Vallen en weer opstaan is wat ons tot mensen maakt

Geplaatst op 10 oktober, 2011 

Afgelopen vrijdag waren Karin Ramaker, Marco Raaphorst, Katja Linders, Marieke Sweens, Heide Goris en ik te gast bij Seat2Meet in Utrecht om te praten over ‘Opkrabbelen – nadat je op je bek bent gegaan’, het boek van Karin dat in November verschijnt.

Ongeveer een half jaar geleden vroeg Karin wie er zin had om mee te schrijven aan haar boek. Katja, Marieke, Heide, ik en nog twee andere meeschrijvers die er vrijdag helaas niet bij konden zijn, besloten mee te doen. Regelmatig stuurde Karin ons een aantal vragen toe (heb ik je al eens verteld dat Karin hele prikkelende vragen kan stellen? Nee? Nou, dat kan ze!) die wij dan beantwoordden als materiaal voor haar boek.

Vrijdag kwamen we samen voor een gesprek over op je bek gaan en weer opkrabbelen, een gesprek dat door Marco tot een video wordt verbouwd en die later via Karin’s blog wordt gepubliceerd.

Falen en op je bek gaan lijkt nog steeds in de taboehoek te zitten. Het glas is toch halfvol en dan praat je toch over de dingen die goed gaan, over de successen en niet over het halflege glas, de dingen die niet goed gaan of, erger nog, waar je zwaar faalt? Nee dus.

Marco gaf een treffend voorbeeld:

Als je op een verjaardag vertelt dat je zo’n leuke vakantie hebt gehad en goed weer hebt gehad en zo, dan luistert er geen hond. Maar als je begint met dat je koffers zijn kwijtgeraakt, het hotel zwaar waardeloos was en het eten een ramp, dan hangt iedereen aan je lippen.

Hoe komt dat? Op weg naar huis bedacht ik me dat verhalen over falen en mislukken, verhalen over op je bek gaan en weer opkrabbelen, het meest menselijke in ons naar boven halen: empathie.

Vallen en weer opstaan is wat ons tot mensen maakt, is waar iedereen zich in kan herkennen. Mits wel het val- en faalgedeelte van het verhaal wordt gedeeld en niet alleen het opsta- en succesgedeelte.

Bewaard onder Boeken, Mening | 2 Comments

Tags: , , , , , ,

Afscheid nemen is een kunst

Geplaatst op 19 september, 2011 

Een e-mail bericht:

‘Peter, ik heb jouw vraag doorgestuurd naar A. Door een nieuwe rayonindeling is hij voortaan jouw contactpersoon.
Met vriendelijke groet, J.’

Ik heb J. een paar jaar geleden gevonden om samen een project te doen. Ik had verschillende bedrijven onderzocht en het bedrijf van J. kwam als beste uit de bus. Ik koos voor het bedrijf van J. omdat ik voor J. koos. Twee jaar later, na twee jaar samenwerking waar ik energie, tijd en geld in heb geïnvesteerd, is hij niet langer mijn contactpersoon.

Tijdens mijn eerste trainingen Geweldloze Communicatie vond ik de behoefte aan heelheid lastig te begrijpen. Heelheid, was is dat en wanneer heb je er behoefte aan en hoe voelt dat?

Ik weet nu hoe het voelt: als pijn en ook als boosheid. Ik weet nu wat het is: bijvoorbeeld een relatie of samenwerking die wordt verbroken zonder afscheid. Ik weet ook wat het effect is als dat keer op keer gebeurt: dan stapelen al die open eindjes zich op en telkens als er weer een relatie of samenwerking wordt verbroken zonder afscheid, laat zich die opgestapelde pijn voelen.

Het bedrijf waarvoor J.en A. werken maakt een vergissing. Ik deed zaken met dit bedrijf vanwege J. Maar zo gaat dat in de zakenwereld die maar al te vaak synoniem is voor: fuck de relatie, leve het geld.

Afscheid nemen is een kunst, het is onderdeel van de nog grotere kunst die menselijkheid heet.

Bewaard onder Communicatie, Persoonlijk | 10 Comments

Tags: , , , ,

Dit is misschien mijn laatste blogpost

Geplaatst op 25 juli, 2011 

Zaterdag liep ik door het overdekte winkelcentrum. Het was maanden geleden dat ik daar was wat mijn wandeling langs mensen, etalages en wanhopig aandoende uitverkoop borden een beetje vervreemd deed aanvoelen.

