Hier heeft dus iemand een workshop verdienmodeldenken gegeven

Geplaatst op 15 augustus, 2013 

Ik bestel wat ik al jaren bestel: bami goreng met kipsaté en extra satésaus. Bam, da’s pas lekker na een koninginnenrit.

Vroeger kon ik er altijd buiten op het terras eten wanneer ik maar wilde. Er was altijd wel plek. Buiten stonden wat ronde wiebeltafels en het eten werd geserveerd op een bord dat uit mijn oma’s kast leek te komen. Een gezellig eetcafésfeertje. En de bami goreng was van de buitencategorie.

Vorig jaar waren de ronde wiebeltafels ineens verdwenen. Vervangen door nieuw meubilair. Het zag er degelijk uit, dat wel, maar het hele terras stond ineens overvol. Er waren, ik doe een voorzichtige schatting, twee keer zoveel zitplekken gecreëerd dan in de tijd van de ronde wiebeltafels. En er was een nieuwe overkapping boven het terras. Ook heel degelijk. Weg nostalgie van het juiste tafeltje weten te kiezen waar je droog blijft als het gaat regenen.

Maar vooruit, ik ben verliefd op die bami goreng dus ik plan ’s avonds wat later te eten zodat het er niet meer zo druk is met mensen die er vroeger nooit kwamen. Ik slaag in mijn opzet want ik zit alleen aan een 8-persoons tafel die op een plek staat waar vroeger één 4-persoons wiebeltafel stond.

Ik bestel zonder kaart te zien. Ik heb er zin in.

Dat kan niet meneer want dat is een lunchgerecht.

Maar dat eet ik hier altijd, al jaren.

We hebben een nieuwe kaart meneer.

Nou vooruit, geef me de kaart dan maar even.

En ik kijk. En nog eens en nog eens. WTF, mijn bami goreng is ineens een lunchgerecht geworden. Ik zoek iets uit dat er op lijkt en open alvast mijn schriftje voor wat later een blog gaat worden.

Dan komt het bord. Het is niet mijn oma’s bord met bloemetjesmotief maar een  langwerpig wit bord zoals je op tv in kookprogramma’s ziet en waar dan de hoeveelheid calorieën van een worteltje op liggen die dan bedoeld zijn als hoofdgerecht. Maar dan natuurlijk keurig opgemaakt als een kunstwerk waar je, eenmaal in je mond, niks aan hebt.

Hoera, er ligt bami op maar wel aanzienlijk minder dan wat ik vroeger kreeg en ook zonder gebakken ei. De prijs is ook aangepast: anderhalf keer wat ik voorheen betaalde.

Hier heeft dus iemand een workshop verdienmodeldenken gegeven. Je propt twee keer zoveel mensen op het terras, maakt onderscheid tussen wat je ’s middags en ’s avonds kunt eten en speelt wat met de porties die je opdient op kookprogrammaborden. Als laatste trap van de verdienmodel raket stel je de prijzen bij.

En ik gun het ze hoor, ik gun het ze van harte om goed te verdienen hier want het eten is er altijd fantastisch. Maar fuck marketing en fuck verdienmodeldenken. Bollocks tot de macht bollocks.

Ik reken af en steek de straat over op weg naar een kroeg waar ze weten dat sommige dingen niet mogen veranderen en waar ze dat zeer consciëntieus niet doen.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , ,