Blij zonder omdat…
Geplaatst op 3 september, 2012
Er was niets bijzonders of speciaals gebeurd, ik had geen lotto gewonnen en had ook geen tien miljoen blogbezoekers en toch voelde ik me ontzettend blij.
De blijdschap had geen externe gebeurtenis nodig, de blijdschap kwam van binnenuit. Misschien dat deze blijdschap daarom zo ontzettend fijn voelde, zo fijn zelfs dat ik geen zin had om naar bed te gaan want dan zou ik niet meer kunnen genieten van mijn blijdschap.
Bij krachtige gevoelens denk ik als eerste aan een flinke boosheid. Nu weet ik dat blijdschap net zo krachtig kan aanvoelen.
Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments
Van het leven kun je niet winnen
Geplaatst op 30 maart, 2012
‘There are times however, when life events feel emotionally battering. When the experience of life feels abusive. When it feels as if my Higher Power is being sadistic and anything but Loving.’ Robert Burney
Ik heb de afgelopen tijd vaak aan deze woorden gedacht. In ongeveer een week tijd had ik de volgende genoegens:
1. Een zware verkoudheid, zo eentje waarbij je hele lijf pijn doet en je niet alleen snot niest maar ook snot hoest.
2. Een crash van mijn computer waardoor ik het hele zaakje niet 1x maar 2x volledig opnieuw mocht installeren en ik een aantal dagen was afgesloten van mijn geliefde bezigheden.
3. Een verbouwing (nee, ik klus niet zelf) waarbij op de eerste dag meteen een stroomkabel werd vernield, de waterleiding begon te lekken en er in een aantal muren gaten en scheuren ontstonden die daar niet thuis hoorden. Op de tweede dag, tijdens het repareren van de stroomkabel, raakten een aantal elektrische apparaten defect.
Het is verbazingwekkend hoe snel je als mens in een neerwaartse spiraal terecht kunt komen. En dan heb ik het niet eens over serieuze gebeurtenissen zoals ernstige ziekte of zelfs dood.
Verkoudheid? No big deal. Een paar dagen geen computer? No big deal. Verbouwing? No big deal. Schade aan elektrische apparaten? No big deal. En alles bij elkaar? Nog steeds geen big deal maar emotioneel voelde het wel als een big deal.
‘If I try to force myself out of an emotionally uncomfortable place, then I am being judgmental and abusive to myself. I need to be able to accept wherever I am at – no matter how uncomfortable.’ Robert Burney
Ik dacht nog wel dat die drilboren die hier de boel aan het slopen waren gewelddadig waren, dat ze ons huis molesteerden. Maar ondertussen was ik de boel aan het molesteren, namelijk hoe ik me voelde.
En die gaten in de muren zijn een mooie weerspiegeling van de deukjes die mijn ego heeft opgelopen want het heeft weer eens stevig ervaren dat je van het leven niet kunt winnen.
Credits: De citaten van Robert Burney zijn afkomstig van ‘There are times when life events feel emotionally battering‘
De Nederlandse vertaling van Robert’s boek ‘Dance of Wounded Souls’ kun je hier gratis downloaden: Gewonde Zielen
Bewaard onder Citaten, Codependency, Persoonlijk | 10 Comments
Tags: acceptatie, codependency, ego, gevoelens, gewonde zielen, leven, Robert Burney
Leeg
Geplaatst op 27 februari, 2012
Als je er binnen stapt, lijkt alles er normaal. De omgeving lijkt normaal en de mensen lijken normaal. OK, ze hebben zo hun eigenaardigheden maar die zijn niet veel anders dan de typisch menselijke eigenaardigheden die jij en ik ook hebben.
Na een tijdje voel je dat er iets niet klopt maar wat?
Je gevoel klopt niet meer met wat je waarneemt. Je waarneming zegt dat alles normaal is maar je gevoel zegt wegwezen hier. Dus je begint aan jezelf te twijfelen en drinkt nog wat meer koffie tot je ook dat gevoel van wegwezen niet meer voelt.
’s Avonds thuis heb je nergens zin in. Moe, lusteloos en verveeld surf je wat rond op het internet tot je ineens in sombere klanken en ondersteund door kleurloos grijs, die dag herkent.
