Aan de ketting van de regels

Geplaatst op 10 januari, 2016 

We hadden in de bibliotheek afgesproken want ze had wat te vertellen, persoonlijk spul.

Zoek jij alvast maar een plekje waar we rustig kunnen praten, dan haal ik even koffie en thee.

Ik bestel.

Ik kom het wel bij je brengen zegt het meisje achter de bar, ik moet even groene thee halen want die is op.

Ik wacht hier wel even want we gaan daar achteraan zitten en blijf aan de bar staan.

Maar daar mag je geen koffie en thee drinken, dat mag alleen hier vooraan.

Dat is nieuw voor me, de bibliotheek is ingericht met allerlei gezellige zithoekjes die juist nadrukkelijk uitnodigen te gaan zitten met een kopje koffie.

Als je daar gaat zitten met koffie en thee heb je kans dat de bewaking je wegstuurt. Zeg dan dat ik je heb gewaarschuwd.

Dat zal ik zeggen en ook dat ik je niet heb begrepen.

En weg is ze om groene thee te halen.

Ik vind het bespottelijk…

Ik draai me om en verwacht in de ogen te kijken van iemand die het ook nogal overdreven vindt dat we daar geen koffie mogen drinken. Als we elkaar aankijken zie ik dat hij het heel anders bedoelt.

Je hebt je hier gewoon aan de regels te houden…

Achter me staat een oudere man, ook gewoon een bibliotheekbezoeker, en hij is boos. Niet omdat ik iets heb gedaan waar hij last van heeft maar omdat ik aan een tafeltje koffie wil gaan drinken waar dat niet mag. In een discussie heb ik geen zin en zeg dat ik hem wel  begrijp. Hij reageert nog bozer:

Je snapt er geen zak van.

We, gelukkig niet iedereen, zijn vroeger opgegroeid met deze boodschap: gehoorzaam! Opvoeding, school en kerk: gehoorzaam, gehoorzaam, gehoorzaam. En zo niet, dan straf in welke vorm dan ook want gehoorzamen zul je. Regels worden een ketting waar je aan wordt vastgeketend, soms levenslang. Niet omdat anderen het nog langer kunnen eisen als je eenmaal volwassen bent maar omdat je jezelf eraan vast legt.

Voor me staat inmiddels de koffie en thee klaar en ik besluit een medewerker van de bieb even om raad te vragen want ik wil mijn gesprekspartner graag behoeden voor gedoe met een bewaker middenin haar verhaal. Waar kan ik het beste met iemand gaan zitten voor een een persoonlijk gesprek waar we ook koffie en thee mogen drinken?

Behulpzaam worden we naar een tafeltje geleid, terug naar de voorkant van de bibliotheek, de strook waar koffie en thee zijn toegestaan. Vooruit dan maar, ik geef het een kans.

En ze begint haar verhaal. De woorden komen keihard bij me binnen, niet omdat ik geen kwetsbaar verhaal kan uithouden, in tegendeel, maar omdat het om ons heen muisstil is. Vooraan zit het bijna helemaal vol maar niemand praat, helemaal niemand. Woorden die alleen voor mijn oren zijn bestemd zijn tien meter verderop nog te horen, hoe zachtjes we ook praten.

Weet je, we drinken onze koffie en thee op en gaan ergens anders naar toe.

We steken de Markt over en vinden een heerlijk plekje in Café de Beurs. Persoonlijke verhalen zijn misschien wel het meest kostbare wat we met elkaar kunnen delen en hebben een kostbare plek nodig om tot hun recht te komen. En die plek hebben we gevonden in de echte huiskamer van de stad.

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: , , ,

Dagthema: gehoorzaamheid

Geplaatst op 6 juni, 2014 

Als dagen een thema hebben dan was dat de afgelopen dagen gehoorzaamheid.

Gisteren: een gesprek van een aantal ouders over een workshop om kinderen te leren gehoorzamen.
Vandaag: een organisatie die zichzelf in een houdgreep greep draait omdat medewerkers bureaucratische regels volgen.

En nou geen moreel betoog maar dit: waar gehoorzaam ik waar ongehoorzaamheid de oplossingen brengt?

Goed weekend allemaal.

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags:

Ongehoorzaamheid is besmettelijk

Geplaatst op 18 juli, 2013 

Ofwel: the tipping point van Malcolm Gladwell in beeld. Zo ontstaan revoluties.

