Codependency en het reptielenbrein: partners in crime

Geplaatst op 29 april, 2010 

Verhaaltje vooraf

Toen ik ergens in november vorig jaar mijn motor uit de garagebox wilde ophalen, ontdekte ik dat een aantal stratenmakers bezig waren alle vakken van het aangrenzende parkeerterrein opnieuw in te delen en te bestraten.

Helaas was er ineens ook een parkeerplaats precies voor de ingang/uitgang van garagebox. Het parkeervak voor de ingang/uitgang en dat altijd met een groot wit kruis was gemarkeerd, was er nog maar nu zonder het witte kruis. En de grote betonnen paal die altijd in het midden van dat witte kruis had gestaan, was verwijderd en lag in de bosjes.

Ik zag de bui al hangen: als ik nu zou gaan motorrijden, zou ik bij terugkomst wellicht een geblokkeerde garagebox  aantreffen. Gelukkig waren de stratenmakers nog aanwezig, ze zaten net in hun busje een boterham te eten. Ik vertelde ze over de garagebox en dat die betonnen paal toch echt terug in de grond moet om te voorkomen dat er een auto parkeert precies voor de ingang/uitgang. Er was begrip en ik had genoeg vertrouwen in de goede afloop om op de motor te stappen.

Bij terugkomst een paar uur later lag de betonnen paal nog steeds in de bosjes. Ik wilde de stratenmakers herinneren aan ons gesprek eerder die middag maar dit keer was er geen begrip en ze wezen naar elkaar.

Uiteindelijk verwezen ze me naar de machinist van een graafmachine maar ook die wilde de paal niet terug in de grond zetten. Hij en zijn collega’s hadden alles volgens tekening van de gemeente uitgevoerd en voor die betonnen paal moest ik maar bij de gemeente zijn.

Ik belde de gemeente en kreeg een antwoordapparaat te horen. Het was vrijdagmiddag en er was niemand meer bereikbaar. Ik besloot de woningcorporatie te bellen die de garagebox in eigendom heeft maar ook daar was het vrijdagmiddag en niemand meer op kantoor.

Werken volgens het systeem

Uiteindelijk heeft het een maand geduurd voordat de betonnen paal weer terug in de grond stond en daar waren aardig wat telefoontjes en e-mailtjes voor nodig met de aannemer, woningcorporatie en gemeente.

Als op die bewuste vrijdag dat ik met de stratenmakers en de machinist sprak, één vent was geweest die bereid was even een paar straatstenen uit de bestrating te halen, een paar scheppen zand verwijderen en die betonnen paal in de grond zetten, was alles binnen een uur opgelost.

Maar die ene vent was er niet. Waarom? Omdat het systeem zegt dat er strikt volgens tekening wordt gewerkt. Da’s wel zo handig want als er dan iets niet klopt kan de vinger richting gemeente wijzen. Maar er moet toch bij iemand een belletje zijn gaan rinkelen toen die betonnen paal uit de grond werd gehaald? Er moet toch een tweede belletje zijn gaan rinkelen toen dat witte kruis werd verwijderd?

Het maakt niet uit hoeveel belletjes er zijn gaan rinkelen want als er op tekening geen betonnen paal staat, dan komt er geen betonnen paal. De aannemer die de klus had aangenomen wilde de stratenmakers ook geen toestemming geven om de paal terug te plaatsen want het systeem zegt dat de opdrachtgever (de gemeente) daarover beslist. En de gemeente? Hun systeem zegt dat eerst moet worden onderzocht waarom zij niet wisten dat er een garagebox was en of de woningcorporatie daar wel een uitritvergunning voor had, dat vervolgens de tekening moet worden aangepast en dat pas daarna de uitvoerder en misschien wel diezelfde machinist van de graafmachine, de betonnen paal in de grond mag plaatsen.

Het systeem is er niet om snel en slagvaardig te handelen. Het systeem is er om te worden gevoed en gediend. In plaats van dat één man, de machinist bijvoorbeeld, de klus in een uurtje klaarde op diezelfde vrijdagmiddag, waren er nu minstens een handvol mensen een maand bezig met diezelfde klus. En als het op papier allemaal klopt en de facturen voor meerwerk maar worden betaald, is iedereen tevreden.

Uiteindelijk was het niet eens aan het systeem te danken dat het probleem is opgelost. Dit was te danken aan een linchpin bij de woningcorporatie, iemand die bereid was zich eigenaar van het probleem te maken nadat de woningcorporatie in eerste instantie had laten weten hierin geen partij te zijn.

Bureaucratie, codependency en het reptielenbrein

Wat er gebeurde was bureaucratisch. Maar bureaucratie is niet het hele verhaal. Als mensen zo hun best doen om alle regels te volgen, ook al leidt dat tot een langere levertijd, hogere kosten en een ontevreden klant, dan zijn ze bezig het systeem te pleasen en maken ze zich ervan afhankelijk. Waarom doen ze dat? Omdat het ze zekerheid geeft want het systeem is bekend en vertrouwd. Als ze volgens het systeem werken, zijn ze altijd gedekt en krijgen ze salaris

Behalve dat dit een codependent relatie is met het systeem, is het ook het terrein van het reptielenbrein om zo volgens het systeem te werken. Codependency en het reptielenbrein hebben aardig wat met elkaar gemeen. Ze versterken en voeden elkaar. Het zijn dikke maatjes, partners in crime. Samen de architecten van heel wat systemen tot aan de hele maatschappij toe.

De pijnlijke vraag die overblijft is waarom ik die paal zelf niet terug in de grond heb gezet. Zou jij het gedaan hebben?

Bewaard onder Codependency, Mening, Persoonlijk

Tags: , , ,

Reacties

2 Reacties to “Codependency en het reptielenbrein: partners in crime”

  1. Huub Koch on april 29th, 2010 21:46

    Volgens mij is bij dit soort voorbeelden de term ‘Kafkaiaans’ van toepassing. Wat in het dossier staat krijg je er niet zomaar uit… om redenen zoals genoemd. Zie ook http://tinyurl.com/2vvbb82

  2. Peter de Kock on april 29th, 2010 22:10

    Het is jaaaaren geleden dat ik dat boek van Kafka heb gelezen maar weet precies wat je bedoelt Huub. Thx.

Laat je reactie achter!