Gevoelens accepteren

Geplaatst op 22 november, 2011 

Gevoelens leren accepteren. Het is één van de belangrijkste dingen die ik ben gaan leren. En naarmate me dat met vallen en opstaan steeds beter lukt, lijkt het wel of er ook gevoelens zijn die ik juist minder goed kan verdragen dan vroeger.

Ik heb het over een bepaald gevoel van ellendigheid. Dat kon ik vroeger misschien wel te goed verdragen waardoor ik er veel langer in bleef hangen dan nodig was. Het is net zoiets als met het gevoel van dorst. Het heeft weinig zin je te oefenen om dat gevoel langer te verdragen. Het kan je zelfs je leven kosten als je de behoefte om te drinken blijft negeren.

Bewaard onder Persoonlijk | 8 Comments

Tags: ,

Gevoelens zijn echt maar niet noodzakelijk een feit

Geplaatst op 13 oktober, 2011 

Wat eraan vooraf ging: Luisteren naar je gevoel met je verstand erbij

De gevoelens van spanning en weerstand voorafgaand aan de Tai Chi les, worden langzaam minder.  Ze zijn er nog wel en twee weken geleden speelde ik nog met de gedachte om daadwerkelijk niet naar de les te gaan omdat ik me zo moe voelde. Ik wist ook dat ik me na een Tai Chi les meestal heel energiek voel dus het argument van vermoeidheid kon snel van tafel.

Ik heb de bron van die spanning en weerstand ontdekt of in ieder geval een deel ervan. Het blijkt een oude wiskundeleraar te zijn waar ik al eens eerder over blogde: Pinksteren en wiskunde

Ik was in die tijd een jaar of 13 en pas verhuisd en ging naar een nieuwe middelbare school. Ik had een achterstand bij wiskunde en de pech een leraar te treffen die er een handje van had om kinderen te vernederen en te beschamen. Niet echt een fijne voedingsbodem om met plezier naar school te gaan.

Niet meekunnen met de rest van de klas, geen idee hebben van wat die formules betekenen en een leraar waar je beter niks aan kan vragen als je niet totaal belachelijk gemaakt wilt worden, dat doet wat met je als je 13 jaar bent. De emotionele lading van spanning en weerstand, van angst om te falen en om te worden vernederd en beschaamd, laat zich  vele jaren later alsnog voelen als ik naar een nieuwe Tai Chi groep ga en de vormen die ze beoefenen niet ken.

Dit keer ben ik een volwassene maar wel met mijn 13-jarige bij me die zich alles nog emotioneel herinnert en ben ik gezegend met een fantastische Tai Chi lerares. Alles is anders maar voelt hetzelfde als toen.

‘Gevoelens zijn echt, het is emotionele energie die zich manifesteert in ons lichaam, maar ze zijn niet noodzakelijk een feit.                  

Wat we voelen is onze ‘emotionele waarheid’ en hoeft niet noodzakelijk iets te maken te hebben met feiten of met de emotionele energie die Waarheid is met een hoofdletter ‘W’ – vooral als we reageren vanuit de leeftijd van ons innerlijke kind.’

Uit: Codependence – De Dans van Gewonde Zielen  door Robert Burney

Bewaard onder Citaten, Persoonlijk | 7 Comments

Tags: , , , , ,

Luisteren naar je gevoel met je verstand erbij

Geplaatst op 29 september, 2011 

Na de zomervakantie begon ik bij een nieuwe Tai Chi groep en een nieuwe lerares. De afgelopen jaren beoefende ik vooral de zwaard- en waaiervorm en deze nieuwe groep beoefent de Pekingvorm, een vorm waarvan ik alleen bepaalde bewegingen herken.

Het is alsof ik na jaren Tai Chi weer helemaal opnieuw begin en dat roept soms  gevoelens van spanning en weerstand bij me op. Gevoelens die weer allerlei gedachten lanceren om niet naar Tai Chi te gaan en die gedachten bouwen vervolgens een aardig verhaaltje op waardoor het zelfs aannemelijk lijkt om niet te gaan.

Niet gaan klinkt verleidelijk want dan ben ik ook meteen van die onaangenaam voelende spanning en weerstand verlost. Zou ik naar mijn gevoel luisteren, dan zou ik zomaar kunnen beslissen om niet te gaan. Maar is dat verstandig?

