De taal van het reptielenbrein

Geplaatst op 6 april, 2010 

In zijn nieuwste boek ‘Linchpin’ schrijft Seth Godin onder andere over het reptielenbrein, een stukje van onze hersenen dat ons saboteert. De sabotage activiteiten van het reptielenbrein zijn te herkennen aan de taal die het gebruikt zoals:

Of allerlei varianten. Een bekende is zeggen dat je eerst x, y en z moet doen voordat je kunt doen wat je graag wilt. Als je graag wilt schilderen heb je niet eerst een compleet ingericht atelier nodig. Als je wilt schrijven heb je niet eerst een computer nodig.

Soms klinkt het reptielenbrein ronduit stoer zoals mensen die zeggen: ‘Motorrijden is niks voor mij want dan rij ik me echt helemaal dood’. Alsof ze de moed hebben om überhaupt motor te rijden. Maar die moed hebben ze niet. Het is het reptielenbrein dat praat en dat doodsbang is om zelfs maar rijlessen te nemen.

Ook oneliners uit de zwarte pedagogie zoals  ‘Doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg’ en ‘Als je voor een dubbeltje geboren bent, word je nooit een kwartje’ behoren tot de taal van het reptielenbrein.

Telkens als je deze taal gebruikt, breng je een stukje van je eigen genie om zeep of het genie van een ander. We zijn getraind en gehersenspoeld om dit te doen zodat we beter in het systeem zouden passen omdat dit gediend is met vervangbare (middelmatige) mensen in plaats van met onmisbare (geniale) mensen.

Telkens als je deze taal gebruikt, dien je een systeem dat dood is. Als je goed luistert naar de berichten in de media kun je er de overlijdensadvertenties van het systeem in herkennen.

Lees ook:

Bewaard onder Boeken, Communicatie, Mening | 9 Comments

Tags: , , , ,

Kun je wel verliefd zijn OP iemand?

Geplaatst op 12 maart, 2010 

Petra maait met haar reactie op de vorige blogpost zowat het gras voor mijn voeten weg met de vraag: kun je wel verliefd zijn OP iemand? Ik begeef me nu op glad ijs maar doe het toch. Nee, je kunt ook niet verliefd zijn op iemand.

We zeggen in ons taalgebruik:  ‘Ik ben boos op jou’ omdat we de overtuiging hebben (vaak onbewust) dat de ander de oorzaak is van onze boosheid. Zo zeggen we ook: ‘Ik ben verliefd op jou’ omdat we de overtuiging hebben (eveneens vaak onbewust) dat de ander de oorzaak is van de liefde die we ervaren. We maken dan de ander tot bron van die liefde. Zo’n bron moet veroverd worden, beheerst en gecontroleerd om verzekerd te blijven van die liefde: vroeger of later een effectief recept voor relatieproblemen.

Maar net zo min als een ander de bron is van de boosheid die je voelt, is een ander de bron van de liefde die je  ervaart. Die bron van liefde ben je zelf en de ander waar je verliefd op bent, fungeert als spiegel voor die bron. Die liefde ligt niet buiten jezelf bij een ander maar in jezelf. Die ander helpt je alleen maar die liefde in jezelf te ervaren door deze naar je terug te spiegelen. Als je dat weet hoef je de ander ook niet te veroveren, te beheersen en controleren.

Ik zou nog een nieuwe blogpost kunnen schrijven over of je teleurgesteld kunt zijn IN iemand. Nee, dat kun je niet. Teleurstelling heeft niks met de ander te maken maar alles met je eigen verwachtingen.  Met je verwachtingen creëer je je eigen teleurstellingen. De ander helpt je alleen maar aan te tonen dat je verwachtingen niet klopten.

Lees ook: Je bent nooit boos OP iemand

Bewaard onder Communicatie, Mening | 12 Comments

Tags: ,

Je bent nooit boos OP iemand

Geplaatst op 11 maart, 2010 

Je kunt je boos voelen variërend van een gevoel van lichte irritatie tot kokende woede. In ons taalgebruik zeggen we dan dat we boos zijn. Waarom zeggen we dat we boos ZIJN in plaats van dat we ons boos VOELEN? Boosheid is toch een gevoel?

Boosheid als gevoel lijkt iets anders te zijn dan bijvoorbeeld schrik als gevoel. Als je schrikt dan is dat gevoel van schrik er ineens en het is ook zo weer weg. Gevoelens komen en gevoelens gaan, het is e-motie: energy in motion (energie in beweging).

Met boosheid lijkt toch iets anders aan de hand. Je kunt minuten, uren, dagen boos zijn, sommige mensen zijn het zelfs hun hele leven lang. Ze voelen geen boosheid, ze zijn het gewoon. Boosheid is een staat van zijn en met je gedachten en overtuigingen kun je deze staat van zijn voeden en in stand houden, net zolang tot je echt genoeg hebt van steeds weer diezelfde ‘boosmakende gedachten en overtuigingen’ en dan is de boosheid ook zo voorbij.

