Dan kun je nergens meer naar kijken

Geplaatst op 17 januari, 2013 

Amateur toneelvereniging verzint een vervolg op het sprookje van Sneeuwwitje. Like

Amateurvereniging speelt dit stuk in het theater voor kinderen tussen 4 en 12. Like

Het acteerwerk is niet altijd even goed maar iedereen doet z’n best. Like

Tot:

De boze koningin met een mes achter de hofnar aan rent en gilt: ik snijd je aan stukken. Dislike

En als je het daar dan met mensen over hebt, als je zegt dat zo’n toneelvereniging best wat meer rekening kan houden met  jonge kinderen, dan krijg je te horen: dan kun je nergens meer naar kijken. Dislike

Bewaard onder vaderschap | Reageer

Tags: , ,

Zie ik daar een lach?

Geplaatst op 7 december, 2012 

Nee, wat je ziet is een kind dat huilt, een kind met verdriet. Een kind dat huilt hoeft niet te lachen omdat jij haar verdriet niet kunt uithouden. Blijf met je fikken van haar verdriet af.

Bewaard onder vaderschap | 9 Comments

Tags: , ,

Volledig leven

Geplaatst op 11 september, 2012 

Omdat het zulk mooi weer was, wilde ik er even met de fiets op uit. Mijn dochter wilde graag mee dus ik nam haar mee achterop de fiets. We wilden graag even kijken of het circus nog in de stad was. We reden naar het circus dat er inderdaad nog stond. Buiten liepen olifanten, kamelen en paarden rond en bij de ingang stond een clown te zwaaien.

Toen we hadden rondgekeken wilde ik weer verder fietsen. Mijn dochter nam daar geen genoegen mee en wilde naar binnen om de voorstelling te zien. Mijn eerste reactie: no way, we rijden verder. Op een bordje zag ik dat er over vijf minuten een voorstelling zou beginnen.

Alsof ze het aanvoelde zei ze: ‘papa, de voorstelling is nog niet begonnen hoor…’. Ik had niet zo heel veel geld bij dus ik zei haar dat ik even zou informeren bij de kassa. Ik bleek net genoeg geld te hebben voor twee kaartjes.

Een paar minuten later zaten we in de circustent.

Met een vierjarige gaan kijken of het circus er nog is, dat bestaat niet. Een vierjarige wil het echte werk: naar de voorstelling kijken. Dan denk ik: ja, dat wil ik zelf ook toepassen en geen genoegen nemen met rondkijken naar wat ik graag wil maar er volledig aan deelnemen.

Bedankt schat.

Bewaard onder vaderschap | 2 Comments

Tags: ,

Het moment dat je leeft

Geplaatst op 24 januari, 2012 

Het was afgelopen weekend tijdens een kinderfeestje.

We bouwden een toren gebouwd van duplo blokken, zo hoog mogelijk. Zo hoog dat we een huishoudtrapje nodig hadden om er nog meer blokken bovenop te zetten. Hoger en hoger, tot aan het plafond. Kinderhanden hielden de toren vast om instorten te voorkomen.

Het laatste blokje paste niet meer. Om de toren wat meer stabiliteit  te geven, propten we papieren feestbordjes tussen het laatste blokje en het plafond tot de toren vastgeklemd stond.

Daarna gingen we naar boven en zochten naar de plek waar de toren ongeveer stond. Daar sprongen we op de vloer op en neer alsof ons leven ervan af hing met de bedoeling de toren te laten instorten.

Het lukte niet maar dat maakte eigenlijk helemaal niets uit. We sprongen en we leefden als nooit tevoren.

Bewaard onder vaderschap | 16 Comments

Tags: ,

De blik van perfecte ouders trotseren

Geplaatst op 3 november, 2011 

Als vader maak je wel eens van die kleine confrontaties mee waarvan je op het moment dat je er middenin zit, weet dat het om iets groters gaat.

Samen met zijn dochter, ik schat dat ze een jaar of vier was, stond hij bij de kassa van de supermarkt. Het was er vrij druk en het meisje vroeg of ze in het kinderhoekje nog even televisie mocht kijken.‘Prima’ zei haar vader, ‘dan roep ik je wel als ik klaar ben met afrekenen’.

Toen vader aan de beurt was om af te rekenen, hoorde hij gehuil. Het was het gehuil dat elke vader meteen herkent: het gehuil van zijn eigen dochter. Vier, vijf omstanders wezen de vader op zijn huilende dochter en de huilende dochter op haar vader.

De vader keek naar zijn dochter. Het meisje was in tranen. Haar beleving van tijd had haar gealarmeerd dat haar vader nog steeds niet had geroepen en ze had haar plekje bij de televisie verlaten en was zelf op zoek gegaan.

De vader keek nu ook naar de omstanders. Hij zag zich omringd door perfecte ouders die hun kind nooit uit het oog zouden verliezen, perfecte ouders die zoiets nooit zou overkomen. Niemand zei iets. Hij voelde zich klein worden.

Hij had nu luid en duidelijk kunnen zeggen: ‘We hadden toch afgesproken dat ik je zou roepen als ik klaar was met afrekenen?’. Alle omstanders zouden het horen en hij zou er zijn gezicht mee redden. De omstanders zouden hem en zijn dochter wellicht nakijken en weten dat het niet aan hem had gelegen maar aan zijn dochter die niet had geluisterd. Het zou voor hem hebben gewerkt maar wel ten koste van zijn dochter.

En toen was daar dat moment.

