Angst voor de bio
Geplaatst op 8 april, 2011
Je hebt Biohazard, een band waar ik me een aantal energieke concerten van herinner. En je hebt Bioangst, dat is wat ik heb. Telkens als ik de vraag krijg een bio van mezelf te schrijven, slaat het toe: Bioangst.
Van het woord bio krijg ik het benauwd. Dan ga ik zitten en lukt het me niet iets te schrijven waar ik tevreden over ben. Ik heb al heel lang op mijn verlanglijstje staan om mijn bio op mijn blog en LinkedIn eens flink onder handen te nemen en ik loop er telkens met een grote boog omheen zoals iemand om een flinke hondendrol heenloopt die midden op de stoep ligt.
Deze week sprak ik Henny Bos, vriend en collega codependency ervaringsdeskundige. Henny heeft zowat de hele amazon.com bibliotheek aan codependency boeken gelezen en schrijft op dit moment over het codependency issue controle.
Brrrrr, controle….
Henny, ik heb het je nog niet verteld maar er werd me na ons gesprek iets duidelijk…
Een bio schrijven zet bij mij ergens diep van binnen een schakelaartje om. Een schakelaartje dat zegt: denk eraan dat wat jij opschrijft bepaalt wat en hoe anderen over je denken en dat is heel erg eng dus gebruik je bio om daar controle over uit te oefenen.
Een onmogelijke job om een stuk te schrijven waarmee ik het denken van een ander controleer. En voilà: Bioangst.
Ik ga mezelf nu toestemming geven elke dag een beetje meer ‘respectvol schijt’ te hebben aan wat een ander over mij denkt.
Misschien dat een klassieker van Biohazard (samen met Onyx) daarbij helpt.
Henny bedankt. Tot ons volgende gesprek.
Bewaard onder Codependency, Persoonlijk
Tags: angst, codependency, controle, Henny Bos
Reacties
14 Reacties to “Angst voor de bio”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
Heb je er wel aan gedacht dat mensen ook heel positief over je kunnen denken als ze je bio lezen? Zou zomaar kunnen 😉
Haha, leuke invalshoek @Jooper. Maar ik ga er niet op sturen want dan slaat de bioangst weer toe…
Ha die Peter,
Zo lekker herkenbaar. Van huis wil ook ik altijd aardig gevonden worden. Met het schrijven van een Bio heb ik daar geen invloed meer op. Zodra de druk op de knop gegeven is, staat dat wat ik geschreven heb…groot, zwart en ‘buiten mijn controle gebied’. Jouw respectvolle schijt hebben aan wat andere denken oefen ik nu al een aantal maanden in de praktijk! Het effect? Het leven wordt steeds leuker, onvoorspelbaarder en intenser. Het proberen waard:-)
lfs, Els
@Es: Een leuker, onvoorspelbaarder en intenser leven? Klinkt zeer goed, daar doe ik meteen aan mee. Thx.
Peter, dankjewel voor het delen van jouw stuk. Wat ontzettend herkenbaar. En je timing vind ik geweldig: afgelopen week liep ik tegen mijn eigen angst aan. Mijn angst voor het schrijven van het stuk ‘Over mij’. En toen ik net op dit stuk wilde reageren, kreeg ik weer last van een stemmetje: “Kijk uit wat je typt. Want wat zullen anderen wel van je denken?”
Dus bij deze toch een reactie. Ik laat angst maar lekker kletsen. 😀
@Thanh-Tâm: ik denk dat ik maar een Bioangst ‘fanclub’ ga starten 🙂 Er is ook een bypass route. Ik geloof dat het Seth Godin is waar ik het idee van heb: om geen bio te schrijven maar om mensen door te verwijzen naar je werk, je kunst, je blog, als ze willen weten wie je bent en wat je doet.
Peter, troost je met de gedachte dat je nooit een volledig beeld van jezelf kunnen geven en dat mensen toch wel zullen denken wat ze willen denken. Met het schrijven van je eigen bio heb je inderdaad controle over wat je over jezelf kwijt wilt, maar niet perse over hoe mensen je zullen zien. Eigenschappen die je zelf als positief zou beschouwen, kunnen andere mensen weer minder goed vinden en andersom. Dus het maakt niet uit wat je schrijft, zolang je jezelf er maar in kunt vinden. 🙂
Bedankt @Michael. Wat je schrijft over een volledig beeld geven zet me aan het denken dat ik zelfs geen volledig beeld van mezelf heb. En dat ik dat eigenlijk best OK vind: het houdt me aan het zwerven door het alledaagse 🙂
‘Ik ben die ik ben’ is de meest bevrijdende omschrijving die je van jezelf kunt geven. Iedereen wil iedereen graag in hokjes kunnen stoppen en er een labeltje opplakken, maar we zijn gewoon wie we zijn. Volgens mij is het vooral de kunst je niet te identificeren met wie je denkt dat je bent, of, zoals Byron Katie dat zo mooi zegt: met je eigen verhaal.
@Petra: Eckhart Tolle zegt het in een interview ongeveer ook zo, dat als hij zich voorstelt hij het beste kan zeggen ‘I am’. Maar met zijn bekende droge humor voegt hij er dan aan toe dat hij in de praktijk toch meestal zegt dat hij een spirituele leraar is.
Ha, maar je hebt wel de juiste soundtrack uitgekozen om over de bioangst heen te stappen. En ik krijg spontaan zin om Jugdement Night weer eens te kijken 🙂
Zet aan!
@Edwin: Toen ik op zoek was naar een soundtrack van Biohazard dacht ik aan jouw wekelijkse serie klassiekers. Telkens als ik denk dat ik je smaak ken, verras je weer opnieuw. Met Judgement Night zitten we op dezelfde lijn, wat een heerlijke filmmuziek.
Haha, afwisseling is altijd leuk. De muziek van rond mijn 16e is vooral punk, hardcore en metal…en dat gaat nooit meer over, maar daarna ben ik ook veel andere dingen gaan luisteren, en maakte ik als barman ook kennis met veel uiteenlopende zaken. Maar er is nog zoveel muziek waar ik weinig van weet. Klassiek. Jazz. Blues ook beperkt. Dance. Nog een leven lang te leren zeg maar 🙂
Kan me voorstellen @Edwin dat je als barman een rijk muziekleven leeft. Tenzij je in een ’themakroeg’ werkt waar alleen rock wordt gedraaid. Welk muzikaal uitstapje ik ook maak, bij rock kom ik toch altijd weer thuis.