Emotionele reacties

Geplaatst op 6 maart, 2012 

‘Hoe je emotioneel reageert is in iedere situatie een keuze.’
Judith Orloff

Zoals ik het zie en ervaar, is hoe je emotioneel reageert pas een keuze als je je bewust bent van je emotionele wonden en je die wonden voldoende hebt geheeld. Is dat nog niet het geval, dan reageer je vanuit je oude programmeringen die je als kind hebt aangeleerd om te overleven.

Quotes zoals die van Judith Orloff worden niet zelden misbruikt als antwoord op iemands emotionele reactie. Het staat flink  om dan met zo’n quote voor de dag te komen waar kwetsbaarheid veel meer kracht heeft.

Lees ook:

Bewaard onder Citaten, Mening | 7 Comments

Tags: , , ,

Al die verplichtingen…

Geplaatst op 27 december, 2011 

‘Als we naar buiten kijken voor zelfdefinitie en eigenwaarde, geven we macht weg en maken we slachtoffers van onszelf. We zijn getraind om slachtoffers te zijn. We zijn geleerd om onze macht weg te geven.

Denk als voorbeeld van hoe diepgaand we getraind zijn om slachtoffer te zijn, eens aan hoe vaak je zei of iemand hoorde zeggen Ik moet morgen gaan werken. Als we zeggen Ik moet gebruiken we een slachtoffer uitdrukking. Zeggen Ik moet opstaan en ik moet gaan werken is een leugen. Niemand dwingt een volwassene om op te staan en te gaan werken. De waarheid is dat Ik kies om op te staan en ik kies te gaan werken vandaag, omdat ik kies om de consequenties van niet te werken te voorkomen. Zeggen Ik kies is niet alleen de waarheid – het is bekrachtigend en een daad van Zelf-Liefde. Als we iets moeten doen, voelen we ons een slachtoffer. En omdat we ons een slachtoffer voelen worden we boos en willen we degene straffen die we zien als degene die ons dwingt iets de doen dat we niet willen doen – zoals onze familie of onze baas of de maatschappij.’

Robert Burney in Codependence – De Dans van Gewonde Zielen

Bewaard onder Citaten, Codependency | 5 Comments

Tags: , , , ,

Luisteren naar je gevoel met je verstand erbij

Geplaatst op 29 september, 2011 

Na de zomervakantie begon ik bij een nieuwe Tai Chi groep en een nieuwe lerares. De afgelopen jaren beoefende ik vooral de zwaard- en waaiervorm en deze nieuwe groep beoefent de Pekingvorm, een vorm waarvan ik alleen bepaalde bewegingen herken.

Het is alsof ik na jaren Tai Chi weer helemaal opnieuw begin en dat roept soms  gevoelens van spanning en weerstand bij me op. Gevoelens die weer allerlei gedachten lanceren om niet naar Tai Chi te gaan en die gedachten bouwen vervolgens een aardig verhaaltje op waardoor het zelfs aannemelijk lijkt om niet te gaan.

Niet gaan klinkt verleidelijk want dan ben ik ook meteen van die onaangenaam voelende spanning en weerstand verlost. Zou ik naar mijn gevoel luisteren, dan zou ik zomaar kunnen beslissen om niet te gaan. Maar is dat verstandig?

Kiezen vanuit je gevoel, het klinkt zo mooi. Maar om een keuze te maken is soms wel wat meer nodig. Behoeften bijvoorbeeld: vanuit welke behoeften kies je? Ook al roept de Tai Chi les bij mij gevoelens van spanning en weerstand op, toch ga ik naar de les vanuit mijn behoefte aan beweging en leren, vanuit mijn behoefte aan zorg voor mijn lichaam en geest. Die behoeften vervul ik door wel te gaan.

Het soms zo verguisde verstand is een handig gereedschap om te reflecteren en om de onderliggende behoeften helder te krijgen. En tijdens dat proces lossen ook die gevoelens van spanning en weerstand langzaam op om plaats te maken voor nieuwsgierigheid.

Tot nu toe ben ik steeds wel naar de les gegaan en heb me niet laten leiden door de gevoelens vooraf. Had ik dat wel gedaan, dan had ik mezelf gesaboteerd.

Lees ook: Verstand en gevoel

Bewaard onder Persoonlijk | 9 Comments

Tags: , , , , ,

Verstand en gevoel

Geplaatst op 27 september, 2011 

Al geruime tijd ben ik betrokken bij een project om een online community te creëren. De visie van de bedenker ervan en ook zijn doel spraken me aan en ik besloot mee te doen.

Met de tools die het Internet tegenwoordig biedt, is het mogelijk om snel (als het moet kan het zelfs binnen een dag) een community te starten maar vanaf het begin verliep het project moeizaam en er deden zich allerlei vreemde tegenvallers voor.

Pas een paar weken geleden herkende ik het patroon: het project stroomde niet, het voelde als drijfzand waarbij je bij elke beweging verder wegzakt in plaats van vooruit komt.  Mijn gevoel zei ermee te stoppen en ik begon alvast stappen te ondernemen de community in de onafgemaakte vorm over te dragen aan de bedenker.

Vorige week kreeg ik een telefoontje van de bedenker van de community en we bedachten een noodscenario om de boel vlot te trekken. Het plan klonk goed maar voelde niet goed. Rationeel zag het er allemaal goed uit maar het gevoel zei er toch echt mee te stoppen.

De volgende dag kreeg ik een e-mailtje van de bedenker: na een nachtje slapen had hij besloten er alsnog mee te stoppen. Verrassend? Zoals ik al zei: het project stroomde niet.

Samengevat: Peter, volg je gevoel. Je mag erop vertrouwen.

Bløf over de opstand van het hart en het verstand:

Bewaard onder Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , , ,

Een pijnlijke les in autonomie

Geplaatst op 13 september, 2011 

Een jaar of vijf geleden volgde ik het leerjaar Geweldloze Communicatie. Later, als ik een gezellige grijsaard op leeftijd ben, zal ik er prachtige verhalen over vertellen aan wie het maar horen wil. Voor de bloglezers hier alvast een primeur.

Aan het begin van het leerjaar was het de bedoeling om groepjes van drie te vormen, zogenaamde buddy-groepjes, om een jaar lang met je buddy’s ervaringen en inzichten uit te wisselen en om steun te krijgen tijdens het leer- en groeiproces. Want de inzet van het leerjaar was niets minder dan het loslaten van je persoonlijke drama. En daar heb je, zo was het verhaal, wel wat support van buddy’s bij nodig.

We besteedden uitgebreid aandacht aan het proces van kiezen, hoe kies je je buddy’s, op grond waarvan kies je, welke gevoelens en behoeften spelen daarbij, wat verwacht je van je buddy’s en wat heb jij je buddy’s te bieden? We stelden buddy-profielen op om er zeker van te zijn dat we toch echt met de juist buddy’s in zee gingen. De inzet was hoog en een jaar was lang.

Na alle voorbereiding brak eindelijk de les aan waarin we onze buddy’s daadwerkelijk gingen kiezen. De les begon en ergens halverwege de ochtend zei de trainster ineens: ‘zo, en dan hebben jullie nu drie minuten om je buddy’s te kiezen.’

Iedereen schoot overeind en wat volgde was een scene die zich het best laat vergelijken met de chaos op de beursvloer tijdens een dikke beurscrash. Na drie minuten waren de meeste groepjes gevormd.  Maar was iedereen blij? Niet echt. Niemand had erop gerekend dat na de zorgvuldige voorbereiding, de grande finale van het buddy’s kiezen op deze manier zou verlopen en in zo’n korte tijd.

De moraal van het verhaal was wreed en pijnlijk: niemand had gevraagd om meer tijd dan de aangekondigde drie minuten, niemand had zich uitgesproken over een andere manier van buddy’s kiezen. Iedereen had braaf gehoorzaamd, de eigen autonomie massaal verloochend in ruil voor loyaliteit aan de trainster en uit aangeleerde angst voor de denkbeeldige straf.

Als gezellige grijsaard zal ik later vertellen dat als iemand je iets vraagt of opdraagt, altijd eerst na te gaan hoe het voor je is om gehoor te geven aan de vraag of opdracht en dat je altijd naar je eigen gevoelens en behoefte(n) kunt luisteren voordat je besluit of je wel of niet in actie wilt komen. Ongeacht wie degene is die de vraag stelt of opdracht geeft.

Lees ook:

Bewaard onder Communicatie, Mening, Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , , , , ,

Waarom maakte ik die keuze ook alweer?

Geplaatst op 23 augustus, 2011 

Soms maak ik een keuze, een goede keuze zelfs, en vergeet ik later waarom ik die keuze ook alweer maakte.

Echt vervelend wordt het pas als ik me dan ook nog eens ga focussen op de minder leuke consequenties van die keuze. Ook goede keuzes hebben namelijk minder leuke consequenties: voor het ene kiezen betekent het andere laten, bij elke keuze win je iets en neem je afscheid van iets.

Misschien helpt het als ik even concreet wordt.

Jaren geleden ben ik minder gaan werken. Een goede keuze want ik wilde meer afwisseling, vrijheid en creativiteit en in het werk dat ik toen deed, vond ik dat niet in die mate die ik graag wilde. Daarbuiten vond ik wat ik zocht in overvloed:  bloggen bijvoorbeeld.

Maar de consequentie was ook minder geld in de portemonnee en dat laat zich soms merkbaar voelen. Vooral op het einde van de maand.

Afgelopen vrijdag had ik afgesproken met Edwin Mijnsbergen. Ik lees zijn blogs bijzonder graag en zijn manier van bloggen intrigeert me, ik was dus benieuwd genoeg hem eens persoonlijk te ontmoeten. Dat hij in Middelburg woont vond ik een prettige bijkomstigheid omdat ik die stad graag nog eens wilde bezoeken nadat ik er eind juni een paar uurtjes heerlijk had rondgeslenterd.

Ik had een vroege trein genomen. Aangekomen bij het NS station in Middelburg overwoog ik mijn opties: hier uitstappen en een paar uurtjes door Middelburg zwerven voordat ik Edwin zou ontmoeten of in de trein blijven zitten en doorrijden naar Vlissingen en daar nog even van de zon, zee en wind genieten.

Het werd zon, zee en wind. Daarna treinde ik terug naar Middelburg voor mijn afspraak met Edwin. Ik had geen idee waar ik precies met hem over wilde praten en het bleek een prima plan om geen plan te hebben. Vanaf het moment dat we neerstreken op het terras werd elke vorm van regie onmogelijk want verschillende verhalenvertellers schoven aan bij ons tafeltje.

’s Avonds in de trein op weg naar huis herinnerde ik me waarom eind van de maand het geld meestal op is. Omdat ik minder ben gaan werken vanwege mijn verlangen naar vrijheid, afwisseling en creativiteit. Omdat ik van zo’n dag als in Middelburg hou, omringd door verhalenvertellers en verzadigd met verhalen.

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , , , , , ,

Huwelijksgeloften

Geplaatst op 12 augustus, 2010 

Bij aankomst op de camping op de eerste dag van de motorvakantie, had ik die sensatie van het juiste ding doen op de juiste plaats en op het juiste moment. Zo’n sensatie kun je voelen in je hele lijf, een soort van voelend weten. Ik had de juiste keuze gemaakt om er een weekje alleen op uit te trekken.

Er was ook twijfel geweest:  is het weer wel goed genoeg, loopt thuis alles naar wens als ik er een week niet ben? Dat klinkt belachelijk, iets gaan doen waar je enorm veel plezier aan beleeft en tegelijkertijd twijfel. Maar zo belachelijk is het niet als je bedenkt dat de menselijke denkgeest niet één harmonieus geheel is maar een bonte verzameling van verschillende geluiden die door elkaar heen tetteren.

De vraag is dan steeds: aan welk geluid geef je aandacht en op grond van welke geluiden maak je keuzes? Welke geluiden klinken altijd hard en dominant en wat hebben die zachtere geluiden op de achtergrond te vertellen?

Soms helpt het om jezelf de vraag te stellen: hou ik genoeg van mezelf om X te doen. Die vraag brengt een shift teweeg in het keuzeproces. Ja, ik hou genoeg van mezelf om op motorvakantie te gaan. En dat kritische geluid dat voor de twijfel zorgt, gebruik ik om vooraf de weersverwachtingen te controleren en om thuis alles zo goed mogelijk achter te laten en om af te spreken dat er elke avond even telefonisch contact is.

‘Hou ik genoeg van mezelf om X te doen’ wil niet zeggen dat je overal maar ja tegen moet zeggen. Genoeg van jezelf houden betekent zowel ja als nee zeggen. Ja zeggen tegen die nieuwe baan en nee tegen die relatie die al lang niet meer werkt. Ja zeggen tegen die vakantie en nee tegen die buurvrouw die steeds je persoonlijke grenzen overschrijdt.

Kort voor vertrek had ik de film ‘The Heartbreak Kid’ nog gezien met Ben Stiller in de hoofdrol. In deze film komt een echtpaar voor dat in Mexico hun huwelijksgeloften hernieuwt.

Van alle relaties die we hebben, vergeten we soms onze relatie met het leven. Een relatie die er altijd is en die een bron van inspiratie is voor boeken, muziek en films. Die relatie heeft net als alle andere relaties zo af en toe wat aandacht nodig. Die relatie wil net als dat stel in ‘The Heartbreak Kid’ deed met het hernieuwen van hun huwelijksgeloften, ook weer opnieuw horen: ja ik wil!

En wat is voor een liefhebber van motorrijden en kamperen nou een mooier moment om dat opnieuw te ontdekken en tegen het leven te zeggen: ‘Ja ik wil’ dan tijdens een motorvakantie?

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , ,

Kiezen en beslissen

Geplaatst op 6 juli, 2010 

Kiezen is een proces en tijdens dat proces worden hier en daar beslissingen genomen. Een beslissing neem je in het moment en is onderdeel van het keuzeproces. Ook al beslis je niks, het proces van kiezen is op de voor- of achtergrond altijd bezig.

Soms verwar ik die twee en denk dat als ik niks beslis, ik niet bezig ben met kiezen en stil sta. In werkelijkheid ben ik voortdurend in beweging en stroom ik met het keuzeproces mee op weg naar een beslissing.

Zelfs als een beslissing is genomen, gaat het keuzeproces gewoon verder. Bijvoorbeeld met rouwen om datgene waar ‘NEE’ tegen gezegd is om daarna datgene te vieren waar ‘JA’ tegen is gezegd.

 

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | Reageer

Tags:

← Vorige pagina — Volgende pagina →