Respect: vragen of verdienen?

Geplaatst op 30 september, 2011 

Regelmatig hoor en lees ik dat respect iets is waar je niet om vraagt maar iets dat je moet verdienen.

Iemand vragen om respect werkt zelden. Immers: hoe weet die ander precies hoe jij het respect wilt hebben, hoe het er voor jou uitziet? Het is net zoiets als in een restaurant ‘lekker eten’ bestellen. Hoe kan de kok weten wat voor jou lekker eten is?

En toch kun je om respect vragen. Hoe? Door na te gaan hoe respect er voor jou in een bepaalde situatie uitziet. Iemand spreekt je bijvoorbeeld aan met een bijnaam waar je een hekel aan hebt. Als respect in dat geval voor jou betekent dat je wordt aangesproken met je echte naam, zeg dan dat je aangesproken wilt worden met je echte naam.

Misschien weten mensen die zeggen dat respect iets is waar je niet om vraagt, zelf niet hoe ze respect willen hebben en hoe het er voor ze uitziet. En dan wordt het lastig want:

Als je niet vraagt om wat je nodig hebt, krijg je wat er overblijft en dat is zelden wat je hebben wilt.

Bewaard onder Communicatie | 11 Comments

Tags: ,

Zeg het helder en direct

Geplaatst op 27 januari, 2010 

We zien elkaar morgen op het station??? Om half drie. Vier uur kan ook??? We nemen dan de Intercity. De Interliner kan ook, nog even uitzoeken???

Krijg je wel eens zo’n e-mail? Ik wel en ik heb er een hekel aan. Ik raak ervan in verwarring over wat die ander nou precies bedoelt, wat hij/zij van mij vraagt. Voor ik het weet zet ik mijzelf aan het werk om uit te puzzelen wat die ander mogelijk bedoelt:

Zien we elkaar morgen nou wel of niet? En zo ja, is het dan om half drie of om vier uur? Nemen we dan de Intercity of de Interliner? Wie zoekt dat uit? Wordt van mij verwacht dat ik dat doe of doet die ander dat?

Of wanneer je iemand vraagt: ‘Wil jij de boodschappen doen vandaag?’ en die ander dan antwoordt met ‘Jij kunt toch ook boodschappen doen?’. Bedoelt die ander nou ja of nee?

Ik noem dat indirect communiceren. De één zegt niet recht voor z’n raap wat hij/zij wil en de ander wordt aan het werk gezet om dat dan maar uit te vogelen. Ik hou ervan als dingen helder en duidelijk zijn:

We zien elkaar morgen op het station om half drie en nemen dan de Intercity. Er vertrekt om vier uur ook een Interliner, die is goedkoper maar de reis duurt een half uur langer. Ik wil graag met de Intercity reizen. Hoe is dat voor jou?

Of:

Ik wil graag morgen met je afspreken op het station. Wil jij uitzoeken of we dan de trein nemen of de Interliner en wat de vertrektijden zijn?

Daar hou ik van. Het is helder, direct en ik weet precies wat er van mij gevraagd wordt. Dat gaat voor mij over respect van elkaars ruimte.

Bewaard onder Communicatie | 4 Comments

Tags: ,

Respect en erkenning

Geplaatst op 2 mei, 2009 

Vorige week waren mijn partner en ik bij de Praxis om een traphekje uit te zoeken. De veiligheid was haar inbreng in de keuze en de eenvoud van bevestiging was mijn inbreng. Op zoek dus naar een traphekje dat beide kwaliteiten bezit.

Binnen no time hadden we onenigheid over de werking van een bepaald type traphekje. We hadden het traphekje van alle kanten bekeken en ook de afbeelding op de verpakking en interpreteerden de werking verschillend.

So what? Inderdaad: So What? Maar vorige week reageerde ik daar toch anders op. Ik voelde me geïrriteerd. Irritatie met de potentie uit te groeien naar boosheid. Om een traphekje….

Mijn irritatie ging natuurlijk niet over dat traphekje. Op weg naar huis kon ik nog zeggen dat ik behoefte had aan respect en erkenning voor mijn mening. Respect en erkenning, twee voor mij herkenbare behoeften.

En waar moet die invulling van deze behoeften dan vandaan komen? Van die ander? Nee dus! Het is nodig dat die invulling in eerste instantie uit mijzelf komt. En dat was wat er naar mijn idee gebeurde in de Praxis. Als ik mijn eigen idee over hoe een traphekje werkt werkelijk respecteer en erken, kan het dan gebeuren dat ik me geïrriteerd voel als iemand anders het niet met me eens is en een andere kijk heeft? Nee, ik denk van niet.

Ik voelde me geïrriteerd omdat ik de mening van de ander belangrijker maakte dan die van mijzelf. Ik was, naar mijn idee, zeker over mijn kijk op de werking van het traphekje en toch liet ik me raken door die andere mening.

Irritatie en boosheid zijn voor mij signalen dat ik behoefte heb aan respect en erkenning. Signalen ook dat ik iets wat een ander doet, denkt of zegt belangrijker en groter maak dan  wat ik doe, denk of zeg. Signalen dat ik mijn eigen kracht uit handen geef omdat ik mijzelf identificeer met wat ik doe, denk of zeg. Signalen dat ik mijzelf niet in die mate respecteer en erken zoals ik dat graag wil.

In zijn blogpost ‘The mirror game’ zegt Chris Brogan het als volgt:

Listening to people’s opinions is a tricky thing. One reason we fall into low self-esteem is by paying more attention to what others say about us versus being guided from within.

 

En zo heeft dat ene traphekje, dat we overigens wel hebben gekocht, een nuttige rol vervuld.

Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | Reageer

Tags: , , ,

Tegen de grens van niet oordelen aangeknald

Geplaatst op 8 november, 2008 

Gisteravond laat zat ik wat tv te kijken en viel ergens middenin een programma over seksualiteit en hoe daar in verschillende landen mee wordt omgegaan. Ik kan je vertellen dat ik even vol tegen de grens van niet oordelen ben aangeknald.

Beelden, in mijn herinnering uit Congo, grepen me aan. Vrouwen werden opgeleid om zich in het huwelijk met een man toch vooral als de perfecte partner te gedragen en het de man naar de zin te maken, alles voor hem te doen om hem thuis te houden. Vrouwen die de boodschap meekregen dat de vrouw er is om de man te dienen.

Ik wil graag dat die vrouwen respectvol worden behandeld en dat ze zichzelf respectvol behandelen. Maar wellicht heb ik een ander beeld als het gaat over respect en respectvol gedrag dan die vrouwen. Misschien gaat het daar over: het omgaan met verschillen. Op dit moment kan ik die verschillen even niet accepteren. Ik laat het geloof ik maar even uitsudderen. Er zijn op de wereld nog heel wat Obama’s nodig. Om te beginnen in Congo. Hier in Nederland mag ook.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: ,