De grootsheid van het kleine

Geplaatst op 5 januari, 2012 

Toen ik over mijn oud collega J schreef, had ik geen idee dat het zoveel reacties zou oproepen, reacties die mij aan het denken hebben gezet.

Toen J vroeger ’s morgens koffie zette en belangstellend vroeg hoe het weekend was geweest of hoe de zaken thuis gingen, deed hij dat niet met het idee dat iemand zich dat een leven lang zou blijven herinneren als een daad van menselijkheid, deed hij dat niet om het verschil te maken.

Kleine dingen bestaan eigenlijk niet. Gooi een klein steentje in een vijver en zie eens hoe ver de kringen zich voortplanten.

Als je wist dat al die kleine dingetjes die je elke dag doet voor anderen van heel veel betekenis is? Als je wist dat die paar speciale woorden een leven lang meegaan in iemands herinnering als een daad van menselijkheid? Als je wist dat wat voor jou heel normaal en vanzelfsprekend is om te doen, voor een ander een wereld van verschil maakt? Als je dat allemaal wist, zou je dan nog aan jezelf twijfelen?

In haar prachtige blogpost ‘Vertrouwen, het antwoord op de crisis‘ schrijft Petra Maartense: Deze crisis gaat over het gebrek aan inzicht in de eigen waarde.

Doe als J en zet die koffie, toon belangstelling, doe dat wat voor jou normaal en vanzelfsprekend is en weet gewoon dat het een wereld van verschil maakt. En als een ander iets kleins doet wat voor jou een wereld van verschil maakt, vertel het hem of haar en deel het ook met anderen. Goed voor ons inzicht in onze eigen waarde. Slecht voor de crisis.

Lees ook: Een warm mens

Bewaard onder Mening | 2 Comments

Tags: , , ,

Een warm mens

Geplaatst op 3 januari, 2012 

Ik was in die tijd een beetje ontworteld. Verhuisd naar een andere stad, voor het eerst gaan samenwonen en ook nog een nieuwe baan. Al het oude weg en daarvoor in de plaats heel veel nieuws. Te veel eigenlijk. Een leven zonder veilige ankerpunten.

Op kantoor leerde ik J kennen. Hoewel we een koffieautomaat hadden, zette hij ’s morgens zelf het eerste kopje koffie met een ouderwets koffieapparaat, zo eentje dat je doet kwijlen door de geur van vers gezette koffie en zo’n gezellig pruttelgeluid.

Als de koffie klaar was, vroeg hij iedereen even aan z’n bureau te komen zitten. Samen dronken we dan koffie en mochten van J dan niet over het werk praten. ‘Vertel eens over het weekend’ vroeg hij dan, of ‘hoe gaat het thuis?’.

J werd al snel een nieuw ankerpunt voor me. Het gaf me vertrouwen en veiligheid met hem samen te werken en van hem te leren, een soort van veilige haven van waaruit ik mijn nieuwe leven kon gaan ontdekken.

Een nadeel van mensen zoals J, is dat ze soms te aardig zijn. Zo herinner ik me J druk werkend achter zijn tekenbord. J kon prachtig tekenen en maakte van technische tekeningen echte kunstwerken. Hij tekende lijnen zo strak dat zelfs een moderne plotter er een minderwaardigheidscomplex van zou krijgen.

Terwijl J geconcentreerd bezig was, kwam de nieuwe technisch directeur W stilletjes achter hem staan. W keek enige tijd over zijn schouder mee en zei toen: ‘Zo J, zit je weer lekker te spelen?’. J glimlachte waar een verbaal correct uitgedrukte dikke middelvinger meer op zijn plaats was geweest.

W was het type dat het hele personeel bij elkaar riep om in twee minuten tijd een ondoordacht plan te presenteren en dat af te sluiten met de woorden dat er nog wel wat met de poppetjes geschoven moet worden. W was ook het type dat vond dat kwaliteitssystemen onderaan in het bedrijf moesten beginnen, de directie dus als laatste.

Het contrast met W was in die tijd tekenend voor de sfeer in het bedrijf waar J dagelijks liet zien dat het ook heel anders kan, dat je met eenvoudige kleine menselijke dingetjes elkaar kunt inspireren en raken.

Toen J lang geleden met de VUT ging, bleef het contact. Af en toe een telefoontje en elk jaar een kerstkaart volgeschreven met belangstelling. De laatste jaren kon ik zijn kaarten steeds moeilijker lezen en werden de zinnen onsamenhangend.

Vorige week zat ik samen met een andere ex-collega op J’s kamertje in het  woonzorgcentrum waar hij sinds een half jaar woont. Bij de receptie hoefden we ons niet eens voor te stellen want de receptioniste wist al dat we de  oud-collega’s van J waren. Hij had de hele week over ons bezoek verteld.

Het raakte me hem weer te zien en op momenten weer een soort van schittering in hem te zien waarin ik de J van vroeger herkende. Ook toen hij voor de tiende keer vertelde dat hij zo ontzettend blij was dat we voor hem waren gekomen, klonk het nog even oprecht als de eerste keer.

Ik weet niet of  J me de volgende keer nog herkent en of er nog een volgende keer komt. Wat ik wel weet is dat zijn begraafplaats herkenbaar zal zijn als de plek waar in de winter nooit sneeuw of ijs ligt want J was een warm mens, is een warm mens en zal altijd een warm mens blijven.

Bewaard onder Persoonlijk | 27 Comments

Tags:

Creatief op je bek gaan

Geplaatst op 10 november, 2011 

Deze week verscheen het tweede promofilmpje voor het boek ‘Opkrabbelen – nadat je op je bek bent gegaan‘ van Karin Ramaker. Het filmpje gaat over hoe creativiteit kan helpen als je wilt opkrabbelen.

Ik vroeg me na het bekijken van het filmpje zomaar voor de grap af of creativiteit ook een rol speelt bij het op je bek gaan.

Lang geleden was ik op de fiets onderweg naar het wekelijkse zondagmiddagafspraakje met wat vrienden. Onderweg kwam ik haar tegen. We stopten en maakten een praatje en ik werd al snel overdonderd toen ik merkte dat ze precies die dingen leuk vond die ik ook leuk vond. Maar als zij alles leuk vond wat ik leuk vond, dan vond ik dus alles leuk wat zij leuk vond. En dat betekende dat zij mij leuk vond en ik haar…

Toen ik een half uur later dan afgesproken op het vriendenafspraakje arriveerde, zei ik dat ik onderweg een ontmoeting had gehad die mijn leven zou veranderen.

Die ontmoeting heeft mijn leven inderdaad veranderd en, achteraf gezien, precies in de richting die ik wilde. Maar ook precies op de manier die ik niet wilde. Een jaar na dat gesprekje was ik emotioneel bont en blauw en kon ik aan de slag. Met mezelf wel te verstaan.

Misschien is alles op één of andere manier een expressie van creativiteit. Dus ook het op je bek gaan. Het is een ander scenario dan het scenario van weer opkrabbelen maar beide scenario’s staan werkelijk strak van de creativiteit. Alleen kun je dat meestal later pas zien, heel veel later.

Opkrabbelen gesprek (1) from Marco Raaphorst on Vimeo.

Credits: het promofilmpje is gemaakt door Marco Raaphorst.  De gesprekleidster is Karin Ramaker andere twee meeschrijvers uit de video zijn Marieke Sweens en Katja Linders.

Lees ook:

Bewaard onder Boeken, Persoonlijk | 2 Comments

Tags: , ,

Uitnodiging tot menselijkheid

Geplaatst op 1 november, 2011 

Afgaand op de tweets waarin het woord ‘menselijkheid’ voor komt, is er een chronisch gebrek aan menselijkheid in ons land. In de meeste van die tweets worden andere mensen, vooral politici, opgeroepen om meer menselijkheid te tonen.

Het lijkt mij een recept voor frustratie: iemand ervaart gebrek aan menselijkheid en vindt dat een ander dat gebrek moet opvullen. En doet die ander dat?

Natuurlijk kunnen we meer menselijkheid goed gebruiken maar als je ergens een gebrek aan menselijkheid ervaart, is dat een uitnodiging om zelf meer menselijkheid te brengen. Het gebrek aan menselijkheid zie ik als een overvloed aan uitnodigingen om zelf meer menselijkheid te brengen.

Lees ook:

Bewaard onder Mening | 4 Comments

Tags:

Herfst in Zeeland

Geplaatst op 28 oktober, 2011 

Er heel even tussenuit geweest voor een kort herfstverblijf in Zeeland. Woensdag de koffer gepakt met in gedachten nog een uitwisseling op Twitter over menselijkheid, over het visualiseren van een enorme wolk boordevol menselijkheid waar de menselijkheid met bakken tegelijk uitstroomt en iedereen helemaal doordrenkt. Eenmaal in Zeeland was het hoofd leeg. Geen tweets, geen blogs, geen to do’s, helemaal niks. Misschien dat het daardoor  leek alsof de tijd stil stond.

Op dit moment raast de tijd weer voorbij. Ik denk dat dit begonnen is toen ik het AAN-knopje van de computer indrukte.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Bewaard onder Persoonlijk | 6 Comments

Tags: ,

Op je bek gaan en weer opkrabbelen

Geplaatst op 27 oktober, 2011 

opkrabbelen teaser from Marco Raaphorst on Vimeo.

Ja, ik ben wel eens op mijn bek gegaan. Meerdere keren zelfs in letterlijke en figuurlijke zin. Op onze bek gaan doen we individueel en, als ik de berichten zou geloven over de wereldwijde crisis, collectief.

Op je bek gaan leidt, als je een beetje van jezelf houdt en om jezelf geeft, een rouwproces in. Een ander woord voor dit rouwproces is opkrabbelen. Opkrabbelen betekent niet dat je weer opstaat en net doet alsof er niets is gebeurd. Voor werkelijk opkrabbelen is heel wat meer moed nodig, de moed om door een rouwproces te gaan.

Op je bek gaan geeft helderheid over wat je te doen staat: opkrabbelen.

Volgende maand komt het boek ‘Opkrabbelen‘ uit van Karin Ramaker. Ik ben er zelf ook reuze benieuwd naar.

Credits: de ’teaser-video’ is gemaakt door Marco Raaphorst. De andere twee meeschrijvers uit de video vind je hier: Marieke Sweens en Katja Linders.

Lees ook: Vallen en weer opstaan is wat ons tot mensen maakt

Bewaard onder Boeken, Mening | Reageer

Tags: , , ,

Bang landje aan de Noordzee

Geplaatst op 25 oktober, 2011 

Zou ik iemand die honger en dorst heeft en bij mij aanbelt, wat te eten en te drinken geven? Zou ik iemand die het koud heeft en bij mij aanbelt, een warme jas geven?

Het waren vragen die ik mezelf stelde terwijl ik met een volle blaas met de Interliner terug naar huis reed. Even daarvoor had de portier van het Beatrix Theater in Utrecht me het toiletgebruik ontzegd omdat hij anders ontslagen zou worden. De man, gekleed in een lange vuurrode jas met bijpassende pet, was duidelijk bang. Bang om ja te zeggen. Bang om uit zijn rol te stappen en even mens te zijn.

Mijn aanbod om desnoods te betalen voor het toiletgebruik beantwoordde hij met: ‘Je belt toch ook niet bij mensen aan om naar het toilet te gaan?’. Ik vertelde hem dat als iemand bij mij zou aanbellen en dringend naar het toilet moest, ik hem/haar binnen zou laten. Ik noem dat menselijkheid. ‘Ik mag het niet want dan word ik ontslagen’ herhaalde hij nog maar eens.

Ik heb het hier niet over Noord-Korea of zo, ik heb het hier over Nederland.

Samen met vrienden die ik ken van een training Geweldloze Communicatie, had ik een  hele leuke avond gehad in Utrecht. We komen regelmatig samen en wat vijf jaar geleden begon als een steungroepje om elkaar te ondersteunen tijdens het intensieve trainingsjaar, is een blijvertje geworden.