Je kunt dus echt boos ZIJN in de zin van dat je in een staat van boosheid verkeert. Als ik me boos voel zeg ik liever: ‘Ik voel me boos’ dan: ‘Ik ben boos’ want als ik zeg: ‘Ik ben boos’ lijkt het wel of ik mijn boosheid bekrachtig en mijn boosheid verder toeneemt. Ik gooi dan als het ware een extra houtblok op het vuur.

Behalve dat we in ons taalgebruik zeggen dat we boos zijn in plaats van dat we ons boos voelen, zeggen (of denken) we ook dat we het op een ander zijn: ‘Ik ben boos jou jou’. De ander als oorzaak van de boosheid.

Maar de oorzaak van boosheid ligt nooit bij een ander. Meestal is de oorzaak van boosheid een goed/fout gedachte of overtuiging in de zin van: wat hier gebeurt mag niet gebeuren, het is fout wat er gebeurt. Een oordeel over en ontkenning van de realiteit.

Je kunt dus nooit boos zijn OP iemand ook al schreeuwt je hele lijf het letterlijk en figuurlijk uit dat het wel zo is. Als je jouw boosheid en de oorzaak ervan op een ander projecteert door te zeggen: ‘Ik ben boos op jou’, dan maak je van jezelf een slachtoffer en van de ander een dader. Zie daar in een conflictsituatie nog maar eens uit te komen. En moet je eens opletten wat er met je gebeurt en hoe je je voelt telkens als je die ander ziet of aan die ander denkt.

Credits: deze blog is ontstaan uit een uitwisseling met Petra Maartense (zie ‘Gevoelens als estafettestokje’). Petra blogt op ‘De vliegende schildpad’

Bewaard onder Communicatie, Mening | 17 Comments

Tags: , , ,

Gevoelens als estafettestokje

Geplaatst op 9 maart, 2010 

Gevoelens lijken soms wel op een estafettestokje. De één zegt: hier heb jij het stokje, neem het van me aan want jij bent er verantwoordelijk voor. De ander zegt: geef mij dat stokje, ik neem het van je over want ik ben er verantwoordelijk voor.

Jij geeft mij het gevoel dat…

Dit is typisch een uitspraak van iemand die zijn/haar estafettestokje maar al te graag uit handen geeft om er een ander verantwoordelijk voor te maken: wat ik voel is jouw verantwoordelijkheid. Deze vorm van het doorgeven van het estafettestokje hoor ik regelmatig. Vooral songwriters zijn er dol op maar ook in films en in het dagelijks leven hopt het stokje op deze manier gemakkelijk van de één naar de ander.

Ik geef jou het gevoel dat…

Deze versie hoor ik niet zo vaak. Hij viel me laatst op toen ik hoorde zeggen: ‘Fijn dat ik jou een gerust gevoel heb kunnen geven’. Het is een uitspraak van iemand die het estafettestokje graag uit handen van een ander neemt om er zelf verantwoordelijkheid voor te nemen: wat jij voelt is mijn verantwoordelijkheid.

Hou je eigen stokje vast want:

Ter verdediging van dat gedoe met dat estafettestokje hoor ik wel eens zeggen dat die dingen nu eenmaal zo gezegd worden in onze taal. Maar het heeft niks met taal te maken maar met de onderliggende overtuigingen, de taal fungeert alleen als boodschapper.

Bewaard onder Communicatie, Mening | 13 Comments

Tags: , ,

Gooi het woordenboek weg

Geplaatst op 4 december, 2009 

Op de UrbanMonk blog las ik ‘Finding Peace in Happiness’. Dani, de schrijver van dat artikel, gaat op zoek naar wat  happiness voor hem betekent. Zijn vertrekpunt is de betekenis die het woordenboek aan happiness geeft en van daaruit ontdekt hij wat het voor hem betekent en hoe hij het kan bereiken. Tijdens het lezen dacht ik terug aan wat ik eerder deze week schreef over het bedenken van je eigen spelregels voor succes.

Het woordenboek heeft niet het monopolie op het definiëren van woorden. Het beste gooi je het woordenboek gewoon weg en bedenk je zelf wat een woord voor jou betekent. Wat betekent succes voor jou? En geluk? En liefde?

Waarom eindigt discussie zo vaak in strijd? Omdat niemand checkt wat de persoonlijke betekenis is die iedereen aan het gespreksonderwerp geeft. Dan denk je dat iedereen het over hetzelfde heeft terwijl iedereen het eigenlijk over iets anders heeft. Heb je bijvoorbeeld een bespreking over de toegevoegde waarde van een product of dienst, begin dan met te vragen wat toegevoegde waarde voor iedereen betekent.

Een woordenboek, of de betekenis die je ouders of leraren aan een woord gaven, kan een echte pain in the ass zijn als je het teveel macht geeft in plaats van zelf uit te zoeken wat iets voor jou betekent.

Bewaard onder Communicatie, Mening | 6 Comments

Tags: ,

Supermarktgesprek

Geplaatst op 8 oktober, 2009 

‘We gaan nu eerst de boodschappen afrekenen en daarna gaan we in bad en naar bed.’

Zo zou een liefdevol gesprekje tussen twee lovers in de supermarkt kunnen klinken. Maar het waren geen lovers, het was een volwassene tegen een kind.

Maar de volwassene en het kind gaan geen boodschappen afrekenen: dat doet de volwassene. En de volwassene en het kind gaan niet in bad en naar bed: het kind gaat naar bad en naar bed en de volwassene geeft de zorg die daarvoor nodig is.

De we-vorm heeft in dit geval wel wat weg van een Siamese tweeling: letterlijk en figuurlijk met elkaar vergroeid. Het operatief scheiden van een Siamese tweeling is heel wat lastiger van het scheiden van de volwassene en het kind. Een kwestie van de woorden jij en ik in plaats van we.

Bewaard onder Communicatie, Mening | Reageer

Tags: ,

Heeft u een bijdrage voor de crisis?

Geplaatst op 24 september, 2009 

Prinsjesdag en de algemene beschouwingen zijn weer voorbij en werkgroepen gaan aan de bak om van alles en nog wat te onderzoeken. Prinsjesdag is de dood in de pot maar daarover ging die andere blogpost al.

Wat die werkgroepen vast en zeker ook gaan onderzoeken (en natuurlijk al lang en breed weten) is hoe ze de bijdragen die de politici het Nederlandse volk hebben gevraagd om de gevolgen van de crisis op te vangen, kunnen vertalen naar wetgeving.

Het klinkt zo aardig als er om een bijdrage wordt gevraagd. In gedachte zie ik dan al een aardige meneer of mevrouw van deur tot deur gaan met een collectebus in de hand met het opschrift CRISISBIJDRAGE. ‘Goedenavond meneer, heeft u een kleine bijdrage voor de crisis?’. ‘Nou nee, hier op de hoek zit een bank, ga daar maar even langs’.

Maar hoe alleraardigst het ook klinkt als politici om bijdragen vragen: er wordt helemaal niets gevraagd. Wat er gebeurt is dat belastingen en premies omhoog gaan. Het betalen ervan wordt opgelegd en met sancties afgedwongen.

Een vraag is pas een vraag als je er consequentieloos nee op kunt antwoorden. Kun je dat niet, dan is er geen sprake van een vraag maar van een opdracht of eis.

Ook de online van Dale vliegt hier een beetje uit de bocht want die zegt dat vragen betekent: 1.  een vraag stellen 2. verlangen, eisen, vergen 3. informeren 4. uitnodigen 5. verzoeken

Maar vragen en eisen zijn toch echt twee verschillende dingen.

‘Vragen’ is politieke taal voor eisen en met sancties afdwingen. Wat iemand zegt is niet altijd wat hij of zij bedoelt.

Bewaard onder Actualiteit, Mening | Reageer

Tags: , , ,

Belangrijk

Geplaatst op 7 september, 2009 

Er zijn momenten dat je er achter komt dat wat belangrijk voor je is eigenlijk best onbelangrijk is.  Sommige mensen ontdekken dat na een ingrijpende gebeurtenis in hun leven zoals na een ernstige ziekte of het verlies van een dierbare. Maar je kunt het ook op een minder dramatische manier ontdekken.

Vakantie bijvoorbeeld. Op vakantie gaan is ideaal om een aantal dingen drastisch anders te doen, al is het maar voor een week. En dan ontdekken dat dit nog goed bevalt ook.

Zo heb ik het tijdens de vakantie een week helemaal zonder Internet en e-mail gedaan. Ook niet stiekem even het WIFI netwerk van het vakantiepark gebruikt maar geheelonthouding. Niet geblogd, niet getwitterd, niet gesurfd, niet genetwerkt, geen RSS feeds gevolgd en er ook niet over gedroomd. Voor de vakantie was ik hier dagelijks mee bezig, vaker en meer en intensiever dan ik wilde want…….ik vond het belangrijk.

Tijdens de vakantie heb ik Internet geen moment gemist en was het dus ineens onbelangrijk.

Belangrijk: wat een krachtig woord. Noem iets belangrijk en het krijgt ineens een andere lading. Je gaat naar iets dat je belangrijk noemt anders kijken en je gaat je ook anders gedragen. Wat je belangrijk noemt krijgt macht over jou.

Maar eigenlijk is niks belangrijk. Zelfs als je stopt met ademhalen gaat alle leven gewoon door. Lekker hoor om de zelf gecreëerde hype van wat belangrijk is door te prikken.

Bewaard onder Persoonlijk | 2 Comments

Tags: ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →