Eindejaarsvragen

Geplaatst op 23 december, 2013 

Wat heeft me het afgelopen jaar voldoening gegeven?
Bloggen, hardlopen, tai chi, gitaar spelen, afspraakjes met vrienden, motorvakantie, de start van een wijkblog en het werk aan buurtdemocratie.

Om dat laatste er even uit te lichten:
Tot de ontdekking komen dat de hele wereld inderdaad veranderbaar is en dat het kan beginnen in eigen straat, buurt en wijk. Dat veel van wat ik ooit geleerd hebt ineens van pas komt.  Dat iets kleins zoals een wijkblog in korte tijd kan uitgroeien tot nieuwe activiteiten die vooraf ondenkbaar waren en die aanvoelen alsof ik ze al jaren doe. En dat uit alle hoeken en gaten spontaan bruikbare informatie en contacten opduiken.

Waar ben ik nieuwsgierig naar het komende jaar?
Hoe een hele wijk in beweging komt en overvloed gaat stromen naar die plekken waar schaarste is.  Hoe zonder management, hiërarchie en pakken met procedures een wijk zichzelf opnieuw uitvindt en oplossingen weet te realiseren die met management, hiërarchie en procedures het daglicht nooit zouden zien.

Wat doet me vermoeden dat 2014 een goed jaar zal worden?
Dat er in korte tijd al zoveel is gebeurd en er zoveel betrokken mensen in de wijk wonen.  Dat er zoveel is te doen in de wijk dat progressie vrijwel meteen zichtbaar is. Dat er dankzij social media aansluiting en uitwisseling is met andere wijken en steden waar bewoners hun eigen wijk weer tot hun eigen wijk maken.  Dat dankzij de ‘crisis’ overheden ook geen antwoorden en oplossingen meer hebben en daardoor open staan voor lokale initiatieven.

Credits: deze vragen zijn afkomstig van ‘Progressiegericht werken‘ van Gwenda Schlundt Bodien. Bedankt Gwenda.

Bewaard onder Oplossingsgericht werken, Persoonlijk | Reageer

Tags: , , , , ,

Vraag en antwoord: twijfelen of je het wel kan ondernemen

Geplaatst op 12 februari, 2010 

In de serie ‘Vraag en antwoord’ het lezersprobleem:

Twijfelen of je het wel kan ondernemen

Nou beste lezer, je intuïtie heeft je naar het juiste adres gebracht want je bent hier bij de koning van de twijfel. Of toch niet? Of wel? Of toch niet? Of wel?

Twijfel kan heel gezond zijn. Zo wilde ik eergisteren op bezoek gaan bij iemand die ik graag wilde zien. Alleen helaas pindakaas: het sneeuwde. Het sneeuwde zachtjes maar net genoeg om mijn reisplannen in twijfel te trekken: zal ik nou wel of niet de weg op gaan? Mijn twijfel was voldoende om op Internet informatie in te winnen over de weersverwachtingen voor die dag en de verkeerssituatie en ik nam de beslissing thuis te blijven.  Twijfel kan een gezonde prikkel zijn om een aantal zaken even op een rijtje te zetten en een beslissing te nemen of te herzien.

De andere kant van de twijfel is obsessief twijfelen, vastzitten in een vicieuze cirkel van twijfel.  In dat geval saboteert de twijfel het nemen van een beslissing en het ondernemen van actie. Ik heb met dit soort twijfel geworsteld (of anders gezegd: dit soort twijfel worstelde met mij) over de vraag ik wel of geen vader wilde worden. En ik kan je vertellen: je wordt doodmoe van dat geworstel. Ik schreef hierover in ‘Wezenlijke keuzes maken‘.

Seth Godin heeft het over de ‘lizard brain‘, het gedeelte van de hersenen dat ons saboteert. Ik vond hierover de volgende video van Seth Godin:

Seth Godin: Quieting the Lizard Brain from 99U on Vimeo.

Een manier om de lizard brain te slim af te zijn, is hele kleine stapjes nemen zodat de ‘radar’ van de lizard brain deze niet opmerkt. Als de lizard brain merkt dat je een symfonie wilt componeren, dan komt het meteen in actie (dat kun je toch niet). Maar als je jezelf tot doel stelt om drie leuke akkoorden te spelen, dan is de kans dat de lizard brain in actie komt al veel kleiner. Oplossingsgericht werken kent hiervoor de methode van het weken met schaalvragen.

Mijn lizard brain vraagt zich af of dit nou wel zo’n goede blogpost is. Maar wat weet mijn lizard brain nou eigenlijk van bloggen af? Helemaal niks.

Bewaard onder Oplossingsgericht werken, Vraag en antwoord | 14 Comments

Tags: , , ,

Spring er gewoon in

Geplaatst op 17 november, 2009 

Advies aan mezelf 🙂

In het boek ‘Brida’ van mijn lievelingsschrijver Paulo Coelho, staat een leuke passage waarbij de hoofdpersoon (Brida) terugdenkt aan een situatie uit haar kinderjaren:

Ze was met haar vader op het strand en hij vroeg haar te voelen of de temperatuur van het water goed was. Ze was vijf, en was blij dat ze mocht helpen; ze liep tot bij het water en stak haar voeten erin. ‘Ik heb mijn voeten erin gestopt, het is koud’ zei ze tegen hem. Haar vader nam haar op de arm, liep met haar naar het water en gooide haar, zonder enige waarschuwing, in het water. Ze schrok maar moest toen lachen om zijn geintje. ‘Hoe is het water?’ vroeg haar vader. ‘Heerlijk’ antwoordde ze. ‘Nou dan, als je iets wil weten, spring er voortaan dan gewoon in.’

Of je nou een kleine stap zet of een grote, zorg ervoor dat je hem zet met je hele hart. Spring met je hart in het diepe en transformeer de kleine stapjes die je zet in hele grote sprongen vooruit.

Lees ook:

Bewaard onder Boeken, Citaten | 6 Comments

Tags: , ,

De kracht van oplossingsgericht werken in beeld

Geplaatst op 2 juli, 2009 

Gisteren zag ik de film ‘Touching the Void’. Het waargebeurde verhaal van twee bergbeklimmers (Yates en Simpson) die in de problemen komen tijdens een gevaarlijke en moeilijke afdaling.

Simpson breekt zijn been en valt in een diepe gletsjerspleet. Yates is ervan overtuigd dat zijn vriend dood is en gaat alleen verder. Door een wonder overleeft Simpson zijn val en  moet alleen, met een gebroken been, zien te overleven. Zelfs al zou hij twee gezonde sterke benen hebben, dan nog zou hij niet uit de spleet omhoog kunnen klimmen. Hij besluit verder af te dalen in de spleet tot hij op een dunne ijslaag terecht komt waar hij voorzichtig overheen kan kruipen.

Al kruipende vind hij een uitgang uit de spleet. Maar hij is dan nog niet gered. Hij moet met een gebroken been en zonder water kilometers afleggen over het gletsjerijs vol gevaarlijke spleten en scheuren. Als hij de totale situatie overziet kan hij maar tot één conclusie komen: hij gaat dit niet overleven. Toch begint hij aan zijn tocht over de gletsjer. Kruipend en schuivend, zichzelf met zijn armen vooruit trekkend aan zijn ijshouweel.

Hij stelt zichzelf hele kleine realiseerbare doelen zoals: binnen 20 minuten wil ik bij die rots zijn. Als het hem dan lukt, is hij helemaal blij. Daarna stelt zij zichzelf weer een ander klein doel. Zo helpt hij zichzelf drie dagen lang vooruit. Door een onmogelijke taak op te splitsen in kleine realiseerbare doelen, en de successen te vieren, lukt het hem terug te keren naar het basiskamp.

Deze film deed me denken aan een aflevering uit de serie ‘Extreme Survival’ van Ray Mears op  Discovery channel. De aflevering ging over de psychologie van de survival. Ray Mears gaat in op een aantal verhalen van mensen die een extreme survival situatie hebben overleefd.

Wat maakt dat sommige mensen in extreme situaties overleven terwijl anderen sterven in situaties die ze hadden kunnen overleven? Het doet er niet toe hoe je lichaam functioneert, het is je geest die je in leven houdt. Hoe je mentaal met de situatie omgaat, is bepalend voor je overlevingskansen.

Mensen die met succes overleefden:

Deze manieren van werken, van omgaan met problemen, zijn prachtige voorbeelden van oplossingsgerichte strategieën. De mensen die met succes extreme situaties overleefden gingen oplossingsgericht te werk en redden daarmee hun leven. Dat dezen ze door een extreme situatie of een groot probleem op te delen in kleine stapjes en die stuk voor stuk op te lossen. Dat is de kracht van oplossingsgericht werken, in de film ‘Touching the Void’ en in de aflevering van ‘Extreme Survival’ in beeld gebracht.

Meer weten, check http://progressiegerichtwerken.nl/

 

Bewaard onder Films, Oplossingsgericht werken | 3 Comments

Tags: ,

Steeds minder geweld

Geplaatst op 12 juni, 2009 

Gisteren las ik een artikel van Coert Visser op zijn blog Progressfocused. Het artikel heet:  ‘The steady decline of violence in the world’

Mijn eerste reactie was die van verbazing: is dit waar?  Daarna boosheid: waarom staat dit nieuws niet met grote koppen in de kranten? En tenslotte blijdschap: wat geeft dit een vertrouwen!

In het artikel wordt een onderzoek aangehaald waaruit blijkt dat de hoeveelheid geweld in de wereld aan het afnemen is: ‘…step by step the use of violence in the world is declining’. Hoewel de algehele overtuiging is dat er steeds meer geweld is in de wereld, is het tegenovergestelde waar.

Om het positief uit te drukken: er is steeds meer vrede. Zegt het voort.

Bewaard onder Actualiteit | Reageer

Tags: , ,

Oplossingsgericht sturen en geweldloze communicatie

Geplaatst op 5 april, 2009 

Dit artikel is een bewerking van een comment dat ik eerder plaatste op het NOAM netwerk . Het betreft een reactie naar aanleiding van de publicatie ‘Oplossingsgerichte tool voor managers‘ van Coert Visser en Gwenda Schlundt Bodien op Managementsite. Als je niet bekend bent met de verschillende competenties van het oplossingsgericht werken lees dan het artikel van Coert en Gwenda.

Ik zit al een tijdje te broeden op ‘Geweldloze Communicatie’ en ‘Oplossingsgericht werken’: hoe en waar deze beide methoden elkaar kunnen aanvullen en ondersteunen.

Ik bemerk bij mezelf wat weerstand als het gaat over oplossingsgericht sturen. Ik heb meer ervaring met de firma ‘manipulatie, list & bedrog BV’ dan mij lief is en oplossingsgericht sturen is geloof ik niet echt mijn ding. De bottomline zoals ik die herken in het oplossingsgericht sturen is dat degene die gestuurd wordt wel gehoord wordt maar uiteindelijk wel datgene moet doen wat de leidinggevende wil. Dit klinkt voor mij niet als een win/win situatie. Nu zal heel leidinggevend Nederland zeggen dat dat nu eenmaal hoort bij leidinggeven en bij werken in een hiërarchie maar ik geloof daar niet meer zo in. Er is in de wereld veel aan het veranderen en ik denk dat er in toekomst geen functies meer nodig zijn met het woordje ‘leidinggevende’ of ‘manager’. Dit klinkt nu nog als een utopie maar de dingen gaan oh zo snel en steeds sneller.

