Het land van vergissingen

Geplaatst op 1 augustus, 2014 

Uit mijn motorvakantiedagboek van zaterdag 26 juli 2014:  

In het land van vergissingen is alles mogelijk.

Vergissingen brengen meer teweeg dan een zorgvuldig geplande actie.

Alle ophef over het voortijdige einde van het bijenveld is een signaal van wijkeigenaarschap. 

Was er bij de uitnodiging om mee te doen met het bijenveld maar net zoveel aandacht geweest als bij de ondergang ervan.

Als de Titanic niet was gezonken had niemand die boot gekend.

Lees ook: Wijkziek en wijkpijn

 

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: ,

Wijkziek en wijkpijn

Geplaatst op 30 juli, 2014 

Na het plaatsen van het hekwerk rondom de buurtmoestuin bij Kindcentrum de Ontdekking, wilde ik tot begin september geen activiteiten in de wijk doen. Ik voelde dat het genoeg was en had behoefte er allemaal afstand van te nemen. De motorvakantie kwam dan ook als geroepen.

Tijdens de motorvakantie kreeg ik via een verontrustend voicemailbericht te horen dat het bijenveld naast activiteitencentrum de Bunthoef was gemaaid. Ik schrok, kon het niet geloven en ging aan het bellen. Pas de volgende dag kreeg ik een beeld van wat er was gebeurd. Het veld was inderdaad gemaaid, per ongeluk.

Motorvakantie is voor mij bewust Internetvrij dus ook geen blogs en social media. En dat was maar goed ook om er een beetje afstand van te nemen maar ik baalde enorm. Niet alleen dat het bijenveld was gemaaid, maar ook dat ik op deze manier toch weer de wijkactiviteiten in werd gesleurd terwijl ik daar tot september van weg had willen blijven om daarna een beslissing te kunnen nemen over hoe verder.

Zondag ben ik na thuiskomst meteen gaan kijken. Het bijenveld lag er vreselijk bij. Ik kon het niet los zien van het beeld dat ik nog had van een uitbundig veld vol bloemen, bijen en vlinders. Nu was alles weg. Ik liep over het veld en zag ons in herinnering nog hard aan het werk dit bijenveld aan te leggen. Met een grote groep vrijwilligers hebben we dat bijenveld eind april aangelegd. Nauwelijks twee maanden later stond het volop in bloei. Een project op trots op te zijn.

En dan gebeurt er iets wat ik noem ‘eigenaarschap over eigen wijk‘. Als je samen met anderen hard hebt gewerkt aan een stukje van je eigen wijk, dan ga je daar anders naar kijken en ga je er anders mee om dan wanneer je je zweetdruppels er niet hebt laten vallen.  Zo’n plek in de wijk wordt een stukje van jou en jij wordt een stukje van die plek. Wat er met z’n plek gebeurt raakt je extra hard. Je kunt extra genieten als zo’n plek ene mooie plek wordt maar het doet extra pijn als er nare dingen gebeuren.

En die nare dingen gebeurden in de vorm van aannemers. Eerst was er een aannemer die betrokken was bij de renovatiewerkzaamheden aan activiteitencentrum de Bunthoef. Een auto of busje van de aannemer was, in een poging aan de achterzijde van de Bunthoef te komen, enkele keren gedeeltelijk door het bijenveld gereden.

Bij winkelcentrum Zuiderhout ging een project van start om het parkeerterrein opnieuw in te richten. Een aannemer  die aan dat project meewerkte, had zijn hekwerk in het bijenveld gezet. Waar eerst bloemen stonden, lagen nu de betonblokken van het hekwerk.

Een andere aannemer, ook bij dit project betrokken, liet grote lappen plastic verpakkingsmateriaal rondslingeren. Een aantal van die stukken plastic kwamen in het bijenveld terecht.

De aannemer die bij de Bunthoef werkte heb ik via de beheerder van de Bunthoef laten benaderen ons bijenveld met rust te laten. De andere twee aannemers heb ik zelf benaderd.  De aannemer die het hekwerk in het bijenveld had gezet, heb ik uitgenodigd om zelf ook mee te doen aan het bijenlint en hem gewezen waar hij voor weinig geld een zakje bloemenmengsel kan kopen. Geen reactie daarop. De aannemer die het plastic had laten rondslingeren, heb ik uitgenodigd mee te doen met zwerfafval opruimen in de wijk. Geen reactie daarop.

