Oordelen is een feest
Geplaatst op 4 december, 2012
Oordelen is een feest en om dat regelmatig te kunnen vieren hebben we daar in onze communicatie allerlei trucjes voor bedacht.
Stel je voor dat je met iemand samen bent en dat die ander ergens mee bezig is, bijvoorbeeld een boek lezen. Om dan vanuit het niets te gaan oordelen is een mogelijkheid maar dan zal die ander al snel denken dat je flink chagrijnig bent en zich terugtrekken.
Nee, dat kan subtieler: je vraagt die ander naar een mening. Mensen vinden het over het algemeen leuk om hun mening ergens over te geven, vooral als ze daartoe worden uitgenodigd met een vraag. Zodra die ander zijn/haar mening heeft gegeven grijp je je kans: oordelen, oordelen over die mening. Kun je lekker je feest vieren en het komt een stuk minder chagrijnig over.
Wat vind jij hier nou van? Geef gerust je zeer gewaardeerde mening, kan ik lekker feest vieren.
Lees ook: Nee is niet OK
Bewaard onder Communicatie
Tags: Communicatie, oordelen
Reacties
6 Reacties to “Oordelen is een feest”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
Nu zou je eigenlijk het reageer linkje moeten hernoemen naar ‘Oordelen’ 🙂
@Daan: Misschien bij de volgende WordPress update 🙂
Het is zo ontzettend lastig om je te verplaatsen in een ander. Ik denk eerlijk gezegd soms serieus dat ik het beter weet. Ergens heb je (lees: ik) een bepaalde zekerheid nodig. Want als die er niet is, wat is er dan? Pfft, ik wil er liever maar niet te veel over nadenken want dan word ik gek…
Over dat verplaatsen in de ander: wij kregen tijdens de ouderavond te horen dat onze jongste, van bijna 6, zich ‘moeilijk kan verplaatsen in een ander’. Ik kon het niet nalaten om op te merken: “Daar hebben sommige volwassenen zelfs nog last van.”
@Sonja: Wat mij daarbij parten speelt is nieuwsgierigheid. Ik bedoel daarmee dat nieuwsgierigheid helpt om je in de ander te verplaatsen. Maar juist nieuwsgierigheid wordt, zo is mijn ervaring, in menig kinderleven in meer of mindere mate de nek omgedraaid door ouders die al die vragen van hun kind maar lastig vinden.
Peter: ik probeer me in de ander te verplaatsen maar mijn ‘ik’ speelt me daarbij altijd vroeg of laat parten. Misschien ook omdat ik te veel denk in ‘ik’ en ‘jij’. Misschien, denk ik wel eens, helpt het om te denken in ‘1’. Al het leven functionerend als 1 geheel. Maar dat vind ik eerlijk gezegd eng.
@Sonja: wat ik daarover wel eens lees, en waar ik me wel in kan vinden, is dat om op te gaan in het 1 zijn, het eerst nodig is ondescheid te kunnen maken tussen mijn en dijn.