Waar Geweldloze Communicatie in mijn beleving een prima rol kan spelen die tevens bijdraagt aan een win/win situatie is in het kwadrant van het oplossingsgericht sturen (zie het 4SFC model van Coert en Gwenda). In de  nieuwsbrief NVC Quick Connect (July 2008) staat een artikel van Marshall Rosenberg waarin hij op het niveau van een organisatie de volgende behoeften herkent:

Wat mij in het bijzonder intrigeert is een situatie waarbij tijdens een gesprek twee mensen voor een win/win situatie zorgen door te zoeken naar een oplossing die tegelijk bijdraagt aan de behoefte(n) van de organisatie en die van het individu. Hier kan geweldloze communicatie juist een zeer nuttig hulpmiddel zijn om te behoeften op te sporen, te herkennen en te erkennen en om een strategie, liefst meerdere, te bedenken voor het vervullen van de behoefte(n) van de organisatie en het individu. Bij het bedenken van deze strategieën kan  oplossingsgericht werken weer zeer nuttig zijn omdat het gaat om het verkennen van eerdere successen. Samen sturen ipv dat de ene de andere stuurt.

In de argumentatie over oplossingsgericht sturen wordt wel gezegd dat dit middel alleen wordt ingezet bij ernstige situaties. Ik ben er niet zeker van dat dit ook zo is. In de literatuur vind ik regelmatig voorbeelden terug van de inzet van oplossingsgericht sturen als een medewerker een nieuwe procedure moet gaan volgen.

“Bridging the human and organizational needs can lead to organizations that are more alive and in alignment with the universal life energy in all of us and the world around us.” . Schrijft Rosenberg en ik ben het daarin met hem eens.

Bewaard onder Communicatie, Oplossingsgericht werken | 2 Comments

Tags: , ,

De 5% truc

Geplaatst op 16 maart, 2009 

In ‘Veranderen: zet kleine stapjes‘ schreef ik over het zetten van kleine stapjes bij veranderingen en waarom deze vaak effectiever zijn dan grote stappen willen zetten.

Via Twitter kreeg ik van Jan Nouwen een bijzonder nuttige tip: de 5% truc van Nathaniel Branden als hulpmiddel om kleine veranderstapjes te zetten:

Een stapje van 5% is klein en onschuldig genoeg om te voorkomen dat de verandering door angst of uitstelgedrag om zeep wordt geholpen. En als je regelmatig kleine 5% stapjes zet, dan vormen al die stapjes samen na verloop van tijd toch een grote verandering.

Bewaard onder Oplossingsgericht werken | 5 Comments

Tags: ,

Veranderen: zet kleine stapjes

Geplaatst op 15 maart, 2009 

Veranderen werkt het best als je kleine stapjes maakt. Kleine stapjes maken hou je het langste vol en je komt er uiteindelijk het verst mee.

Er zijn verschillende verandermethoden die expliciet gebruik maken van kleine stapjes. Bij de methode waar ik regelmatig mee werk, het oplossingsgericht werken, is het zetten van kleine stapjes stevig ingebakken. De meest gebruikte oplossingsgerichte techniek, die van de schaalvragen, is hiervan een mooi voorbeeld.

In het Happinez magazine (nummer 2 / 2009) las ik een interessant artikel over de verandermethode Kaizen die ook gebruik maakt van kleine stapjes.

Als we een grote stap willen maken in plaats van een kleine stap, zo schrijft het artikel, dan komt een deel van de hersenen in actie dat te maken heeft met overleving. Dat gedeelte van de hersenen beschouwt een grote stap als gevaar en bereidt ons voor om te vechten of te vluchten of te doen alsof we dood zijn. Deze stressreactie maakt dat we geen gebruik kunnen maken van het creatieve en rationele deel van de hersenen dat we juist nodig hebben bij het zetten van de stap. Door steeds kleine stapjes te zetten omzeilen we als het ware deze stressreactie en kunnen we de gewenste verandering wel behappen door een aaneenschakeling van allemaal kleine stapjes.

Het artikel benadrukt om vooral plezier te ontwikkelen in je bezigheden en het niet te zien als een doel dat moet worden bereikt of een succes dat moet worden behaald. Door kleine stapjes te zetten kun je een heleboel kleine successen vieren. Geluk, zo zegt het artikel bestaat uit al die kleine successen.

Bewaard onder Oplossingsgericht werken | 8 Comments

Tags: ,

Volgende pagina →