Kiezen vanuit je gevoel, het klinkt zo mooi. Maar om een keuze te maken is soms wel wat meer nodig. Behoeften bijvoorbeeld: vanuit welke behoeften kies je? Ook al roept de Tai Chi les bij mij gevoelens van spanning en weerstand op, toch ga ik naar de les vanuit mijn behoefte aan beweging en leren, vanuit mijn behoefte aan zorg voor mijn lichaam en geest. Die behoeften vervul ik door wel te gaan.

Het soms zo verguisde verstand is een handig gereedschap om te reflecteren en om de onderliggende behoeften helder te krijgen. En tijdens dat proces lossen ook die gevoelens van spanning en weerstand langzaam op om plaats te maken voor nieuwsgierigheid.

Tot nu toe ben ik steeds wel naar de les gegaan en heb me niet laten leiden door de gevoelens vooraf. Had ik dat wel gedaan, dan had ik mezelf gesaboteerd.

Lees ook: Verstand en gevoel

Bewaard onder Persoonlijk | 9 Comments

Tags: , , , , ,

Verstand en gevoel

Geplaatst op 27 september, 2011 

Al geruime tijd ben ik betrokken bij een project om een online community te creëren. De visie van de bedenker ervan en ook zijn doel spraken me aan en ik besloot mee te doen.

Met de tools die het Internet tegenwoordig biedt, is het mogelijk om snel (als het moet kan het zelfs binnen een dag) een community te starten maar vanaf het begin verliep het project moeizaam en er deden zich allerlei vreemde tegenvallers voor.

Pas een paar weken geleden herkende ik het patroon: het project stroomde niet, het voelde als drijfzand waarbij je bij elke beweging verder wegzakt in plaats van vooruit komt.  Mijn gevoel zei ermee te stoppen en ik begon alvast stappen te ondernemen de community in de onafgemaakte vorm over te dragen aan de bedenker.

Vorige week kreeg ik een telefoontje van de bedenker van de community en we bedachten een noodscenario om de boel vlot te trekken. Het plan klonk goed maar voelde niet goed. Rationeel zag het er allemaal goed uit maar het gevoel zei er toch echt mee te stoppen.

De volgende dag kreeg ik een e-mailtje van de bedenker: na een nachtje slapen had hij besloten er alsnog mee te stoppen. Verrassend? Zoals ik al zei: het project stroomde niet.

Samengevat: Peter, volg je gevoel. Je mag erop vertrouwen.

Bløf over de opstand van het hart en het verstand:

Bewaard onder Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , , ,

Verhalen als slachtofferpatronen

Geplaatst op 2 september, 2011 

Even luchtig beginnen want de rest van deze blogpost is niet bepaald om te lachen:

Telefoon defect

Een tijdje geleden was mijn telefoon defect. Ik bracht het toestel voor reparatie naar de KPN telefoonwinkel en drie weken later kreeg ik bericht dat ik het weer kon ophalen. Terug thuis merkte ik dat de SD kaart met daarop mijn foto’s en video’s niet meer in mijn toestel zat.

De volgende dag ging ik terug. Helaas was de KPN meneer die me eerder had geholpen niet aanwezig en hielp een andere KPN meneer me. Nou ja, helpen?

Hij vond het nodig te vragen of ik wel zeker wist dat er een SD kaart in mijn toestel zat toen ik het ter reparatie aanbood. Toen ik vertelde dat de SD kaart voor mij belangrijke data bevat, vond hij het ook nodig te vertellen dat er op een SD kaart geen data staat maar dat data op Internet staat.

Kun je een probleem niet oplossen, ontken dan dat er een probleem is. Misschien een strategie die voor KPN werkt en waarmee ze oude mensen zonder kennis van zaken met lege handen terug naar huis kunnen sturen, voor mij werkt het in ieder geval niet. Ik ging naar huis met de toezegging dat ik na het weekend een telefoontje zou krijgen over mijn SD kaart.

Dat telefoontje kreeg ik via een voicemail bericht. Wat ik ervan begreep was dat KPN vond dat ik als klant ook een bepaalde verantwoordelijkheid had (welke dat dan was, werd niet verteld) en dat ik in de KPN telefoonwinkel een nieuwe SD kaart kon krijgen. Correctie: kon kopen. Met korting, dat wel.

Verhalen vertellen

Ik kon pas woensdag weer naar de KPN winkel waardoor ik twee dagen had om mezelf een aantal verhalen te vertellen over deze situatie. Nou, dat heb ik geweten.  In gedachten bereidde ik een speech voor waar Fidel Castro jaloers op zou zijn. Betalen voor een door KPN kwijt  gemaakte SD kaart, dat nooit. Maar het ging om meer dan alleen mijn SD kaart: ik zou KPN naar een faillissement toe praten.  Ik voelde me steeds bozer en gefrustreerder worden.

Mijn bezoek aan de KPN winkel kwam dichterbij en ik werd bang van de impact van mijn eigen speech. Ik zag de beelden van een flinke ruzie in de KPN winkel al voor me.

Probleem oplossen

Uiteindelijk kreeg ik gratis een nieuwe SD kaart en excuses voor het verdwijnen van mijn foto’s en filmpjes. Het gebeurde zonder enige discussie of strijd, alsof het voicemail bericht over eigen verantwoordelijkheid en betalen voor een nieuwe SD kaart nooit had bestaan.

Wat wellicht heeft geholpen waren de eerste woorden die ik tegen de KPN meneer sprak die me in eerste instantie had geholpen met mijn defecte telefoon en die ook het voicemail bericht had ingesproken.  Ik zei: ‘Ik wil graag samen met jou het probleem van mijn SD kaart oplossen’.

Binnen tien minuten stond ik terug buiten met een nieuwe SD kaart. Natuurlijk baal ik ervan dat mijn foto’s en video’s kwijt zijn. Ik heb wel een vrij recente backup maar daar staan nou net de laatste foto’s van mijn motorvakantie niet op. Het idee dat er ergens een SD kaartje rondslingert met mijn privé data (jawel KPN: data, data, data) bevalt me nog steeds niet.

Slachtofferpatronen

Wat me al helemaal niet bevalt, is hoe ik mezelf dagen lang allerlei verhalen en scenario’s heb verteld en hoe ik daar een enorme donderspeech van maakte. Zonde van de tijd en de energie en dodelijk voor mijn plezier en innerlijke rust. Maar misschien heeft het me uiteindelijk toch geholpen om uit al deze zelf gecreëerde ellende dat ene zinnetje te destilleren: ‘Ik wil graag samen met jou het probleem van mijn SD kaart oplossen’.

Ik doe dus net als Bert: ik verzin allerlei verhalen over een situatie en creëer daarmee een bepaald gevoel of een mix van gevoelens. Meestal verzin ik verhalen waardoor ik me boos, gefrustreerd, machteloos, gespannen of bang voel of een combinatie hiervan. En die gevoelens voeden de verhalen weer waardoor de vicieuze cirkel op gang komt.

Over slachtofferpatronen gesproken…

Misschien heeft het ermee te maken dat niet weten wat er aan de hand is en wat de mogelijke consequenties zijn, doodeng is en dat ik dit ‘zwarte gat’ dan maar opvul met verhalen en scenario’s.

Ik zal Bert eens vragen waarom hij het doet. En als ik Ernie zou vragen hoe  hij het anders doet, zal hij waarschijnlijk zeggen dat hij zichzelf gewoon leuke verhalen vertelt.

Ernie: geef je ook workshops?

Bewaard onder Persoonlijk | 8 Comments

Tags: , ,

Wat kan man zijn toch confronterend zijn

Geplaatst op 11 februari, 2011 

In zijn boek ‘Codependence – De Dans van Gewonde Zielen’ schrijft Robert Burney:

‘Als kind leerde ik van het rolmodel van mijn vader dat boosheid de enige emotionele reactie was die een man voelde. Van mijn moeder wiens definitie van liefde inhield dat je niet boos kunt zijn op iemand waar je van houdt, leerde ik dat het niet OK was om boos te zijn op iemand waar ik van hield. Er bleef voor mij weinig toestemming over om te voelen. Dat betekende niet dat ik geen gevoelens had – het betekende dat ik in oorlog was met mijn eigen gevoelens, dat ik niet eerlijk met mezelf kon zijn dat ik ze had. Zolang ik niet emotioneel eerlijk kon zijn met mezelf was er geen manier om te weten wie ik was. Totdat ik begon om het verdriet en woede uit mijn kindertijd te erkennen, het verdriet, de pijn en de angst die ik heel mijn leven had ontkend, was ik niet in staat om eerlijk te zijn met mezelf en om te weten wie ik Werkelijk was.’

Ik dacht aan deze tekst toen ik het filmpje zag van Jackson Katz: Tough Guise: Violence, Media & the Crisis in Masculinity. Vooral het begin van dit filmpje is confronterend waarin jonge mannen vertellen welke kwaliteiten zij associëren met mannelijkheid.

‘Als het rolmodel van wat een man is een man niet toestaat om te huilen of om bang te zijn, als het rolmodel van wat een vrouw is een vrouw niet toestaat om boos of agressief te zijn, dan is dat emotionele oneerlijkheid. Als de standaards van een maatschappij het volledige bereik van het emotionele spectrum ontkennen en bepaalde emoties als negatief labelen, dan is dat niet alleen emotioneel oneerlijk, het creëert emotionele ziekte.’

Robert Burney in ‘Codependence – De Dans van Gewonde Zielen’

Er is emotioneel werk aan de winkel mannen…..en vrouwen. Zodat we ontdekken wie we zijn.

Het volledige boek ‘Codependence – De Dans van Gewonde Zielen‘ kun je gratis downloaden.

Lees ook: Wat kan man zijn toch mooi zijn

Bewaard onder Boeken, Citaten, Codependency | Reageer

Tags: , , , , ,

Heerlijk menselijk die irritatie

Geplaatst op 24 januari, 2011 

Alle gevoelens horen natuurlijk bij het mens-zijn maar er is er eentje die mij expliciet doet denken aan de imperfectie die het mens-zijn zo siert. Dat gevoel is irritatie.

Irritatie komt meestal voort uit het idee of overtuiging dat een situatie of gebeurtenis anders moet zijn dan dat deze is. Het stoplicht gaat net voor mijn neus op rood en ik wil dat het groen is: irritatie. De rij voor de kassa is lang en ik wil meteen geholpen worden: irritatie. Het regent en ik wil dat het zonnig is: irritatie.

Het is zo heerlijk menselijk die irritatie. Ik denk dat ik er voorlopig nog even mee door ga om me te verzetten tegen de werkelijkheid en om situaties anders te willen dan ze zich voordoen 🙂

Bewaard onder Mening, Persoonlijk | Reageer

Tags: , ,

Geboren in een emotioneel disfunctionele maatschappij

Geplaatst op 11 december, 2010 

Voorschool. 08:45 uur. Peuters die meteen gaan spelen. Andere peuters die tegen hun papa of aangeplakt eerst even willen rondkijken. Één peuter huilt. Meestal het startsein voor andere peuters om empatisch mee te gaan huilen.

‘Stop met huilen! Stop met huilen anders ga ik weg zonder kus. Als je stopt met huilen krijg je een kus. Stop met huilen, alle mensen kijken’.

De moeder van het huilende meisje kan het gehuil van haar kind niet uithouden. Misschien mocht zij als kind ook niet huilen van haar ouders. Misschien raakt het gehuil van haar kind en de aanwezigheid van andere ouders en kinderen haar in gevoelens die ze niet kan accepteren. Misschien heeft zij niet de eigenwaarde om te laten zijn wat er op dat moment is.

Misschien, misschien, misschien… Alleen deze moeder kan weten en voelen wat er in haar omgaat, anderen kunnen er alleen naar gissen. Maar wat er ook in haar omgaat: ze laat het haar kind oplossen. Het meisje moet haar emoties terug naar binnen slikken en onderdrukken, ze leert om disfunctioneel om te gaan met haar emoties.

We zouden kunnen leren om op een gezonde manier het hele spectrum van onze gevoelens te voelen en te uiten. Maar dat is niet wat we leren. Wat we bijvoorbeeld wel leren is, zoals ik deze week in een artikeltje las, dat het gebruik van suiker helpt om te voorkomen dat iemand een driftbui krijgt en woedend wordt. En wat we leren is net als het meisje leerde, dat je beloond wordt met een kus van je moeder als je je gevoelens terug naar binnen slikt en onderdrukt.

Dit meisje is net als jou en mij geboren in een emotioneel disfunctionele maatschappij, in een maatschappij die emotioneel vijandig is.

Bewaard onder Codependency, vaderschap | 9 Comments

Tags: , , , , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →