Buurtgestuurd werken hoort een feest voor de buurt te zijn

Geplaatst op 18 september, 2020 

Op 22 september spreekt onze gemeenteraad zich uit over het buurtgestuurd wijkgericht werken in Oosterhout. Ter voorbereiding hierop verscheen enkele weken geleden de Raadsnota wijkgericht werken en de Nota visie wijkgericht werken. Je kunt deze stukken hier lezen.

.

Een bijzondere positie is voorbehouden voor de denktank Buurtgestuurd werken, die vanuit verschillende perspectieven als klankbord fungeert voor de ontwikkeling van het wijkgericht en buurtgestuurd werken.

Ja, het staat er echt in het raadsvoorstel, een voorstel dat diezelfde denktank definitief heeft doen besluiten er een punt achter te zetten.

Oktober vorig jaar organiseerde deze denktank een bijzonder goed bezocht symposium over buurtgestuurd werken. De prikkelende presentatie van ‘samen stad en gemeenschap maken’ Frans Soeterbroek is me zeer goed bijgebleven net als de workshop die ik volgde over het grootste burgerinitiatief van Nederland: Spoorpark Tilburg.

Af en toe kunnen knokken, niet alles in zielloze processen smoren.
(Frans Soeterbroek tijdens het symposium over wat burgers belangrijk vinden)

Wat me echter nog het meest is bijgebleven is de zinderende energie die tijdens de naborrel door de kantine van het stadhuis raasde. Had onze gemeenteraad diezelfde avond al kunnen  beslissen, dan had Oosterhout nu al bijna een jaar ervaring gehad met buurtgestuurd werken.

Maar het liep anders want van de zinderende energie van toen is inmiddels weinig of niets meer over. Helaas toch gesmoord in zielloze processen.

Buurtgestuurd werken hoort een feest voor de buurt te zijn. Buurtgestuurd werken hoort over onze buurten te gaan, over de mensen. Over hoe die het stuur in handen krijgen om al die mooie ideeën die er in deze buurten leven, nu eens eindelijk uit te realiseren. Over tools, middelen en ondersteuning voor deze buurten om dat mooie en dankbare werk te doen: je eigen buurt vooruit helpen.

Maar ik lees hier bar weinig van terug in de stukken voor de gemeenteraad.

De gemeente houdt het stuur vooral zelf stevig in handen getuige de omvang van de managementstructuur die wordt opgetuigd en woorden als (….) maar de eerste focus ligt op het wijkgericht werken als middel om onze doelen in het sociale en fysieke domein te realiseren.

Mooie en veelbelovende woorden over van buiten naar binnen werken zoals daar in het begin van het proces rondom buurtgestuurd werken over werd gesproken, hebben plaatsgemaakt voor een gemeente die hoofdzakelijk met zichzelf bezig is. Wat buurten en bewoners willen staat niet op de eerste plaats, ook niet op de tweede of derde plaats maar zweeft ergens tussen wat regels door.

Dat gemeente en buurten nog niet zover zouden zijn om het stuur wat meer over te dragen, doet me denken aan een passage uit het boek ‘Brida’ van Paulo Coelho waarin de hoofdpersoon Brida terugkijkt op haar kinderjaren:

Ze was met haar vader op het strand en hij vroeg haar te voelen of de temperatuur van het water goed was. Ze was vijf, en was blij dat ze mocht helpen; ze liep tot bij het water en stak haar voeten erin. ‘Ik heb mijn voeten erin gestopt, het is koud’ zei ze tegen hem. Haar vader nam haar op de arm, liep met haar naar het water en gooide haar, zonder enige waarschuwing, in het water. Ze schrok maar moest toen lachen om zijn geintje. ‘Hoe is het water?’ vroeg haar vader. ‘Heerlijk’ antwoordde ze. ‘Nou dan, als je iets wil weten, spring er voortaan dan gewoon in.’

Gemeente, gooi die buurten het water in. Buurten, gooi die gemeente het water in. Vanavond schreef iemand op Twitter dat als je in dit land iets echt wilt veranderen, er maar één plek is en dat is de Tweede Kamer. Waarop hoogleraar transities Jan Rotmans schrijft:

Als je zoiets schrijft begrijp je echt helemaal niets van hoe transities werken. Alsof transities alleen door de politiek worden gestuurd. Tijd voor een beginnerscursus transities…

Komt het buurtgestuurd werken niet van bovenaf, dan maar van onderaf. Of er dan geen conflicten ontstaan? Ja, dat kan gebeuren maar heb daar dan vertrouwen in dat een conflict zo nu en dan best gezond kan zijn en ook nodig is om vooruit te komen, om te groeien.

Ik heb wel eens gelezen dat onze ziel na het overlijden van ons lichaam nog enige tijd op aarde blijft rondhangen om daarna te vertrekken naar de zielenwereld. De bezieling is al enige tijd uit het buurtgestuurd werken maar wat nou als we het hart van het buurtgestuurd werken weten te reanimeren?

Volgende week dinsdag gaan we het zien. Het draait dan in de gemeenteraad niet over nota’s en visies maar over slechts deze vraag: hoeveel hart voor de buurt durft iedereen te laten zien?

Dat gaat over lef.

Bewaard onder Onze wijk | 2 Comments

Tags: ,

Waarom Oosterhoutse buurten het stuur (nog) niet in handen krijgen

Geplaatst op 19 juli, 2020 

We hadden momentum, een stadhuis tjokvol momentum. Als die avond, direct na afloop van het symposium buurtgestuurd werken, de gemeenteraad had kunnen beslissen, dan was buurtgestuurd werken in Oosterhout nu niet zo’n discussiepunt geweest maar hadden we er een half jaar vet veel ervaring mee gehad en konden andere gemeenten hun inspiratie hier komen ophalen.

Nu hebben we er alleen discussie over, onenigheid, verwijten, misverstanden en verder helemaal niks.

Ik heb me de afgelopen maanden regelmatig afgevraagd hoe dit zo heeft kunnen komen, dat we dat momentum volledig door de plee hebben gespoeld. Ik kwam er maar niet uit en wie ik er ook over sprak, iedereen had er weer andere ideeën over. Ik sprak ook mensen die me vertelden dat het met buurtgestuurd werken juist erg goed gaat, dat er al veel goede gesprekken over zijn gevoerd. Maar ja, gesprekken alleen geven de buurt nog niet het stuur in handen.

Gisteren kwam ik er eindelijk achter hoe het zit. Per toeval…..

Normaal gesproken roept verandering weerstand op maar is godzijdank Oosterhout de uitzondering op deze regel.

Daarom is het gelukkig niet zo dat er krachten actief zijn die het helemaal niks vinden dat buurten zelf gaan sturen en dat diezelfde krachten daar ook nog eens zelf aan mee moeten werken en daarvoor hun kantoren moeten verlaten en naar de mensen in de de wijken en buurten toe moeten.

Het is niet zo dat er krachten actief zijn die de buurten graag afhankelijk houden omdat zonder deze afhankelijkheid hun verdienmodel foetsie is.

Zo is het gelukkig ook niet zo dat er krachten actief zijn die denken dat Oosterhout een tweede Boxtel is en dat het enige verschil is dat wij 0162 als kengetal hebben en Boxtel 0411.

Het is ook niet zo dat er krachten actief zijn die er niet op durven vertrouwen dat buurten goede keuzes kunnen maken als het gaat om het inschakelen van onafhankelijke buurtcoaching.

Verder is het ook niet zo dat er krachten actief zijn die het niet uit kunnen staan als een wijk wat anders wil dan wat de gemeente ze voorschrijft.

Tot slot is het ook niet zo dat er in Oosterhout krachten actief zijn die alles willen laten zoals het is en voor wie het woord ‘verandering’ een soort van vloek is. Godzijdank is Oosterhout niet die natte blusdeken die creatieve vonken zo snel mogelijk wil blussen.

Ik ben er echt dankbaar voor dat dit in Oosterhout allemaal niet het geval is maar wat dan wel?

Gisteravond bekeek ik sinds lange tijd weer eens mijn blogstatistieken en zag dat iemand een blogje had gelezen over verbindend bestuur. Verbindend bestuur, was dat ook al weer? Eerst maar eens lezen wat ik daar zelf over had geschreven:

In 2015, het zal kort na de vorming van een nieuwe gemeenteraad en college zijn geweest, organiseerde de gemeente Oosterhout een bijeenkomst over verbindend bestuur, een nieuw collegethema om eens vier jaar de mouwen voor op te stropen.

Dat ik nu niet meer weet wat er daarna van verbindend bestuur terecht is gekomen, zegt eigenlijk al genoeg. Die ene informatieavond leefde het onderwerp in ieder geval volop maar daarna? Ja, er werd  vier jaar lang regelmatig over gepraat maar verder? Misschien is het toen met verbindend bestuur wel net zo gegaan als nu met buurtgestuurd werken. Momentum? Ja. Daar wat mee doen? Niet echt.

Als je ver wilt springen is de aanloop cruciaal. Je hebt een flinke aanloop nodig en veel snelheid. Als je die hebt, spring je veel verder dan wanneer je springt vanuit een sukkeldrafje.

Verbinden bestuur was de aanloop voor de sprong die buurtgestuurd werken heet.

Die aanloop was niet goed, laten we daarover eerlijk zijn. Het was een gedurfde poging, zeer zeker. Maar een zelfverzekerde aanloop tot een geweldige sprong? Nee, niet echt.

We moeten een nieuwe aanloop nemen. Het symposium buurtgestuurd werken in oktober vorig jaar was zo’n nieuwe aanloop. We kunnen zoiets opnieuw proberen maar niet eindeloos. Op een gegeven moment moeten we durven springen, zonder de handrem erop, zonder de weerstand en zwevend door de lucht schreeuwen ‘leve de verandering’. En erop vertrouwen dat de landing geweldig zal zijn.

Bewaard onder Onze wijk | Reageer

Tags: , ,

Wat kunnen we van Stichting BOCK leren over werken in en met een wijk?

Geplaatst op 3 mei, 2020 

Tijdens het symposium Buurtgestuurd Werken van 8 oktober vorig jaar, vonden in Oosterhout een aantal workshops plaats waarvoor initiatiefnemers uit andere gemeenten waren uitgenodigd.

Ook Oosterhout kent volop initiatieven om van te leren. Wilma Rekkers en Pauline Klein Paste van Stichting BOCK vertellen over hun project in Slotjes Oost en de samenwerking met de bewonersorganisatie Slotjes Oost.

Foto: Bewonersorganisatie Slotjes Oost

Peter: Hoe zijn jullie bij Slotjes Oost terecht gekomen?

Wilma: Ik ben daar drie en een half jaar geleden komen wonen en toen zei iemand tegen mij: ge gaat toch ni op de Veurrai wonen? Toen dacht ik nou ja zeg, het is een hartstikke leuke wijk. Wat is daar mis mee? Ik kende de geschiedenis natuurlijk wel maar het is een hartstikke mooie wijk die ook heel sociaal is. Ik stapte naar mijn mede Bockers en we bedachten daar een project te gaan doen. Wij zijn in eerste instantie in contact gekomen met de bewonersorganisatie van Slotjes Oost. Die hadden in het begin wel zoiets van wat willen die allemaal? Nu zijn ze allemaal super enthousiast.

Peter: Vertel eens wat je project inhield.

Wilma: Collega Bocker Juul Langenberg en ik zijn in eerste instantie begonnen met bewoners interviewen. Dat was toen nog niet echt een project, dat is gaandeweg ontstaan. Voor de nieuwjaarsborrel hadden we een brievenbus gemaakt zodat mensen briefjes konden insturen en de mensen van de bewonersorganisatie waren zo vriendelijk om te laten zien dat het niet eng is, dat het OK is en dat het met goede intenties wordt gedaan. En zo is het balletje gaan rollen. Op een gegeven moment wilde de bewonersorganisatie graag een boek over de wijk uitgeven. Uiteindelijk bedachten we een expositie door de wijk heen zodat je de wijk dan ook echt beleeft, met dat boek erbij natuurlijk.

Peter: Jullie hebben daar best veel PR mee gekregen.

Ik denk dat dat heel sterk is, echt kijken naar zo’n wijk. Wat wil die wijk nou en wat kunnen we ermee?

Pauline: Ik denk dat dat ook echt de kracht van dit project is. Juul en Wilma zijn gestart met een bepaalde intentie en hebben gekeken naar die wijk, waar behoefte aan is en wat er kan in zo’n wijk. Ik denk dat dat heel sterk is, echt kijken naar zo’n wijk. Wat wil die wijk nou en wat kunnen we ermee? En hoe kunnen we dat samen met de bewoners vormgeven en tot iets positiefs maken? Als je daar een soort bruis van maakt…

Wilma: Het is ook wel dat Slotjes Oost een overzichtelijke wijk is, het is bijna een dorpje an sich binnen Oosterhout. Als je bijvoorbeeld kijkt naar Oosterheide, dan is dat supergroot. Maar dat enthousiasme van de mensen….. We waren nog niet zo heel lang bezig met het project en het had nog niet echt vorm, dat ik bedacht dat het ook wel leuk zou zijn om een muziekpodium te maken. Dat mailde ik naar het bestuur vinden jullie dat wat? Ja, doen! En dan gaat dat ineens helemaal lopen en stromen. Toen heeft Juul me heel erg geholpen want voor mij was subsidieland helemaal nieuw. We hebben daar voor het eerst een buurtpodium weggezet. Ik was eigenlijk te laat met subsidie aanvragen en ik weet nog dat de voorzitter van de bewonersorganisatie op een gegeven moment zei, dan betalen we het buurtpodium zelf. Omdat hij en al die mensen in die organisatie het zo belangrijk vinden.

Foto: Bewonersorganisatie Slotjes Oost

Pauline: We hadden ook een aantal quotes van bewoners op de schutting achter het speeltuintje. Om van dat speeltuintje ook echt een plek te maken komt ook van de bewoners zelf, een plek die veilig is voor kinderen om te spelen en niet een of andere racebaan of afvalberg. De teksten waren quotes van de bewoners en om die op de schuttingen te spuiten, gaf een positieve impuls aan het project. Dat zijn een soort van warmlopertjes geweest voor de uiteindelijke foto expositie.

Foto: Bewonersorganisatie Slotjes Oost

Peter: Je vertelde in het begin dat je op zoek was naar wat die bewoners eigenlijk zelf wilden maar wat wilden ze eigenlijk zelf?

Wilma: Wat ze vanuit de bewonersorganisatie Slotjes Oost zelf willen is dat zij het heel belangrijk vinden om betrokken te zijn bij hun wijk en dat graag over willen brengen op andere mensen.

Peter: De kring groter maken, hoe is dat met jullie project op gang gekomen?

Wilma: Dat blijft volgens mij wel het probleem, dat mensen wel komen maar om echt mee te helpen…. ? Het gebeurt ook nog wel dat mensen zeggen kunnen jullie dit niet een keer doen? Maar het is niet de bedoeling dat de bewonersorganisatie in opdracht van buurtbewoners handelt. Kom met je plan en gaan we je helpen maar het is niet zo dat we alle plannetjes kunnen uitvoeren. Mensen bij elkaar krijgen lukt wel maar om ze vast te houden dat ze volgende keer ook meedoen is een tweede.

Pauline: Het is gewoon de tijdgeest, je merkt dat in welke groep je ook zit. We hebben de mooiste plannen met elkaar, we kunnen uren met elkaar praten maar de volgende stap zetten, in actie komen en het uit gaan voeren, en dan hopen dat het opgepakt wordt, ik denk dat dat bijna illusie is.

Peter: Hoe zou jullie project eraan hebben bijgedragen dat dat wel een beetje op gang is gekomen?

Wilma: Volgens mij waren er op de opening tachtig mensen of zo, op die manier maak je een eerste stap. Mensen die bij elkaar komen en elkaar leren kennen, met elkaar kletsen, dat is in elk geval al een begin.

Dus je moet zorgen dat je ze inspireert en je stuurt een beetje mee maar je probeert zoveel mogelijk vanuit henzelf te laten komen.

Peter: Uiteindelijk moet zo’n buurt het zelf doen.

Pauline: Zeker. Waar wij als team ook wel mee zitten is dat je de verwachting moet loslaten dat zij de ideeën gaan creëren. Dat is gewoon niet zo, en als zij dat wel doen is dat heel mooi maar je kunt het niet verwachten. Dus je moet zorgen dat je ze inspireert en je stuurt een beetje mee maar je probeert zoveel mogelijk vanuit henzelf te laten komen.

Wilma: Met de rondleidingen die we hadden georganiseerd, hadden wij bedacht dat het wel leuk zou zijn als buurtbewoners zelf de rondleidingen zouden geven. Of in elk geval aansluiten zodat zij vanuit hun geschiedenis een persoonlijk verhaal kunnen vertellen. Maar dan wordt er toch nog op ons geleund en zijn wij uiteindelijk degenen die de rondleidingen geven.

Foto: Bewonersorganisatie Slotjes Oost

Peter: Stel voor dat we zoiets in de Bloemenbuurt van Oosterheide zouden doen waar ik woon, wat zou ik kunnen leren van jullie project om daar bewoners te organiseren en die buurt wat meer zichtbaar te maken? Jullie vragen?

Pauline: Ja dat mag altijd. Maar ga in eerste instantie maar eens waarnemen. Wat komt er en wat speelt er bij de mensen. Wat komt er los als ik aanbel en vraag of ik een kopje thee mag drinken? De waarnemers stand: wat heeft zo’n wijk eigenlijk nodig? Wat zijn de behoeften? Wat missen ze? Dus veel meer de vraag ophalen in plaats van zelf een idee bedenken wat wel leuk is om te doen. We hebben daar in Slotjes Oost veel tijd voor genomen. Uit dit project zijn ook weer dingen naar boven gekomen voor een vervolg zoals het gemis van een buurthuis in Slotjes Oost. Een buurthuis dat sociale functies vervult, dat is daar dus niet. Er is wel een buurthuis in Slotjes midden maar dat is niet hun buurthuis. Dat is een andere buurt en voelt anders. Dus ja, ik zou in een Bloemenbuurt als waarnemer gaan kijken en praten met mensen.

Wilma: Waar we ook wel eens aan voorbij gaan is dat mensen hier geen behoefte aan hebben. Die wonen in Slotjes Oost ook wel: ik hoef zo’n project niet, ik leef mijn eigen leven. Die mensen heb je overal.

Pauline: je hebt een paar kartrekkers nodig. Eerst onderzoek en daarna wat kartrekkers die hetzelfde gemeenschappelijke doel hebben.

Wilma: En ga ergens maar gewoon iets doen. Dan gaan mensen vanzelf nadenken of aanhaken zo van dat is best wel grappig, misschien wil ik dat ook wel.

Haal dat resultaat eraf en hou het open. Voor een gemeente zijn dat natuurlijk bizarre vragen. Geef ons het vertrouwen dat wij iets kunnen neerzetten in die wijk maar haal het resultaat eraf.

Pauline: Wat voor mij ook heel erg een regel is, is haal het resultaat eraf. Als je begint met ik moet zoveel mensen bereiken of ik moet zoveel mensen met elkaar verbinden… Haal dat resultaat eraf en hou het open. Voor een gemeente zijn dat natuurlijk bizarre vragen. Geef ons het vertrouwen dat wij iets kunnen neerzetten in die wijk maar haal het resultaat eraf. We hebben het niet over cijfers maar over mensen. En inderdaad, je zult er maar net twee of drie bereiken die door jouw project ineen veel meer contact hebben met overburen of zo. Dan is er al iets in gang gezet.

…..hoe kun je dan zeggen minstens honderd mensen? Je moet al bij zijn met vijf of zo. Als je die wakker krijgt en aangespoord, mensen die trots zijn op hun buurtje, dan is dat toch al fantastisch?

Peter: Die prestatie, dat zie je ook terug in vragen over het buurtgestuurd werken. Wat gaat het opleveren, hoe weet je dat zeker, hoe meten we dat?

Pauline: Dat weet je dus niet. Dat is de tijdgeest waarin we allemaal resultaatgericht zijn. Als je dit soort projecten draait en je bouwt steeds meer vertrouwen op met de gemeente, dan wordt het wat makkelijker om je gang te gaan omdat je al iets in beweging hebt gebracht en al iets positiefs in gang hebt gezet.

Wilma: Als je in jouw Bloemenbuurt iets wil gaan doen, hoe kun je dan zeggen minstens honderd mensen? Je moet al bij zijn met vijf of zo. Als je die wakker krijgt en aangespoord, mensen die trots zijn op hun buurtje, dan is dat toch al fantastisch?

Alle gebruikte afbeeldingen zijn van de bewonersorganisatie Slotjes Oost en met toestemming gebruikt waarvoor dank.

Wil je meer lezen over dit project in Slotjes Oost?

Bewaard onder Onze wijk | Reageer

Tags: , , ,

Wat buurtgestuurd werken leert van Stichting Bock

Geplaatst op 7 maart, 2020 

Tijdens het symposium Buurtgestuurd Werken van 8 oktober vorig jaar, vonden in Oosterhout een aantal workshops plaats waarvoor initiatiefnemers uit andere gemeenten waren uitgenodigd.

Ook onze eigen stad kent volop initiatieven waar we van kunnen leren. Zo sprak ik in voormalig zwembad de Blikken met Pauline Klein Paste, Wilma Rekkers en Juul Langenberg van stichting BOCK over samenwerking en het gebruik van gemeentelijk vastgoed: hun bijzondere plek de Blikken.

In april vieren we onze vierde verjaardag ‘BOCK in Bad’. Vier jaar die ons veel heeft gebracht, zowel op individueel niveau als op groepsniveau.

Foto: Casper van Aggelen

Omdat als je als creatief zelfstandige werkt, bezit je nooit alle kwaliteiten van het hele ondernemerschap, die kwaliteiten vinden we bij elkaar. Casper van Aggelen is een mooi voorbeeld, die heeft een groot netwerk en kan ook goed netwerken, anderen zijn daar misschien wat minder goed in. We bundelen krachten en zo ontstaan er binnen het collectief kleine samenwerkingsverbanden. Dat heeft erg veel opgeleverd.

Maar ook voor daarbuiten want toen we begonnen wilden we geen afgesloten kunstenaarshol worden maar een echte open werksfeer creëren. En als we dan het gevoel hebben dat we veel terug hebben kunnen geven aan de gemeenschap als dank voor dat we hier mogen zitten, dan is dat op allerlei vlakken een grote verrijking.

Zo geven we terug via ons Eastwoodstock project maar we doen ook veel op het gebied van onderwijs. We stellen regelmatig het bad open om zichtbaar te maken wat hier gebeurt zoals de Bockshop waar met Kerst voor iedereen onze deuren open staan om kleine cadeautjes te kunnen kopen. Slotjes Oost is ook een voorbeeld van een groot project dat we met een aantal Bockers hebben gedaan, echt een wijkproject.

Voordat we hier kwamen, hebben we twee jaar lang gesprekken gevoerd met de gemeente. In eerste instantie was er bij verschillende raadsleden weerstand. Om zo’n pand aan een ‘stel gekkies’ te geven en niet wetende wat ermee gaat gebeuren, dat is natuurlijk een groot risico.

In de beginfase toen we hier pas zaten, hadden we een soort van naïviteit op het ontwikkelen van grote projecten en wat zoiets teweeg brengt. Toen was daar dat 365+1 project en dat was zo bijzonder en gonsde helemaal door

En eigenlijk pas na het eerste jaar, en dat was een heel bijzonder jaar met ontzettend veel mensen die hier naar toe wilden komen en hier wilden zijn, begonnen we langzaam te zien dat de gemeente aan het bijdraaien was.

Dat kwam vooral door de energie en ideeën die wij hadden, dat de mensen die hier binnenkwamen voelden en zagen wat hier gebeurde.

Foto: Casper van Aggelen

Vooraf was door de gemeente social return als voorwaarde gesteld: jullie mogen het pand in bruikleen hebben maar dan willen wij wel dat jullie vier keer een social return activiteit organiseren. Het waren er volgens ons 45 in het eerste jaar. Voor de komende tien jaar zijn we klaar 🙂

In het eerste jaar waren alle vormen van berichtgeving over Bock positief en ontstond er een soort positieve bubbel rondom Bock. Dat hebben we mede te danken aan de hulp van mensen voor die graag vergaderen en kleine lettertjes lezen, mensen die Bock een warm hart toedragen en meteen geloofden in wat we hier graag wilden.

Wat we hebben gedaan is een team geformeerd van Bockers aangevuld met adviseurs, mensen die expertise hadden op een gebied waar wij geen kaas van hadden gegeten. Zij hebben ook een deel van de onderhandelingen gedaan met de gemeente en dat werkte.

En we hadden ook geluk met de mensen die toen bij de gemeente aan het roer zaten en een culturele afdeling die zich hard heeft gemaakt voor ons. Waar wij tegenaan liepen was het juridische stuk, ambtenaren die altijd volgens hun eigen weg en regels werkten.

Wat heeft gewerkt is onszelf omringen door adviseurs die de ambtelijke taal spreken. We hadden daarvoor ook wel al bewezen wat we in huis hadden en wat we konden toevoegen en we doen nog steeds erg ons best. Het is geven en nemen en niet alleen nemen. En daar zit ook wel een essentieel verschil waardoor we bij de gemeente veel voor elkaar krijgen want wij doen iets wat zij niet kunnen maar ze willen wel dat het gebeurt in de stad.

Bewaard onder Onze wijk | Reageer

Tags: , , , , ,

De buurt, de gemeente en het vertrouwen

Geplaatst op 8 februari, 2020 

Afgelopen woensdag vond voor de Oosterhoutse gemeenteraad een informatiebijeenkomst plaats met als onderwerpen de ontwikkeling van de gemeentelijke organisatie en de nieuwe werkwijze in wijken en buurten.

Moest ik deze avond in één zin duiden, dan deze: Oosterhout verlaat het oog van de orkaan en trekt dapper richting turbulentie. Hoogleraar transitiekunde Jan Rotmans schreef er een boek over: ‘In het oog van de orkaan’. In het oog van de orkaan is alles rustig en stil maar dat is niet de plek waar je in deze verandering van tijdperk moet zijn. Waar je wel moet zijn, is in de turbulentie want daar vindt alle verandering plaats. Verandering zo diepgaand dat we spreken van een transitie.

Gezien de rijke vertegenwoordiging deze avond van de vele actieve buurten die Oosterhout rijk is, moeten  diezelfde buurten wel iets van een voorgevoel hebben gehad van het buurtgestuurde avontuur waar Oosterhout zich op gaat abonneren.

Tijdens de presentaties was af en toe een sprankeling van de passie te merken waar we op de publieke tribune graag wat meer van hadden meegekregen maar het moet ook gezegd dat het een informatie avond voor de gemeenteraad was en geen inspiratie avond voor de publieke tribune. En informatie was er volop en in die zin een rijke avond.

Wat me achteraf het meest heeft bezig gehouden, waren de kritische vragen van de raadsleden deze avond. Gelukkig stonden de raad en de voorzitter het toe dat ook het publiek enkele vragen mocht stellen en ook die waren kritisch.

Om die kritische vragen van de raadsleden en het publiek beter te kunnen begrijpen, heb ik me afgevraagd vanuit welke achterliggende behoefte deze vragen kwamen. Ik kan me enorm vergissen maar ik kwam uit op de behoefte aan vertrouwen. Logisch eigenlijk want er staat nogal wat te gebeuren.

De uitkomst van een transitie laat zich niet of nauwelijks voorspellen. Konden we dat wel, dan hadden we er niet zo’n moeite mee. Hebben we het over vertrouwen, dan is het belangrijk vooral vertrouwen in elkaar te hebben. Vertrouwen dat als we samen optrekken, we ontdekken dat die hele transitie niet iets is om bang voor te zijn maar iets is dat ons vooruit helpt.

Amper twee dagen later publiceerde BN DeStem over de renovatie van de burgemeester Holtroplaan: dat het ontwerp voor deze renovatie naar aanleiding van zorgen uit de buurt terug naar de tekentafel gaat.

De magnifieke eik die dankzij het herzien van de plannen geen parkeerplaats wordt maar behouden blijft

En als je het dan over vertrouwen hebt, vertrouwen om samen op te trekken, dan heb je hier dat vertrouwen. Een plan, een buurt die zich daarover laat zien en horen en een gemeente die daar goed naar luistert en besluit het plan te gaan herzien. Gejuich in Oosterheide maar de winnaar in deze is niet Oosterheide, niet de betrokken buurtbewoners en ook niet de betrokken ambtenaren, raadsleden en wethouder. Het samen optrekken, dat is de grote winnaar.

Tijdens de informatie avond zei een van de sprekers dat er in Oosterheide al is begonnen met buurtgestuurd werken. Op de tribune keken we elkaar met wat verbazing aan want over de pilot buurtgestuurd werken in Oosterheide is voor zover ons bekend nog geen besluit genomen. Maar wie weet heeft de spreker deze Holtoplaan affaire voor ogen gehad. Dat een buurt zich laat zien en horen en dat een gemeente daar serieus naar luistert is een prachtige aanloop richting buurtgestuurd werken.

Eerder geblogd: Reconstructie Holtroplaan / Vondellaan: die inloopavond moet opnieuw

Bewaard onder Mening, Onze wijk | Reageer

Tags: , , , , ,

Reconstructie Holtroplaan / Vondellaan: die inloopavond moet opnieuw

Geplaatst op 23 december, 2019 

Dinsdagavond 10 december, inloopavond van de gemeente Oosterhout over het project Holtroplaan / Vondellaan, een ingrijpende reconstructie middenin het hart van onze buurt. Hard geraakt en dan loop je na afloop met zoveel  blogzinnen rond dat je niks kunt schrijven.

Op de fiets naar huis had ik een half uur lang redenen zitten bedenken om niet naar deze bijeenkomst te hoeven gaan. Geen zin is meestal een afleidingsmanoeuvre voor iets anders. Geen zin mezelf druk te maken? Al iets beter maar nog steeds een afleidingsmanoeuvre voor de vrees om na zo’n avond weer machteloos met lege handen te staan.

Een compromis dan maar. Ik  ga me niet inhoudelijk met het project bemoeien maar interview bezoekers voor een artikel voor de website Buurtgestuurd Werken Oosterhout over hoe onze gemeente anno 2019 verbinding met de bewoners maakt en ze bij een project in hun eigen buurt betrekt. Goeie deal: geen lege handen vrees maar wel een buurtgestuurd blogje.

Buurtslagvelden

In een zaaltje van activiteitencentrum de Bunthoef twee lange tafels met grote tekeningen en daar omheen mensen die niet zo blij kijken. Ah!, dat wordt een kritisch blogje want waar is die mooie 3D impressie, die maquette, of die VR brillen waarmee we in het project kunnen rondlopen en rondkijken? Mag het alsjeblieft een beetje moeite kosten gemeente?

.

Aan de kant zit een oude vrouw met een rollator, ze is van de overkant van de Holtroplaan hierheen gekomen. Ze heeft schrik want de gemeente heft beide zebrapaden over de Holtroplaan op. Hoe moet ik hier dan straks komen? Ik wil nog wel wat jaren blijven leven.

Aan de zijkant van het zaaltje zie ik nog een tekening liggen, er staat niemand. Als ik nou eens op die tekening kijk en niet aan die praattafels ga staan, dan hou ik mezelf toch nog een beetje uit de wind. Ik kijk en zie een heleboel rode kruisjes in mijn buurt. Geen legenda die vertelt wat die rode kruisjes zijn maar ik zie het meteen want daarvoor ken ik mijn buurt te goed: rode kruisjes zijn plaatsen waar nu prachtige bomen staan en die in het plan dood moeten.

In de Holtroplaan is een kolossale rotonde ingetekend en ook daar een boel rode kruisjes. De huidige zebrapaden zijn inderdaad verdwenen. Fietsers en voetgangers die de Holtroplaan willen oversteken moeten allemaal over die rotonde net als alle auto’s, vrachtwagens en bussen. Ook de kwetsbare oudjes uit de Buurstede die op Zuiderhout boodschappen willen doen, naar de bushalte willen of naar de prikpost moeten voor bloedafname.

Niet één maar twee slagvelden: de Holtroplaan en de Vondellaan. De Holtroplaan valt ten prooi aan een rotonde en de Vondellaan wordt opgeofferd aan parkeerplaatsen. Het aantal rode kruisjes is om gek van te worden. Zowat alle bomen vanaf de Lidl tot aan de Holtroplaan moeten dood. Ook die honderdjarige magnifieke eik, die prachtige eyecatcher van de straat? Ja ook die. Dood. Voor een rotonde en parkeerplaatsen.

Ik draai me om naar de twee lange praattafels en ineens sta ik daar. Hoe het mogelijk is dat we meer bomen nodig hebben en minder autogebruik, en dat Oosterhout met dit plan precies het tegenovergestelde doet. Hoe het mogelijk is dat we de uitstoot van CO2, fijnstof en stikstofoxide flink moeten reduceren, en dat we met dit plan precies het tegenovergestelde doen. Hoe het mogelijk is dat de Europese Unie net laat weten twee miljard bomen te willen planten om ervoor te zorgen dat Europa in 2050 klimaatneutraal is, en dat we hier prachtige gezonde bomen doden.

Een rotonde is veilig en bomen worden gecompenseerd, verder geen antwoorden. Ik probeer het nog een keer: wie wordt er blij van dit plan? Ik herhaal de vraag drie keer, geen antwoord van de ambtenaren. En dat is niet helemaal correct want ik krijg wel antwoord: dat ik maar beter naar de andere tafel kan gaan met mijn vragen.

De tweede praattafel is een heel ander verhaal. Hier krijg ik van een ambtenaar een eerlijk verhaal te horen: we hebben vijf verschillende scenario’s uitgewerkt en het scenario dat hier op tafel ligt, heeft ook niet mijn voorkeur.

Er blijkt ook een scenario te zijn waarbij het versterken van de openbare ruimte als uitgangspunt is genomen door het aantal parkeerplaatsen aan de zuidkant van winkelcentrum Zuiderhout te beperken en in te zetten op een pleinfunctie waar mensen aangenaam kunnen verblijven en elkaar kunnen ontmoeten. Nondedju, waarom staan we niet naar een tekening van dat plan te kijken?

We gaan ons vastketenen aan die bomen hoor ik zeggen en als ik samen met een oudere buurtbewoonster naar buiten loop, hoor ik zorgen hoe ze straks vanaf het Paterserf veilig op winkelcentrum Zuiderhout komt en hoe het met de bewoners van de Buurstede moet die dezelfde oversteek moeten maken?

Als ik thuis kom vraagt mijn partner hoe het in de Bunthoef was. Beter dat ik je dat niet vertel maar ga zelf nog even kijken, de informatie avond duurt  nog tot half acht. En weg is ze. Zeker weten dat als ze straks thuis komt, ze in de eerste zin het woord ‘bomen’ laat vallen. Hadden jij en ik daar een weddenschap over afgesloten, dan had ik ik die veel te gemakkelijk gewonnen.

Deze reconstructie mist een flinke dot lef de mens voorop te stellen en niet de auto. Logisch dat niemand enthousiast is, ambtenaren niet en buurtbewoners nog minder. Op de Holtroplaan met een rotonde inzetten op veiligheid en tegelijkertijd op de Vondellaan met nog meer parkeerplaatsen inzetten op meer autogebruik, is op de rem trappen en tegelijkertijd gas geven.

Niemand heeft het die avond gemakkelijk en wie er desondanks toch is: respect.

Proces

Ik zou graag willen dat de inloopavond begin volgend jaar opnieuw wordt georganiseerd maar dit keer met alle vijf de scenario’s op tafel. Tijdens de inloopavond heb ik geleerd dat er voor dit project vijf verschillende scenario’s zijn uitgewerkt. Ik vond het bijzonder jammer dat we er daarvan maar eentje te zien kregen. Oosterhout wil graag werk maken van buurtgestuurd werken en buurten veel meer eigen regie geven. Om hiermee een begin te maken wordt volgend jaar in Dorst en Oosterheide Oost (Bloemenbuurt, Schrijversbuurt en Natuurkundigenbuurt) een pilotproject gestart.

Het zou onredelijk zijn om te verwachten dat vanuit dit pilotproject buurtgestuurd werken, alle plannen voor de renovatie opnieuw worden gemaakt. Ik vind het wel zeer redelijk en ook nodig dat we vanuit onze buurt via een nieuwe inloopavond kennis mogen maken met alle vijf scenario’s en dat onze stem ook wordt meegewogen bij de uiteindelijke keuze.

Oosterhout gaat wethouders toewijzen aan de verschillende wijken van de stad om, zo is het idee, het buurtgestuurd werken extra kracht te geven Ik onderschrijf dit volledig. Het opnieuw organiseren van een inloopavond met alle scenario’s op tafel en het meewegen van de stem van onze buurt, biedt een extra kans voor het slagen van dit renovatieproject en glans voor het buurtgestuurd werken.

Inhoud

Dat er iets gedaan moet worden aan de verkeersveiligheid in onze buurt, daarover is iedereen het wel eens. Punt voor mij is dat het project teveel aan die veiligheid wordt opgehangen, alsof het alleen daarom gaat. Veiligheid is onderdeel van iets groters, iets belangrijkers. Ik noem dat welzijn. Het is niet moeilijk voorbeelden te verzinnen waarbij er wel sprake is van veiligheid maar niet van welzijn. Ik vind dat het aspect welzijn niet of nauwelijks wordt meegewogen in dit project.

Ik herhaal nu wat ik tijdens de inloopavond ook heb gedeeld aan beide praattafels. Wat we in Oosterhout hard nodig hebben is minder autogebruik. Minder autogebruik leidt tot meer veiligheid op straat en minder uitstoot van CO2, fijnstof en stikstofoxiden. Behalve minder autogebruik hebben we ook minder versteend oppervlak nodig. En waar we vooral meer, heel veel meer, van nodig hebben, zijn bomen en hun positieve impact op onze gezondheid en het klimaat.

Het project zoals ik het tijdens de inloopavond heb leren kennen, doet precies het tegenovergestelde van wat we zo hard nodig hebben en wel op alle punten die ik hierboven heb genoemd. Ik vind dat niet acceptabel. Steeds meer steden doen wel wat nodig is om autogebruik te ontmoedigen en groen te stimuleren. Dat doen deze steden ook voor ons, voor Oosterhout, want een stad is geen glazen stolp. Wij zijn daarom moreel verplicht hieraan mee te doen en wel met volle kracht en overtuiging. We zijn verplicht hieraan mee te doen voor ons welzijn en dat van onze kinderen en hun kinderen.

Doe eens gedurfd

Oosterhout, doe eens iets gedurfds met openbare ruimte, durf eens positief op te vallen. Er kan zoveel meer en beter met de openbare ruimte dan deze opofferen aan autogebruik. Dat Oosterhout geen grote stad is, wil niet zeggen dat we geen grootse dingen kunnen doen. Ik verzin even iets.

Maak van de Holtroplaan een groene corridor die Oosterheide oost en west met elkaar verbindt in plaats van dat deze Oosterheide in tweeën splijt. Betrek hierbij ook de huidige groenstrook tussen de Holtroplaan en de Lodewijk Napoleonlaan. Maak er een bos van met door dat bos een promenade voor fietsers en voetgangers en waar ook  auto’s welkom zijn maar wel als gast. Ken je de Boulevard van Vlissingen? Ja, zoiets, maar dan in het groen.

Mij hart gaat uit naar mijn dappere buurtbewoners, dat ze zich hebben durven laten raken omdat ze zo van onze buurt houden.

Bewaard onder Onze wijk | Reageer

Tags: , , , ,

Wat buurtgestuurd werken leert van ‘de Eetkamer’

Geplaatst op 29 november, 2019 

Tijdens het symposium Buurtgestuurd Werken van 8 oktober, vonden in Oosterhout een aantal workshops plaats waarvoor initiatiefnemers uit andere gemeenten waren uitgenodigd.

Ook onze eigen stad kent volop betrokken bewoners en initiatieven waar we van kunnen leren. Zo sprak ik met Eugene Springer, initiatiefnemer van ‘de Eetkamer van Oosterheide‘.

Eugene Springer – Foto: Sjoerd Fotografie

Het initiatief van de Eetkamer is tot stand gekomen vanuit het feit dat ik een maaltijd maakte voor mijn vrouw en mezelf en mijn vrouw zei ‘dit is bepaald geen bijstandsmaaltijd’. En toen zei ik dat het EUR 1,72 heeft gekost. Toen heb ik bij mezelf gedacht als ik nou eens een bordje eten ga maken voor drie EURO om mensen te laten zien dat je goed, gezond, lekker en vers kunt eten voor drie piek. Voorgesteld aan de Bunthoef, daar was de enige voorwaarde dat ik het volhield. Het is toen begonnen met een clubje van 20 mensen met vrienden en kennissen en later toen ik een keer een rijsttafel heb gemaakt werden het er 70 en nu is het elke week tussen de 70 en de 100.

Heel belangrijk bij zo’n burgerinitiatief is dat je het doet. Op een gegeven moment krijg je allerlei hulp aangeboden zoals welzijnsinstellingen die je willen sponsoren of de gemeente die wil sponsoren en dat moet je allemaal weigeren. Dan blijf je autonoom en voorkom je overleg- en vergaderstructuren. Zo hou je het project volledig autonoom en dat blijf ik zo doen tot ik het niet meer leuk vind.

Het mooie van het hele initiatief , en dat heb ik geleerd van het symposium Buurtgestuurd Werken, is dat elk burgerinitiatief een ecosysteem heeft. Ik vind dat een heel prettige gedachte. De Eetkamer staat nu in volle bloei en er zal op een gegeven moment een herfst intreden en dan laat ik rustig de bladeren op de verse grond vallen en ontstaat er wel weer een ander leuk idee.

Ik ben er eindeloos trots op dat het gelukt is, daar gaat het niet om, maar je moet niet blijven hangen aan je idee. Je wordt heel vaak voor van alles gevraagd en mensen willen je een platform bieden maar dat platform heb je al: je eigen initiatief. In onze gemeente word je al gauw op een schild gehesen maar je doet iets omdat je het leuk vindt.

Behalve het doen is het belangrijk om klein te beginnen. Op een gegeven moment krijg je een clubje om je heen van mensen die je gaan helpen. Dat zijn vrijwilligers en zo blijft het ook leuk. Ik noem het mijn team de Eetkamer en dat ontstaat vanzelf. Het is een soort inktvlek.

Een uitvloeisel is dat er meer initiatieven komen in de stad waarbij er ook gegeten wordt met elkaar zoals in Arkendonk en de Pannehoef. Dan word ik wel eens gebeld ‘je krijgt concurrentie’ maar zo zie ik dat helemaal niet. Ik help die initiatieven een stukje op weg: begin klein met vrienden en kennissen en 1x per maand. Ik ga binnenkort eens kijken hoe het er gaat. En niets is zo leuk als dat je eigen initiatief wordt ingehaald door anderen. Als zij het beter kunnen krijg ik tijd voor iets anders.

Ik vond het symposium Buurtgestuurd Werken een heel leuk en interessant symposium. Ik heb vijf jaar geleden een keer een blogje geschreven ‘van onder naar boven’ en dat je ergens klein moet beginnen vanuit je eigen wijk en op een gegeven moment rolt zoiets door. Ik geloof niet zo in theorie, je hebt mensen nodig die vanuit enthousiasme ergens induiken. En dan hoop je dat het mee gaat en als dat niet gebeurt is het ook goed.

Je ziet tijdens zo’n symposium ook angst zo van het gaat straks allemaal anders. Maar het simpel houden en soms ook een beetje stout sprak me wel aan. 28 december ga ik uit dank voor alle mensen van de Eetkamer op winkelcentrum Zuiderhout twee flinke emmers erwtensoep uitdelen: de Eetkamer trakteert. Niet omdat het moet maar omdat het leuk is, verder zit daar geen gedachte achter.

De enige hoop, want ik ga met open vuur werken, is dat ik gearresteerd word want dat mag namelijk niet. Maar het is een schoolvoorbeeld van hoe ik Buurtgestuurd Werken zie. We gaan met elkaar voor de buurt iets leuks doen en goed lachen met twee flinke ketels en ik hoop ook sneeuw. Ik leen die ketels trouwens van de burgemeester dus als ik gearresteerd wordt zeg ik dat ik die ketels van het hoofd van de politie heb.

Het is wat ik vind van Buurtgestuurd Werken: begin ergens, maakt niet uit waar. Een aantal voorbeelden zie je ook in het Floralia park zoals een aantal dames die daar gaan zitten handwerken. Die komen hier uit de buurt om samen te handwerken en het worden er steeds meer en die lenen wol aan elkaar uit en zo moet je het doen, ambitieuzer ook niet.

Het gevaar van het symposium is dat we straks weer een hoop rapporten hebben: het kaft is mooi en nu verder. Gewoon ergens beginnen. En ambtenaren: wees gewoon niet bang, dat is het allerbelangrijkste. Als je een fout maakt, dan maak je ‘m maar. En je hebt een burgemeester die erachter staat, daar mag je fouten van maken.

Ik heb ooit in 1977 van mijn toenmalige bazin geleerd: Eus, neem nou een beslissing want geen beslissing is altijd verkeerd. En als je een fout hebt gemaakt kun je altijd bijsturen. En als het echt fout gaat dan zeg je dat tegen elkaar en dan drink je samen een biertje en lach je en begin je opnieuw. Gewoon ergens beginnen en een fout maken en die ambtenaren die moeten gewoon faciliteren. Niet alles natuurlijk want er lopen ook mafklappers rond die weet ik veel wat willen doen. Maar als je een beetje nuchter nadenkt en er is een plan: doe gewoon lekker mee. En als het niet helemaal klopt, wat gaat er dan mis? We moeten af van die angstcultuur.

Bewaard onder Onze wijk | 2 Comments

Tags: , , , , , ,

De energie van samen de buurt besturen

Geplaatst op 19 oktober, 2019 

Dinsdag 8 oktober vond in Oosterhout het symposium buurtgestuurd werken plaats. Ik kan daar kort en bondig over zijn: power aan de buurten. Een gedachtegoed dat hier en daar nog een beetje moet landen maar landen gaat het.

Hoop voor Oosterhout dus en die hoop liet zich bij aanvang van het symposium meteen voelen bij het informele bakkie koffie + rondkijken wie er allemaal waren. Je moet wel erg gevoelloos of onder invloed van weet ik veel wat zijn geweest als je toen al niet de beleving had dat hier iets stond te gebeuren.

De ziel van de in 2016 overleden professor Mauk Mulder moet die dag in Oosterhout zijn neergestreken want zijn gedachtegoed klonk in vrijwel alle presentaties en verhalen door. Mauk Mulder definieert macht als een relatie en heeft het dan ook over machtsrelaties: als je vindt dat iets of iemand teveel macht heeft, moet je je eigen macht verder ontwikkelen.

En dat is waar dit symposium de hoognodige beweging bracht: het veranderen van de machtsrelaties tussen de aanwezige raadsleden, ambtenaren, professionals zoals van Surplus en Thuisvester, en actieve wijk- en buurtbewoners.

Na warme woorden van welkom was de microfoon voor gastspreker Frans ‘Ruimtemaker’ Soeterbroek die wat mij betreft in Oosterhout was achtergebleven om handen en voeten te geven aan het buurtgestuurd werken. Niet eerder heb ik iemand zo’n duidelijk verhaal horen vertellen hoe vanuit onze wijken en buurten samen onze stad te maken.

Frans Soeterbroek over samen de stad maken

De buurten echt laten sturen, hoe doe je dat? Frans Soeterbroek had tips voor Oosterhout waarvan deze de markeerstiftbehandeling zeker waard zijn:

En wat ik misschien wel de meest treffende vond, deze opmerking van Frans over wat burgers belangrijk vinden: Af en toe kunnen knokken, niet alles in zielloze processen smoren.

Op het vervolgprogramma stonden ook vijf parallelle workshops op verschillende locaties waarvoor initiatiefnemers uit andere gemeenten waren uitgenodigd:

In de aanloop naar het symposium kon iedereen inschrijven op een workshop naar keuze en al snel waren alle workshops volgeboekt. Zelf nam ik deel aan de workshop ‘Spoorpark Tilburg’ waarover daarom meer.

Aan de overkant van het kanaal waren we in de Blikken te gast bij Stichting Bock waar initiatiefnemers Johan Dunnewijk en Noud Derks ons vertelden over het grootste burgerinitiatief van Nederland: Spoorpark Tilburg.

In afwachting van advies: wees af en toe een beetje stout

We sloten deze workshop af met een interessante rondvraag: neem in gedachten een initiatief dat je zelf wel zou willen ondernemen in Oosterhout: wat zou je dan spannend vinden, wat jou je moeten overwinnen?

Een greep uit de antwoorden waarvan er enkele best wel binnen kwamen en bedenk bij de antwoorden dat de groep bestond uit raadsleden, ambtenaren, professionals en actieve wijk- en buurtbewoners:

Na afloop van de workshops kwam iedereen weer samen in de raadzaal van het gemeentehuis voor een korte samenvatting per workshop wat we ervan kunnen leren.

Dankzij Spoorpark Tilburg waren we verrijkt met een hoop inzichten. Mijn extended version:

En meer van dit soort inzichten kwamen voort uit de vier ander workshops en je kunt je voorstellen dat er een energie voelbaar was waar menigeen zich over uitsprak tijdens de afsluitende borrel. Het is deze energie die ik graag wil duiden: niet als de energie van het symposium maar als de energie die ons te wachten staat als we buurtgestuurd werken, de energie van samen de buurt besturen. Dinsdag 8 oktober kregen we er alvast een voorproefje van.

De meeste deelnemers aan het symposium konden van deze energie geen genoeg krijgen, een aantal had er merkbaar ook wat moeite mee: Dat van die schakel overslaan, moet dat nou echt? Als het om een miljoenenproject gaat wel ja, dat laat je niet stranden bij een ambtenaar met bezwaren.’

Voor wie er niet bij was en flink wat heeft gemist maar nog makkelijk kan inhaken, maakte de ORTS de volgende video impressie:

Peter de Kock

Bewaard onder Onze wijk | Reageer

Tags: , , , , ,