Ik ben zo trots op je

Geplaatst op 22 maart, 2013 

Samen naar het schrijverscafé. Eigenlijk ben je er nog te jong voor maar we gaan toch. Ik ga voor de verhalen, jij voor chocolademelk met slagroom en een zakje chips maar eigenlijk gaan we voor het samen zijn.

De opening is muzikaal. De mevrouw achter de piano heeft van de zenuwen niet in de gaten hoe mooi het is wat ze zingt. Het is pijnlijk haar worsteling met zichzelf te zien. Het is doodstil in het café.

Op het geluid na van krakende chips en het getik van een lepeltje op de rand van de mok als je er een nieuwe klodder slagroom in laat glijden.

Het klinkt oorverdovend………. liefdevol.

Ik ben zo trots op je.

Bewaard onder vaderschap | 9 Comments

Tags: ,

Bloggers en schrijvers

Geplaatst op 30 mei, 2011 

Zondag was het weer schrijverscafé. Als blogger voel ik me daar een beetje als een tijger in een kooi. Bloggen kent geen regels, schrijven wel. Bloggers moedigen andere mensen aan om ook te gaan bloggen. Schrijvers, vinden het prima dat één miljoen Nederlanders ambities hebben als schrijver, zolang er ze er maar niet mee naar buiten treden, zolang ze maar niet vertellen dat ze schrijven. Voor schrijvers heeft schrijven nog de lading die het in de middeleeuwen had: alleen de uitverkorenen kunnen het. Voor bloggers heeft schrijven de lading die muziek maken tijdens de punk periode had: iedereen kan het.

Als ik aan schrijven denk, denk ik aan een boek waar ik me gruwelijk aan heb geërgerd. Ergens in het begin van dat  boek las ik iets over een tafel die pokdalig was van de herinneringen. Tussen dat boek en mij is het nooit meer goed gekomen.

Mijn favoriete schrijver op de middelbare school was Maarten Biesheuvel. Later werd ik verliefd op het werk van Charles Bukowski en nog later werd Herman Brusselmans de lieveling van mijn boekenkast. Over tafels die pokdalig waren van de herinneringen heb ik bij deze schrijvers nooit iets gelezen. Op dit moment is het Paulo Coelho waarvoor ik naar de boekwinkel ren. Ook zijn tafels zijn niet pokdalig. Maarten, Charles, Herman en Paulo zijn eigenlijk bloggers of schrijvende punkers.

Mijn tafels zijn ook niet pokdalig. Ze hebben vier poten waarmee ze stevig op de grond staan.

Lees ook: Je eigen weg vinden

Bewaard onder Bloggen, Schrijven | 4 Comments

Tags: ,

Je eigen weg vinden

Geplaatst op 14 maart, 2009 

Deze week las ik op de blog van Tim Brownson een guest post van Isabel Joely Black met de titel ‘Finding your own path’. Hierin schrijft zij:

“I’ve been working for a while with clients who are struggling to write what they really want to write……” “The most important thing for them is actually to find the confidence to write according to their own rules, rather than fitting in to somebody else’s – mine or not. It’s often more difficult than you’d think. We go to school and maybe college and university and we’re constantly told that there’s a certain way to do everything.”

Een tijdje geleden had ik wat materiaal van mijn blog verzameld en opgestuurd naar de organisatie van een schrijverscafé. Het leek me leuk om mee te doen aan een schrijverscafé en om voor te dragen voor een live publiek.

Een paar weken later kreeg ik een afwijzing. In de e-mail die ik kreeg stond één zin waar ik me door liet raken: als ik in het gezelschap van het schrijverscafé wilde passen zou ik mijn boodschappen anders moeten verpakken. Naast alle goed bedoelde feedback, de organisatie had er serieus aandacht aan besteed, was het deze ene zin die ik niet los kon laten.

Ik was geraakt in de pijn van alle keren dat ik mezelf heb verloochend om de acceptatie van anderen te ‘verdienen’. Keuzes gemaakt om er maar bij te horen want alles is beter dan de pijn van afwijzing. De behoefte aan acceptatie, althans de bevrediging ervan, kan een zelf-vernietigende uitwerking hebben als je de acceptatie steeds buiten jezelf zoekt. Daar deed die ene zin me aan denken, hier ligt nog een stukje heling panklaar op me te wachten.

Ik heb besloten de vorm waarin ik mijn boodschappen verpak niet aan te passen aan wie dan ook. De consequentie dat ik niet meedoe aan het schrijverscafé, accepteer ik. De consequentie is ook dat ik trouw ben aan mezelf. En daar deed het stukje uit de guest blog van Isabel Joely Black me aan denken. Lekker om de pijn met haar woorden te omhelzen.

Als je werk wordt afgewezen denk dan aan de naam ‘Dick Rowe‘, de man die ooit The Beatles afwees. Blijf je eigen ding doen op jouw manier.

Bewaard onder Persoonlijk, Schrijven | Reageer

Tags: , ,