De genialiteit van een absurd idee uitvoeren

Geplaatst op 27 december, 2010 

Seth Godin heeft het in zijn boek ‘Linchpin’ over het reptielenbrein. In mijn woorden is het reptielenbrein een fabriek binnenin ons brein die zich voedt met wat het zelf produceert: ANGST. Een soort perpetuum mobile dus.

Een film die me aan het reptielenbrein deed denken is ‘Be Kind Rewind’. Ik zag deze film een paar weken geleden en was onder de indruk van het verhaal dat deze film vertelt, van waar twee mensen toe in staat zijn als ze geen last hebben van, of niet luisteren naar, hun reptielenbrein.

Lees voor de details van deze film het artikel op Wikipedia en/of bekijk de trailer:

Wat me raakte is de oplossing die de hoofdspersonen Mike en Jerry niet alleen bedenken maar ook uitvoeren als ze ontdekken dat alle videobanden in de videotheek waar Mike tijdelijk het beheer over heeft, zijn gewist. Ze besluiten om samen de gewiste films na te spelen en op te nemen en deze in de videotheek ter verhuur aan te bieden.

De oplossing is absurd. Absurd is wat een reptielenbrein van hun idee zou zeggen.

Ze noemen hun zelfgemaakte films sweded versies en het duurt niet lang of de klanten staan in de rij om een sweded film te huren.

De oplossing is geniaal. Beter gezegd: wat geniaal is, is dat ze hun absurde idee uitvoeren, ze doen het gewoon.

Als het reptielenbrein iets absurd vindt, onhaalbaar, onrealistisch of onmogelijk, dan heb je misschien jouw succesversie van de sweded films te pakken.

Ik schrijf deze vorige zin in de ‘je-vorm’ maar heb het natuurlijk vooral tegen mezelf 🙂

Bewaard onder Films | 6 Comments

Tags: , , , ,

Mensenwerk

Geplaatst op 9 augustus, 2010 

Op de laatste avond van mijn motorvakantie loop ik langs het pizza restaurant. Sjaak staat buiten en vraagt of ik nog even een biertje kom drinken. De verleiding is groot maar ik bedank. Morgen wil ik vroeg opstaan en fris weer naar huis rijden en ik wil nog afscheid nemen van een paar andere mensen. ‘We houden contact!’ roepen we. De eerste zinnen voor een aantal blogs denderen dan al door mijn gedachten. Iets over oude en nieuwe glorie en passie.

Ik loop in de richting van waar de zon bezig is met ondergaan en stap nog even binnen bij taverne ‘Chalet’ om afscheid te nemen van Jo en Veronique.

In de horeca werken twee soorten mensen. De ene soort vraagt wat je wilt bestellen en of het heeft gesmaakt. Ook al kom je vaker op bezoek, ze beperken zich tot de standaard Horeca zinnetjes: beleefd maar inhoudsloos. Tot een gesprek komt het niet. De andere soort zal je vragen of je op vakantie bent en of je het naar je zin hebt, het begin van een leuk gesprek.

De eerste soort is vervangbaar. Je kunt ze vervangen zonder dat je een verschil merkt want ze gebruiken dezelfde beleefdheden. Ze brengen je bord en/of glas en behandelen je als klant. Dit zijn wat Seth Godin in zijn boek ‘Linchpin’ de cogs noemt, de tandwielen. Als je in een machine een tandwiel vervangt, merk je er ook niets van.

De tweede soort is onmisbaar. Als zo iemand verdwijnt of vervangen wordt, merk je het meteen. Seth Godin noemt dit de Linchpins, zij die de kunst van het mens-zijn verstaan en mensenwerk doen. Zij brengen je bord en/of glas en behandelen je niet als klant maar als mens en dat doen ze door zelf mens te zijn. En dat is precies wat Jo en Veronique deden als ik er ’s avonds nog even op bezoek ging voordat ik mijn tentje opzocht.

De eerste keer dat ik er kwam vroeg Jo me of ik op vakantie was en sindsdien vertelde ik hem ‘s  avonds altijd even over mijn motortocht en avonturen van die dag.

Jo en Veronique verstaan de taal van het mens-zijn die voor sommigen zo moeilijk te leren is. Ik denk dat iedereen in staat is die taal te spreken maar of je het ook doet, wordt bepaald door in welke mate je in de ban bent van je reptielenbrein. Het reptielenbrein is het deel van het brein waar de angst leeft en dat bang is om fouten te maken. Het deel van het brein dat zegt dat niemand zit te wachten op het mens-zijn en dat je er toch niks aan hebt. Niks is minder waar want in de horeca kom je graag nog eens terug voor mensen als Jo en Veronique.

