Spijt is bemesting van het verlangen

Geplaatst op 12 augustus, 2013 

De volgende dag ben ik al vroeg wakker. Mijn tent staat tot ongeveer 10 uur in de schaduw dus ik kan nog lekker een paar uur slapen als ik dat wil. Maar dat wil ik niet want zonder enig intern debat of strijd zijn al mijn cellen het erover eens en scanderen: koninginnenrit, koninginnenrit, koninginnenrit…….

Om acht uur als de meeste campinggasten nog slapen, ben ik al onderweg. Bij een benzinestation gooi ik mijn tank vol, eet een broodje, koop er eentje voor onderweg en drink koffie. En dan het gas erop over de Autobahn. Ik passeer een punt dat ik vanuit de verte al vaak heb gezien. Het is een energiecentrale die vanaf een restaurant vlakbij het drielandenpunt in Vaals bij helder weer aan de horizon is te zien.

170 km later verlaat ik bij Koblenz de Autobahn en weet vanaf dat moment niet hoe verder. Ik weet wel waar ik heen wil maar niet precies hoe er te komen. Ik rij Koblenz binnen en zie even later een enorme rivier onder me. Ze is als een enorme slang die net iets heeft gegeten dat eigenlijk te groot is voor haar lijf.

Even denk ik dat het de rivier is die ik vandaag zo graag wil volgen maar het is de Rijn. Dan wordt het even lastig want ik wil terug naar een afslag die ik gemist heb richting Cochem. Cochem, zo weet ik, ligt aan de Moezel en dat is de rivier die ik zoek.

Na een rondje Koblenz zie ik weer een bord dat wijst in de richting van Cochem. Bij een benzinestation besluit ik even te stoppen om te tanken en de weg te vragen. Op zo’n moment ben ik mijn illustere leraar Duits bijzonder dankbaar dat hij me ooit zover heeft gekregen het beruchte boek ‘Wortschatz’ van buiten te leren. En zo komt het dat ik nog steeds weet dat het Duitse woord ‘etwa’ allerlei betekenissen heeft die je kunt onthouden aan de hand van het ezelsbruggetje BOEMS:

Aan dat woord heb ik op dat moment niks maar twee aardige mevrouwen helpen me op weg. Ik moet een brug oversteken en ze geven me twee plaatsnamen die me zullen leiden naar die prachtige weg vlak naast de Moezel. Ik rij verder maar zie geen brug. Wel een flinke rivier. Is dit…..? Ik stop, klap mijn vizier open en vraag aan een man die zijn hond uitlaat of dit de Moezel is. Het moet hebben geklonken als een toerist die in Parijs onderaan de Eiffeltoren vraagt of dit de Eiffeltoren is maar dat maakt me niks uit. De man knikt en ik ben blij. Ik heb de Moezel gevonden.

Vanaf nu kan het freewheelen beginnen. 10km later nog steeds geen brug. Hoewel de weg waar ik rijd prachtig is, zie ik aan de overkant van het water een weg die nog prachtiger lijkt. En dan zie ik aan de overkant in een groene heuvel met grote letters de naam staan van één van de twee plaatsnamen waar ik op moest letten. Ik rij dus aan de verkeerde kant van de Moezel.  Nu snap ik ook de opmerking over een brug: ik had terug moeten rijden en daar via een brug de Moezel oversteken.

Ik keer om en ben weer in de drukte van Koblenz waar ik wel de bewuste brug vind maar geen enkel bordje met daarop één van de twee plaatsnamen. Ik ga hier en daar wat creatief om met de verkeersregels in een poging alsnog de juiste route te vinden. Dan stop ik met het belachelijke gedoe waar ik mee bezig ben. Ik kwam hier om van een mooie tocht langs de Moezel te genieten, wat maakt het uit of ik dat links of rechts van de Moezel doe? En dan nog wat: op  verschillende plekken zijn bruggen over de Moezel gebouwd om over te steken. Waarom moet ik dat per se hier in Koblenz doen? Dus ik eindig waar ik was begonnen: met de Moezel aan mijn rechterhand. De man met de hond is dan al weg. Misschien zit ie nu via Facebook wel te vertellen over die motorrijder die vroeg naar de Moezel.

Het freewheelen kan opnieuw beginnen. Dit is waar ik voor gekomen ben: langs de Moezel van Koblenz naar Trier.

En dan begint de spijt van gisteren zijn verhaal te vertellen. Dat het gezegde dat je beter spijt kunt hebben van iets dat je wel hebt gedaan dan van iets dat je niet hebt gedaan, niet waar is. Omdat spijt van iets dat je niet gedaan hebt je verlangen doet groeien om het alsnog te doen. Door de spijt over mijn bezoek aan Maastricht ben ik nu mijn koninginnenrit aan het maken.

En wat ben ik dan ook dankbaar voor die monteurs van Motoport die mijn motor elk jaar weer in uitstekende conditie houden, voor mijn keuzes lang geleden die me aan een motorrijbewijs hebben geholpen en voor de mensen die al die prachtige wegen hebben aangelegd. En wat te denken van fossiele brandstoffen? Meer dan prima om naar alternatieven te zoeken maar bij gebrek aan beter voor mijn motor kan ik er toch moeilijk bezwaren tegen hebben? Nee, dan is dankbaarheid  beter op haar plaats. En geld? Wat een geweldig spul is dat zeg, dat ik er alles mee kan betalen wat nodig is om zo’n prachtige tocht te maken.

De tocht door het Moezeldal is prachtig, met recht een koninginnenrit. Maar dat is het niet alleen vanwege de schoonheid want ongeveer halverwege voel ik dat het fysiek zwaar is zo lang op de motor en de warmte laat zich nu ook goed voelen. Stoppen doe ik alleen om te tanken, voor sanitaire bezigheden of om het broodje te eten en een paar slokken water te drinken. Hoewel er langs de Moezel overal toeristische dropjes zijn, heb ik geen zin ergens een uur op een terras te gaan zitten. Als ik zin heb om motor te rijden, dan wil ik ook rijden.

En zoals verwacht steek ik de Moezel verschillende keren over. Dan weer heb ik haar links en dan weer rechts. Beide wegen zijn even prachtig en liggen even dicht langs de waterkant. Het is hier prima rijden. In de dorpjes die ik passeer is het druk met toeristen maar op de weg is het heerlijk rustig en kan ik lekker doorrijden.

Bij Trier aangekomen is het mijn plan om toeristisch binnendoor naar Aken te rijden. Maar als ik een bordje snelweg zie in de richting van Bitburg is de verleiding te groot en kies ik voor de snelweg. Als ik veel later zie dat Aken dan nog 130 km rijden is en mijn benen genoeg hebben van steeds dezelfde houding, ben ik blij met mijn keuze.

De laatste kilometers rij ik door een stukje België waar ik vaker heb gereden. Het ziet er grauw en troosteloos uit. Dorpjes die iets uitstralen van: blijf hier weg want hier liggen verhalen verborgen die je beter niet kent.

Rond half vijf land ik op een terras bij het drielandenpunt. In de verte zie ik de energiecentrale die ik  ’s morgens ben gepasseerd. Ik pak de kaart en bekijk de route die ik heb gereden. Ik heb er zowat acht uur over gedaan, enkele korte tussenstops meegerekend. In mijn benen laat zich dat goed voelen. Ik bedank de spijt van gisteren en besluit voor morgen helemaal niks te plannen.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , , ,

Ruimte nemen en ruimte laten

Geplaatst op 10 augustus, 2013 

En dan zit ik ineens in de bus naar Maastricht. Weer zo’n mooie warme dag dat alleen al de gedachte aan een motorpak me doet voelen hoeveel poriën een menselijk lichaam wel niet heeft.

De dag begon met wat regen en in de verte het gerommel van onweer. Het zijn schijnbewegingen want het gaat heet worden vandaag. Ook al kom ik al jaren in Vaals, dat er ook een broodjeszaak zit van dezelfde keten als die zaak waar ik vorig jaar in Aken zulke lekkere (en goedkope) broodjes heb gegeten, is nieuw voor mij. Het assortiment van de vestiging in Vaals is kleiner maar de kwaliteit net zo fantastisch.

Dus een lekker broodje gekocht en op het terras koffie drinken en het dagboekschrift bijwerken. Gisteravond was ik op dit terras Frank Hamers nog tegen gekomen. Ik vertelde hem dat ik me op de eerste dag hier een moment had afgevraagd hoe de hele week hier door te komen en prompt schreef hij twee blaadjes vol met tips om met de motor heen te rijden. Die tips bewaar ik in ieder geval voor volgende jaren want ook vandaag zit motorrijden er niet in.

De wandeling vanaf het NS station in Maastricht en dan over de Maas naar het centrum is prachtig.  Maar dan. Dan sta ik ineens in een veel te drukke winkelstraat. Dit voelt niet fijn. Ik ben even kwijt waarom ik hier naar toe wilde. Oh ja, ik ben al vaker in Maastricht geweest en ook op motorvakantie maar dit is de eerste keer dat ik er alleen ben en zonder motorpak en heb dus alle vrijheid te gaan en staan waar ik wil.  Ik wil hier verdwalen en mezelf verwonderen in de Aken-stijl.

Na een korte herbezinning op mijn aanwezigheid hier op een terrasje, dat nadat ik er eenmaal zit ook al snel helemaal vol loopt, heb ik ruimte nodig en besluit hartje centrum in te ruilen voor een wandeling langs de rustigere plekjes van de stad. Die vind ik in de nabijheid van de stadsomwalling. Nog steeds centrum maar zonder dat gekmakende winkelpubliek.

Ik kan opgelucht ademhalen: dit is waar ik hier voor kwam. Na twee uur lopen eindig ik op het Vrijthof en ga er op een trapje zitten met zicht op terrasjes waar mensen nog niet de ruimte hebben een vork naar hun mond te brengen zonder in de knoop te komen met de vork van een ander. Ik wil hier nu zo snel mogelijk weg en heb al spijt dat ik toch niet de motor heb gepakt. Dan had ik nu tenminste de ruimte.

De wandeling terug naar het station gaat weer dwars door een aantal winkelstraten. Als ik zie hoeveel mensen hier op de been zijn nu het volgens de mensen die zeggen er verstand van te hebben, slecht gaat met de economie, dan wens ik dat het nooit meer beter gaat met de economie. Als ik weer in de bus zit en de chauffeur net voor vertrek de airco aanzet, kom ik weer een beetje bij. Maar wat voel ik me ontzettend moe zeg.

Waarom voel ik me hier zo moe en  voel ik in een stad als Aken onder vergelijkbare omstandigheden (ook druk, ook warm, ook lange wandelingen) juist veel energie? De energie in deze steden voelt heel verschillend aan. In Maastricht ervaar ik drukte die ruimte neemt en in Aken drukte die ruimte laat. Een verschil dat je niet ziet of hoort of proeft of ruikt maar wel voelt. Aken is energetisch gewoon meer mijn stad dan Maastricht. Met mensen kun je dat verschil ook hebben, dat iemands aanwezigheid om onverklaarbare redenen gewoon niet prettig aanvoelt en van een ander wel.

Spijt van mijn beslissing naar Maastricht te gaan heb ik niet meer. Mijn wandeling was mooi maar ik ben nu wel blij weer onderweg te zijn naar rustpunt Vaals.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , ,

Motorpeinzingen

Geplaatst op 8 augustus, 2013 

Grafstenen
Ik rij voorbij een handel in grafstenen. De verschillende  modellen staan voor iedereen duidelijk zichtbaar uitgestald als reminder: ‘Oh ja, ik ga ook een keer dood, laat ik maar vast een steen kiezen’. Tussen de stenen staat ook een nogal fors beeld van een heilige. Modelletje Sinterklaas. Dat kun je als toekomstig overledene dus ook bestellen. Is weer eens wat anders dan een steen. Maar wat nou als je dat beeld kiest en later blijkt dat die heilige niet zulke fraaie dingen heeft gedaan? Staat die schijnheilige wel mooi bij je graf.  En waarom zijn die heiligen bijna altijd mannen? En waarom staan ze vaak met één of twee handen in de lucht en niet met de handen in de zij of in hun zakken?

Tattoo
Naast me zit een man met een tattoo op zijn arm. Twee woorden. Eerste woord: bad. Tweede woord: in eerste instantie moeilijk leesbaar maar het ziet er toch echt uit als ‘ass’. ‘Bad ass’. Wat zou er zo slecht zijn aan zijn kont? Zou hij iets met zijn kont kunnen dat heel erg slecht is?

Anne Clark
Binnen in de kroeg zingt Anne Clark ‘It rains even harder now’. Buiten is het kurkdroog, blauwe lucht en een aangename 22 graden. Hier heeft ze vandaag geen gelijk. Gisteren in Weert wel. Daar is vanwege noodweer een camping geëvacueerd. De trut.

Wat denken campinggasten?
Als je in een heet motorpak terug op de camping komt, dan wil je maar één ding: uit dat pak. En omdat ik bedoel: meteen uit. Dat doe je niet in je tentje waar het nog veel heter is maar gewoon buiten waar iedereen het kan zien. Wat denk je dat voorbijgaande campinggasten denken als ze je in je onderbroek zien staan?

  1. Dat heb je nou met zo’n klein tentje
  2. WTF
  3. Gaat die onderbroek ook uit?
  4. Ander antwoord

Het juiste antwoord is 4. Wat die campinggasten denken is: Wanneer zou die snurkende buurvrouw nou eens weggaan? Hoe hou ik die kinderen bezig? Wat voor weer wordt het morgen? Vanavond seks (en met wie)? 

I follow rivers
Voor de Dom in Aken spelen twee straatmuzikanten. Ze spelen ‘I follow rivers’ in de Triggerfinger stijl. Een mooi nummer. Een mooi nummer? Luister even naar die tekst zeg. Willen we in ons hart iemand om te volgen? Willen we in ons hart dat iemand ons volgt? Dat komt niet vanuit het hart, het zijn disfunctionele programmeringen. Maar vooruit, je kunt een rivier volgen en dat kan best leuk zijn. Maar iemand anders? Codependency voor beginners.

Motorpeinzingen zijn overpeinzingen tijdens motorvakantie.

Bewaard onder Verhaaltjes | Reageer

Tags: , , , ,

Troostballonnen

Geplaatst op 7 augustus, 2013 

En toen werden er in de Maastrichterlaan in Vaals troostballonnen geplaatst. Voor zowat elke winkel en elke horecagelegenheid een vrolijk bedoeld maar zielig aandoend bosje troostballonnen.

Er viel het één en ander goed te maken. De reconstructie van het eerste gedeelte van de Maastrichterlaan had voor veel overlast gezorgd, zo vertelden enkele ondernemers.  En wat doe je dan: je troost met een ballon.

En omdat het eerste gedeelte van de reconstructie zo lelijk is geworden en al die mooie platanen zijn verdwenen en de nog overgebleven platanen ook gaan verdwijnen en de rest van de Maastrichterlaan ook lelijk is als daar de reconstructie gereed is, troost je met heel veel ballonnen. Dan heeft niemand het er meer over.

Troostballonnen

 

 

Bewaard onder Fotobloggen, Mening | 2 Comments

Tags:

Als bomen menselijke eigenschappen hadden

Geplaatst op 6 augustus, 2013 

Een wandeling door de Maastrichterlaan in Vaals is eigenlijk een wandeling door drie Maastrichterlanen.

De eerste is het voorste stuk van de Maastrichterlaan waar alles nog is zoals het was maar waar de platanen zijn omgehakt. De tweede is het middelste stuk waar alles nog is zoals het was en waar ook de platanen nog staan. De derde is het achterste stuk van de Maastrichterlaan waar alles al is zoals het wordt na de reconstructie. Op het eerste stuk voel je je bedroefd, op het tweede stuk blij en op het derde stuk boos.

Op het voorste stuk waar de platanen zijn omgehakt en waar de reconstructie nog niet is begonnen, steken korte stompjes uit de grond omhoog van wat eens machtige prachtige bomen waren. Maar ook die stompjes barsten nog van de levensenergie want er groeien alweer nieuwe bladeren aan. Als bomen menselijke eigenschappen hadden zou ik er een symbolische middelvinger in kunnen zien voor de hakkers.

Als ik het in Vaals over die platanen heb, wordt me niet zelden verzekerd dat er na de reconstructie nieuwe boompjes worden geplant in de smalle strook tussen beide rijbanen. Het werkt net zo heilzaam als een vriend of vriendin die je na het stuklopen van je relatie zegt dat er meer mannen/vrouwen dan lantaarnpalen bestaan.

Aan troostende woorden heb je niks want troosten betekent dat je niet mag voelen wat je voelt.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags:

Als je vertraagt heb je altijd tijd over

Geplaatst op 5 augustus, 2013 

Onderweg naar Aken stuur ik hem een sms’je hoe hij me kan herkennen want hij kent me immers alleen in motorpak. Een korte beschrijving van mijn persoonlijke hitteplan levert voldoende herkenningspunten op want hij stapt meteen op me af.  Vanaf het station wandelen we naar het centrum van de stad die we allebei zo prachtig vinden.

We wandelen door de stad, zonder plan. Als we verdwalen gaan we dat erg leuk vinden. Op een terrasje drinken we wat terwijl we de toeristen observeren die op en neer lopen tussen het raadhuis en de Dom. Voor wie weinig tijd heeft en even snel een ansichtkaartervaring van Aken wil opdoen kan in slechts een paar minuten van het raadhuis naar de Dom lopen en doen alsof Aken te hebben gezien.

Op een ander terras eten we pizza en maken daarna in de hoop alsnog te verdwalen nog een wandeling door de stad. Vlakbij het station begint het ineens flink te regenen terwijl de zon stevig blijft doen wat ze al zo’n vier en een half miljard jaar doet. Het samenzijn eindigt hier. Een trein brengt hem naar huis en ik neem mijn geliefde buslijn 50 die Vaals aan twee andere werelden knoopt: die van Aken en Maastricht.

Ik zou nu al tevreden kunnen zijn over deze blogpost want terwijl ik het schrijf zie ik de bijbehorende beelden en ben ik weer even in Aken, ben ik ook weer even terug in het samenzijn.

Op het pizzaterras zitten we onder een geel zonnescherm wat maakt alsof we alles door een gele zonnebril zien. Aan de kleur geel worden nogal wat eigenschappen toegekend zoals succes aantrekken, negativiteit uitbannen en wijsheid. Het is ook de kleur van het derde chakra dat onder andere betrekking heeft op persoonlijke kracht en zelfacceptatie.

Of het door onze gele wereld komt of door wat anders weet ik niet maar het onderwerp emotionele wonden valt op tafel,  wonden die je als kind oploopt in een disfunctioneel gezin, wonden die je als kind emotioneel helpen overleven maar waar je later maar al te graag vanaf wilt. Een dat je zelf mag ontdekken hoe je dat gaat doen en dat dit het meest liefdevolle en moedige is wat een mens voor zichzelf kan doen.

Als ik ’s avonds terug in Vaals mijn dagboekschrift vul met de ervaringen van die dag, herinner ik me wat hij in Aken vertelde over kunst. Dat mensen er steeds minder aandacht voor hebben, dat iedereen steeds sneller steeds meer wil en dat er zo weinig besef is van de kunstenaar achter de kunst, van de mens. En dat kunstenaars daardoor minder hun best doen iets echt moois te maken van wat ze doen.

Neem nou een foto. Mensen vinden het heel normaal 0,1 seconde naar een foto te kijken en meteen weer verder te klikken of, erger nog, de foto zelf te gebruiken zonder ervoor te betalen en zonder de naam van de fotograaf te vermelden. Maar die fotograaf maakte misschien wel een reis die foto te kunnen maken, vond een mooie locatie en installeerde zich daar met zijn apparatuur om geduldig te wachten op het ideale moment voor de foto. Die foto kan het resultaat zijn geweest van een dag werk, een dag uit het leven van een fotograaf, van een mens.