Als ik naar Utrecht ga, reis ik meestal met de Interliner. Omdat in de Interliner net als in de Sprinters van de NS geen toilet aanwezig is en de reis toch vrij lang duurt (meer dan een uur),  ga ik voordat ik instap altijd even naar het toilet op Utrecht CS. Ook die avond. Helaas was het toilet  ruimschoots voor de op het informatiebord gemelde sluitingstijd al dicht. Volgens datzelfde informatiebord kun je in zo’n geval het minder valide toilet gebruiken verder op in de hal. Ik geef toe dat ik geen goede spoorzoeker ben maar bordjes volgen naar het minder valide toilet kan ik prima. Desondanks geen minder valide toilet gevonden. Misschien is dat toilet wel slachtoffer geworden van het sloop- en verbouwingsgeweld op Utrecht CS.

Ik liep snel door naar het Jaarbeursplein waar de Interliners vertrekken. Ik had de laatste bus en wilde voor vertrek toch echt nog even naar het toilet. De horecagelegenheid op het Jaarbeursplein was al gesloten dus ik liep naar de ingang van het Beatrix Theater. De portier had volgens mij op de loer gelegen want ik had mijn hand nog niet tegen de deur gezet om deze te openen, of hij stond al voor me met vraag wat ik kwam doen.

Wat waren mijn opties na zijn ‘nee want ik ben bang’ ? Een ander toilet zoeken en de allerlaatste Interliner naar huis missen of het ongemak van een volle blaas nog een dik uur uithouden. Ik koos de laatste optie en dacht onderweg na. Zou ik iemand die honger en dorst heeft en bij mij aanbelt, wat te eten en te drinken geven? Zou ik iemand die het koud heeft en bij mij aanbelt, een warme jas geven?

De portier met baan had minder menselijkheid in z’n lijf dan de straatmuzikante zonder baan waar ik eerder die avond een paar mooie en warme woorden mee had gewisseld. Een baan is dus ook niet alles.

Bewaard onder Persoonlijk | 4 Comments

Tags: ,

Angst om in jezelf te laten kijken

Geplaatst op 17 oktober, 2011 

Michael Minneboo, Marco Raaphorst en Karin Ramaker blogden er al eerder over: bloggen met je billen bloot, jezelf kwetsbaar opstellen en laten zien wie je bent.

Blogs waarin de blogger zichzelf kwetsbaar opstelt en zijn/haar menselijkheid deelt, zijn blogs die ik het liefste lees en die me het meest raken en beroeren. Het zijn blogs waar ik me in kan herkennen, kan spiegelen. Blogs waar ik lezend een stukje van mezelf heel door dat ene schaduwkantje dat die ander ook heeft, te herkennen, erkennen en accepteren.

Er zijn heel wat redenen te bedenken om jezelf in je blogs juist niet kwetsbaar op te stellen, om jezelf niet te laten zien of om alleen een heel beperkt stukje van jezelf te laten zien en dat uit te vergroten. Personal branding heet dat dan.

Wat voor mij soms doorklinkt in discussies hierover, is de angst om te worden afgewezen als anderen lezen wie we werkelijk zijn. Het Engelse woord voor intimiteit, intimacy, kun je lezen als INTO-ME-SEE. Angst voor intimiteit is de angst om in jezelf te laten kijken.

Soms wordt deze angst begrijpelijk, logisch en rationeel verpakt in zakelijke argumenten. Ik kan me die argumenten soms voorstellen en tegelijkertijd mis ik in de zakelijke wereld het persoonlijke, het menselijke, het kwetsbare.

Als we in een wereld zouden leven waar iedereen bewust en integer genoeg is, een wereld waar we kunnen zijn en laten zien wie we zijn, zonder te worden afgewezen of ‘gestraft’, zouden blogs dan nog steeds zakelijk en onpersoonlijk zijn?

Lees ook:

Bewaard onder Bloggen, Mening | 6 Comments

Tags: , , , , , , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →