En ineens zijn ze dood

Geplaatst op 1 oktober, 2012 

Na het bericht dat mijn oud-collega P. was overleden, ging ik graven in oud fotomateriaal. Best confronterend om behalve P. ook andere oud-collega’s te zien stralen en lachen die inmiddels al zijn overleden.

Nooit meer de gelegenheid om herinneringen om te halen, nooit meer de gelegenheid ze te vertellen hoe fijn ik het vond dat ze er waren, nooit meer de gelegenheid om van hun uniekheid te genieten. Ook nooit meer de gelegenheid te leren van hun scherpe randjes en donkere kantjes.

Ik kan nou wel zeggen dat ik voortaan meer bewust ga genieten van mensen terwijl ze nog in leven zijn maar het is een illusie te veronderstellen dat het dan ook meteen gebeurt.

Het hoort bij de eigenaardigheden van het leven, dat je pas beseft hoe belangrijk iets voor je was als je het niet meer hebt, het hoort het gewoon bij omgaan met verlies.

Of misschien is het wel veel minder fraai en is het zoals Byron Katie zegt: ‘But if you don’t question your thinking, someone dies and it’s all about you. You may think it has to do with them and with how much you love them, but if you look more closely, it’s really pure ego.

Lees ook: Een prachtig moeilijk mens

Bewaard onder Citaten, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , , ,

Politieke slachtofferbullshit

Geplaatst op 6 september, 2012 

Als ik aan politiek denk duikt steeds de titel van een opstel bij me op uit mijn middelbare schooltijd: ‘Ik bemoei me niet met politiek maar de politiek bemoeit zich wel met mij’.

Als we bij Nederlands een opstel schreven, mochten we kiezen uit een stuk of drie titels. Die over de politiek heb ik toen niet gekozen maar blijft me wel achtervolgen, vooral tijdens verkiezingstijd als alles en iedereen het over politiek heeft.

Ik heb een hekel aan die opsteltitel en wellicht heb ik er daarom geen opstel over geschreven. Had ik dat maar wel gedaan, dan had ik er meteen mee afgerekend en had die titel me met rust gelaten.

Ik heb er een hekel aan omdat het de politiek zo onevenredig groot, machtig en belangrijk maakt en ons als individu zo onevenredig klein, machteloos en onbelangrijk.

Als ik politici hoor praten walg ik van de gedachte dat ze mijn leven bepalen. Ik zeg niet dat ik van de politici walg of van wat ze zeggen en doen (al geeft dat soms meer dan voldoende aanleiding tot walging) maar ik zeg dat ik walg van de gedachte, van het idee, dat ze mijn leven bepalen. Als ik ook maar heel even geloof dat die gedachte waar is, voel ik de energie met bakken tegelijk uit mijn lichaam wegstromen.

When a thought hurts, that’s the signal that it isn’t true.‘ – Byron Katie

Als ik echter geloof dat ik in één dag meer voor mezelf kan doen, veranderen, liefhebben, accepteren, kiezen, creëren, leren, groeien, verbinden en ondernemen dan alle politici bij elkaar in vier jaar tijd voor mij kunnen doen, dan voel ik de energie met bakken tegelijk door mijn lichaam stromen in plaats van dat het uit mij weg stroomt. Dat voelt heerlijk en dus is het waar wat ik geloof.

Nederland telt 16,7 miljoen politici die één mandaat hebben: bepalen hoe het ieders eigen eenmanspartij gaat.

‘Ik bemoei me niet met politiek maar de politiek bemoeit zich wel met mij’ is slachtofferbullshit.

Einde opstel.

Bewaard onder Actualiteit, Mening, Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , ,

Vraag en antwoord: mijn vriend inspireert mij niet

Geplaatst op 5 februari, 2010 

In de serie ‘Vraag en antwoord’ de lezersvraag:

Mijn vriend inspireert mij niet

Als ik de overtuiging zou hebben dat mijn vriend(in) mij moet inspireren en hij/zij doet dat niet, dan zou ik me flink pissig voelen. Zo’n overtuiging schreeuwt om ‘the Work’ van Byron Katie. Stel jezelf de vier vragen en verwonder je om de uitkomst.