En dan neem dat verschijnsel ‘eigenaarschap over eigen wijk’, zodanige vormen aan dat ik denk: aannemers die zich in de wijk niet als een goede gast weten te gedragen mogen van mij wegblijven. Ook al roepen ze op hun website nog zo hard over maatschappelijk verantwoord ondernemen en duurzaamheid.

Maar goed, het hekwerk werd weggehaald en er kwamen instructies om te voorkomen dat plastic bouwafval in de wijk terecht komt.  De motorvakantie brak aan en ik dacht dat het bijenveld verdere schade wel bespaard zij blijven. Tot dat ene voicemail berichtje kwam dat het bijenveld was gemaaid. En wat denk je? Weer een aannemer die een fout maakt. Een fout die het bijenveld dit keer niet kon overleven.

De bedoeling was om in het najaar met alle betrokkenen afscheid te nemen van het bijenveld en om zaad te winnen.Ook dat feestje gaat nu helaas niet door.

Ik ben er wijkziek van. Als je ergens om begint te geven neemt je kwetsbaarheid toe en plezier en pijn worden intenser beleefd. Wijkpijn is het. En daar had ik eind vorig jaar helemaal geen rekening gehouden toen ik met de activiteiten in de wijk begon.

Ik heb hier nog wel meer over te bloggen maar deze over de wijkpijn moest er als eerste uit. Dat heb je met pijn, dat wil het uitschreeuwen.

Over het project bijenveld lees je op de wijkblog Oosterheide.

Meer over aannemers die te gast zijn in je wijk lees je in:

Bewaard onder Persoonlijk | 11 Comments

Tags: , , , , , , ,

Vooruitkijken naar motorvakantie

Geplaatst op 19 juli, 2014 

Terwijl de motorvakantie 2014 nog niet eens is begonnen, kijk ik met nieuwsgierigheid alvast vooruit naar de edities van 2015 en 2016.

Die van 2015 wordt een bijzondere omdat het de tiende is. Ga ik dan ook daadwerkelijk alle motoravonturen bundelen met als titel ‘Motorpeinzingen‘? Vorig jaar leek me dat nog een leuk idee. Het enthousiasme is nu wat minder maar wie weet hoe dat oplaait als ik er weer middenin zit.

De mogelijkheid bestaat om de tiende motorvakantie samen met een fantastische fotograaf vast te leggen: hij de foto’s en ik de verhaaltjes. Moet alleen die fantastische fotograaf nog wel even zijn motorrijbewijs halen. Lukt dat nog voor de zomer van 2015? Het maakt me eigenlijk niks uit: 2016 is er ook een mooi jaar voor.

Bewaard onder Persoonlijk | 7 Comments

Tags:

Motorvakantieklaar

Geplaatst op 22 november, 2013 

Het heet ‘winterbeurtactie’ en het is een prachtige service waarbij je motor thuis wordt opgehaald, een onderhoudsbeurt krijgt, wordt schoongemaakt en daarna weer keurig netjes thuis wordt afgeleverd.

De motor is dan winterklaar maar ik zie dat anders. Voor mij is de motor nu motorvakantieklaar, klaar voor de motorvakantie 2014. Je kunt het ook voorspel noemen.

Motorvakantieklaar

Bewaard onder Fotobloggen | 2 Comments

Tags: ,

Dit was motorvakantie 2013

Geplaatst op 4 september, 2013 

Het jaarlijkse weekje motorvakantie ligt al langer dan een maand achter me. De dagboekschriftjes die ik bij me had en op allerlei terrasjes heb volgeschreven, gaan nu de kast in. Wat blijft zijn de blogs die het gevolg zijn van de conceptie die in deze schriftjes heeft plaatsgevonden:

Terwijl ik naar woorden zoek om mijn ervaringen van deze motorvakantie te duiden en naar nog meer woorden zoek om mijn dankbaarheid uit te drukken, weet ik dat ik het afscheid van dit thema alleen maar zit uit te stellen door naar woorden te zoeken. Om weg te komen van dit thema ga ik mezelf een flinke worst voorhouden:

(Praat nu tegen zichzelf….)

Stel jezelf nou eens voor dat de motorvakantie als avontuur op een schaal van nul tot tien geen tien scoorde zoals je dat op dit moment ervaart, maar dat het een twee was en dat er avonturen voor je liggen die  een drie scoren, een vier, een vijf, een zes, een zeven, een acht, een negen en een tien. Sta daar eens even bij stil en voel de opwinding en het verlangen. Er staat geen maat op wat je kunt ervaren. Zelf niet als je bij de tien komt want dan wordt de tien de nieuwe twee en begin je weer met avonturen op een nieuwe schaal.

More will be revealed.

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: ,

Jouw droom vergeet jou nooit

Geplaatst op 2 september, 2013 

De serie blogs over de voorbije motorvakantie loopt helaas ten einde. Helaas omdat erover bloggen voor mij betekent dat ik toch nog een beetje op motorvakantie ben.

Over twee jaar ga ik alweer voor de tiende keer en dat wil ik vieren. Ik heb nog twee jaar de tijd erover na te denken hoe ik dat ga doen maar het eerste idee diende zich al aan: Motorpeinzingen – het boek, een bundeling van tien jaar motorvakantieverhalen .

Eigenlijk begonnen mijn motorpeinzingen lang geleden op mijn jongenskamer met posters aan de muur van motorhelden als Barry Sheene en Wil Hartog. Ik vond ‘Kawasaki’ het mooiste woord ter wereld. Ik wilde twee spiegels op het stuur van mijn fiets zodat ie op een motor zou lijken. Ruzie op straat over wat voor soort aandrijving een bepaald type motor had. Ik plakte een prachtig schaalmodel van een motor in elkaar. Een broer met stuiterbal was genoeg  om er weer losse stukjes van te maken. En toen verdween mijn droom voor lange tijd of misschien was ik het die verdween. Tot ik in 2005 mijn motorrijbewijs haalde en meteen een motor kocht.

Het voorwoord voor Motorpeinzingen – het boek, is al klaar:

Dit boek is opgedragen aan mijn dochter. Droom zoveel je kunt, vergeet je dromen zoveel je wilt, kies doodlopende wegen zoveel als je nodig hebt. Maar als je tientallen jaren later alsnog oog in oog komt te staan met jouw droom, weet dan dat jij jouw droom kunt vergeten maar dat jouw droom jou nooit vergeet.

En als ze dan vraagt hoe ik dat weet zal ik haar vertellen over mijn dromen, hoe ik ze ben vergeten en over de talloze doodlopende wegen die ik ben ingeslagen. En dat na tientallen jaren na die stuiterbal de losse stukjes ineens weer samen kwamen en er op een dag een echte motor voor me stond. De mijne.

Bewaard onder Persoonlijk, vaderschap | 4 Comments

Tags: , ,

Nu hoor jij er ook bij

Geplaatst op 30 augustus, 2013 

Bij de Griek wil ik die schotel met veel tzatziki.

Oh maar wacht even… ik heb vanavond nog een verjaardagsfeest. Met een aura vol knoflook naar een feestje lijkt me geen passende combinatie.

Rekening houden met anderen, dat kun je ook teveel doen en ik bestel alsnog die schotel. Alles wat op mijn bord ligt eerst even flink door de tzatziki laten zwemmen en dan pas opeten. Het is mijn vakantie en het is mijn adem. Soms hoor ik die echo van lang geleden nog, dat ‘Wat zullen de buren wel niet denken’ gelul.

Een gave hoor, rekening houden met anderen, maar je kunt jezelf er ook helemaal mee uit balans krijgen door jezelf tekort te doen. Dan zit je in code oranje. En als rekening houden met anderen voortkomt uit aardig gevonden willen worden, is het code diep rood.

Dus ik naar dat feest met een knoflookaura. Niemand zegt er wat van. Wist ik wel. Er is een vriendengroep die al tientallen jaren met elkaar bevriend zijn, al vanaf de middelbare school en sommige vrienden kennen elkaar al vanaf de basisschool. Ze zijn allemaal van ver naar Vaals gekomen, eentje zelfs helemaal uit Vlissingen.

Dan is vriendschap niet iets vanzelfsprekends maar iets om even stil van te worden. Als je ergens middenin zit  heb je vaak niet in de gaten hoe bijzonder het is. Net zoiets als met gezondheid. Als je gezond bent sta je er amper bij stil maar zodra iets onschuldigs als een griepje toeslaat….

