Gevoelens als estafettestokje
Geplaatst op 9 maart, 2010
Gevoelens lijken soms wel op een estafettestokje. De één zegt: hier heb jij het stokje, neem het van me aan want jij bent er verantwoordelijk voor. De ander zegt: geef mij dat stokje, ik neem het van je over want ik ben er verantwoordelijk voor.
Jij geeft mij het gevoel dat…
Dit is typisch een uitspraak van iemand die zijn/haar estafettestokje maar al te graag uit handen geeft om er een ander verantwoordelijk voor te maken: wat ik voel is jouw verantwoordelijkheid. Deze vorm van het doorgeven van het estafettestokje hoor ik regelmatig. Vooral songwriters zijn er dol op maar ook in films en in het dagelijks leven hopt het stokje op deze manier gemakkelijk van de één naar de ander.
Ik geef jou het gevoel dat…
Deze versie hoor ik niet zo vaak. Hij viel me laatst op toen ik hoorde zeggen: ‘Fijn dat ik jou een gerust gevoel heb kunnen geven’. Het is een uitspraak van iemand die het estafettestokje graag uit handen van een ander neemt om er zelf verantwoordelijkheid voor te nemen: wat jij voelt is mijn verantwoordelijkheid.
Hou je eigen stokje vast want:
- Wat jij voelt is van jou en jij bepaalt wat je ermee doet.
- Wat ik voel is van mij en ik bepaal wat ik ermee doe.
Ter verdediging van dat gedoe met dat estafettestokje hoor ik wel eens zeggen dat die dingen nu eenmaal zo gezegd worden in onze taal. Maar het heeft niks met taal te maken maar met de onderliggende overtuigingen, de taal fungeert alleen als boodschapper.
Bewaard onder Communicatie, Mening
Tags: gevoelens, overtuigingen, taal
Reacties
13 Reacties to “Gevoelens als estafettestokje”
Laat je reactie achter!
Creative commons
Zwerven door het alledaagse van Peter de Kock is in licentie gegeven volgens een Creative Commons Naamsvermelding-NietCommercieel-GelijkDelen 3.0 Nederland licentie.
Neem voor commercieel gebruik eerst even contact met me op zodat we daar een afspraak over kunnen maken.
Dat heb je mooi eenvoudig geformuleerd! Waar ik nou benieuwd naar ben: Jij weet alles van geweldloos communiceren. Het zal misschien mijn onwetendheid zijn, maar ik stel me zo voor dat je daar leert om in plaats van beschuldigend naar de ander toe te reageren te vertellen hoe jij je voelt. Wat zeg je bijvoorbeeld als je boos op iemand bent?
Haha, dank Petra. Ik zie boos zijn niet als boos zijn OP IEMAND. Ik zou gewoon zeggen: ik voel me boos omdat ik graag…. of omdat ik behoefte heb aan…. Zo zou ik mijn boosheid en de trigger voor helemaal bij mezelf. Voorbeeld: ik voel me boos omdat ik erop had gerekend dat we samen zouden gaan eten en ik geen berichtje heb ontvangen dat onze afspraak niet door zou gaan. Je kunt dit uitbreiden met het expliciet benoemen van de onderliggende behoefte. En daarna aan de ander vragen: hoe is het voor jou om dit te horen? Maak ik het hiermee helder Petra?
Thanks. Ja, ik begrijp het. Het woordgebruik is anders dan ‘jij maakt me boos’, maar toch leg je een gevoel (estafettestokje?) op tafel met de bedoeling (toch?) voor die ander om dat op te pikken. Dat is dan natuurlijk aan die ander om dat wel of niet te doen. Ik zou waarschijnlijk zeggen: Had je niet even kunnen bellen?
Maar ik vind het zeker iets om over na te denken. In hoeverre ik het nodig vind mijn gevoel te verwoorden.
Hi Petra, ik deel graag hoe ik het zie. Ik denk dat het helpt om, voordat je iets op de spreekwoordelijke tafel legt, de eigen gevoelens en behoeften te checken. ‘Had je niet even kunnen bellen’ kan door de ander gemakkelijk worden verstaan als ter verantwoording worden geroepen. Als je vertelt wat de impact was op jou in de vorm van gevoelens en behoeften, laat je een wezenlijk stukje van jezelf zien en kun je van daaruit gemakkelijker de verbinding maken met de ander. Als die ander en verwijt hoort in de vraag (waarom belde je niet even) dan wordt het lastiger in verbinding te komen en te blijven met de ander. Als je de zin formuleert in de vorm van ‘Ik voel me… omdat ik…’ in plaats van ‘Ik voel me… omdat jij…. ‘ dan help je jezelf op weg en daarmee de ander.
Blijkbaar toch ook een kwestie van verwachtingen. En mooi dat GC daar handvaten voor heeft. Volgens mij was het Fritz Perls die ooit zei dat het doel van relaties ont-moeten is en dat we hier niet zijn om aan elkaars verwachtingen te voldoen… 😉
Mooie woorden Huub, dank je wel.
[…] deze blog is ontstaan uit een uitwisseling met Petra Maartense (zie ‘Gevoelens als estafettestokje’). Petra blogt op ‘De vliegende […]
[…] deze blog is ontstaan uit een uitwisseling met Petra Maartense (zie ‘Gevoelens als estafettestokje’). Petra blogt op ‘De vliegende […]
[…] deze blog is ontstaan uit een uitwisseling met Petra Maartense (zie ‘Gevoelens als estafettestokje’). Petra blogt op ‘De vliegende […]
[…] deze blog is ontstaan uit een uitwisseling met Petra Maartense (zie ‘Gevoelens als estafettestokje’). Petra blogt op ‘De vliegende […]
[…] deze blog is ontstaan uit een uitwisseling met Petra Maartense (zie ‘Gevoelens als estafettestokje’). Petra blogt op ‘De vliegende […]
Mooi stukje, heel duidelijk zo. Ik ‘voel’ me ook wel een beetje aangesproken…
Taal kan soms zo haarfijn de achterliggende motivaties blootleggen. Jammer dat er over het algemeen zo weinig geluisterd wordt…
Dank je wel Rita. Luisteren is inderdaad een vak apart. Maar soms moet je gewoon iets zeggen omwille van jezelf, zelf al wordt er niet geluisterd. Je zegt iets dan niet TEGEN de ander maar VOOR jezelf.