Maar ik zie ook de humor wel in van zo’n vraag want die vriend inspireert namelijk wel. Hij inspireert om op Internet op zoek te gaan, om te gaan Googelen op ‘mijn vriend inspireert mij niet’. En dankzij die vriend is er een lezer op mijn toch wel inspirerende blog terecht gekomen. Bedankt die vriend maar namens mij.

En nou een fijn en inspirerend weekend allemaal 🙂

Bewaard onder Vraag en antwoord | 4 Comments

Tags: ,

Straffeloos ‘nee’ zeggen

Geplaatst op 4 mei, 2009 

Als iemand je wat vraagt is het niet altijd duidelijk of de vraag ook echt bedoeld is als verzoek of dat de vraag een verkapte opdracht is of een eis.  Hoe kom je hier achter?

Ik denk dat er maar één manier is om daar achter te komen: checken (vooral belangrijk als je ‘nee’ wilt zeggen).

De ander vragen of wat jij verstaan hebt als vraag ook daadwerkelijk bedoeld is als vraag of dat het bedoeld is als opdracht of eis. Wat is het verschil? Op een vraag die als verzoek bedoeld is kun je straffeloos  ‘nee’ zeggen. Jouw ‘nee’ heeft dan geen consequenties. Heeft jouw ‘nee’ wel consequenties, dan is er sprake van een opdracht of eis.

Je kunt het de ander ook direct zonder u-bocht constructies vragen: ‘Heeft mijn ”nee” consequenties?’ Is het antwoord ‘ja’, dan kun je nog vragen wat die consequenties zijn en kun je beslissen of je die consequenties wilt accepteren of niet. Wil je de consequenties accepteren, en  zeg je ‘nee’ tegen de als vraag geformuleerde opdracht of eis, dan weet je wat je te wachten staat. Wil je de consequenties niet accepteren, zeg dan  ‘ja’ tegen de als vraag geformuleerde opdracht of eis. Laat je jezelf dan niet dwingen door die ander? Nee, je neemt gewoon een intelligente beslissing.

Hier een inspirerende kijk van Byron Katie ‘What’s the reality of pressure

Bewaard onder Communicatie | 2 Comments

Tags: , ,

Ik kan het niet

Geplaatst op 6 november, 2008 

Dankzij een zeer waardevolle tip van een netwerkcontact kwam ik terecht op de blog van Byron Katie, bekend van “The Work“.  Het principe van The Work is dat als je met een situatie zit waar je last van hebt, je jezelf vier eenvoudige vragen stelt:

Als je jezelf deze vier vragen heb gesteld draai je je probleemsituatie om. Op de blog van Byron Katie en ook op haar YouTube channel staan indrukwekkende filmpjes waarin zij deze methode toepast.

Deze week werkte ik aan een nieuw schrijfproject en terwijl ik daarmee bezig bemerkte ik herhaaldelijk de gedachte “Ik kan het niet”.  Na wat zelfonderzoek met de methode van Byron Katie deed ik een interessante ontdekking. Want wie of wat is het die zegt “Ik kan het niet”? Dat zijn mijn gedachten, het zijn mijn gedachten die zeggen “Ik kan het niet”. En dat klopt eigenlijk ook wel: mijn gedachten kunnen geen schrijfproject doen. Maar ik kan het wel.

Byron Katie zegt dat iedereen dezelfde gedachten denkt maar dat het erom gaat of je je gedachten wel of niet gelooft. Vanmiddag reed ik op de motor en bedacht onderweg wat ik vandaag allemaal nog wilde doen. “Ik heb het druk” dacht ik. Niet dus! Ik had het helemaal niet druk. Mijn gedachten hadden het druk met het bedenken van allerlei dingen. Ik had maar één ding te doen: motorrijden.

Bewaard onder Persoonlijk, Schrijven | Reageer

Tags: ,