TipiT! De digitale fooienpot

Geplaatst op 18 maart, 2009 

Sinds een tijdje heb ik in de sidebar van dit blog een TipiT! widget staan. TipiT! is een digitale fooienpot waarmee bezoekers een klein bedrag kunnen achterlaten op een website of weblog, als blijk van dank en erkenning.  

Het volgende filmpje laat kort zien hoe Tipit! werkt:


Tipit.to Startup Pitch from Alper Çugun on Vimeo.

Bewaard onder Bloggen | Reageer

Tags:

De eerste stapjes

Geplaatst op 17 maart, 2009 

Vandaag zette mijn dochter haar eerste stapjes met haar loopwagentje. Halleluja, wat is dat machtig mooi om te zien en wat had ze een vette lol in wat ze deed. Hulp om haar te ondersteunen weerde ze met haar armpje af want ze wilde het alleen doen, zelf lopen. Haar succes en haar plezier.Ik werd er even stil van, geraakt en ontroerd door hoe zij zich ontwikkelt. Ik trap een open deur open als ik zeg dat het allemaal zo snel gaat.

Ik moest er ineens aan denken hoe anders onze ontwikkeling verloopt naarmate we ouder worden. Het lijkt wel of we ergens in ons leven stoppen met leren en groeien. Natuurlijk, nergens staat geschreven dat onze ontwikkeling een leven lang lineair moet verlopen. Maar er staat ook nergens dat als we volwassen zijn onze ontwikkeling moet afvlakken tot een soort van flatliner.

Ergens lijkt onze ontwikkeling op te houden. Of dat nou gebeurt op het moment dat we naar school gaan of vanaf het moment dat we gaan werken, ergens houden we op ons te ontwikkelen. Of misschien gebeurt het wel op het moment dat we de patronen en beperkende overtuigingen van onze omgeving overnemen.

Ik geloof dat we ook als volwassenen nog steeds het vermogen hebben om flinke stappen te zetten in onze ontwikkeling. Kijk bijvoorbeeld naar mensen die een flinke crisis doormaken en daar als heel andere mensen weer uit weten te komen.

We hebben allemaal het vermogen om ons steeds verder te ontwikkelen, om steeds weer nieuwe dingen te leren en om dingen te doen op nieuwe manieren. De één heeft er een crisis voor nodig om dit te ontdekken en de ander komt er misschien op een andere manier achter. Voor mijn dochter is het op dit moment vanzelfsprekend. En dat maakt het zo mooi om daar dagelijks getuige van te zijn.

Bewaard onder vaderschap | Reageer

Tags: , ,

Overlaten aan het onderbewustzijn

Geplaatst op 16 maart, 2009 

Vanochtend zat ik me te bedenken wat ik allemaal wilde doen en schrok van de hoeveelheid aan dingen die ik graag wil. Een denkgeest kan een heleboel dingen bedenken om te doen en uiteindelijk zijn er maar twee handen om alles geregeld te krijgen. De prioriteitsvraag kan dan behulpzaam zijn maar deze vraag bracht me dit keer in gevecht met mezelf. Wat dan helpt is het gevecht opschrijven, opschrijven wat er allemaal om voorrang schreeuwt.

Zo’n stukje schrijven lucht niet alleen op, ik heb gemerkt dat het bijzonder nuttig kan zijn mezelf op papier een paar vragen ter stellen en daar op dat moment geen antwoord op te geven. Vaak komt het antwoord vanzelf op een ander tijdstip. Zo ook vandaag. Ik had mezelf de vraag gesteld wat het belangrijkste is om te doen. Het antwoord kwam aangewaaid in de vorm van een artikel over het onderbewustzijn van Tim Brownson .

Het onderbewustzijn regelt een heleboel dingen zonder dat je er bewust aandacht aan hoeft te besteden. Je hartslag, het aanspannen van je spieren, het verteren van je eten en het knipperen met je ogen ziijn allemaal dingen die perfect vanuit het onderbewstzijn worden geregeld.  Het bewstzijn kan al deze taken onmogelijk vervullen omdat het zoveel informatie niet kan verwerken, het onderbewustzijn kan dat wel. Het onderbewustzijn communiceert ook met ons, via gevoelens bijvoorbeeld. En daar zit een valkuil omdat we met onze gedachten een gevoel gemakkelijk kunnen overrulen of het rationaliseren en afdoen als onbelangrijk.

Ik nam me voor om me niet druk te maken over wat nou werkelijk het belangrijkste is om te doen. Op dit moment schrijf ik deze post en dat was één van de punten van mijn to do lijstje vandaag: een stukje schrijven over mijn geworstel met keuzes. Hoe ik tot deze keuze ben gekomen? Ik heb geen idee, als ik er logisch over nadenk zijn een aantal andere dingen belangrijker dan wat ik nu aan het doen ben. En toch ben ik er zeker van dat dit is wat ik nu moet doen. Als ik een andere keuze had gemaakt had ik me nu misschien ook afgevraagd of dat nou echt wel het allerbelangrijkste is. Misschien moet ik gewoon niet te veel naar al die gedachten luisteren en meer op intuïtie doen.

Bewaard onder Persoonlijk, Schrijven | 2 Comments

Tags: , ,

De 5% truc

Geplaatst op 16 maart, 2009 

In ‘Veranderen: zet kleine stapjes‘ schreef ik over het zetten van kleine stapjes bij veranderingen en waarom deze vaak effectiever zijn dan grote stappen willen zetten.

Via Twitter kreeg ik van Jan Nouwen een bijzonder nuttige tip: de 5% truc van Nathaniel Branden als hulpmiddel om kleine veranderstapjes te zetten:

Een stapje van 5% is klein en onschuldig genoeg om te voorkomen dat de verandering door angst of uitstelgedrag om zeep wordt geholpen. En als je regelmatig kleine 5% stapjes zet, dan vormen al die stapjes samen na verloop van tijd toch een grote verandering.

Bewaard onder Oplossingsgericht werken | 5 Comments

Tags: ,

Veranderen: zet kleine stapjes

Geplaatst op 15 maart, 2009 

Veranderen werkt het best als je kleine stapjes maakt. Kleine stapjes maken hou je het langste vol en je komt er uiteindelijk het verst mee.

Er zijn verschillende verandermethoden die expliciet gebruik maken van kleine stapjes. Bij de methode waar ik regelmatig mee werk, het oplossingsgericht werken, is het zetten van kleine stapjes stevig ingebakken. De meest gebruikte oplossingsgerichte techniek, die van de schaalvragen, is hiervan een mooi voorbeeld.

In het Happinez magazine (nummer 2 / 2009) las ik een interessant artikel over de verandermethode Kaizen die ook gebruik maakt van kleine stapjes.

Als we een grote stap willen maken in plaats van een kleine stap, zo schrijft het artikel, dan komt een deel van de hersenen in actie dat te maken heeft met overleving. Dat gedeelte van de hersenen beschouwt een grote stap als gevaar en bereidt ons voor om te vechten of te vluchten of te doen alsof we dood zijn. Deze stressreactie maakt dat we geen gebruik kunnen maken van het creatieve en rationele deel van de hersenen dat we juist nodig hebben bij het zetten van de stap. Door steeds kleine stapjes te zetten omzeilen we als het ware deze stressreactie en kunnen we de gewenste verandering wel behappen door een aaneenschakeling van allemaal kleine stapjes.

Het artikel benadrukt om vooral plezier te ontwikkelen in je bezigheden en het niet te zien als een doel dat moet worden bereikt of een succes dat moet worden behaald. Door kleine stapjes te zetten kun je een heleboel kleine successen vieren. Geluk, zo zegt het artikel bestaat uit al die kleine successen.

Bewaard onder Oplossingsgericht werken | 8 Comments

Tags: ,

Je eigen weg vinden

Geplaatst op 14 maart, 2009 

Deze week las ik op de blog van Tim Brownson een guest post van Isabel Joely Black met de titel ‘Finding your own path’. Hierin schrijft zij:

“I’ve been working for a while with clients who are struggling to write what they really want to write……” “The most important thing for them is actually to find the confidence to write according to their own rules, rather than fitting in to somebody else’s – mine or not. It’s often more difficult than you’d think. We go to school and maybe college and university and we’re constantly told that there’s a certain way to do everything.”

Een tijdje geleden had ik wat materiaal van mijn blog verzameld en opgestuurd naar de organisatie van een schrijverscafé. Het leek me leuk om mee te doen aan een schrijverscafé en om voor te dragen voor een live publiek.

Een paar weken later kreeg ik een afwijzing. In de e-mail die ik kreeg stond één zin waar ik me door liet raken: als ik in het gezelschap van het schrijverscafé wilde passen zou ik mijn boodschappen anders moeten verpakken. Naast alle goed bedoelde feedback, de organisatie had er serieus aandacht aan besteed, was het deze ene zin die ik niet los kon laten.

Ik was geraakt in de pijn van alle keren dat ik mezelf heb verloochend om de acceptatie van anderen te ‘verdienen’. Keuzes gemaakt om er maar bij te horen want alles is beter dan de pijn van afwijzing. De behoefte aan acceptatie, althans de bevrediging ervan, kan een zelf-vernietigende uitwerking hebben als je de acceptatie steeds buiten jezelf zoekt. Daar deed die ene zin me aan denken, hier ligt nog een stukje heling panklaar op me te wachten.

Ik heb besloten de vorm waarin ik mijn boodschappen verpak niet aan te passen aan wie dan ook. De consequentie dat ik niet meedoe aan het schrijverscafé, accepteer ik. De consequentie is ook dat ik trouw ben aan mezelf. En daar deed het stukje uit de guest blog van Isabel Joely Black me aan denken. Lekker om de pijn met haar woorden te omhelzen.

Als je werk wordt afgewezen denk dan aan de naam ‘Dick Rowe‘, de man die ooit The Beatles afwees. Blijf je eigen ding doen op jouw manier.

Bewaard onder Persoonlijk, Schrijven | Reageer

Tags: , ,

Beam me up Scotty in de praktijk

Geplaatst op 14 maart, 2009 

De nieuwe Steve Rother video ‘Beacons of Light – March 2009’ bevat een verbluffende boodschap. ‘De Groep’ laat ons weten dat als onze collectieve vibratie hoog genoeg is, we binnenkort kunnen beschikken over de mogelijkheden van teleportatie.    

Bewaard onder spiritualiteit | Reageer

Tags: ,

Geven maakt lichter

Geplaatst op 14 maart, 2009 

Ik was vanochtend al vroeg op pad om boodschappen te doen. Bij de winkelwagentjes naast de supermarkt speelde  een muzikant accordeon, we groetten en wensten elkaar een fijn weekend.

Terug thuis merkte ik dat ik zin had om wat te geven, om iets weg te geven. Gisteren was een dag van ontvangen geweest, een verrassing die zomaar uit de lucht was komen vallen en vanochtend had ik zin om wat weg te geven. 

Ik liep terug naar het winkelcentrum en kocht er bloemen voor iemand die een periode vol veranderingen doorleeft. Bloemen als blijk van erkenning en steun. Deze boodschap die ik de bloemen wilde laten vertellen maakte de bloemen nog mooier dan ze al waren. Ik passeerde de muzikant weer en deed wat geld in het doosje dat hij op de grond had liggen. 

Onderweg naar huis had ik de beleving van mezelf lichter te voelen, letterlijk en figuurlijk lichter. Geven, als het vanuit het hart is, maakt lichter en het doet de overvloed stromen. Door het geld te laten rollen kunnen de bloemmist en de muzikant daar op hun beurt ook weer leuke dingen mee doen. De gedachte daaraan maakt geld uitgeven nog leuker dan het al is.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →