Keuzes maken

Geplaatst op 5 juli, 2010 

Keuzes maken wordt wel eens voorgesteld als een kruispunt. Het kruispunt staat voor allerlei mogelijkheden waar je alle kanten mee op kunt en waar je jouw richting kiest.

Dankzij een blogpost van @Hemelwandelaar ontdekte ik dat ik kiezen op dit moment eerder ervaar als een rotonde dan als een kruispunt. Een rotonde waar ik voortdurend rondjes maak om alle keuzes te overzien. Zolang ik niet helder heb welke keuze ik wil maken, blijf ik rondjes maken over de rotonde.

Ik kan je vertellen dat als je op een rotonde rondjes blijft maken, je heel erg moe en duizelig wordt. En dan wordt kiezen nog moeilijker want als je moe en duizelig bent, verlies je gevoel voor richting.

@Hemelwandelaar gaf me als suggestie om eens een afbeelding van een rotonde te kiezen en erover te schrijven. Bladerend door allerlei afbeeldingen van rotondes zag, wist en voelde ik binnen een halve minuut wat me te doen staat: stoppen met rondjes maken en midden op de rotonde, in het centrum, stil blijven staan en me gewoon laten omringen door alle keuzes. Het centrum van de rotonde is mijn eigen centrum en daar stil staan betekent rust, balans en acceptatie. Precies het tegenovergestelde van wat rondjes op de rotonde maken doet.

Ik herinnerde me een stukje van Melody Beattie over keuzes maken. In ‘The language of letting go’ schrijft zij:

‘We can become peaceful. We do not have to act in a haste of urgency just to relieve our discomfort, just to get an answer. We can wait until our mind is peaceful. We can wait for clear direction. Clarity will come. The answer will come, and it will be good for us and those around us.’

Dus daar sta ik dan midden op de rotonde en ik doe even helemaal niks. Dat is op dit moment de belangrijkste keuze.

Bewaard onder Citaten, Persoonlijk | 10 Comments

Tags: ,

De belangrijkste beslissing

Geplaatst op 18 mei, 2010 

Wat is de belangrijkste beslissing die je in een mensenleven kunt nemen? Volgens Albert Einstein is dat de beslissing of je in een vriendelijk universum leeft of  in een vijandig universum, of je in een ondersteunend universum leeft of in een universum waar je geen enkele steun van hoeft te verwachten.

Op het blog ‘Home is where the heart is singing‘ kwam ik de woorden van Einstein als volgt tegen:

“The most important decision you will ever make is to decide, once and for all, whether you live in a Universe that is supportive and friendly or whether you live in a Universe that is hostile and unsupportive.”

Prachtig! dacht ik toen ik het las en veranderde meteen weer van mening over het universum. Want anders dan Einstein het zegt (once and for all), verander ik voortdurend van mening over het universum. Ik ben het wel met Einstein eens dat de keuze hoe je het universum ziet een hele belangrijke is, maar dat het een keuze is die je voor eens en voor altijd maakt, daarover verschillen we van mening.

Ik vraag me af hoe Einstein dat zelf in de praktijk bracht, bijvoorbeeld toen de eerste atoombom viel. Ik kan me niet voorstellen dat hij het universum toen op zijn knieën heeft bedankt. En toch begrijp ik wel wat hij ermee bedoelt: dat  wat je denkt ook jouw werkelijkheid wordt.  En juist dat is bijzonder moeilijk te accepteren als de dingen anders lopen dan gewenst. Accepteren dat mijn werkelijkheid werkelijk de mijne is. En dat als ik mijn werkelijkheid wil veranderen, ikzelf moet veranderen. Oei.

Ik heb de woorden van Einstein nog eens gegoogeld en ontdekte verschillende varianten zoals:

“The most important decision we make, is whether we believe we live in a friendly or a hostile universe.”

Het ‘once and for all’ is hier weggevallen of misschien heeft Einstein het ‘once and for all’ wel nooit gezegd. Ik denk dat de beslissing of het universum vriendelijk of vijandig is, een beslissing is die je steeds weer opnieuw kunt nemen. Want ik denk dat de belangrijkste menselijke eigenschap het vermogen is om van mening te veranderen. Maar daarover later deze week meer.

Bewaard onder Citaten, Mening, spiritualiteit | 11 Comments

Tags: , ,

Waar zal ik over schrijven?