Ongehoorzaamheid

Bewaard onder Fotobloggen | 4 Comments

Tags: ,

Worstelen met visie, missie, strategie en doelen

Geplaatst op 29 mei, 2013 

Ben jij iemand die worstelt met het helder krijgen van zijn/haar visie, missie, strategie en doelen? In hemelsnaam, reageer dan niet op deze blogpost en als je dat niet kunt laten, doe het dan vooral niet onder je eigen naam. Er liggen namelijk hele hordes op de loer die erop uit zijn je hun workshop binnen te sleuren om je te coachen en te trainen die zaken helder te krijgen.

In ‘Stop stealing dreams’ vertelt Seth Godin dat onderwijs is bedoeld om te leren gehoorzamen omdat dit zo verrekte handig is was als voorbereiding op een werkend leven in de fabrieken van het industriële tijdperk.

Tien, twintig jaar getraind worden in gehoorzamen, dat hakt er diep in. Hoe diep?

Misschien wel zo diep dat als we helemaal op eigen benen staan we zelf regeltjes gaan verzinnen om aan te gehoorzamen, regeltjes in de vorm van visie, missie, strategie en doelen. Oh ja, en ook to do lijsten, laat ik die vooral niet vergeten.

Het mag allemaal best wat intuïtiever. Als dat betekent dat het chaotisch wordt: laat maar gebeuren. Vandaag de ene kant op en morgen de andere en niet weten waar het op uitdraait: laat maar gebeuren. Volop in twijfel zijn en in onzekerheid: laat maar gebeuren. Onderweg tegen de ene verrassing na de andere aanlopen: laat maar gebeuren.

Ik heb mijn visie, missie, strategie, doelen en to do’s volstrekt helder. Voor mij geen workshops.

Bewaard onder Mening | 6 Comments

Tags: , , ,

De waardecrisis: gehoorzaamheid = waarde

Geplaatst op 6 oktober, 2011 

Vervolg op De waardecrisis: geld = waarde

Een aantal slimme ondernemers zagen hierin een gat in de markt. Ze schreven vlug een vreselijk waardeloos boek vol tegenstrijdigheden en gooiden er een flinke reclamecampagne  tegenaan om de mensen te doen geloven dat als ze hun leven zouden leven volgens de regels van dat boek, ze weer waardevol zouden zijn. Dat wilden de mensen maar al te graag. Er was alleen een probleem: niemand snapte het boek. De ondernemers hadden dit al lang zien aankomen want ze hadden ondertussen speciale leslokalen laten bouwen die ze kerken noemden om de mensen te trainen in het op de juiste manier interpreteren van dat boek.

Het plannetje werkte en de leslokalen stroomden vol. De ondernemers voelden zich oppermachtig. Wij zijn waardevol zeiden ze tegen de mensen want wij leven precies volgens de regels van het boek. Als jullie dat ook doen worden jullie ook heilig en waardevol, net als wij. En de mensen deden nog meer hun best te leven zoals in het boek stond.

Maar ook dit liep op een rel uit toen op een dag een aantal van deze heilige ondernemers werden betrapt: ze deden dingen die  volgens hun eigen boek absoluut verboden waren. De mensen hadden de regels gevolgd van heilige ondernemers die zich helemaal niet heilig hadden gedragen, hun heiligheid en hun boek vol regels bleek een leugen.  Wat die heilige ondernemers hadden geflikt was vreselijk erg maar was de mensen nog veel erger vonden, was dat ze hun waarde weer kwijt waren.

Wordt vervolgd…

Bewaard onder Verhaaltjes | 14 Comments

Tags: , ,

Een pijnlijke les in autonomie

Geplaatst op 13 september, 2011 

Een jaar of vijf geleden volgde ik het leerjaar Geweldloze Communicatie. Later, als ik een gezellige grijsaard op leeftijd ben, zal ik er prachtige verhalen over vertellen aan wie het maar horen wil. Voor de bloglezers hier alvast een primeur.

Aan het begin van het leerjaar was het de bedoeling om groepjes van drie te vormen, zogenaamde buddy-groepjes, om een jaar lang met je buddy’s ervaringen en inzichten uit te wisselen en om steun te krijgen tijdens het leer- en groeiproces. Want de inzet van het leerjaar was niets minder dan het loslaten van je persoonlijke drama. En daar heb je, zo was het verhaal, wel wat support van buddy’s bij nodig.

We besteedden uitgebreid aandacht aan het proces van kiezen, hoe kies je je buddy’s, op grond waarvan kies je, welke gevoelens en behoeften spelen daarbij, wat verwacht je van je buddy’s en wat heb jij je buddy’s te bieden? We stelden buddy-profielen op om er zeker van te zijn dat we toch echt met de juist buddy’s in zee gingen. De inzet was hoog en een jaar was lang.

Na alle voorbereiding brak eindelijk de les aan waarin we onze buddy’s daadwerkelijk gingen kiezen. De les begon en ergens halverwege de ochtend zei de trainster ineens: ‘zo, en dan hebben jullie nu drie minuten om je buddy’s te kiezen.’

Iedereen schoot overeind en wat volgde was een scene die zich het best laat vergelijken met de chaos op de beursvloer tijdens een dikke beurscrash. Na drie minuten waren de meeste groepjes gevormd.  Maar was iedereen blij? Niet echt. Niemand had erop gerekend dat na de zorgvuldige voorbereiding, de grande finale van het buddy’s kiezen op deze manier zou verlopen en in zo’n korte tijd.

De moraal van het verhaal was wreed en pijnlijk: niemand had gevraagd om meer tijd dan de aangekondigde drie minuten, niemand had zich uitgesproken over een andere manier van buddy’s kiezen. Iedereen had braaf gehoorzaamd, de eigen autonomie massaal verloochend in ruil voor loyaliteit aan de trainster en uit aangeleerde angst voor de denkbeeldige straf.

Als gezellige grijsaard zal ik later vertellen dat als iemand je iets vraagt of opdraagt, altijd eerst na te gaan hoe het voor je is om gehoor te geven aan de vraag of opdracht en dat je altijd naar je eigen gevoelens en behoefte(n) kunt luisteren voordat je besluit of je wel of niet in actie wilt komen. Ongeacht wie degene is die de vraag stelt of opdracht geeft.

Lees ook:

Bewaard onder Communicatie, Mening, Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , , , , ,

Het fabriekssysteem – een voorbeeld

Geplaatst op 13 april, 2010 

Op een productie afdeling werkt iemand aan een technische installatie. Het is een bijzondere installatie en nog nooit eerder zo gemaakt. Het ontwerp klopt niet helemaal en er zijn extra onderdelen nodig en improvisatie. Wat nu? De meneer die de installatie bouwt, besluit de onderdelen te gaan halen bij een technische groothandel op vijf minuten loopafstand. Bij terugkomst komt hem dit op een officiële waarschuwing te staan omdat hij zonder toestemming van zijn leidinggevende de deur uit was gegaan.

Op aangeven van de leidinggevende deelt het hoofd personeelszaken de waarschuwing uit en komt er een officiële notitie in het personeelsdossier. Om deze case compleet te maken: op het moment dat de onderdelen nodig waren, was de leidinggevende niet bereikbaar omdat hij in vergadering was.

Het gebeurde lang geleden maar er zijn maar zat bedrijven waar het nog steeds gebeurt. Het zijn dezelfde bedrijven waar het management klaagt over gebrek aan eigen initiatief en ondernemersgeest. Maar het fabriekssysteem is niet bedacht om eigen initiatief en ondernemersgeest te stimuleren. Het is bedacht om de regeltjes te volgen. Het is bedacht om van mensen vervangbare productie-eenheden te maken.

Sinds ik Seth Godin in Antwerpen heb horen spreken en zijn boek ‘Linchpin’ aan het lezen ben, kan ik een aantal dingen beter begrijpen. Zoals waarom kinderen al op jonge leeftijd leren binnen de lijntjes kleuren en toestemming vragen als ze naar de wc willen. De leidinggevende en het hoofd personeelszaken uit het voorbeeld zullen dat als kind voorbeeldig hebben gedaan.

Lees ook:

Bewaard onder Boeken, Mening, Ondernemen | 4 Comments

Tags: , , ,

Gehoorzaamheid

Geplaatst op 14 mei, 2009 

Where no one obeys, no one can command.

(Auteur onbekend. Bron: Paulo Coelho’s blog)

Bewaard onder Citaten | Reageer

Tags: ,

Volgende pagina →