De buren en hun verhaal

Geplaatst op 1 augustus, 2013 

Als ik wakker word zie ik een nieuwe tent naast de mijne staan. Twee sportieve fietsen verraden dat het een fietsvakantie betreft. Ze reizen in luxe: extra tentje voor alle bagage en ze hebben zelfs twee stoeltjes bij zich. Een vriend en ik waren samen ook eens op fietsvakantie in de Ardèche en hoewel het al heel lang geleden is, weet ik nog heel zeker dat een tentje voor de bagage en klapstoeltjes echt het eerste zou zijn dat ik thuis zou laten in plaats van het in de bergen omhoog sleuren.

De man heb ik ’s nachts wel gehoord. Snurken natuurlijk. En de vrouw zie ik bezig met koffie zetten. Ze lijkt me aardig en  bevestigt dat door koffie aan te bieden.

De volgende dag hoor ik hoe ze al vroeg hun tent afbreken. Als ik even later zelf ook opsta, zie ik dat de tent inderdaad weg is. De man ook maar de vrouw zit nog wat te lezen aan een tafeltje. Er staat nog één fiets. De twee klapstoeltjes staan er ook nog. We wensen elkaar een mooie dag toe en ik vertrek voor een afspraak in Aken. Ik reken erop de man nog in Vaals te zien, hij zal wel brood zijn halen of zoiets.

Als ik ’s avonds terugkom is de scene op de camping nog hetzelfde als ’s morgens. Dat wil zeggen: de vrouw is nog steeds alleen maar ze ligt nu in haar slaapzak op het gras te slapen. Aan haar bagage te zien heeft zij geen tent bij zich. Als ze wakker wordt vraag ik haar voorzichtig of ze zo laat nog gaat vertrekken. Ze antwoord dat ze nog twee nachtjes blijft.

De volgende ochtend ligt ze nog steeds op het gras, zonder tent. Zou ze dit uit vrije wil doen? Waarom is haar reisgenoot ervandoor met de tent? Hebben ze ruzie gehad? Is ze gedumpt? Relaties komen en gaan net zoals buren op een trekkersveldje maar je partner dumpen op een camping en er zelf met de tent vandoor gaan dat doe je niet.

Als ik ’s avonds terug naar de camping loop verzin ik onderweg woorden om haar voorzichtig te vragen naar haar situatie. ‘Ik wil me nergens mee bemoeien hoor maar….’ is de stomst mogelijke optie en valt als eerste af. Nee, een gemeend ‘Hoe is het met je…?’ en het dan aan haar overlaten waar ze mee komt lijkt me veel passender.

Terug op de camping kan ik alle opties laten vallen want ze is weg. Het heeft die dag wat geregend.  Jammer, we hadden zo leuk dramadriehoekje kunnen spelen. Zij in de rol van slachtoffer in ik in de rol van helper en er dan een wedstrijdje van maken wie als eerste overschakelt naar de rol van aanklager. Ik had kunnen winnen.

Of misschien voelde ze al aankomen dat ik haar zou vragen naar haar situatie en is ze op de vlucht gegaan voor een gesprek. Die strategie ken ik wel, mijn vader zou hem bedacht kunnen hebben

De twee stoeltjes heeft ze achtergelaten.  Die hadden ze sowieso niet mee moeten nemen, wie weet is de ruzie daarover begonnen. Dus neem van mij aan: ga je met de fiets op vakantie, laat stoeltjes thuis.

Aan de andere kant van mijn tent heb ik als buren twee jonge mensen uit België. Op een stokoude tandem zijn ze op reis naar Keulen en van daaruit willen ze naar Koblenz. Drie versnellingen hebben ze. Nee, geen dertig maar drie. En ze hebben geen stoeltjes bij zich. Die twee gaan het wel redden samen.

En dan de nieuwe buurman die op zaterdagmiddag ineens naast me staat. Komt helemaal uit Vlissingen naar Vaals voor een verjaardagsfeest van een goede vriend. Dat moet wel een heel bijzondere vriendschap zijn. Van alle relaties is vriendschap de meest duurzame zal hij er later over zeggen.

Ik ben nauwelijks op de camping, eigenlijk alleen om te slapen en zo af en toe een douche. Ik zie wel bijna elke dag buren komen en buren gaan maar ben te weinig op de camping om echt in contact te komen met de buren en hun verhaal.

Met bovenstaande alinea wilde ik deze blogpost beginnen maar ik heb me bedacht. Ook al ben ik weinig op de camping, aan verhalen geen gebrek.

Bewaard onder Persoonlijk, Verhaaltjes

Tags: , , , ,

Reacties

8 Reacties to “De buren en hun verhaal”

  1. Es on augustus 1st, 2013 15:07

    een krimi schrijven: de stoeltjesmoord :))

  2. Peter de Kock on augustus 1st, 2013 15:14

    @Es: Een camping is daarvoor een prima inspiratiebron. Voor een krimi bedoel ik 🙂

  3. Jolande on augustus 1st, 2013 16:11

    Apart verhaal van je buurvrouw… jammer dat je niet weet wat er nou echt afgespeeld heeft. Ik ben nou best wel nieuwsgierig eigenlijk 😉

  4. Peter de Kock on augustus 1st, 2013 20:33

    @Jolande: zelf verzinnen is anders ook erg leuk hoor. Ik heb gespeeld met de vraag waarom ik het zou willen weten. Nieuwsgierigheid zo is me eens verteld, is een teken dat je iets wilt leren. De vraag is wat dan? Misschien wil ik mezelf geruststellen dat mij zoiets niet zal overkomen. Maar daar heb ik haar verhaal natuurlijk niet voor nodig, dat zou naar mijn idee niet respectvol zijn.

  5. Daan on augustus 1st, 2013 16:58

    Heel intrigerend, voeding voor de fantasie 🙂

  6. Peter de Kock on augustus 1st, 2013 20:36

    @Daan: nou en of.

  7. Jolande on augustus 1st, 2013 20:51

    Wat ik graag wil leren is wat iemands drijfveren zijn. Welke motivatie heeft iemand om iets wel of niet te doen? Ik ben nou eenmaal altijd nieuwsgierig naar waarom mensen doen wat ze doen.. (afwijking van mij ;))

  8. Peter de Kock on augustus 2nd, 2013 12:05

    @Jolande: ja, dat begrijp ik, die verhalen daarover kunnen heel interessant zijn. Maar een vraag daarnaar zet wel de ander aan het werk. Die wil dan soms wel graag weten waar hij/zij aan bijdraagt met het beantwoorden van de vraag.

Laat je reactie achter!