Geplaatst op 5 maart, 2010 

De vraag die volgens mij elke blogger, elke schrijver bezig houdt: waar zal ik over schrijven? Hoe kies je uit de oneindigheid dat ene onderwerp waar je over wilt schrijven?

In de Virtual Light Broadcast van maart 2010 segment 5, vertelt Steve Rother het volgende:

Stel je voor dat er in je familie een nieuw kleinkind of een nieuw kind is geboren. Het is een gloednieuwe baby en jij hebt net de diagnose ‘kanker’ gekregen. De doktoren verwachten dat je niet lang meer te leven hebt. Wat zou je dat kind willen vertellen? Wat is belangrijk voor jou om door te geven aan dat kind voordat je sterft?

Wat je dat kind wilt vertellen, dat is waar je over moet schrijven.

En daarom is er vandaag geen blogpost in de categorie ‘Vraag en Antwoord’. Ik vind die categorie erg leuk en ben altijd weer benieuwd met welke vragen mensen via Google op mijn blog terecht komen. Maar als ik wist dat ik niet lang meer te leven had, dan zou ik het kind uit de metafoor van Steve Rother, daarover niet vertellen.

Ik weet al een tijdje wat ik in zo’n geval zou doorgeven aan dat kind.  Ik zou iets doorgeven wat geen enkele school of opleiding je leert en wat in het leven misschien wel het allerbelangrijkste is. Ik zou het kind doorgeven dat het allerbelangrijkste om te leren is om voor jezelf te zorgen. En dat voor jezelf zorgen veel verder gaat dan alleen de zorg voor je fysieke lichaam in de vorm van eten, drinken en slapen.

En nu weet ik dus ook waar ik eigenlijk over wil schrijven. Diep van binnen weet ik het al een tijdje. Begin dit jaar heb ik wat onderhoud gepleegd aan mijn blog en maakte toen een nieuwe categorie ‘codependency’ aan. Het ging vanzelf en toen die categorie er eenmaal  was schrok ik ervan. Ik vind het namelijk een heftig etiket om aan een blogpost te hangen. Maar omdat codependency meteen raakt aan het belang van voor jezelf zorgen, raakt het ook aan wat ik wil schrijven. Wordt vervolgd…

En nou is er toch nog een soort van ‘vraag en Antwoord’ blogpost ontstaan namelijk:  hoe kies je waar je over gaat schrijven…

Bewaard onder Codependency, Schrijven | 16 Comments

Tags: ,

Vraag en antwoord: twijfelen of je het wel kan ondernemen

Geplaatst op 12 februari, 2010 

In de serie ‘Vraag en antwoord’ het lezersprobleem:

Twijfelen of je het wel kan ondernemen

Nou beste lezer, je intuïtie heeft je naar het juiste adres gebracht want je bent hier bij de koning van de twijfel. Of toch niet? Of wel? Of toch niet? Of wel?

Twijfel kan heel gezond zijn. Zo wilde ik eergisteren op bezoek gaan bij iemand die ik graag wilde zien. Alleen helaas pindakaas: het sneeuwde. Het sneeuwde zachtjes maar net genoeg om mijn reisplannen in twijfel te trekken: zal ik nou wel of niet de weg op gaan? Mijn twijfel was voldoende om op Internet informatie in te winnen over de weersverwachtingen voor die dag en de verkeerssituatie en ik nam de beslissing thuis te blijven.  Twijfel kan een gezonde prikkel zijn om een aantal zaken even op een rijtje te zetten en een beslissing te nemen of te herzien.

De andere kant van de twijfel is obsessief twijfelen, vastzitten in een vicieuze cirkel van twijfel.  In dat geval saboteert de twijfel het nemen van een beslissing en het ondernemen van actie. Ik heb met dit soort twijfel geworsteld (of anders gezegd: dit soort twijfel worstelde met mij) over de vraag ik wel of geen vader wilde worden. En ik kan je vertellen: je wordt doodmoe van dat geworstel. Ik schreef hierover in ‘Wezenlijke keuzes maken‘.

Seth Godin heeft het over de ‘lizard brain‘, het gedeelte van de hersenen dat ons saboteert. Ik vond hierover de volgende video van Seth Godin:

Seth Godin: Quieting the Lizard Brain from 99U on Vimeo.

Een manier om de lizard brain te slim af te zijn, is hele kleine stapjes nemen zodat de ‘radar’ van de lizard brain deze niet opmerkt. Als de lizard brain merkt dat je een symfonie wilt componeren, dan komt het meteen in actie (dat kun je toch niet). Maar als je jezelf tot doel stelt om drie leuke akkoorden te spelen, dan is de kans dat de lizard brain in actie komt al veel kleiner. Oplossingsgericht werken kent hiervoor de methode van het weken met schaalvragen.

Mijn lizard brain vraagt zich af of dit nou wel zo’n goede blogpost is. Maar wat weet mijn lizard brain nou eigenlijk van bloggen af? Helemaal niks.

Bewaard onder Oplossingsgericht werken, Vraag en antwoord | 14 Comments

Tags: , , ,

Gehechtheid

Geplaatst op 10 december, 2009 

Elke dag zijn er wel momenten van confrontatie als het gaat om gehechtheid. Het opruimen van een kledingkast bijvoorbeeld.

Ik wilde kleding sorteren om naar het kringloopcentrum te brengen. De keuzes zijn snel gemaakt omdat ik precies weet wat ik al lange tijd niet heb gedragen en wat ik nooit meer zal aantrekken omdat ik me er niet meer prettig in voel. De kleren zijn nog in goede staat, hebben een tijdje bij me gepast maar doen dat nu niet met. Logisch om ze dan naar het kringloopcentrum te brengen zodat iemand anders er nog plezier aan kan beleven. Tevens een manier om de overvloed te laten stromen: weggeven wat je zelf niet meer nodig hebt.

Het stapeltje voor het kringloopcentrum ligt klaar. Maar dan gebeurt het: ik pak elk kledingstuk nog eens in mijn handen en vraag me af of het echt wel zeker is dat ik dat kledingstuk nooit meer aantrek.  Misschien dit shirtje nog maar bewaren want dat stond toch altijd zo leuk op die zwarte broek. En dat andere shirtje is misschien handig voor het geval dat…  En zo komt er bij elke kledingstuk dat door mijn handen gaat een verhaaltje.

Die verhaaltjes over ‘toch maar bewaren voor het geval dat…’ kloppen niet, het zijn echo’s van mijn gehechtheid aan die kleren. Gehechtheid kent geen logica want ook al zou ik die kleren bewaren, ik trek ze nooit meer aan.  Gehechtheid maakt loslaten ook zo moeilijk.

De kleren liggen ondertussen bij het kringloopcentrum. Ik hoop dat ze snel een nieuwe eigenaar vinden.

Ook een alledaagse indicator voor gehechtheid is boodschappen doen in de supermarkt met in je hoofd dat ene gerecht dat je graag wilt klaarmaken. Moet je opletten wat er in je gebeurt als één of meerdere ingrediënten zijn uitverkocht. Op het moment dat je ontdekt dat je dat ene gerecht niet kunt klaarmaken, laat de gehechtheid zich voelen. Ook aan een idee of plan kun je gehecht zijn.

Bewaard onder Persoonlijk | 3 Comments

Tags: , ,

Levenslogistiek

Geplaatst op 26 augustus, 2009 

Precies voor het terras met uitzicht op zee stopt een vrachtwagen. Weg uitzicht. De chauffeur stapt uit, meldt zich met wat papierwerk bij de exploitant van een kiosk en lost een paar rolcontainers. Het is nog vroeg en de chauffeur vervolgt snel zijn route naar het volgende adres. In de laadruimte van zijn vrachtwagen staan alle goederen netjes op volgorde: wat er het eerste uit moet is eerder die ochtend als laatste ingeladen en wat er als laatste uit moet is als eerste ingeladen. Dat is wel zo handig want zo staat wat hij moet lossen steeds vooraan in zijn laadruimte. Allerlei technische hulpmiddelen op het gebied van datacommunicatie en productidentificatie zorgen ervoor dat alles op het juiste moment op de juiste plaats in de juiste hoeveelheid wordt afgeleverd. Vrachtvervoer is een mooi staaltje van efficiency en Nederland is er goed in.

Waarom werkt het in het leven ook niet zo, net als bij die vrachtwagen? Je komt tijdens je levensroute in een situatie terecht waarvoor je bepaalde kwaliteiten en vaardigheden nodig hebt. Je opent je denkbeeldige losklep en wat je in die situatie nodig hebt staat vooraan. Je hoeft het maar te pakken om het probleem op te lossen. Je vervolgt je levensroute en bent klaar voor de volgende situatie. Wat een vertrouwen moet dat geven, wetende dat wat je nodig hebt er steeds is, op het juiste moment op de juiste plaats. En wat een efficiency ook.

Het leven is een stuk ingewikkelder dan de logistiek van een vrachtwagen. Zo is er geen logistiek computersysteem dat precies de meest efficiënte route berekent om je leven te leven en dat je precies vertelt wat je nodig hebt en in welke volgorde en welke hoeveelheden. Het leven kent ook geen TomTom die vertelt waar je bent en waar je heen moet.

Nee, leven is meer iets van hotseknotsen je neus achterna en maar zien wat er van komt. Wat je nodig hebt staat misschien wel helemaal achteraan in de vrachtwagen of erger nog, wat je nodig hebt is er op dat moment helemaal niet! Misschien zit je wel helemaal op de verkeerde route of kom je er na jaren achter dat je in een kringetje bent gereden en terug bent waar je begonnen bent. Wat kan dat frustrerend zijn.

En toch denk ik dat we in het leven beter af zijn dan zo’n vrachtwagen chauffeur. Hij volgt zijn TomTom en doet precies wat de computer voor hem heeft berekend. Alles is gericht op efficiency en alles ligt van te voren al vast. Vrijheid is ver te zoeken.

Dan maar liever dat gehotseknots van het leven. Geen TomTom en geen computerprogramma dat alles van te voren uitstippelt. Nee, dan maar liever vrije wil. Dan maar liever nu een plan maken en dat over vijf minuten weer veranderen en daarna nog een paar keer. Dan maar liever de frustratie van in een situatie terechtkomen en op dat moment niet weten wat te doen en hoe te handelen. Dan maar liever verdwalen op z’n tijd. Liever hotseknotsen dan een computerprogramma volgen.

Ik geniet nog even van het uitzicht en stap weer op de motor. Via de snelweg naar huis want dat gaat het snelst. Na een minuut of twintig verlaat ik spontaan de snelweg en ontdek net voorbij een klein dorpje een bijzonder smal landweggetje. De motor weet al wat te doen want terwijl ik met de gedachte speel om terug naar de snelweg te gaan rijdt de motor al over het landweggetje. Prachtig mooi is het daar te rijden. Heel in de verte zie ik het verkeer over de snelweg razen. Daar had ik ook kunnen rijden, snel en efficiënt.

Het voordeel van hotseknotsend leven is dat je onlogische spontane intuïtieve beslissingen kunt nemen. Veel minder efficiënt maar wel veel leuker en veel mooier.

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | Reageer

Tags: , ,

Onderneem het

Geplaatst op 3 juli, 2009 

Gisteren kreeg ik een e-mail van Petra Maartense, blogger en schrijfster, met de volgende vraag:

Wat is het geheim van het succes van een zelfstandige? Vertel me jouw gouden tip of advies voor mensen die graag zelfstandig ondernemer willen worden! Graag op basis van je eigen ervaring, als je wilt met een kort eigen
verhaaltje erbij. Welke valkuilen ben jij tegengekomen en hoe heb je het opgelost? Wat is het belangrijkste om op te letten?

Petra verzamelt materiaal voor een boekje met tips en adviezen voor mensen die twijfelen of ze het wel kunnen, zelfstandig ondernemer zijn, en of het niet heel erg zwaar is.

Als je zin hebt om ook een bijdrage te leveren aan haar boekje, neem dan contact op met Petra Maartense. Haar contactgegevens staan op haar blog ‘De vliegende schildpad‘.

Hier mijn kijk op ondernemen:

Over ondernemen zijn ontelbaar veel boeken en websites vol geschreven. Allemaal wijsheid, kennis, inzichten en ideeën van ANDEREN. Ook voor degene die dit stukje leest: jij leest over iets dat werkt voor een ander. Die ander dat ben ik, de schrijver van dit stukje. Wat voor jou, de lezer werkt, weet ik niet. Misschien werkt wat voor mij werkt ook voor jou. Misschien ook niet. Dit is de tijd, niet alleen op het gebied van ondernemen, om alles wat anderen zeggen en schrijven te gebruiken als hulpmiddel bij het ontdekken van wat er in JOU leeft! Ontdekken van JOUW waarheid! Ontdekken van JOUW innerlijke ondernemer! Als Columbus het advies van andere ondernemers had opgevolgd had hij Amerika echt niet ontdekt.

Ik heb een ondernemingsplan bestaande uit maar een paar woorden:
‘Ik doe waar ik blij van word. En als jij daar ook blij van wordt, dan doen we samen waar we blij van worden.’

Dat is bij alles wat ik wil doen, bij alle keuzes, bij alle stappen, mijn wegwijzer. Het is de wegwijzer die me wegvoert van de weg van anderen. Het is de wegwijzer die me mijn eigen weg wijst. Door daar trouw aan te zijn en daarover steeds opnieuw te reflecteren, is ondernemen voor mij een intuïtief avontuur geworden. Bijzondere kansen, mogelijkheden, mensen, zogenaamde toevalligheden, stromen in overvloed.

Door mezelf letterlijk en figuurlijk af te stemmen op mijn gevoel, het gevoel in mijn lijf, krijg ik de feedback die ik nodig heb. De feedback die mij vertelt of ik mijn ‘ondernemingsplan’ trouw ben, of ik wel doe wat ik leuk vind en of ik er wel blij van word.

Door daar trouw aan te zijn omzeil ik ook de grootste valkuilen: de weg van een ander volgen. De weg van een ander volgen lijkt soms verleidelijk. Vooral als die ander een zogenaamde ‘expert’ is en al veel ervaring heeft en het klappen van de zweep kent. Wat voor die ander werkt hoeft voor jou niet te werken. En de tijd verandert steeds sneller. Wat gisteren werkte, werkt morgen misschien niet meer.

Een andere beruchte valkuil bij het ondernemen is geloven in schaarste. Geloof in overvloed! Bedenk je eigen economie, een economie gebaseerd op ondernemen vanuit overvloed, vanuit gelijkwaardigheid, vanuit respect voor mensen en de planeet, vanuit respect voor het leven. Vier en dien het leven en het leven viert en dient jou. Herdefinieer het begrip succes. Als succes alleen betekent een hoop geld, dan is dat een armoedige vorm van succes. Alles wat je met plezier doet, waar je blij van wordt, alle waarde die je bijdraagt aan anderen en de planeet, is succes. Herdefinieer alles.

De planeet schreeuwt het uit om mensen die hun eigen weg gaan. Obstakels zul je tegenkomen tijdens je weg. Elk obstakel en elk probleem is je bondgenoot en helpt je om te leren en te groeien, om sterker te worden en om vooruit te komen.

Randy Pausch zei het als volgt:
“Muren zijn er om de mensen tegen te houden die het niet graag genoeg willen. Ze zijn er om de ánderen tegen te houden.”

De omstandigheden om te gaan ondernemen zijn nog nooit zo ideaal geweest als nu. Ga aan het roer staan en laat de wind en de zeilen je meenemen. Maar stuur zelf.

Bewaard onder Mening, Ondernemen, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , , , , , , ,

Behoeften herkennen en erkennen

Geplaatst op 1 juli, 2009 

Ken je dat, dat je je moe voelt, behoefte hebt aan rust, en dat je toch door blijft gaan met wat je aan het doen bent? Ik had vandaag een dag met een aantal van die momenten. Het lichaam zei: moe, rust nu! En het hoofd zei: doorwerken, rust straks!

Wat in zo’n geval te doen? Ik zou zeggen: luister naar je gevoel en zorg voor je behoefte aan rust. Kans dat even rust nemen ook de kwaliteit van het werk daarna ten goede komt.

Nou volg ik mijn eigen goede raad niet altijd op. Is dat stom? Is dat een vorm van innerlijk geweld? Toen ik mezelf deze vragen stelde (Let op: oordelen in de vorm van een vraag!) trok ik maar even flink aan de rem. Natuurlijk had het geholpen als ik even rust had genomen. Maar ik deed het niet.

Elk gedrag, hoe onbegrijpelijk het er aan de buitenkant misschien uitziet, elk gedrag vervult een behoefte. Zinloos gedrag bestaat niet. Maar waarom dan doorwerken terwijl het lichaam om rust vraagt? Omdat doorwerken ook weer een behoefte vervult. De behoefte aan erkenning bijvoorbeeld. Of de behoefte aan ruimte (iets af willen ronden).

En door er zo naar te kijken hoef ik niet te oordelen over mijn keuze. Die oordelen zijn er nog wel even, maar klinken al een stuk zachter en milder. Ze doven uit. Waar behoeften herkend en erkend zijn, verdwijnen de oordelen.

Bewaard onder Persoonlijk | 1 Comment

Tags: , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →