Oordelen is een feest

Geplaatst op 4 december, 2012 

Oordelen is een feest en om dat regelmatig te kunnen vieren hebben we daar in onze communicatie allerlei trucjes voor bedacht.

Stel je voor dat je met iemand samen bent en dat die ander ergens mee bezig is, bijvoorbeeld een boek lezen.  Om dan vanuit het niets te gaan oordelen is een mogelijkheid maar dan zal die ander al snel denken dat je flink chagrijnig bent en zich terugtrekken.

Nee, dat kan subtieler: je vraagt die ander naar een mening.  Mensen vinden het over het algemeen leuk om hun mening ergens over te geven, vooral als ze daartoe worden uitgenodigd met een vraag. Zodra die ander zijn/haar mening heeft gegeven grijp je je kans: oordelen, oordelen over die mening. Kun je lekker je feest vieren en het komt een stuk minder chagrijnig over.

Wat vind jij hier nou van? Geef gerust je zeer gewaardeerde mening, kan ik lekker feest vieren.

Lees ook: Nee is niet OK

Bewaard onder Communicatie | 6 Comments

Tags: ,

Je zal maar klant zijn

Geplaatst op 20 september, 2012 

Er was een verzekeraar die me een jaar geleden schreef over een nieuwe dienst voor het online afhandelen van mijn verzekeringszaken. Ik schreef toen al dat ik daar geen gebruik van wilde maken en dat ik geen toestemming geef mijn gegevens daarvoor te gebruiken. Ik hoorde een jaar lang helemaal niets tot ik ineens een brief kreeg met mijn login gegevens.

Er was een bank die me een brief toestuurde met daarin mijn login gegevens voor een nieuwe ledensite waar ik me niet voor had aangemeld.

Er was een telecom provider die een jaar geleden een kopie van mijn paspoort heeft gemaakt en die niet bereid is deze  kopie te vernietigen. Ook niet na het overleggen van verschillende artikelen en publicaties waaruit blijkt dat dit niet is toegestaan.

En er was ook nog een provincie die ervoor verantwoordelijk is dat het tarief voor de Interliner met 300% is gestegen en die maar niet wilde antwoorden op mijn vraag naar deze absurde prijsverhoging. In eerste instantie kreeg ik twee ontwijkende antwoorden, vervolgens kreeg ik na aandringen van mijn kant helemaal geen reactie meer en pas na meer dan een maand kwam het antwoord waar je als OV reiziger uiteraard niet bepaald blij van wordt.

Je zal maar klant zijn, dan ben je net zo welkom als poep aan je schoen.

Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | Reageer

Tags: ,

Masker af: Maanwilla van der Horst

Geplaatst op 2 juli, 2012 

Wat begon als een uitnodiging voor een gastblog werd uiteindelijk een gesprek in een prachtig park op een zonnige en warme dag en in het bijzonder goede gezelschap van Maanwilla van der Horst. 

Peter: Wat zou je graag willen delen met anderen? Wat is voor jou heel belangrijk?

Maanwilla: Dat je passie hebt voor wat je doet en dat het moed kost om jezelf te durven zijn met alle regels die tegenwoordig heersen. Misschien is dat wel iets dat ik eerder zou willen communiceren met mensen. Omdat je een aantal taboes toch voorbij moet, geconfronteerd wordt met overtuigingen die je over jezelf hebt of waarvan je denkt dat anderen dat van jou verwachten en wat vaak niet zo blijkt te zijn. Ik zie dat ook terug bij veel mensen met wie ik werk. En daarom heb ik deze fles wijn van Stormhoek gekocht vanwege het etiket (Maanwilla haalt een fles wijn uit haar tas):

Ik geloof in het verander de wereld, begin bij jezelf.

Peter: Waar ligt voor jou hier de essentie?

Maanwilla: Bij ‘dream big, be spontaneous en celebrate’. Omdat er zoveel dingen zijn die beren op de weg kunnen zijn waardoor je niet doet wat je eigenlijk zo ontzettend graag zou willen doen. Als je mij nou zou vragen om groot te dromen, dan zou ik een school willen hebben of een instituut waarbij ik mensen ondersteun hoe ze door hun lichaam en door het gebruik van hun stem veiligheid vinden bij zichzelf en doordat ze die veiligheid ervaren, uit kunnen dragen of durven zeggen of doen wat ze echt willen. En dat ze merken dat als ze dat gaan doen, dat je heel vaak een ja krijgt in plaats van nee.