Misschien kwam mijn gevoel van vervreemding door wat er een dag eerder in Noorwegen gebeurde. De confrontatie met dat mijn dierbaren of ik van het ene op het andere moment ineens dood kunnen zijn. De confrontatie met dat veiligheid een illusie is waar we veel geld en aandacht aan besteden. De confrontatie met als we in die illusie van veiligheid geschokt worden, we al snel overgaan tot analyses, oordelen, beschuldigingen en complottheorieën. De confrontatie met als zich ergens een drama voltrekt, we vooral in actie moeten komen, iets moeten doen, een mening vormen, afschuw uitspreken of oproepen om positieve gedachten te sturen. In dat winkelcentrum was Noorwegen ineens akelig dichtbij. Stel dat ik mijn dierbaren nooit meer zou zien……

Voor mij gaat Noorwegen over kwetsbaarheid. De kwetsbaarheid van dat er misschien geen morgen is. De kwetsbaarheid van dat dit misschien de laatste blogpost is die ik ooit schrijf. De kwetsbaarheid van dat ik mijn dierbaren misschien voor de laatste keer heb gezien. De kwetsbaarheid die zo onlosmakelijk verbonden is met onze menselijkheid en die soms maar moeilijk is uit te houden. Het raakt in angst en pijn en daar plakken we graag een dikke pleister overheen bestaande uit analyses, oordelen en beschuldigingen.

Voor de zekerheid misschien toch maar wat positieve gedachten naar Noorwegen sturen, misschien wordt me dan toch een morgen gegund, een volgende blogpost en een volgend samen zijn met mijn dierbaren.

Lees ook: Japangevoel en vervang ‘Japan’ door ‘Noorwegen’ en de boodschap is dezelfde.

Bewaard onder Actualiteit, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , , ,

Menselijkheid, alleen het woord al

Geplaatst op 21 juli, 2011 

De volgende gastblog is geschreven door Bert van Rees.

Menselijkheid, alleen het woord al

Peter vroeg mij een paar maanden geleden een blog te schrijven over ‘menselijkheid’. Ik stemde meteen toe. Toch weerhield iets mij om er daadwerkelijk mee aan de slag te gaan. Tot vandaag. Want vandaag moest en zou het gebeuren. Ik pakte de krant erbij om inspiratie op te doen en vond tal van voorbeelden van (gebrek aan) menselijkheid. Het Tibetaanse conflict, de ellende in Afghanistan en de opstanden en twisten in het Midden-Oosten.

Toch wilde ik daar niet over schrijven. Toen ik begreep waarom niet, wist ik ook wat mij weerhield te bloggen over menselijkheid. De problemen uit de krant zijn te groot, te veelomvattend, soms te ver van mijn bed en daardoor abstract. Het woord menselijkheid heeft voor mij precies hetzelfde.

In menselijkheid proef ik iets groots, iets zakelijks, iets procesmatigs waar je als individu geen invloed op hebt. Raar, want je zou verwachten dat je juist in zo’n woord de menselijke maat terugvindt. Want daar draait ‘menselijkheid’ wat mij betreft om. Het is de smeerolie van de samenleving is ondanks alle regels houd je een menselijke maat aan in de manier waarop je met elkaar omgaat.

Goed, geen blog dus over menselijkheid, maar over menselijk zijn. Laten we ’t klein en bij onszelf houden.

© Bert van Rees

Bert van Rees is zelfstandig communicatieadviseur en tegelijkertijd vader, man, buitenmens, wijn-, eet- en kookliefhebber.

Bert blogt (nog) niet, maar twittert wel onder de naam @Berdtvr. Zijn website is Bureau Berdt

Bewaard onder Gastblogs | 1 Comment

Tags:

Menselijkheid en politiek

Geplaatst op 14 juli, 2011 

Dinsdagavond zat ik lekker wat op het Internet te surfen en kwam daarbij terecht bij een aantal publicaties over menselijkheid in relatie tot de overheid en het huidige politieke klimaat.

De overheid en het verlangen naar menselijkheid zijn niet bepaald dikke vrienden, dat was zo’n beetje de strekking van wat ik las.  Ook op Twitter kom ik ze tegen, berichten als: De regering maakt de menselijkheid onmogelijk.

Ik zal niet ontkennen dat een zeker verband is tussen hoe de overheid op dit moment te werk gaat en hoe dat mensen hard raakt in hun beleving van menselijkheid, maar om te zeggen dat de overheid de menselijkheid onmogelijk maakt, gaat me wat te ver.

Ik besloot er dinsdagavond  zelf een berichtje aan te wagen op Twitter:

De kloof tussen overheid en burgers groeit. Nog even en de kloof is zo groot dat de overheid op een eiland de Noordzee in drijft.

Ik kreeg meteen reactie en er werd me gevraagd wat ik onder kloof versta. Er ontstond een leuke uitwisseling en ik antwoordde onder andere:

De verzakelijking en verkilling enerzijds en de behoefte aan menselijkheid anderzijds.

Ik heb er ook een andere gedachte over: dat in een land waar de menselijkheid floreert, politieke kilheid niet kan overleven.

Aan menselijkheid kunnen we zelf veel doen.

En zo is het volgens mij.

Credits: John Geerts voor zijn bijdrage aan deze uitwisseling via Twitter. Je vindt John hier:
http://twitter.com/JohnGeerts
http://tilburgers.nl/

Lees ook: Een onderzoekje naar menselijkheid

Bewaard onder Actualiteit, Mening | 1 Comment

Tags: ,

Persoonlijke brandmerking

Geplaatst op 8 juli, 2011 

  1. Is jouw levensverhaal een elevator pitch van 1 minuut?
  2. Als je het over jezelf hebt, vertel je dan over unique selling points?
  3. Ben je zo gewend om alleen over je sterke punten te praten dat je wel eens vergeet dat je ook minder leuke kanten hebt?
  4. Als je in de spiegel kijkt, zie je dan wel eens een logo of een beeldmerk?
  5. Heb je geen vrienden maar klanten?

Is het antwoord op één of meer vragen ‘ja’? Diagnose: je hebt last van personal branding, je bent jezelf gaan zien als merk in plaats van als mens. Remedie: vergeet alles wat je ooit over marketing hebt geleerd en ga leven.

Bewaard onder Mening | 10 Comments

Tags: , ,

Spirituele beschaming van de menselijkheid

Geplaatst op 4 juli, 2011 

Ik las laatst ergens een stukje waarin werd gesteld dat we angst bezitten om te falen, voor afwijzing en voor tekorten, en dat we schaamte bezitten.

Als ik het woord ‘bezitten’ met een korrel zout neem, kan ik het hier wel mee eens zijn. Angst en schaamte zijn kanten van onze menselijkheid waar we last van kunnen hebben maar die wel onlosmakelijk verbonden zijn met de beleving van mens-zijn, kanten die we ook kunnen benutten om ons te verbinden met elkaar, juist omdat we deze kanten allemaal hebben.

Maar het stukje voegde er nog een vraag aan toe: hoe gehecht zijn we aan dit bezit?

Ik vind het niet zo gepast om hier over gehechtheid te spreken, om zaken als angst en schaamte neer te zetten als iets waar je in meer of mindere mate aan gehecht bent, alsof je het 1,2,3 kunt loslaten en ermee stoppen.

Brene Brown heeft jarenlang onderzoek gedaan naar schaamte en wat uit haar onderzoek is gebleken is dat iedereen het heeft (op een aantal psychopaten na) en dat je er nooit helemaal vanaf komt. Via haar methode die zij ‘shame resilience’ noemt, kun je er wel mee leren omgaan zodat het je leven niet beheerst maar shame resilience is hard en emotioneel werk.

En nu wordt geopperd dat het een kwestie is van gehechtheid. Ik vind het een opmerking waar een boodschap onder zit die ik ‘beschaming van de menselijkheid’ noem, een boodschap van schaamte over het ervaren van schaamte.

Spiritualiteit kan bijzonder behulpzaam zijn om van onze menselijke ervaring een meer vreugdevolle ervaring te maken maar het kan diezelfde menselijke ervaring ook beschamen.

Lees ook: Spirituele ontmenselijking

Bewaard onder Mening, spiritualiteit | Reageer

Tags: , , ,

We doen maar alsof

Geplaatst op 1 juli, 2011 

Gisteravond tijdens de drukte van een heleboel dingen tegelijk willen doen, waren daar ineens de volgende woorden:

‘We know it is not easy to pretend to be a human. But we tell you: you are doing a marvellous job.’

Steve Rother in zijn channeling van ’the Group’: VirtualLight 6 July 25, 2011.

De woorden helpen de gekte op aarde weer te relativeren…… voor een paar dagen….

Bewaard onder Citaten | 7 Comments

Tags: ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →