Maar dat is je ego

Geplaatst op 4 juni, 2013 

Je zit gezellig op een terrasje met vrienden en je vertelt over een mooi fietstochtje dat je onlangs hebt gemaakt. Je zit vol in je verhaal als je wordt onderbroken. ‘Maar dat zijn je benen…..’ ‘Huh, wat?’ ‘Dat fietstochtje, dat maakte je met je benen.’

Zoiets gebeurt natuurlijk niet. Nou, het gebeurt wel maar dan net even anders:

Je zit gezellig op een terrasje met vrienden en je vertelt over iets dat je pas hebt meegemaakt en dat je heeft aangegrepen. Je zit vol in je verhaal als je wordt onderbroken. ‘Maar dat is je ego…..’ ‘Huh wat?’ ‘Jouw reactie, je reageerde vanuit je ego’

Bedankt Freud!

Lees ook: zet je ego opzij

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags:

Pusdagen

Geplaatst op 12 november, 2012 

Er zijn van die dagen die voelen alsof je lijf een gigantische puist is waar enorm veel druk op wordt uitgeoefend.

Waar die druk vandaan komt? Zeg het maar want ik weet het niet. In spirituele kringen wordt het vibratie genoemd die steeds verder toeneemt en die alles omhoog stuwt wat verborgen is, begraven onder bergen ontkenning en andere verdedigingsmechanismen. Oude pijn, angsten, oordelen en verhalen waarvan je niet eens wist dat je ze had komen omhoog. Als pus komt het eruit gespat.

Je kunt het een rouwproces noemen, een helingsproces, een transformatieproces of wat voor proces dan ook. Welke naam je er ook aan geeft: het is een afschuwelijk proces.  Mensen die roepen dat transformeren heel natuurlijk is en dat het een kwestie is van acceptatie en loslaten weten niet waar ze het over hebben, zijn nog nooit door zo’n proces heengegaan. Ze kletsen uit hun nek.

Het voelt als emotioneel dood gaan.

‘De dood van het ego is geen gebeurtenis – het is een proces. Het is geen daad van geweld – het is een daad van Liefde. Een proces van leren Lief te hebben.

We brengen het ego-zelf in verbinding met Spirituele Waarheid. We verbinden opnieuw met onze Spirituele natuur en Spirituele doel zodat we wat vervulling en geluk kunnen vinden in het leven.’

Robert Burney in ‘De Dans van Gewonde Zielen‘

Een daad van liefde….. Voelde het maar zo.

Lees ook: Universum vol stront

Bewaard onder Persoonlijk, spiritualiteit | 8 Comments

Tags: , , , , ,

Van het leven kun je niet winnen

Geplaatst op 30 maart, 2012 

‘There are times however, when life events feel emotionally battering.  When the experience of life feels abusive. When it feels as if my Higher Power is being sadistic and anything but Loving.’ Robert Burney 

Ik heb de afgelopen tijd vaak aan deze woorden gedacht. In ongeveer een week tijd had ik de volgende genoegens:

1. Een zware verkoudheid, zo eentje waarbij je hele lijf pijn doet en je niet alleen snot niest maar ook snot hoest.

2. Een crash van mijn computer waardoor ik het hele zaakje niet 1x maar 2x volledig opnieuw mocht installeren en ik een aantal dagen was afgesloten van mijn geliefde bezigheden.

3. Een verbouwing (nee, ik klus niet zelf) waarbij op de eerste dag meteen een stroomkabel werd vernield, de waterleiding begon te lekken en er in een aantal muren gaten en scheuren ontstonden die daar niet thuis hoorden. Op de tweede dag, tijdens het repareren van de stroomkabel, raakten een aantal elektrische apparaten defect.

Het is verbazingwekkend hoe snel je als mens in een neerwaartse spiraal terecht kunt komen. En dan heb ik het niet eens over serieuze gebeurtenissen zoals ernstige ziekte of zelfs dood.

Verkoudheid? No big deal. Een paar dagen geen computer? No big deal. Verbouwing? No big deal. Schade aan elektrische apparaten? No big deal. En alles bij elkaar? Nog steeds geen big deal maar emotioneel voelde het wel als een big deal.

‘If I try to force myself out of an emotionally uncomfortable place, then I am being judgmental and abusive to myself.  I need to be able to accept wherever I am at – no matter how uncomfortable.’ Robert Burney

Ik dacht nog wel dat die drilboren die hier de boel aan het slopen waren gewelddadig waren, dat ze ons huis molesteerden. Maar ondertussen was ik de boel aan het molesteren, namelijk hoe ik me voelde.

En die gaten in de muren zijn een mooie weerspiegeling van de deukjes die mijn ego heeft opgelopen want het heeft weer eens stevig ervaren dat je van het leven niet kunt winnen.

Credits: De citaten van Robert Burney zijn afkomstig van ‘There are times when life events feel emotionally battering‘

De Nederlandse vertaling van Robert’s boek ‘Dance of Wounded Souls’ kun je hier gratis downloaden: Gewonde Zielen

Bewaard onder Citaten, Codependency, Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , , , , ,

Kom op met die kwetsbaarheid

Geplaatst op 20 maart, 2012 

‘….. en jij hebt nog wel een netwerk over kwetsbaarheid opgericht…..’.

Kopt, samen met Janine Göbel en Lia van Berg heb ik het netwerk Mooi Kwetsbaar Zijn opgericht. Maar dat wil niet zeggen dat ik mijn kwetsbaarheid op commando tevoorschijn tover. Het is zoals Brene Brown zegt: we willen dolgraag de kwetsbaarheid van een ander zien maar hebben een hekel aan die van onszelf.

Als mijn kwetsbaarheid hoort ‘…..en jij hebt nog wel een netwerk over kwetsbaarheid opgericht…..’, dan duikt het liever diep weg onder de beschermende vleugels van mijn dierbare ego.

Lees ook: Mooi kwetsbaar zijn

Bewaard onder Persoonlijk | 5 Comments

Tags: , ,

Zet je ego opzij

Geplaatst op 16 maart, 2012 

Amusant vind ik dat als iemand tegen een ander zegt: ‘Zet je ego opzij’.

Mooi denk ik dan, daar heb je weer zo’n ego dat tegen een ander ego zegt even aan de kant te gaan. En denk je dat het werkt, dat zo’n ego dan denkt: ik zal maar snel aan de kant gaan? Nee, natuurlijk niet. Ga zelf aan de kant denkt zo’n ego dan. Of zo’n ego denkt niks en schakelt meteen over op het betere ellebogenwerk.

Zou iemand die tegen een ander zegt om dat ego even opzij te zetten echt niet in de gaten hebben dat zoiets vanuit zijn/haar eigen ego komt? Ik denk van niet en daarom vind ik het amusant. Net zoiets als iemand die tegen een ander schreeuwt om niet zo te schreeuwen.

Bewaard onder Mening | 10 Comments

Tags:

De blik van perfecte ouders trotseren

Geplaatst op 3 november, 2011 

Als vader maak je wel eens van die kleine confrontaties mee waarvan je op het moment dat je er middenin zit, weet dat het om iets groters gaat.

Samen met zijn dochter, ik schat dat ze een jaar of vier was, stond hij bij de kassa van de supermarkt. Het was er vrij druk en het meisje vroeg of ze in het kinderhoekje nog even televisie mocht kijken.‘Prima’ zei haar vader, ‘dan roep ik je wel als ik klaar ben met afrekenen’.

Toen vader aan de beurt was om af te rekenen, hoorde hij gehuil. Het was het gehuil dat elke vader meteen herkent: het gehuil van zijn eigen dochter. Vier, vijf omstanders wezen de vader op zijn huilende dochter en de huilende dochter op haar vader.

De vader keek naar zijn dochter. Het meisje was in tranen. Haar beleving van tijd had haar gealarmeerd dat haar vader nog steeds niet had geroepen en ze had haar plekje bij de televisie verlaten en was zelf op zoek gegaan.

De vader keek nu ook naar de omstanders. Hij zag zich omringd door perfecte ouders die hun kind nooit uit het oog zouden verliezen, perfecte ouders die zoiets nooit zou overkomen. Niemand zei iets. Hij voelde zich klein worden.

Hij had nu luid en duidelijk kunnen zeggen: ‘We hadden toch afgesproken dat ik je zou roepen als ik klaar was met afrekenen?’. Alle omstanders zouden het horen en hij zou er zijn gezicht mee redden. De omstanders zouden hem en zijn dochter wellicht nakijken en weten dat het niet aan hem had gelegen maar aan zijn dochter die niet had geluisterd. Het zou voor hem hebben gewerkt maar wel ten koste van zijn dochter.

En toen was daar dat moment.

Wat hij deed was naar zijn dochter toestappen, haar een hand geven en vragen: ‘Kom maar hier lieve schat, was je me kwijt?’. Snikkend liep het kind samen het haar vader naar een bankje dat iets verderop stond. Daar gaf vader zijn dochter alle aandacht en begrip die ze op dat moment nodig had.

Het verdriet was snel voorbij. ‘Papa, ik wil bij de Marskramer nog even naar het speelgoed kijken’. ‘Doen we’ zei papa. ‘En als je me weer eens kwijt bent schat, dan helpt het als je blijft wachten op de plek die we hebben afgesproken’.

Hij had het eerder kunnen zeggen zodat alle omstanders het zouden horen. Maar deze vader wist dat zijn dochter hem  nodig had in plaats van dat hij de omstanders nodig had.

Vader – ego: 1 – 0.

Bewaard onder vaderschap, Verhaaltjes | 4 Comments

Tags: ,

Het ego verdient beter

Geplaatst op 17 juni, 2009 

Wat ik hoor is dat ego vaak gelijk wordt gesteld aan wat we in ons taalgebruik benoemen als negatief gedrag. Gedrag waar we moeite mee hebben, dat van onszelf en dat van de ander, wordt  toegeschreven aan het ego. En gedrag waar we trots op zijn claimen we als ons succes. Alsof ego iets buiten onszelf is waar we alle rommel naartoe schuiven die we zelf niet willen hebben. Ego klinkt als oordeel. Ik denk dat het ego beter verdient.

We leven hier op een nogal spiritueel vijandige planeet. En dan druk ik het nog voorzichtig uit. Om het hier als ziel in een mensenlichaam een tijdje vol te houden is een goede bescherming nodig, beschermingsfactor factor oneindig zeg maar. Het ego is die bescherming.

Nu kun je over de manier waarop het ego die bescherming biedt allerlei oordelen hebben.  Ik denk dat ik zonder ego al vroeg een emotionele, psychische en naar ik inschat ook fysieke, dood zou zijn gestorven. De gekte op deze planeet is werkelijk zo pijnlijk en hartverscheurend (letterlijk!) dat we stevig gereedschap nodig hebben om hier te overleven. En dat gereedschap is het ego. Mijn ego heeft mijn leven gered. Jouw ego heeft jouw leven gered. Ego bedankt!

Terug naar nu. De tijd is veranderd en verandert steeds sneller. We worden bewust, bewust van wie we zijn en wat we hier doen. Het is nu de tijd om alles weer in balans te brengen en dat geldt ook voor het ego. Dat wat het ego vroeger deed om te helpen ons leven te redden, kan nu aardig in de weg zitten. We hoeven het ego niet uit te roken of weg te pesten, dat werkt ook niet. We kunnen het ego liefdevol accepteren en de consequenties van onze ego-keuzes uit het verleden accepteren en daar waar nodig andere keuzes maken. We kunnen andere kanten van onszelf ontwikkelen, kanten waarvan we misschien niet eens dachten dat we ze hadden. Er is meer informatie, hulp en gereedschap voorhanden om ons daarbij te ondersteunen dan ooit tevoren. We hebben de tijd mee, als de wind vol in de zeilen.

Zin in een kijkje achter de schermen van alle verschillende delen van jezelf? Kijk dan eens naar het Big Mind proces van Genpo Roshi en zie hoe nuttig al die delen zijn. Echt geweldig!

Bewaard onder Mening, spiritualiteit | 6 Comments

Tags: , ,

Stockholm syndroom

Geplaatst op 15 juni, 2008 

Op YouTube ontdekte ik per toeval een videoclip van Blink 182 met als titel ‘Stockholm syndrome’. De clip begint met een vrouwenstem die een liefdesbrief voorleest.

Kun je je voorstellen dat deze vrouw een liefdesbrief schrijft naar de man door wie zij dagenlang onder levensbedreigende omstandigheden gegijzeld is geweest? Het kan en het verschijnsel heet Stockholm syndroom. Een verschijnsel dat kan ontstaan in situaties waarbij de gijzelnemer absolute controle uitoefent over de gegijzelde en voor de basisbehoeften (bijvoorbeeld eten en drinken) van de gegijzelde zorgt. Na enkele dagen in zo’n extreme situatie kan het gebeuren dat de gegijzelde zich gaat identificeren met de gijzelnemer om te kunnen overleven. Er zijn situaties bekend waarbij een gegijzelde later een relatie aangaat met een gijzelnemer of waarbij een gegijzelde zelfs gaat meevechten met de gijzelnemers. Het is ook mogelijk dat de gegijzelden zich gaan verzetten tegen de mensen die hen willen bevrijden en het opnemen voor de gijzelnemers.

Ook in andere situaties zoals binnen een gewelddadige relatie kan het Stockholm syndroom ontstaan. Denk maar aan de verhalen van vrouwen die door hun man jarenlang gewelddadig zijn behandeld en het gedrag van hun man goed praten of steeds weer terugkeren in de relatie.

Buitenstaanders reageren vaak vol onbegrip maar misschien houden dit soort situaties ons een spiegel voor. Een spiegel die ons in de gelegenheid stelt onze eigen gijzeling te zien. We worden namelijk allemaal gegijzeld door ons eigen ego. En net als bij het Stockholm syndroom identificeren we ons met onze gijzelnemer, ons ego. Deze identificatie gaat zo ver dat we niet eens in de gaten hebben dat we gegijzeld worden door ons ego. Ons hieruit bevrijden is onze grootste uitdaging.

Bewaard onder Mening, Muziek | Reageer

Tags: ,