De blik van perfecte ouders trotseren
Geplaatst op 3 november, 2011
Als vader maak je wel eens van die kleine confrontaties mee waarvan je op het moment dat je er middenin zit, weet dat het om iets groters gaat.
Samen met zijn dochter, ik schat dat ze een jaar of vier was, stond hij bij de kassa van de supermarkt. Het was er vrij druk en het meisje vroeg of ze in het kinderhoekje nog even televisie mocht kijken.‘Prima’ zei haar vader, ‘dan roep ik je wel als ik klaar ben met afrekenen’.
Toen vader aan de beurt was om af te rekenen, hoorde hij gehuil. Het was het gehuil dat elke vader meteen herkent: het gehuil van zijn eigen dochter. Vier, vijf omstanders wezen de vader op zijn huilende dochter en de huilende dochter op haar vader.
De vader keek naar zijn dochter. Het meisje was in tranen. Haar beleving van tijd had haar gealarmeerd dat haar vader nog steeds niet had geroepen en ze had haar plekje bij de televisie verlaten en was zelf op zoek gegaan.
De vader keek nu ook naar de omstanders. Hij zag zich omringd door perfecte ouders die hun kind nooit uit het oog zouden verliezen, perfecte ouders die zoiets nooit zou overkomen. Niemand zei iets. Hij voelde zich klein worden.
Hij had nu luid en duidelijk kunnen zeggen: ‘We hadden toch afgesproken dat ik je zou roepen als ik klaar was met afrekenen?’. Alle omstanders zouden het horen en hij zou er zijn gezicht mee redden. De omstanders zouden hem en zijn dochter wellicht nakijken en weten dat het niet aan hem had gelegen maar aan zijn dochter die niet had geluisterd. Het zou voor hem hebben gewerkt maar wel ten koste van zijn dochter.
En toen was daar dat moment.
Wat hij deed was naar zijn dochter toestappen, haar een hand geven en vragen: ‘Kom maar hier lieve schat, was je me kwijt?’. Snikkend liep het kind samen het haar vader naar een bankje dat iets verderop stond. Daar gaf vader zijn dochter alle aandacht en begrip die ze op dat moment nodig had.
Het verdriet was snel voorbij. ‘Papa, ik wil bij de Marskramer nog even naar het speelgoed kijken’. ‘Doen we’ zei papa. ‘En als je me weer eens kwijt bent schat, dan helpt het als je blijft wachten op de plek die we hebben afgesproken’.
Hij had het eerder kunnen zeggen zodat alle omstanders het zouden horen. Maar deze vader wist dat zijn dochter hem nodig had in plaats van dat hij de omstanders nodig had.
Vader – ego: 1 – 0.
Bewaard onder vaderschap, Verhaaltjes
Tags: ego, vaderschap
Reacties
4 Reacties to “De blik van perfecte ouders trotseren”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
Is vaak moeilijk je niks aantrekken van wat andere van je denken en gewoon doen wat nodig is.
Waar zou dat toch vandaan komen dat stemmetje dat altijd zegt wat denkt een ander ervan terwijl dat eigenlijk helemaal niet van belang is?
Zou dat liggen aan de maatschappij waarin we leven?
Zomaar wat vragen op de donderdagavond naar aanleiding van je blog 🙂
Goed gedaan van deze vader!
@Marc: Ik denk dat we in een cultuur leven waar we van jongs af aan worden getraind om onze eigenwaarde te ontlenen aan externe omstandigheden. Wat anderen over ons denken, of wat wij denken dat die anderen over ons denken, is dan iets om te controleren en manipuleren.
Ik zal je compliment aan deze vader doorgeven als ik hem weer zie 🙂
Mooi voorbeeld van ‘gaan’ voor je kind….!
@Marjanneke: Inderdaad, en ook een mooi voorbeeld van je eigen programmeringen overstijgen