Diagnose: je bent leeg.
Oorzaak: omgeving die werkt als een energetische afvoerput.
Remedie: naar je gevoel luisteren.
En daar lig je dan uitgeteld op de bank. With nothing left but faith
Bewaard onder Muziek, Verhaaltjes | 6 Comments
Tags: energie, gevoelens, leegte
Welkom gevoel
Geplaatst op 16 februari, 2012
Via Petra Maartense hoorde ik over de Sedona methode. Hoewel ik er nog maar weinig over weet, heb ik begrepen dat het een methode is die helpt bij het loslaten van gevoelens.
De methode werkt aan de hand van een paar eenvoudige vragen:
- Kan ik het gevoel loslaten?
- Wil ik het gevoel loslaten
- Wanneer?
Het meest hilarische vind ik wat aan deze vragen voorafgaat: dat je je gevoel gewoon verwelkomt. Bijvoorbeeld: welkom angst. Of: welkom boosheid. Hilarisch omdat het zo eenvoudig is. Hilarisch omdat hiermee het gevoel al merkbaar zachter aanvoelt. Ik denk dat dit komt omdat het ‘welkom’ het verzet en de weerstand tegen het gevoel al voor een deel oplost. ‘Mijn Sedona methode’ bestaat de afgelopen dagen uit maar één stap: het gevoel verwelkomen.
Naar aanleiding van een blogpost van Michel ten Hoove over accepteren en verzoenen, ben ik een beetje gaan proeven van een aantal verschillende woorden die qua betekenis dicht bij elkaar liggen: accepteren, loslaten en verzoenen.
Met stip op de eerste plaats staat bij mij: verzoenen. Het klinkt lief, zacht en geduldig. Dus gevoelens loslaten? Ik ga voor verzoenen door ze eerst maar eens hartelijk welkom te heten.
Bewaard onder Inspiratie, Persoonlijk | 14 Comments
Tags: gevoelens, loslaten, Petra Maartense
De strijd tussen presteren en behoeften
Geplaatst op 6 januari, 2012
Als het hoofd en het lichaam twee verschillende dingen willen, is er oorlog in de tent: innerlijk geweld tegen de behoeften van dat moment. Het is het verschil tussen moeten en nodig hebben, de strijd tussen presteren en behoeften.
De behoeften vragen niet om strijd. Die maken zich kenbaar aan de hand van gevoelens. Dat begint subtiel als een zacht en liefdevol tikje op je schouder: zou je niet eens even wat rust nemen?
Het hoofd kent die subtiliteit niet. Het kan alleen maar luidruchtig schreeuwen: je moet dit en je moet dat want anders…… Schreeuwen, oordelen en bang maken in de hoop dat je erin trapt.
Behoeften kunnen zich trouwens ook luid en duidelijk laten voelen, vooral als je ze steeds langer negeert. Dan wordt het tikje op je schouder op een gegeven moment een harde klap in je gezicht. Niet met de bedoeling je pijn te doen maar met de bedoeling om naar je lichaam te luisteren.
Wie wint?
Als de behoeften winnen, blijft het in het hoofd nog een tijdje doorzeuren. Als het hoofd wint, kan het lichaam ziek worden. Wat is erger?
Op papier is die keuze dus niet zo moeilijk te maken.
Bewaard onder Mening | 11 Comments
Tags: behoeften, gevoelens, geweld, geweldloze communicatie, presteren
Ik heb het gevoel dat…
Geplaatst op 28 december, 2011
Mijn trainster geweldloze communicatie had een geweldig hulpmiddeltje om te bepalen of dat wat je communiceert als een gevoel, ook daadwerkelijk een gevoel is.
Haar hulpmiddeltje was de vraag: waar in je lichaam voel je dat gevoel, wijs eens aan waar je het gevoel voelt.
Als je nog eens zegt: ‘ik heb het gevoel dat…..’, wijs dan eens aan waar je dat gevoel in je lichaam voelt. Drukt ‘Ik heb het gevoel dat…’ eigenlijk wel een gevoel uit? Of is het een gevoelsmaniertje om een gedachte, een oordeel of interpretatie mee uit te drukken? Dat gevoel heb ik namelijk 🙂
Bewaard onder Communicatie | 24 Comments
Tags: gevoelens, geweldloze communicatie
Waar je je aandacht op richt, groeit
Geplaatst op 12 december, 2011
Het is voor mij een beetje een slogan aan het worden zoals die van het halfvolle en halflege glas.
In eerste instantie brengt het een nieuw perspectief om naar de dingen te kijken en om je leven te leven op een manier die je graag wilt. Maar op een gegeven moment gaat het irriteren en doet zich de vraag voor of het wel waar is en of het altijd waar is. Is het altijd waar dat waar je je aandacht op richt, groeit?
Ik wil het even hebben over de vergeten en meest onderschatte levenskwaliteit: rouwen.
Rouwen begint voor mij met herkennen en erkennen wat ons is overkomen. Het gedachtegoed van Geweldloze Communicatie ziet rouwen als een behoefte en noemt het soms ook wel het vieren van verlies. Hoe vreemd dat soms ook klinkt, het maakt wel duidelijk dat rouwen gaat over verlies zoals het verlies van een baan, het verlies van een vriendschap of het verlies van een relatie.
Maar we mogen in onze emotioneel disfunctionele cultuur niet rouwen. Ja, twee dagen mogen we rouwen als we daarna maar gewoon weer aan het werk gaan en niemand tot last zijn met wat we voelen en wat we hebben verloren.
Tegen iemand die rouwt zeg je niet dat het glas halfvol is in plaats van halfleeg. Tegen iemand die rouwt zeg je ook niet dat waar je je aandacht op richt, groeit. Wat je er dan eigenlijk mee zegt, is dat er geen ruimte mag zijn voor het verdriet en de pijn.
Rouwen is een transformatieproces van loslaten en accepteren. Het herkennen en erkennen van ons verhaal, van wat er is gebeurd en van het verdriet en de pijn, is daarvan een wezenlijk onderdeel.
Het niet herkennen en erkennen van het verdriet en de pijn onder het mom van het halfvolle glas of onder het mom dat het verdriet en de pijn juist groeit als je er aandacht aan besteedt, is emotioneel disfunctioneel.
Misschien is het wel waar dat het glas halfvol is maar soms is het nodig naar het halflege glas te kijken om daarna weer met volle teugen te kunnen genieten van het halfvolle glas.
Misschien is het wel waar dat waar je je aandacht op richt, groeit. Maar soms is het nodig je aandacht te richten op iets dat raakt in pijn en verdriet zodat je de emotionele wond van het verlies kunt helen om daarna weer met volle van het leven te genieten.
Het gaat er niet om wat waar is, wat telt is wat werkt.
Bewaard onder Mening | 9 Comments
Tags: aandacht, emotionele wond, gevoelens, rouwen, verlies
Laat jezelf niet vergiftigen
Geplaatst op 29 november, 2011
Hoewel ik geen kranten lees en geen journaal kijk, liet ik me via Twitter verleiden een artikeltje te lezen over de financiële crisis en over de machten en krachten die via het financiële systeem proberen ons onder controle te houden.
Ik weet niet of het waar is wat ik las maar ik kon meteen de impact van het artikel voelen in mijn lijf. Stress, spanning en angst. Ook mijn gedachten begonnen overuren te maken in de vorm van zorgen maken.
Op zo’n moment weet ik dat ik ergens zit waar ik niet wil zijn. Dan ben ik net een schipper die zijn boot de storm instuurt in plaats van een route te kiezen waar het weer wat rustiger is.
Over detachment gesproken…
Ik laat me niet vergiftigen, ook niet door het nieuws. Als je iets eet of drinkt waar je lichaam grote moeite mee heeft, dan kotst het letterlijk en figuurlijk alles weer uit om je te beschermen. Als je je blootstelt aan nieuws dat een giftige uitwerking heeft, laat je lichaam dat ook luid en duidelijk voelen. De gevoelens van stress, spanning en angst zeggen je dit: wegwezen.
Lees ook:
Bewaard onder Actualiteit, Persoonlijk | 30 Comments
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.