Terwijl ik het allemaal opschrijf hoop ik dat ik later, als ik erover ga bloggen, mijn eigen handschrift kan lezen. Als ik veel schrijf wordt het snel slordig omdat ik probeer mijn gedachten bij te houden met een pen. En dat raakt aan wat ik dan herken als de essentie van zijn woorden over kunst. Vertraag je leven en vertraag daarna nog meer. Net als een Tai Chi oefening: als je denkt dat je de oefening langzaam doet, doe de oefening dan nog langzamer.

Als je vertraagt heb je altijd tijd over. Wat geel zoals niet losmaakt.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , , ,

Mijn persoonlijke hitteplan

Geplaatst op 3 augustus, 2013 

40 graden of meer? Met mijn persoonlijke hitteplan lach ik erom: met een zonnehoed modelletje cowboy en een zwarte zonnebril zie ik er zo cool uit dat mijn gevoelstemperatuur meteen tien graden daalt.

Terras 40 graden

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Mijn hitteplan

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bewaard onder Fotobloggen | 1 Comment

Tags: ,

Het nationale hitteplan werkt: er is hitte

Geplaatst op 2 augustus, 2013 

Als ik ’s morgens vroeg op een terras tegenover de bushalte op mijn bus naar Aken wacht, wijst de thermometer een stukje verderop al 29 graden aan.  ‘Als dit klopt gaan we vandaag de 40 graden halen’ zeg ik tegen de barmevrouw en bestel koffie.

Ik zit hier heerlijk in de schaduw. Koffie, boek, dagboekschrift, zonnehoed en zonnebril, ik amuseer me wel. Dat boek is  een tegenvaller. Omdat ik zo enthousiast was over ‘Ventoux’ van Bert Wagendorp heb ik ‘De Renner’ van Tim Krabbé meegenomen op motorvakantie, een klassieker. Maar als ik na een paar bladzijden in de gaten krijg dat het boek tot aan het einde doorgaat zoals het begint, denk ik terug aan de middelbare school. Je had toen van die typische boeken die je voor Nederlands las en die je deden zweren om na je diploma nooit meer literatuur te lezen. Had ik ‘De Renner’ toen gelezen, dan had ik misschien ook een eed in die richting afgelegd maar ik las ‘De Vuilnisroos’ van Ben Borgart en ben dankzij dit boek blijven lezen. ‘De Renner’ heeft natuurlijk wel klasse, al is het alleen maar dat je er niet aan kunt ontkomen volledig in het hoofd van de renner te kruipen en met hem mee te fietsen.

10:24 uur: 32 graden
Ik schreef dat ik op de bus naar Aken zit te wachten, dat is helemaal niet waar. Die bus rijdt vier keer per uur en ik heb pas een afspraak in Aken om één uur vanmiddag. Ik zit hier gewoon heerlijk te genieten. Als dit wachten is, dan wacht ik graag nog heel lang en heel vaak en heel veel.

10:45 uur: 35 graden
Die afspraak in Aken is met M die ik een paar jaar geleden heb leren kennen via het bloggen. Ik ben blij dat we dit keer in Aken afspreken in plaats van in Kerkrade. Als de VVV van Kerkrade meeleest: doe iets aan die markt in jullie stad want wat is me dat een afschuwelijk saai plein zeg.

11:10 uur: 37 graden
Als dit zo doorgaat ben ik nog voorzichtig geweest met mijn schatting van 40 graden. Ik ben blij dat ik de motor op de camping heb laten staan. Als ik mijn been even uit de schaduw in de zon manoeuvreer, voel ik hoe heet het al is.

11:25 uur: 39 graden
We zijn de lichaamstemperatuur gepasseerd. Dit is een dag om al je overbodige herinneringen, pijn, verdriet en boosheid te laten verdampen. Zweet het allemaal maar uit.

11:40 uur: 40 graden
Nog niet zo lang geleden voorspelden weerdeskundigen dat de zomer van 2013 de zomer zonder zomer zou worden. Een lesje in nederigheid als de realiteit de deskundigheid verslaat knock-out slaat. En ook in dankbaarheid voor een zomer die uitbundig zomert. Het nationale hitteplan heeft gewerkt: er is hitte.

11:56 uur: 41 graden
Tijd om de bus van 12:05 uur naar Aken te nemen.

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags:

← Vorige pagina — Volgende pagina →