Taverne ‘Chalet’ vind je in Vaals aan de Vaalserhaagweg 5 (een zijstraat van de Maastrichterlaan). Website: http://tavernechalet.nl/

Lees ook: de taal van het reptielenbrein

Bewaard onder Ondernemen, Persoonlijk | 12 Comments

Tags: , , , ,

Oude en nieuwe glorie – deel 2

Geplaatst op 6 augustus, 2010 

Drie dagen later zit ik er weer. Zelfde pizza restaurant, zelfde terras, ander tafeltje. Binnen is het weer afgeladen vol en dat is geen probleem want ik zit graag buiten. Als je veel buiten bent, verandert je gevoel voor temperatuur en voel je de wind in al z’n finesses veel nadrukkelijker langs je huid en door je haren. Heerlijk vind ik dat, alsof je aangeraakt wordt door iets onzichtbaars.

Ambassadeurs

Als ik weer in mijn schrift zit te schrijven, staan er ineens twee oudere dames aan mijn tafeltje. Of ze ook even mogen zitten terwijl ze op de taxi wachten. Tuurlijk, kom er gezellig bij. De dame die tegenover me zit ontpopt zich als een gezellige praatster. Wat ik eerder op deze blog schreef over spontaniteit klopt gelukkig niet want tegenover me zit het levende bewijs dat ook volwassenen heerlijk spontaan kunnen zijn.

De gezellige praatster blijkt Sjaak al twintig jaar te kennen en in korte tijd ken ik zijn hele biografie. Het klopt helemaal met het beeld dat ik me al had gevormd. De dames zijn geen klanten en ook geen gasten, het zijn echte ambassadeurs.

Linchpins en tribes

Ik denk aan de boeken van Seth Godin: Linchpin en Tribes. Ik heb Seth eerder dit jaar in Antwerpen gezien en was onder de indruk van zijn betoog. Wat ik hier in Vaals beleef is het boek Linchpin in de praktijk. Sjaak is een Linchpin, iemand die het verschil maakt en die onmisbaar is door zijn mens-zijn, iemand die zijn menselijkheid meeneemt naar en in zijn werk, iemand die zijn menselijkheid deelt met anderen, iemand die anderen ook mens laat zijn.

De dames zijn Sjaaks ambassadeurs, deel van zijn tribe. Onopgemerkt heb ik me ook aangesloten bij die tribe. Dat gaat vanzelf zodra je geraakt wordt door de passie van het mens-zijn. Voor mens-zijn heb je geen matglas nodig om de buitenwereld buiten te houden en de binnenwereld binnen zoals die bedrijven in Duitsland en heb je geen grote reclameborden nodig zoals die bedrijven in België. Dat is allemaal vergane glorie. Wat je dan nodig hebt ben je zelf, de nieuwe glorie: ten volle zijn en laten zien wie je bent.

Verandering

Verandering is een magisch proces. Eerst lijkt het alsof er alleen maar dingen wegvallen en verdwijnen, dingen die vroeger met succes werkten, werken ineens niet meer. Het is een tijd van afscheid nemen en van rouwen met alle gevoelens die daarbij horen. En dan komt de leegte, the void zoals dat in het Engels zo mooi heet. Het oude is weg en het nieuwe is er nog niet, de tussenin fase. En dan, ogenschijnlijk vanuit het niets, dient zich het nieuwe langzaam aan.

Maar zo gaat het in werkelijkheid niet. Verandering is geen lineair proces van afscheid nemen , leegte en het nieuwe. Het nieuwe ligt al besloten in het oude. Zoals Brida zich in het gelijknamige boek van Paulo Coelho de woorden van haar vader herinnert: ‘De nacht is alleen maar een deel van de dag’.

De vergane glorie, het industriële tijdperk dat we dagelijks zien afbrokkelen, draagt de zaadjes van de nieuwe glorie al in zich mee. Hier en daar is die nieuwe glorie al volop zichtbaar en voelbaar zoals bij het pizza restaurant. Ik heb het over het tijdperk MENS.

Ondernemen

De dames rijden weg met hun taxi en ik krijg mijn pizza. Nee, geen inferno. Dit keer wil ik de calzone proeven en die is ook heerlijk

Na het eten schuift een vriend van Sjaak aan die heeft meegeholpen bij het opbouwen van het pizza restaurant. We praten over de grote veranderingen in het bedrijfsleven en hoe belangrijk het is om aandacht te geven aan kleine klussen en opdrachten. Veel grote bedrijven hebben zich laten verleiden door het grote geld en zitten nu in de problemen. Kleine ondernemers en zelfstandigen zijn in het gat van de kleine klussen en opdrachten gesprongen en hebben een goede boterham. We hebben het ook over motorrijden, voetbal en het pizza restaurant.

Bedankt

Hoewel het binnen nog vol zit en het voor het hele team alle hens aan dek is, maakt Sjaak even tijd om buiten een praatje te maken. Met zijn schort nog onder het meel ziet hij er karakteristiek uit. Jammer dat ik geen foto heb gemaakt.  Hij heeft nog volop toekomstplannen: videoschermen, nieuwe website, recepten uitwisselen, kooklessen geven en lezingen.

Sjaak en Thea Treffers en het hele team en ’tribe’ van Pizzeria Bellissima, bedankt voor het delen van jullie passie en mens-zijn. Het heeft me geraakt en geïnspireerd. Ik kan haast niet wachten tot ik volgend jaar weer in Vaals ben maar misschien hoeft het niet zo lang te duren.

Namasté,

Peter.

Pizzeria Bellissima is te vinden in Vaals, Maastrichterlaan 137. Website:  http://www.pizzeria-bellissima.nl/ Tip: eet langzaam (ja, ik weet dat dit moeilijk kan zijn) zodat je behalve de pizza ook de sfeer goed kunt proeven. Doe je Sjaak de groeten van mij?

Lees ook: Oude en nieuwe glorie – deel 1

Bewaard onder Ondernemen, Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , , , , , ,

Van mening veranderd

Geplaatst op 28 mei, 2010 

Begin vorig jaar schreef ik in ‘KvK goes Web 2.0‘ nog dat ik zo tevreden was over de Kamer van Koophandel en dat het helemaal geen dinosaurus-achtige organisatie uit het VOC tijdperk is.

Wat maakte dat ik zo tevreden was over de Kamer van Koophandel? Ik had een geweldige contactpersoon, altijd betrokken en belangstellend. Mijn contactpersoon was een echte Linchpin zoals Seth Godin dat noemt, iemand die vanuit menselijkheid het verschil weet te maken. Ze kreeg een nieuwe functie en ik een nieuwe contactpersoon.

Mijn nieuwe contactpersoon weet het verschil niet te maken. Hij is geen Linchpin. En ineens is mijn beeld van de Kamer van Koophandel als een betrokken organisatie weer veranderd in dat van een VOC kolos.

Het zijn de mensen die een organisatie smoel geven. De Linchpins wel te verstaan.

Bewaard onder Ondernemen | 17 Comments

Tags: ,

Het volgende boek: Succeskompas

Geplaatst op 4 mei, 2010 

Het volgende boek dat klaar ligt om te lezen is eigenlijk meteen al een goede bekende: Succeskompas van Theo Buijsrogge.

Het is geen toeval dat ik Succeskompas voor me heb liggen, net nu ik Linchpin uit heb van Seth Godin. Daar waar Seth Godin schrijft dat een Linchpin iemand is die zelf zijn eigen kaart maakt en zijn eigen route uitstippelt om een artiest te zijn, een kunstenaar, om emotioneel werk te doen, om geschenken en kunst te geven en om een verschil te maken in deze wereld, schrijft Theo Buijsrogge in Succeskompas over richting geven aan je leven en werk, over leven en werken vanuit je essentie.

Succeskompas geeft je geen kant en klare routekaart in handen maar wel een overvloed aan gereedschappen en hulpmiddelen om er zelf eentje te ontwikkelen: een routekaart om te leven en werken vanuit je essentie. En als je leeft en werkt vanuit je essentie ben je naar mijn idee ook een Linchpin en leef je, zoals Paulo Coelho het in zijn boek ‘De Alchemist’ noemt, je persoonlijke legende. En zo vallen een aantal van mijn favoriete boeken samen.

Theo Buijsrogge heeft bij het schrijven van Succekompas  een enorme hoeveelheid kennis, inzichten, theorieën en methodieken op het gebied van spiritualiteit bij elkaar gebracht en daar als het ware de essentie van de essentie uit geperst om je van daaruit te helpen bij het opstellen van je persoonlijke Succeskompas of het Succeskompas van je organisatie.

Om je een indruk te geven van de hoeveelheid aan onderwerpen hier enkele voorbeelden: de essentie van het universum en de mens, leven vanuit je essentie, meditatie, yoga, affirmaties, visualisaties, geweldloze communicatie, The Work van Byron Katie, synchroniciteit, spiegelen, Spiral Dynamics en het Michaelsysteem. Met aan het slot natuurlijk het ontwikkelen van het Succeskompas.

Ik heb Theo Buijsrogge leren kennen via het Spiritueel OndernemersNetwerk waar Theo de oprichter van is. Vorig jaar hebben we flink wat uurtjes samen gewerkt aan het doornemen van zijn manuscript, het discussiëren over de verschillende onderwerpen en het polijsten van de tekst. Ik kende het boek tot voor kort alleen als Word-document en om het dan ineens in boekvorm in handen te hebben is een mooie ervaring.

Het is namelijk ook een mooi boek geworden. Wat dat betreft wil ik graag uitgeverij Quist erkenning geven. De uitgeverij wereld is onder invloed van het Internet behoorlijk aan het veranderen. Maar waar een uitgeverij echt puntgaaf werk levert, en waar ik als boekenlezer graag voor betaal, is het transformeren van een manuscript tot een mooi vormgegeven en opgemaakt boek.

Theo Buijsrogge geeft ook lezingen en workshops over het Succeskompas. Wil je daar meer over weten, check dan de website www.succeskompas.nl

Bewaard onder Boeken, spiritualiteit | 3 Comments

Tags: , , ,

Boek uit

Geplaatst op 3 mei, 2010 

Het boek is uit. Ik heb het over ‘Linchpin’ van Seth Godin, een boek dat ik wil toevoegen aan mijn lijstje boeken die mijn denken veranderden.

Het laat ook wel een soort van leegte achter nu het boek uit is. Op het tafeltje naast de bank waar Linchpin altijd op me lag te wachten, ligt alweer een ander boek klaar. Maar voordat ik daarmee  begin eerst nog een paar woorden over Linchpin want Seth Godin’s boodschap is te groot en te belangrijk om er verder niets meer mee te doen.

Het is trouwens onmogelijk om er niets mee te doen want ik ben het reptielenbrein gaan herkennen, ik zie het regelmatig in actie bij mezelf en anderen. En wat dat op termijn aan verandering brengt, daarnaar ben ik enorm nieuwsgierig want vanuit de kwantumfysica is bekend dat alleen al het observeren van iets een verandering teweeg brengt in datgene dat geobserveerd wordt. Dus laat ik daar maar mee beginnen: het observeren van het reptielenbrein.

Bewaard onder Boeken, Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , ,

Codependency en het reptielenbrein: partners in crime

Geplaatst op 29 april, 2010 

Verhaaltje vooraf

Toen ik ergens in november vorig jaar mijn motor uit de garagebox wilde ophalen, ontdekte ik dat een aantal stratenmakers bezig waren alle vakken van het aangrenzende parkeerterrein opnieuw in te delen en te bestraten.

Helaas was er ineens ook een parkeerplaats precies voor de ingang/uitgang van garagebox. Het parkeervak voor de ingang/uitgang en dat altijd met een groot wit kruis was gemarkeerd, was er nog maar nu zonder het witte kruis. En de grote betonnen paal die altijd in het midden van dat witte kruis had gestaan, was verwijderd en lag in de bosjes.

Ik zag de bui al hangen: als ik nu zou gaan motorrijden, zou ik bij terugkomst wellicht een geblokkeerde garagebox  aantreffen. Gelukkig waren de stratenmakers nog aanwezig, ze zaten net in hun busje een boterham te eten. Ik vertelde ze over de garagebox en dat die betonnen paal toch echt terug in de grond moet om te voorkomen dat er een auto parkeert precies voor de ingang/uitgang. Er was begrip en ik had genoeg vertrouwen in de goede afloop om op de motor te stappen.

Bij terugkomst een paar uur later lag de betonnen paal nog steeds in de bosjes. Ik wilde de stratenmakers herinneren aan ons gesprek eerder die middag maar dit keer was er geen begrip en ze wezen naar elkaar.

Uiteindelijk verwezen ze me naar de machinist van een graafmachine maar ook die wilde de paal niet terug in de grond zetten. Hij en zijn collega’s hadden alles volgens tekening van de gemeente uitgevoerd en voor die betonnen paal moest ik maar bij de gemeente zijn.

Ik belde de gemeente en kreeg een antwoordapparaat te horen. Het was vrijdagmiddag en er was niemand meer bereikbaar. Ik besloot de woningcorporatie te bellen die de garagebox in eigendom heeft maar ook daar was het vrijdagmiddag en niemand meer op kantoor.

Werken volgens het systeem

Uiteindelijk heeft het een maand geduurd voordat de betonnen paal weer terug in de grond stond en daar waren aardig wat telefoontjes en e-mailtjes voor nodig met de aannemer, woningcorporatie en gemeente.

Als op die bewuste vrijdag dat ik met de stratenmakers en de machinist sprak, één vent was geweest die bereid was even een paar straatstenen uit de bestrating te halen, een paar scheppen zand verwijderen en die betonnen paal in de grond zetten, was alles binnen een uur opgelost.

Maar die ene vent was er niet. Waarom? Omdat het systeem zegt dat er strikt volgens tekening wordt gewerkt. Da’s wel zo handig want als er dan iets niet klopt kan de vinger richting gemeente wijzen. Maar er moet toch bij iemand een belletje zijn gaan rinkelen toen die betonnen paal uit de grond werd gehaald? Er moet toch een tweede belletje zijn gaan rinkelen toen dat witte kruis werd verwijderd?

Het maakt niet uit hoeveel belletjes er zijn gaan rinkelen want als er op tekening geen betonnen paal staat, dan komt er geen betonnen paal. De aannemer die de klus had aangenomen wilde de stratenmakers ook geen toestemming geven om de paal terug te plaatsen want het systeem zegt dat de opdrachtgever (de gemeente) daarover beslist. En de gemeente? Hun systeem zegt dat eerst moet worden onderzocht waarom zij niet wisten dat er een garagebox was en of de woningcorporatie daar wel een uitritvergunning voor had, dat vervolgens de tekening moet worden aangepast en dat pas daarna de uitvoerder en misschien wel diezelfde machinist van de graafmachine, de betonnen paal in de grond mag plaatsen.

Het systeem is er niet om snel en slagvaardig te handelen. Het systeem is er om te worden gevoed en gediend. In plaats van dat één man, de machinist bijvoorbeeld, de klus in een uurtje klaarde op diezelfde vrijdagmiddag, waren er nu minstens een handvol mensen een maand bezig met diezelfde klus. En als het op papier allemaal klopt en de facturen voor meerwerk maar worden betaald, is iedereen tevreden.

Uiteindelijk was het niet eens aan het systeem te danken dat het probleem is opgelost. Dit was te danken aan een linchpin bij de woningcorporatie, iemand die bereid was zich eigenaar van het probleem te maken nadat de woningcorporatie in eerste instantie had laten weten hierin geen partij te zijn.

Bureaucratie, codependency en het reptielenbrein

Wat er gebeurde was bureaucratisch. Maar bureaucratie is niet het hele verhaal. Als mensen zo hun best doen om alle regels te volgen, ook al leidt dat tot een langere levertijd, hogere kosten en een ontevreden klant, dan zijn ze bezig het systeem te pleasen en maken ze zich ervan afhankelijk. Waarom doen ze dat? Omdat het ze zekerheid geeft want het systeem is bekend en vertrouwd. Als ze volgens het systeem werken, zijn ze altijd gedekt en krijgen ze salaris

Behalve dat dit een codependent relatie is met het systeem, is het ook het terrein van het reptielenbrein om zo volgens het systeem te werken. Codependency en het reptielenbrein hebben aardig wat met elkaar gemeen. Ze versterken en voeden elkaar. Het zijn dikke maatjes, partners in crime. Samen de architecten van heel wat systemen tot aan de hele maatschappij toe.

De pijnlijke vraag die overblijft is waarom ik die paal zelf niet terug in de grond heb gezet. Zou jij het gedaan hebben?

Bewaard onder Codependency, Mening, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , , ,

Goede leraren

Geplaatst op 28 april, 2010 

“The best teachers are those who teach by example, who live and model their teachings, who expose themselves — warts and all — as the vulnerable, imperfect, sometimes-frightened, always human, beings that they are, who walk the earth naked, clothed only in their truth and authenticity. It’s a path that takes courage (….)”

Mark David Gerson in ‘Acts of Surrender‘

Het zou net zo goed een definitie kunnen zijn van wat Seth Godin een ‘Linchpin’ noemt.

Zie ook het interview met Mark David Gerson op ‘Hele andere kijk op schrijven‘

Bewaard onder Citaten | 2 Comments

Tags: , ,

Volgende pagina →