Een pijnlijke les in autonomie
Geplaatst op 13 september, 2011
Een jaar of vijf geleden volgde ik het leerjaar Geweldloze Communicatie. Later, als ik een gezellige grijsaard op leeftijd ben, zal ik er prachtige verhalen over vertellen aan wie het maar horen wil. Voor de bloglezers hier alvast een primeur.
Aan het begin van het leerjaar was het de bedoeling om groepjes van drie te vormen, zogenaamde buddy-groepjes, om een jaar lang met je buddy’s ervaringen en inzichten uit te wisselen en om steun te krijgen tijdens het leer- en groeiproces. Want de inzet van het leerjaar was niets minder dan het loslaten van je persoonlijke drama. En daar heb je, zo was het verhaal, wel wat support van buddy’s bij nodig.
We besteedden uitgebreid aandacht aan het proces van kiezen, hoe kies je je buddy’s, op grond waarvan kies je, welke gevoelens en behoeften spelen daarbij, wat verwacht je van je buddy’s en wat heb jij je buddy’s te bieden? We stelden buddy-profielen op om er zeker van te zijn dat we toch echt met de juist buddy’s in zee gingen. De inzet was hoog en een jaar was lang.
Na alle voorbereiding brak eindelijk de les aan waarin we onze buddy’s daadwerkelijk gingen kiezen. De les begon en ergens halverwege de ochtend zei de trainster ineens: ‘zo, en dan hebben jullie nu drie minuten om je buddy’s te kiezen.’
Iedereen schoot overeind en wat volgde was een scene die zich het best laat vergelijken met de chaos op de beursvloer tijdens een dikke beurscrash. Na drie minuten waren de meeste groepjes gevormd. Maar was iedereen blij? Niet echt. Niemand had erop gerekend dat na de zorgvuldige voorbereiding, de grande finale van het buddy’s kiezen op deze manier zou verlopen en in zo’n korte tijd.
De moraal van het verhaal was wreed en pijnlijk: niemand had gevraagd om meer tijd dan de aangekondigde drie minuten, niemand had zich uitgesproken over een andere manier van buddy’s kiezen. Iedereen had braaf gehoorzaamd, de eigen autonomie massaal verloochend in ruil voor loyaliteit aan de trainster en uit aangeleerde angst voor de denkbeeldige straf.
Als gezellige grijsaard zal ik later vertellen dat als iemand je iets vraagt of opdraagt, altijd eerst na te gaan hoe het voor je is om gehoor te geven aan de vraag of opdracht en dat je altijd naar je eigen gevoelens en behoefte(n) kunt luisteren voordat je besluit of je wel of niet in actie wilt komen. Ongeacht wie degene is die de vraag stelt of opdracht geeft.
Lees ook:
Bewaard onder Communicatie, Mening, Persoonlijk
Tags: autonomie, behoeften, geweldloze communicatie, keuzes, loyaliteit, ongehoorzaamheid, straf
Reacties
10 Reacties to “Een pijnlijke les in autonomie”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
Hm ja. Leuke les!
Ik ben ooit, na een selectiedag, uitverkoren voor deze training. Toen ik echter het bedrag hoorde wat er mee gemoeid was, was mij de lol over. Dat deed mijn portemonnaie geweld aan….
@Marjanneke: Dan kun je beter je portemonnee geweldloos dichthouden 🙂
Wat herkenbaar! Vaak realiseer ik me pas achteraf dat ik er weer ingestonken ben!
Kijk uit naar je grijsaard-verhalen! Alvast twee kamers naast elkaar reserven in het bejaardentehuis? Ik verwacht je reactie binnen twee minuten!
@Berdt: Het zijn ingesleten patronen om te gehoorzamen. Achteraf soms schokkend om te ontdekken. Ik ben trouwens van plan om ook als bejaarde lekker zelfstandig te blijven wonen. Dus helaas geen kamer in het bejaardenhuis naast jou. Mochten we tegen die tijd bij elkaar in de buurt wonen, dan kunnen we elkaar natuurlijk wel elke dag sterke verhalen vertellen. Zo van: weet je nog toen we twitterden… 🙂
Goede raad, die ga ik onthouden! Bedankt, Peter.
@Michael: Is een lastig patroontje hoor, die gehoorzaamheid. Herinner mij er af en toe ook even aan wil je?
@Peter: Dat verzoek is bij deze wederzijds 🙂
@Michael: Komt in orde. Zal af en toe even #disobey naar je twitteren 🙂
Ben het in mijn werk inmiddels wel afgeleerd, heb nu gelukkig zelf de grootste hand in de planning, meeste urenindicaties lopen via mij, komt nog wel eens voor dat er al iets aan de klant is verkocht, voor een prijs waarin ik het niet voor elkaar kan krijgen, jammer voor de klant dan, ik laat me daar niet meer door opjutten..
Heeft wel genoeg tijd gekost, kan me voorstellen dat als je in een andere omgeving zit je je snel gaat confirmeren aan de regels aldaar zonder er teveel vraagtekens bij te zetten.
@Daan: ik las gisteren nog een blog van Seth Godin die hier mooi op aansluit: http://sethgodin.typepad.com/seths_blog/2011/09/mergingemerging.html
Vrijheid lijkt me op dit moment een kwaliteit die nooit verloren gaat maar die wel opnieuw aangeleerd/herinnerd moet worden.