Iedereen zei ja tegen samen verantwoordelijkheid nemen

Geplaatst op 6 juni, 2013 

Een jaar of tien geleden (zo lang alweer?) volgde ik een training geweldloze communicatie. Begint de trainster de eerste les meteen over het met z’n allen delen van de verantwoordelijkheden en of we daar allemaal aan bij willen dragen gedurende de training. Natuurlijk zei iedereen meteen ja.

Op een gegeven moment is het  stapeltje papier op dat de trainster in ons midden had gelegd om aantekeningen te kunnen maken. Een deelneemster maakt er een punt van dat het papier maar niet wordt aangevuld.

Irritatie bij de deelneemster en smullen voor de trainster. Hup, een gratis case om live en geweldloos mee aan de slag te gaan.  Ik weet niet meer precies hoe lang we over dat papier hebben gesproken maar het kan gemakkelijk een uur zijn geweest of nog langer. Maar daar ging het natuurlijk niet over, het ging over ons commitment aan het begin van de training.

We hadden allemaal ja gezegd maar wisten niet waartegen.

Ervaren als ze was, wist de trainster dat. Hadden we haar aan het begin van de eerste les gezegd dat we behoefte hadden aan helderheid en graag wilden afstemmen over die verantwoordelijkheden, hadden we haar gevraagd wat zij eronder verstaat en wat haar aannames en verwachtingen erover waren, dan hadden we die hele training meteen kunnen overslaan.

Ik herinnerde me dit voorval tijdens het lezen van de blogpost ‘Verantwoordelijk voor alles dat je publiceert’ (even lezen mensen) van Marco Raaphorst. Blogs lezen kan zelfs hersenverbindingen tot stand brengen.

Bewaard onder Communicatie | Reageer

Tags: , , ,

Manipuleren is een deugd

Geplaatst op 8 februari, 2013 

‘Verliefd op vervorming’ blogde van Marco Raaphorst deze week.

Als je een elektrische gitaar niet vervormt kun je net zo goed akoestisch gitaar spelen. Elektriciteit smeekt erom te worden gemanipuleerd en aan die smeekbede geeft ik graag extreem gehoor:

Metal zone

Bewaard onder Fotobloggen, Muziek | 2 Comments

Tags: ,

De allermooiste muziekervaring

Geplaatst op 10 januari, 2013 

Ik zat vorige week op een avond te zoeken naar de tabulatuur van een bepaalde gitaarriff. Er zijn zat websites met tabulatuur maar ik vond een mooie waarbij de tabulatuur in een live timeline wordt getoond en waarbij je tegelijkertijd kunt meeluisteren met wat er gespeeld wordt. Ideaal dus.

Enthousiast als ik was over die website, tipte ik een vriend die ook gitaar speelt. Ik vertelde hem over die riff die ik gevonden had, dat die eigenlijk heel simpel is maar verschrikkelijk snel gespeeld wordt, als een oververhitte mitrailleur.

‘Je moet zo’n eenvoudige riff maar bedenken’ zegt mijn vriend, ‘Ik kan zoiets niet verzinnen’.

‘Dat kun jij wel’.  

‘Nou je het zegt, ik speel inderdaad wel eens wat riffjes en die neem ik dan op maar doe er verder nooit wat mee’.

Waar ken ik dat van 🙂

Ik bedoel: waar ken ik dat van 🙁

En toen dacht ik aan ‘Die wolk in mijn hoofd’, een prachtige blog van Marco Raaphorst  en vertelde mijn vriend over een nog betere gitarist die zijn muziek vergelijkt met nog veel betere gitaristen. Maar dat ie wel mooi doorgaat met muziek maken, uit liefde.

Uit liefde doe je soms gekke dingen. Gitaar spelen bijvoorbeeld en dan met je hoofd bijna in de versterker, het volume nog iets harder, de distortion knop helemaal naar rechts, hard E-mineur aanslaan en dan de allermooiste muziekervaring ter wereld hebben.

Bewaard onder Muziek, Persoonlijk | 5 Comments

Tags: , ,

Problemen veroorzaken is een kunst

Geplaatst op 13 september, 2012 

Is de mens in staat problemen te creëren dat groter zijn dan de mens zelf?

De media schetsen problemen graag zo groot mogelijk en de mens liefst zo klein mogelijk. De mens versus problemen, dat lijkt dan zoiets als het veteranen elftal van de locale voetbalclub dat  een wedstrijdje speelt tegen FC Barcelona.

En waarom horen, lezen en zien we zo weinig over problemen die zijn opgelost?  Ik heb soms het idee dat we getraind worden ons machteloos te voelen.

Zijn we echt zo creatief dat we problemen kunnen maken die groter zijn dan wijzelf? Als we inderdaad zo creatief zijn, waarom kunnen we die problemen met diezelfde creativiteit dan niet oplossen?

Marco Raaphorst zegt het in zijn blogpost ‘Als je geen oplossing hebt‘ met minder woorden:

Als je geen oplossing hebt
sta je nog steeds aan de kant van het probleem.

Ik vind het krachtig prachtig.

Bewaard onder Mening | Reageer

Tags: , , ,

Angst om in jezelf te laten kijken

Geplaatst op 17 oktober, 2011 

Michael Minneboo, Marco Raaphorst en Karin Ramaker blogden er al eerder over: bloggen met je billen bloot, jezelf kwetsbaar opstellen en laten zien wie je bent.

