Vallen en weer opstaan is wat ons tot mensen maakt

Geplaatst op 10 oktober, 2011 

Afgelopen vrijdag waren Karin Ramaker, Marco Raaphorst, Katja Linders, Marieke Sweens, Heide Goris en ik te gast bij Seat2Meet in Utrecht om te praten over ‘Opkrabbelen – nadat je op je bek bent gegaan’, het boek van Karin dat in November verschijnt.

Ongeveer een half jaar geleden vroeg Karin wie er zin had om mee te schrijven aan haar boek. Katja, Marieke, Heide, ik en nog twee andere meeschrijvers die er vrijdag helaas niet bij konden zijn, besloten mee te doen. Regelmatig stuurde Karin ons een aantal vragen toe (heb ik je al eens verteld dat Karin hele prikkelende vragen kan stellen? Nee? Nou, dat kan ze!) die wij dan beantwoordden als materiaal voor haar boek.

Vrijdag kwamen we samen voor een gesprek over op je bek gaan en weer opkrabbelen, een gesprek dat door Marco tot een video wordt verbouwd en die later via Karin’s blog wordt gepubliceerd.

Falen en op je bek gaan lijkt nog steeds in de taboehoek te zitten. Het glas is toch halfvol en dan praat je toch over de dingen die goed gaan, over de successen en niet over het halflege glas, de dingen die niet goed gaan of, erger nog, waar je zwaar faalt? Nee dus.

Marco gaf een treffend voorbeeld:

Als je op een verjaardag vertelt dat je zo’n leuke vakantie hebt gehad en goed weer hebt gehad en zo, dan luistert er geen hond. Maar als je begint met dat je koffers zijn kwijtgeraakt, het hotel zwaar waardeloos was en het eten een ramp, dan hangt iedereen aan je lippen.

Hoe komt dat? Op weg naar huis bedacht ik me dat verhalen over falen en mislukken, verhalen over op je bek gaan en weer opkrabbelen, het meest menselijke in ons naar boven halen: empathie.

Vallen en weer opstaan is wat ons tot mensen maakt, is waar iedereen zich in kan herkennen. Mits wel het val- en faalgedeelte van het verhaal wordt gedeeld en niet alleen het opsta- en succesgedeelte.

Bewaard onder Boeken, Mening | 2 Comments

Tags: , , , , , ,