Ik ga op tijd weer weg want vandaag is mijn laatste avond in Vaals en ik wil graag hier en daar nog afscheid nemen van wat mensen. Als ik afscheid neem van de jarige bedank ik hem voor de bijzondere vriendschappen waar ik die avond getuige van mocht zijn. Zegt ie: ‘Nu hoor jij er ook bij‘.

Ik smelt.

Bewaard onder Persoonlijk | Reageer

Tags: , , ,

Terrasverhalen

Geplaatst op 28 augustus, 2013 

Terras 1
Ik had met R en K afgesproken waar we elkaar vorig jaar voor het eerst hadden ontmoet. Twee enthousiaste motorrijders en vertellers van mooie motorverhalen. Ik was blij met het plan om samen een tocht door de Ardennen te maken in te ruilen voor een terrasafspraak. Veel meer tijd op te kletsen. De eerste woorden voelden wat stroef, alsof ik even opnieuw moest herinneren waarom het onverwachte contact vorig jaar zo leuk was geweest. En toen besloot de barman zijn tent te sluiten….. we waren inmiddels vier uur verder. Tijd kan rare dingen met je doen. De laatste vier uur duurden met zo lang als de eerste minuten. Tot volgend jaar R en K.

Terras 2
Ze komen uit Friesland. Hoe ik dat weet? Omdat ze een auto met vierwielaandrijving fjouwer x fjouwer noemen.

Drie ervan zijn actief op Facebook. Hoe ik dat weet? Omdat ze tijdens het eten drie smartphones op tafel hebben liggen en bespreken wie er wat en wanneer en waarom iets op Facebook heeft gezegd.

Ze houden van hele goede pizza. Hoe ik dat weet? Omdat ze net als ik bij de beste pizzeria van Vaals en wijde omgeving eten: Bellissima van die twee mooie mensen Sjaak en Thea.

Terras 3
Het meisje achter de bar laat me op een groot scherm zien wat de buienradar te vertellen heeft. Het is dan al rond middernacht. Ik zie een langgerekte vlek met kleuren die heel vervelend weer voorspellen. Over een uurtje trekken die kleurtjes over Vaals heen. Een goed excuus om lekker te blijven zitten waar ik zit. Een sportieve ligfietser komt naast me zitten. Hij komt uit Hoogeveen maar zou volgend jaar best wel eens in Vaals kunnen wonen. Hij heeft in de zorg gewerkt en is ook predikant. Zijn dochter is op reis en hangt ergens in Mongolië uit. Ze willen samen nog een wereldreis maken. Wat hij in Vaals gaat doen? Dat weet hij nog niet maar hij is duidelijk het type dat zich altijd en overal redt. Wel wat chaotisch want hij is zijn portemonnee al kwijt geraakt en terwijl hij met mij zit te kletsen vergeet hij een afspraak waar hij later door middel van een telefoontje aan wordt herinnerd. Deze man is zo avontuurlijk en gepassioneerd dat ie door een slechte psycholoog het etiket ADHD opgeplakt zou krijgen. Volgens mij woont hij  volgend jaar helemaal niet in Vaals maar wordt hij door Aboriginals ingewijd in de geheimen van het boomerang gooien of door Bosjesmannen in het versieren van peniskokers. Wat een mooie kerel is dit zeg. Het ga je goed broeder.

Terras 4
Het reclamebord staat al binnen en achter in de overigens prachtige zaak, is het al donker. Vooraan brandt nog wat licht. Ik check bij baas: ja, ze zijn nog open. We praten. Zo te horen gaat het niet zo goed. En dat komt omdat de reconstructie van de Maastrichterlaan nog niet klaar is. Als dat klaar is zal het beter gaan. Dat komt omdat de Gemeente geen vergunning wil geven om aan de overkant van de straat een dancing te openen. Als die vergunning er komt zal het beter gaan. Dat komt omdat er niet meer parkeerplaatsen zijn. Als er meer parkeerplaatsen zijn zal het beter gaan. Dat komt omdat de belastingen te hoog zijn en de verzekeringen te duur. Als de belastingen lager zijn en de verzekeringen goedkoper zal het beter gaan. Deze meneer heeft nodig wat de meneer op het vorige terras misschien wat teveel had: passie en avontuurlijkheid. Je bent toch ondernemer? Ga het ondernemen.

Bewaard onder Verhaaltjes | 5 Comments

Tags:

← Vorige pagina — Volgende pagina →