Blogs waarin de blogger zichzelf kwetsbaar opstelt en zijn/haar menselijkheid deelt, zijn blogs die ik het liefste lees en die me het meest raken en beroeren. Het zijn blogs waar ik me in kan herkennen, kan spiegelen. Blogs waar ik lezend een stukje van mezelf heel door dat ene schaduwkantje dat die ander ook heeft, te herkennen, erkennen en accepteren.

Er zijn heel wat redenen te bedenken om jezelf in je blogs juist niet kwetsbaar op te stellen, om jezelf niet te laten zien of om alleen een heel beperkt stukje van jezelf te laten zien en dat uit te vergroten. Personal branding heet dat dan.

Wat voor mij soms doorklinkt in discussies hierover, is de angst om te worden afgewezen als anderen lezen wie we werkelijk zijn. Het Engelse woord voor intimiteit, intimacy, kun je lezen als INTO-ME-SEE. Angst voor intimiteit is de angst om in jezelf te laten kijken.

Soms wordt deze angst begrijpelijk, logisch en rationeel verpakt in zakelijke argumenten. Ik kan me die argumenten soms voorstellen en tegelijkertijd mis ik in de zakelijke wereld het persoonlijke, het menselijke, het kwetsbare.

Als we in een wereld zouden leven waar iedereen bewust en integer genoeg is, een wereld waar we kunnen zijn en laten zien wie we zijn, zonder te worden afgewezen of ‘gestraft’, zouden blogs dan nog steeds zakelijk en onpersoonlijk zijn?

Lees ook:

Bewaard onder Bloggen, Mening | 6 Comments

Tags: , , , , , , ,

Vallen en weer opstaan is wat ons tot mensen maakt

Geplaatst op 10 oktober, 2011 

Afgelopen vrijdag waren Karin Ramaker, Marco Raaphorst, Katja Linders, Marieke Sweens, Heide Goris en ik te gast bij Seat2Meet in Utrecht om te praten over ‘Opkrabbelen – nadat je op je bek bent gegaan’, het boek van Karin dat in November verschijnt.

Ongeveer een half jaar geleden vroeg Karin wie er zin had om mee te schrijven aan haar boek. Katja, Marieke, Heide, ik en nog twee andere meeschrijvers die er vrijdag helaas niet bij konden zijn, besloten mee te doen. Regelmatig stuurde Karin ons een aantal vragen toe (heb ik je al eens verteld dat Karin hele prikkelende vragen kan stellen? Nee? Nou, dat kan ze!) die wij dan beantwoordden als materiaal voor haar boek.

Vrijdag kwamen we samen voor een gesprek over op je bek gaan en weer opkrabbelen, een gesprek dat door Marco tot een video wordt verbouwd en die later via Karin’s blog wordt gepubliceerd.

Falen en op je bek gaan lijkt nog steeds in de taboehoek te zitten. Het glas is toch halfvol en dan praat je toch over de dingen die goed gaan, over de successen en niet over het halflege glas, de dingen die niet goed gaan of, erger nog, waar je zwaar faalt? Nee dus.

Marco gaf een treffend voorbeeld:

Als je op een verjaardag vertelt dat je zo’n leuke vakantie hebt gehad en goed weer hebt gehad en zo, dan luistert er geen hond. Maar als je begint met dat je koffers zijn kwijtgeraakt, het hotel zwaar waardeloos was en het eten een ramp, dan hangt iedereen aan je lippen.

Hoe komt dat? Op weg naar huis bedacht ik me dat verhalen over falen en mislukken, verhalen over op je bek gaan en weer opkrabbelen, het meest menselijke in ons naar boven halen: empathie.

Vallen en weer opstaan is wat ons tot mensen maakt, is waar iedereen zich in kan herkennen. Mits wel het val- en faalgedeelte van het verhaal wordt gedeeld en niet alleen het opsta- en succesgedeelte.

Bewaard onder Boeken, Mening | 2 Comments

Tags: , , , , , ,

Boodschap voor na de dood

Geplaatst op 2 juni, 2011 

Marco Raaphorst schreef deze week ‘Een echte blogger blogt alvast ook voor na zijn dood‘ over hoe je als blogger je blog onsterfelijk kunt maken, wat je kunt doen om ervoor te zorgen dat je blog voortleeft als je zelf sterft.

Het zette me aan het denken. Wat wil ik met mijn blog na mijn dood? Zodra de kosten voor webhosting niet meer betaald worden is het na mij ook over en sluiten voor mijn blog. Wil ik dat anders? Nee, mijn blog heeft ook het recht om te sterven.

Maar stel dat ik een blogpost kan voorbereiden en dat ik die na mijn dood in een volgend leven (ervan uitgaande dat ik in een volgend leven terug zal/wil komen) kan lezen. Wat zou ik dan schrijven, welke boodschap zou ik mezelf willen meegeven in een volgend leven?

Misschien deze wel: het leven is soms echt onuitstaanbaar en er zijn dagen dat alles pijn doet. EN DAT IS NORMAAL.

I guess you know it hurts sometimes.
You know it’s gonna bleed sometimes.

The killers in ‘Sweet Talk’

Bewaard onder Persoonlijk | 3 Comments

Tags: ,

Bloggen is een feest

Geplaatst op 28 september, 2010 

Zulke reacties doen me heel wat meer dan pageviews, bouncepercentages, pageranks en meer van dat soort statistieken. Bloggen is een feest: een mensenfeest, geen cijfertjesfeest. Es en Marco: bedankt.

Marco Raaphorst twittert op https://twitter.com/raaphorst en blogt op http://marcoraaphorst.nl/

 

Bewaard onder Bloggen | 6 Comments

Tags:

Volgende pagina →