Peter: Nou hoor ik ook waarom jij de persoon bent om dit te gaan doen. Jij kunt je voorstellen hoe het is om bang te zijn en om wel een droom te hebben maar er geen raad mee te weten. Jij weet hoe het is om daarmee te worstelen en om terug te krabbelen en om toch weer te proberen en weer opnieuw terug te krabbelen.

Maanwilla: Ik had nooit kunnen denken dat ik iedere keer toch weer de moed zou vinden om dingen te kunnen doen waarvan ik niet dacht dat ik ze kon. Een eigen huis kopen, mijn eigen praktijk starten, eerlijker zijn tegen mensen, gewoon zeggen wat ik zie maar ook soms zeggen waar het op staat. Dat wil niet zeggen dat ik dat altijd durf. Maar dat heeft me wel een heleboel kennis opgeleverd over mijzelf en iedere keer op zoek te gaan naar een weg om eerlijker en liefdevoller met mezelf om te gaan. Ik had daar wel altijd de mond van vol maar ondertussen…  En dan kom ik weer terug bij het etiket, change the world or go home. Ik geloof ontzettend in wie goed doet, goed ontmoet. 50% kans, 50% geen kans. Ik kan soms zo teleurgesteld raken of worden en toch wil ik behoren tot die 50% die wel een vreemde aankijkt, lacht en groet. Voor mij voelt dat als een goede daad, hoe klein dat ook is en daar word ik blij van. En uit mijn moeilijke tijd komt ook dat ik aan het eind van de dag terugkijk en denk wat zijn nou vijf dingen waar ik van genoten heb? Soms zijn dat ook rotte dingen.

Peter: Een soort oefening in dankbaarheid?

Maanwilla: Ja. En het moesten dingen zijn die ik zelf kon herhalen, voor een deel. En zo heb ik ontdekt, echt super simpel, tanden gepoetst hebben en voelen hoe lekker dat smaakt met mijn tong langs mijn tanden laten gaan, schoon ondergoed aantrekken en voelen dat het lekker zit. Echt simpel, kopje koffie drinken, de krant even lezen, een koel glaasje water drinken, fietsen buiten en de wind door mijn haren voelen. Dat soort simpele dingen daar ging ik me toen op focussen in moeilijke tijden want ik kon het herhalen en ik had er niemand voor nodig om toch eventjes uit de ellende te stappen. En ik denk ook heel vaak, ik weet inmiddels dat het niet meer zo is, dat je denkt dat jij de enige bent die daarmee worstelt. Nee natuurlijk ben jij niet de enige die daarmee worstelt. Alleen: wanneer klapt die luchtbel en durven we gewoon wat meer hulp te vragen en eerlijker te zijn? Vraag jij je dat nooit af?

Peter: Volgens mij is die luchtbel al aan het klappen.

Maanwilla: Ja. Ik merk wel dat het helpt om daarin vaak een eerste aanzet te geven.

Peter: Ja, als je jezelf bloot geeft dan wordt het voor sommige mensen wel een lage drempel dat zelf ook te gaan doen.

Maanwilla: Maar door ons met anderen te vergelijken kun je ook tegen mensen gaan opkijken en dat weer als excuus gebruiken om iets niet te doen. Zo van: dat kan ik toch niet.

Peter: Volgens mij is dat een hele oude gewoonte namelijk de gewoonte ons tot slachtoffer te maken. Ik zie dat mezelf ook wel eens doen, ga ik mezelf vergelijken met anderen die in mijn beleving succesvoller zijn en dan maak ik mijzelf onbewust en doelbewust tot een soort slachtoffer: zie je wel, met mij wordt het niks, het gaat mij niet lukken.

Maanwilla: En daar krijg je dan echt geen energie van.

Peter: Ik heb bij geweldloze communicatie geleerd dat elke vergelijking tot oordelen lijdt. Hetzij over een ander, hetzij over onszelf. Maar het denken in termen van vergelijkingen zit zo in ons systeem. Ik zie dat al in kinderboeken: deze boom is groter dan de andere boom, deze auto is kleiner dan de andere auto. Het zit al in kinderboeken, het vergelijken, het trainen van de linker hersenhelft tot het denken in termen van vergelijkingen. En dan denken we op een gegeven moment ook mensen te kunnen vergelijken. Hij is succesvoller dan ik, zij kan beter touwtje springen dan ik, zij heeft meer zakgeld dan ik. Het lijdt tot oordelen over de ander of over onszelf. En als we gaan oordelen over een ander of over onszelf, dan raken we de verbinding kwijt met onszelf en de ander.

Maanwilla: Ja, absoluut en daarom vind ik mijn werk ook zo leuk. Ik had eerst als nieuwe termen op mijn visitekaartje: puur spreken, verbinden en puur. Toen had ik een gesprek met een goede vriendin en ze zegt: ik mis het luisteren. Want hoe kun je verbinden als je niet wezenlijk luistert? Dat vond ik zo’n belangrijk inzicht. Eigenlijk heel recent nog. Toen dacht ik: het wordt luisteren, spreken, verbinden. Terwijl ik nu met jou zit te praten realiseer ik me dat ik graag de verbinding tot stand wil brengen tussen jou en je communicatie met jou. En kun je daar mededogen voor opbrengen want onze interne criticus is vaak zo sterk en ook zo vasthoudend, kan 24 uur per dag doorgaan. Niemand ziet het en jij kan hem niet uitzetten misschien. En daarnaast: heb je ook de moed om met alle krasjes die er op jou zitten toch weer de verbinding aan te gaan met de ander? Kun je dan zoveel veiligheid en vertrouwen in jezelf vinden om die verbinding met daarbuiten weer te kunnen maken in plaats van een schijnverbinding aan te gaan en je terug te trekken en jij doet jouw ding en ik doe mijn ding en zo is het goed want ik heb het al druk genoeg? Maar eigenlijk zijn we allemaal op zoek naar wezenlijke heart to heart meeting. Toch?

Peter: Exact. En dat is waar jij andere mensen bij wilt ondersteunen?

Maanwilla: Ja, dat is wel de visie die ten grondslag ligt aan mijn werk.

Peter: En dat is ook jouw grote droom?

Maanwilla: Ja, nou dat doe ik eigenlijk al. In mijn logopediepraktijk komen mensen met een probleem. We kunnen het soms hebben over het probleem maar soms ook niet en dan leer je ze een techniek. Maar mijn tegemoettreding naar hen is er wel één van een warm hart.

Peter: Dus jouw droom is al aan het uitkomen?

Maanwilla: Ja en het gaat steeds verder.

Peter: Als we hier over een jaar weer zitten en we hebben het weer over die grote droom, wat zou je dan graag willen dat er dan meer is uitgekomen van die droom dan op dit moment?

Maanwilla: Dat ik zelf meer naar buiten durf te treden en daardoor meer mensen uitnodigen datzelfde proces te gaan doen. En ik ben een paar jaar verder en ik voel en zie en doorleef zelf ook dat het een proces is. Je start, je gaat op weg, je weet niet waar je uit gaat komen maar je komt ergens.

Peter: Er is ook geen weg meer terug als je eenmaal begonnen bent.

Maanwilla: Terug weet ik niet maar je kunt in ieder geval zeggen: ik stop hier. Ik heb ook wel echt door schade en schande geleerd dat je mensen niet die weg op kunt schoppen. Ik zie vaak heel veel talent in mensen maar als ze zelf nog niet de veiligheid vinden of zien of voelen om daarmee aan de slag te gaan, dan is het kloppen op de deur van een onbewoond huis. Wat die weg mij gebracht heeft is veel meer rust in mijn donder, echt veel meer. Ik heb geleerd te durven voelen en het te doorleven. En vooral de moeilijke emoties.

Peter: En als we hier over een jaar zitten, wat is er dan nog meer uitgekomen van jouw droom?

Maanwilla: Meer mensen bereiken, zichtbaarder zijn. Mensen motiveren en enthousiasmeren om dingen te doen waar ze echt blij van worden. En nog meer in praktijk brengen dat zichtbaar durven zijn als ik anderen daartoe uitnodig, eerst opgaat voor mijzelf. En ik merk dat ik daarvan in mijn broek schijt. Ik weet dat ik heb niets te verliezen heb en toch vind ik het reuze spannend. Ik heb mezelf ook leren kennen als iemand die er moeite mee heeft om te zeggen: hier ben ik goed in. Terwijl ik wel merk dat het best handig zou zijn als ik dat wel doe.

Peter: Goeie vraag: noem eens drie dingen waar jij ontzettend goed in bent.

Maanwilla: Ik ben ontzettend goed in mensen enthousiast maken. Ik heb altijd leuke ontmoetingen met mensen. Misschien 1:100 niet. Genieten van de dagelijkse dingen, ik denk dat ik dat ook wel goed kan. Wat ook in me opkomt is gezelligheid maken, dicht bij mezelf durven blijven want dicht bij mezelf blijven confronteert mij…. Gatver wil ik eigenlijk zeggen. Ik realiseer me nu door dat door dicht bij mezelf te blijven ik niet meer voor mijn eigen pijn kan wegrennen. Dus ik val eerder met mijn neus in de boter.

Peter: In je eigen pijn…

Maanwilla: Pijn van vroeger ja. Het duurt nooit langer dan drie weken voordat ik het ontdek. Als ik hier volgend jaar weer zit met jou dan hoop ik dat ik het woord accepteren meer body heb kunnen geven. Iedereen heeft er z’n mond van vol en het is alleen maar een woord zolang je het niet kunt praktiseren. Accepteren betekent ook dat je naast de leuke dingen pijn durft te voelen zonder ervoor weg te lopen. Dat betekent het voor mij.

Peter: Heb je het nou over accepteren wie je zelf bent of wat er om je heen gebeurt?

Maanwilla: Op alle fronten. Dat kan zijn  als jij in de file staat terwijl je om zeven uur een afspraak hebt, je gaat het niet redden maar het was voor jou wel een belangrijke afspraak en je maag keert zich om want je weet dat als je uit deze file bent je net zo goed weer om kunt keren en waar is de tijd dan gebleven? Met succes omgaan, dat zou ik willen Peter. Dat ik beter met succes om kan gaan en dat ik mezelf meer succes gun. Ja, oh wat confronterend. Gut zeg… Ik wil succes en het mezelf ook gunnen en toestaan.

Peter: Wat betekent succes voor jou Maanwilla?

Maanwilla: Auw, wat een moeilijke vraag…. Succes betekent voor mij overvloed op een heleboel vlakken. Ja, dat is succes. En het mezelf toestaan.

Peter: Die laatste vind ik wel heel erg mooi. Misschien hebben we al heel veel overvloed op allerlei vlakken maar zien we het niet omdat we het onszelf niet toestaan. Dat is wat er bij mij opkomt.

Maanwilla: Nou dat is ook zo denk ik.

Peter: Het raakt ook aan het thema menselijkheid dat voor mij heel wezenlijk is. En dat vind ik zo ontzettend belangrijk in deze tijd omdat het wel lijkt alsof we alles belangrijk vinden behalve menselijkheid terwijl ik denk dat het juist andersom is. Als je de televisie aanzet of de krant openslaat dan is alles belangrijk behalve menselijkheid. Economie is belangrijk, politiek is belangrijk, zorg is belangrijk, onderwijs is belangrijk. Alles is belangrijk maar over menselijkheid heeft bijna niemand het maar het is volgens mij het meest wezenlijke dat er op dit moment is.

Maanwilla: Wat vat je dat mooi samen. Ik had het niet kunnen bedenken maar inderdaad is dat het ja.

Peter: Ik lees het wel eens op Twitter, mensen die dan roepen waar is de menselijkheid gebleven of wat is hier een gebrek aan menselijkheid. Mijn perceptie is dat als je in een situatie bent waarin je een tekort aan menselijkheid ziet of ervaart, het een uitnodiging is om het zelf te brengen.

Maanwilla: Dat is denk ik wel de essentie van wat ik over wil brengen, de menselijkheid. Daarom hou ik denk ik ook zo van dat liedje wat ik wel eens zing als ik groepen doe. Dat liedje van Marco Borsato over masker af, dat raakt zo de essentie. Ik schijt wel wat minder in mijn broek dan vroeger als ik dat liedje voor de groep zing. Mensen kunnen dan zien dat ook mij de vlammen uit kunnen slaan, dat er rode vlekken in mijn nek verschijnen en dat mijn stem kan trillen. Zo van: zij staat er nu wel maar zij heeft dat dus ook. Herkenbaarheid, menselijkheid. Misschien is dat nog meer wat ik uit wil dragen maar het klinkt helemaal niet sexy 🙂

Over Maanwilla
Stemmen zijn altijd mijn passie geweest. Toen zangeres worden afviel, werd ik logopedist die natuurlijk met stem wilde gaan werken. Zelf heb ik ondervonden hoe spannend het kan zijn om iets te zeggen in een groep, voor mezelf op te komen of mijn idee te delen tijdens een presentatie. Die spanning wilde ik leren reguleren! De spanning hoefde niet weg te zijn! Nee ik wilde meer plezier hebben in wat ik zei en het tegelijkertijd meer beleven terwijl ik stond te praten. Je lichaam en stem vertellen altijd wat je werkelijk bedoelt.

Getroffen door de mogelijkheden die we hebben om met meer gemak je idee te delen, werkelijk in contact te zijn met anderen, besloot ik stem-, en presentatiecoach te worden. In de trainingen die ik geef, deel ik mijn kennis. Je ervaart hoe je jezelf door je manier van praten kunt begeleiden. Hoe? Door de mogelijkheden van je houding, adem, stemklank, mimiek, uitspraak en gebaren uit te proberen en af te stemmen op wat bij jou past.  Door mijn werk hoop ik dat mensen ontdekken hoe leuk en boeiend ze zijn waardoor ze zich gesterkt voelen om hun talenten te benutten en zaken echt op gaan pakken waar ze met hart en ziel voor willen gaan.

Sinds kort ben ik ook ‘ik leer anders coach’. Mijn kinderen bleken allebei dyslexie te hebben. Het huidige schoolsysteem sprak hun voorkeursmanier van leren, namelijk het opslaan van kennis door beelden, weinig aan. Vakken waarbij automatiseren belangrijk was, werden een struikelblok. Dit gold vooral voor het leren van de letters, lezen, de tafels, rekenen, maanden van het jaar en kleuren.

Na veel dingen geprobeerd te hebben, kwamen we uit bij de methode  ‘ik leer anders’. Deze methode benut de kwaliteit van het opslaan van kennis in beelden. Het is bijzonder geschikt voor kinderen met dyslexie, leerproblemen(het leren ontdekken van structuren) concentratieproblemen, beelddenkende kinderen en kinderen ADHD. Mijn zoon voelt zich zekerder, heeft meer plezier gekregen in leren en  leert makkelijker. Hij heeft dit jaar voor het eerst een 6 voor spelling gehaald op zijn rapport. Wij waren ruim 5 jaar bezig voordat we hier uitkwamen. Graag help ik kinderen hun weg te vinden in het huidige leersysteem op een manier die bij hun aansluit. Waarom? Het bevordert hun zelfvertrouwen, leert hun zien dat beelddenken veel voordelen heeft en dat ze met meer gemak kunnen leren.

 

Bewaard onder Gastblogs | 8 Comments

Tags: , , , , , , , , , ,

In de stilte hoor je alles

Geplaatst op 23 december, 2011 

Eergisteren was in Zenne in Rotterdam de boekpresentatie van ‘In de stilte hoor je alles‘ van Piek Stor en Petra Maartense.  Een prachtig boek vol wijsheid, eigenheid en humor die de dieren via Piek Stor met ons delen. In het volgende interview vertelt Petra over communiceren met dieren:

Als voorbeeld van die dierenwijsheid mochten we tijdens de boekpresentatie allemaal een briefje trekken met daarop een boodschap. Ik trok er eentje van Orka Morgan:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

‘Dat wordt een blogpost’ riep ik Petra.  Niet geheel toevallig dat ik juist deze boodschap trok.  Al een tijdje voel ik me alsof ik in een spagaat zit met aan de ene kant de wens in actie te komen en aan de andere kant de wens los te laten en erop te vertrouwen dat zonder mijn bemoeienis de dingen misschien wel veel beter aflopen dan met mijn bemoeienis. En dan zegt Morgan: ‘Actie is verharding’. Ik denk dat Morgan daar wel een punt heeft.

Ik heb één extra exemplaar van ‘In de stilte hoor je alles’ klaar liggen voor wie die dit boek graag wil hebben. Ben jij dat? Reageer dan via een comment op deze blogpost. De eerste die reageert krijgt het boek gratis thuisgestuurd.

Bewaard onder Boeken, Persoonlijk | 11 Comments

Tags: , ,

Afspraak is afspraak

Geplaatst op 1 februari, 2010 

Afspraak is afspraak

Hij valt nog regelmatig in brainstormsessies over samenwerking: afspraak is afspraak. Een afspraak is heilig en als je een afspraak maakt dan moet je je daaraan houden. Punt.

Een afspraak is een overeenkomst die mensen vrijwillig met elkaar maken. Als mensen met elkaar afspraken maken, rekenen ze erop dat die afspraken worden nagekomen. Dat is de achterliggende aanname: een afspraak wordt nagekomen. En dat is logisch want anders maak je geen afspraak.

Als iemand zijn of haar aandeel in de afspraak niet nakomt, kan dat bij de anderen teleurstelling en boosheid triggeren. Waarom? Omdat iemand zijn of haar afspraak niet nakomt? Ik denk dat die teleurstelling en boosheid eerder het gevolg zijn van de aanname die in zo’n geval niet klopt: de aanname dat afspraken worden nagekomen. Want die aanname klopt niet altijd, afspraken worden niet altijd nagekomen.

Hier ligt een wereld van verschil. Als ik me teleurgesteld of boos voel omdat iemand zijn/haar afspraak met mij niet nakomt, kan ik gemakkelijk met de vinger naar die ander wijzen en denken dat het de ‘schuld’ van de ander is dat ik me teleurgesteld en boos voel. Ik maak de ander dan verantwoordelijk voor hoe ik me voel en voor wat er in mij omgaat.

Maar als ik vanuit mijn teleurstelling en boosheid de stap kan maken naar mijn eigen aannames en verwachtingen (bijvoorbeeld de aanname en verwachting dat afspraak is afspraak), dan hou ik de verantwoordelijkheid voor wat ik voel en wat er in mij gebeurt bij mezelf en kan ik van daaruit actie ondernemen. Dat dit niet altijd even simpel is, onderschrijf ik. Bijvoorbeeld als het gaat om een afspraak waar ik me veel van heb voorgesteld en die onverwachts niet door gaat.

En afspraak is een afspraak totdat iemand zijn/haar aandeel in de afspraak opzegt. Dat klinkt al heel anders dan afspraak is afspraak.

Als ik met jou afspreek dat we elkaar om half drie op het station zien en het lukt jou niet om die afspraak na te komen, dan wil ik graag dat je me dat even laat weten. Stel dat je onverwachts met je zoon of dochter naar de dokter moet, dan wil ik graag dat je naar de dokter gaat in plaats van naar het station voor onze afspraak. Dan heb ik helderheid en weet ik ook waar ik aan bijdraag door onze afspraak niet door te laten gaan.

Nou gaat die afspraak op het station dus niet door. Maar wat dan?

Een afspraak is een afspraak totdat iemand zijn/haar aandeel in de afspraak opzegt waar dan een nieuwe afspraak over wordt gemaakt.

Die nieuwe afspraak kan zijn dat we een ander keer afspreken of dat we afspreken het afspraakje te laten vervallen want dat kan natuurlijk ook. Maar dan is er in ieder geval interactie over de afspraak en dat is volgens mij de bedoeling ervan: interactie.

Daarom klinkt voor mij ‘afspraak is afspraak’ zo statisch en doods. En klinkt ‘een afspraak is een afspraak totdat iemand zijn/haar aandeel in de afspraak opzegt waar dan een nieuwe afspraak wordt gemaakt’ dynamisch en levendig en ook veel realistischer.

Het is niet voor niks dat ‘afspraak is afspraak’ steeds terugkeert in brainstormsessies. ‘Afspraak is afspraak’ werkt niet. Maar het staat leuk in de notulen zodat mensen ernaar kunnen verwijzen als een afspraak niet wordt nagekomen. Kunnen ze niet met één maar met twee vingers wijzen.

Bewaard onder Communicatie | 4 Comments

Tags: ,

Zeg het helder en direct

Geplaatst op 27 januari, 2010 

We zien elkaar morgen op het station??? Om half drie. Vier uur kan ook??? We nemen dan de Intercity. De Interliner kan ook, nog even uitzoeken???

Krijg je wel eens zo’n e-mail? Ik wel en ik heb er een hekel aan. Ik raak ervan in verwarring over wat die ander nou precies bedoelt, wat hij/zij van mij vraagt. Voor ik het weet zet ik mijzelf aan het werk om uit te puzzelen wat die ander mogelijk bedoelt:

Zien we elkaar morgen nou wel of niet? En zo ja, is het dan om half drie of om vier uur? Nemen we dan de Intercity of de Interliner? Wie zoekt dat uit? Wordt van mij verwacht dat ik dat doe of doet die ander dat?

Of wanneer je iemand vraagt: ‘Wil jij de boodschappen doen vandaag?’ en die ander dan antwoordt met ‘Jij kunt toch ook boodschappen doen?’. Bedoelt die ander nou ja of nee?

Ik noem dat indirect communiceren. De één zegt niet recht voor z’n raap wat hij/zij wil en de ander wordt aan het werk gezet om dat dan maar uit te vogelen. Ik hou ervan als dingen helder en duidelijk zijn:

We zien elkaar morgen op het station om half drie en nemen dan de Intercity. Er vertrekt om vier uur ook een Interliner, die is goedkoper maar de reis duurt een half uur langer. Ik wil graag met de Intercity reizen. Hoe is dat voor jou?

Of:

Ik wil graag morgen met je afspreken op het station. Wil jij uitzoeken of we dan de trein nemen of de Interliner en wat de vertrektijden zijn?

Daar hou ik van. Het is helder, direct en ik weet precies wat er van mij gevraagd wordt. Dat gaat voor mij over respect van elkaars ruimte.

Bewaard onder Communicatie | 4 Comments

Tags: ,

Gooi het woordenboek weg

Geplaatst op 4 december, 2009 

Op de UrbanMonk blog las ik ‘Finding Peace in Happiness’. Dani, de schrijver van dat artikel, gaat op zoek naar wat  happiness voor hem betekent. Zijn vertrekpunt is de betekenis die het woordenboek aan happiness geeft en van daaruit ontdekt hij wat het voor hem betekent en hoe hij het kan bereiken. Tijdens het lezen dacht ik terug aan wat ik eerder deze week schreef over het bedenken van je eigen spelregels voor succes.

Het woordenboek heeft niet het monopolie op het definiëren van woorden. Het beste gooi je het woordenboek gewoon weg en bedenk je zelf wat een woord voor jou betekent. Wat betekent succes voor jou? En geluk? En liefde?

Waarom eindigt discussie zo vaak in strijd? Omdat niemand checkt wat de persoonlijke betekenis is die iedereen aan het gespreksonderwerp geeft. Dan denk je dat iedereen het over hetzelfde heeft terwijl iedereen het eigenlijk over iets anders heeft. Heb je bijvoorbeeld een bespreking over de toegevoegde waarde van een product of dienst, begin dan met te vragen wat toegevoegde waarde voor iedereen betekent.

Een woordenboek, of de betekenis die je ouders of leraren aan een woord gaven, kan een echte pain in the ass zijn als je het teveel macht geeft in plaats van zelf uit te zoeken wat iets voor jou betekent.

Bewaard onder Communicatie, Mening | 6 Comments

Tags: ,

Hoofd of hart?

Geplaatst op 10 november, 2009 

Een spiritueel jargon juweeltje dat ik de laatste tijd zie en hoor is deze: ‘Communiceer je met het hoofd of met het hart?’.

Ik vraag me af wat er zou gebeuren als ik tegen iemand die met het hart communiceert zou zeggen: ‘Houd je kop’. Zou dan het hart ermee stoppen? Ik durf het niet uit te proberen.

Lees ook: Communicatie met het hart

Bewaard onder Mening, spiritualiteit | 6 Comments

Tags: ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →