard onder Boeken, Codependency | 7 Comments

Tags: , , , ,

Kom er toch gezellig bij op de bodem van de put

Geplaatst op 22 oktober, 2012 

Ik weet niet precies waar ik het las maar het was zo’n nietszeggende powerquote over niet bang zijn om op de bodem van de put terecht te komen omdat je er jezelf leert kennen. Laat dit gif even op je inwerken…

Voor wie schrijft iemand zoiets? Wie op de bodem van de put zit heeft hier geen reet aan en alle anderen zal het een drol wezen hoe het op de bodem van de put is. Je hoeft echt geen gevalletje van zelfdoding in je omgeving mee te maken om te weten dat je maar beter weg kan blijven uit die put.

Terry Kellog schrijft erover in relatie tot verslaving in zijn boek ‘Broken Toys, Broken Dreams’:

‘In our culture we have a belief system about when we can intervene with an addict. We believe we have to wait until the addict is completely broken and they want to have to help. An addict who has hit bottom often has nothing to recover for. There is so much despair and helplessness that they do not want help and sometimes can’t be given help.’

Maar goed, als je toch zo nodig op de bodem van de put terecht wilt komen omdat je er het feestje wilt vieren van jezelf leren kennen, hier een paar tips:

Geef al je materiële bezittingen weg. Zeg tegen je partner dat je al een jaar vreemd gaat met de hele straat. Zeg op kantoor dat je een drugsverslaving hebt en collecteer er om deze te financieren.

Neem in de supermarkt nog wat boodschappen mee zonder te betalen en de bodem van de put komt sneller in zicht dan in je wildste dromen. Eenmaal hard en pijnlijk geland: heb het er maar lekker fijn. Het is nu te laat je te realiseren dat je er dood gaat. Als je pech hebt in letterlijke zin of anders wel in figuurlijke zin.

Lees ook:

Bewaard onder Boeken, Citaten, Mening | 8 Comments

Tags:

Corporate codependency

Geplaatst op 18 oktober, 2012 

Terry Kellogg legt in zijn boek over codependency ‘Broken Toys, Broken Dreams’ de vinger op verschillende zere plekken:  persoonlijke, maatschappelijke en op wat wij beschouwen als ‘business as usual’:

‘The more power a person or group has in our culture, the more shameless they tend to be, the more likely they are to abuse other people or the planet. Corporations, in their codependency, insatiability and with their lack of boundaries, will act with shameless behavior in rolling over and dismantling other corporations, not looking at the consequences of corporate decisions and behaviors and how they are effecting community, planet and employees.’

Noem het gerust business as usual maar weet wat het in werkelijkheid is.

Lees over ‘Broken Toys, Broken Dreams ook: Kwetsbaarheid en Macht

Bewaard onder Boeken, Citaten, Codependency | 3 Comments

Tags: ,

Kwetsbaarheid en macht

Geplaatst op 12 oktober, 2012 

Wat is ‘Broken Toys, Broken Dreams‘ van Terry Kellogg toch een keihard goed boek zeg. En dat zeg ik na amper 50 bladzijden te hebben gelezen.

Ik dacht dat ik na het teleurstellende ‘Codependency for Dummies‘ maar beter kon stoppen met boeken over codependency maar ik had er nog eentje op de plank liggen: Broken Toys, Broken Dreams, deze zomer gekregen van mijn vriend en blogcollega Henny Bos.

Waar Terry Kellogg zijn boek mee opent is een keiharde confrontatie van de lezer met de maatschappelijke en culturele aspecten van codependency. Daar waar Darlene Lancer in ‘Codependency for Dummies’ blijft hangen in therapeutisch geklets over eigenwaarde, laat Terry Kellogg de lezer de ogen openen voor dingen die we in onze maatschappij en cultuur heel normaal zijn gaan vinden maar die dat absoluut niet zijn.

Zo betoogt hij over hoe gewelddadig onze maatschappij en cultuur is naar alles wat met kwetsbaarheid te maken heeft. Gewelddadig naar de aarde, kinderen, ouderen en andere kwetsbare bevolkingsgroepen. Daar zet hij tegenover hoe alles wat met macht te maken heeft in onze maatschappij en cultuur wordt verheerlijkt. Hij zet je aan het denken over hoe belachelijk veel geld er gaat naar op macht gebaseerde bedrijven en organisaties en hoe weinig geld er gaat naar de kwetsbare kanten van onze samenleving.

Ik heb het boek nog lang niet uit maar de eerste 50 bladzijden zijn aangenaam hard.

Bewaard onder Boeken, Codependency | 5 Comments

Tags: , , , , ,