Wat hij deed was naar zijn dochter toestappen, haar een hand geven en vragen: ‘Kom maar hier lieve schat, was je me kwijt?’. Snikkend liep het kind samen het haar vader naar een bankje dat iets verderop stond. Daar gaf vader zijn dochter alle aandacht en begrip die ze op dat moment nodig had.

Het verdriet was snel voorbij. ‘Papa, ik wil bij de Marskramer nog even naar het speelgoed kijken’. ‘Doen we’ zei papa. ‘En als je me weer eens kwijt bent schat, dan helpt het als je blijft wachten op de plek die we hebben afgesproken’.

Hij had het eerder kunnen zeggen zodat alle omstanders het zouden horen. Maar deze vader wist dat zijn dochter hem  nodig had in plaats van dat hij de omstanders nodig had.

Vader – ego: 1 – 0.

Bewaard onder vaderschap, Verhaaltjes | 4 Comments

Tags: ,

Blijf rennen

Geplaatst op 16 juni, 2011 

‘Rennen papa, rennen, ik wil ook een ballon.’

Vader en dochter renden over het schoolplein. ‘Er zijn er niet zo veel meer hoor’ roept een  teleurstellingsmanager ze na. Het is de moeder van een kind dat wel een ballon heeft.

Binnen in het schoolgebouw is geen spoor te ontdekken van de ballonnen. ‘Misschien zijn ze op’ zegt de vader tegen zijn dochter. Ze begint te huilen. ‘Ik blaas thuis wel een ballon voor je op.’ Ook hij is teleurstellingsmanager.

In een andere gang van het schoolgebouw vinden ze de bron van de ballonnen. Er is er nog eentje. Blij pakt het meisje de laatste ballon. ‘Wat een geluk, je hebt de laatste’ zegt de vader. ‘Nu heeft een ander kindje geen ballon’ antwoordt het meisje en houdt triomfantelijk haar grote groene ballon omhoog.

Werk aan de winkel voor een andere teleurstellingsmanager denk ik.

Sommige mensen zeggen dat je ervoor moet zorgen dat je geen verwachtingen en verlangens meer hebt en dat dit spiritueel is. Misschien is dat wel zo. Maar hebben zij wel eens een vader samen met zijn dochter over het schoolplein zien rennen voor een ballon? Hebben zij wel eens het gezicht gezien van een kind dat de laatste ballon had? Mooi man!

Ja maar….. zullen de teleurstellingsmanagers roepen, en dat kind dat net naast de laatste ballon grijpt dan?

Het gezicht van dat kind is net zo mooi als dat kind dat wel een ballon heeft, het ziet er alleen anders uit en het maakt andere geluiden. En als dat kind in zijn/haar leven genoeg van dat soort ervaringen heeft, teleurstelling na teleurstelling na teleurstelling, dan kan het later altijd nog teleurstellingsmanager worden.

Te veel teleurstellingen, dat is wat alle teleurstellingsmanagers met elkaar gemeen hebben. En ook dat ze niet meer rennen voor een ballon.

Blijf rennen.

Bewaard onder vaderschap, Verhaaltjes | 5 Comments

Tags: , , ,

Zijn wie je nooit wilde zijn

Geplaatst op 24 maart, 2011 

Het is best een rare gewaarwording, dat je een moment bent wie je nooit wilde zijn.

Ik bracht woensdag mijn dochter naar school. Ik heb dan meestal even een moment nodig om te wennen aan tussen de ouders zijn. Thuis ouder zijn is voor mij een heel andere ervaring dan ouder zijn met andere ouders.

Op school kwam ik met een ouder in gesprek over voedselallergie. Als je kind allergisch reageert op bepaalde voedingsmiddelen, dan kan dat zeker in het begin een tijd van onzekerheid en frustratie zijn. Onzekerheid omdat het nodig is op zoek te gaan naar alternatieven en om maaltijden anders te bereiden. Frustrerend omdat het voedingsmiddel dat voor de allergische reacties zorgt, ineens opduikt op zowat alle etiketten. Met twee huisgenoten die allebei een lijstje hebben van voedingsmiddelen die voor narigheid kunnen zorgen, kan ik me heel goed inleven in die moeder die pas heeft ontdekt dat haar kind een voedselallergie heeft.

Ik sta daar dus in de klas, tussen de ouders, met een andere ouder te praten over kinderen met voedselallergie en wat dat voor je betekent als ouder.

Tien, vijftien, twintig jaar geleden zou ik me voor zo’n gesprek zeker niet hebben ingeschreven. Ik zal het je sterker vertellen: tijdens dat gesprek in de klas was ik iemand die ik vroeger absoluut niet wilde zijn. Als één van mijn vrienden me vroeger had verteld over zo’n ouders-onder-elkaar-gesprek, dan had ik hem waarschijnlijk hopeloos burgerlijk genoemd. Of erger nog. Maar zulke vrienden had ik niet, die ontweek ik zorgvuldig.

Twee dingen:

1. Ik had vroeger een hele lading oordelen over alles wat ook maar een beetje burgerlijk was. Ik geloof dat de bottomline was dat ik met een zodanig zwaar pakket aan pijn rondliep, dat ik me niet kon voorstellen ooit zelf ouder te kunnen zijn. Het is gemakkelijker anderen burgerlijk te noemen dan eens naar die pijn te kijken.

2. Mensen kunnen wel degelijk veranderen. Of zoals ik het zie: mensen kunnen de relatie met zichzelf diepgaand veranderen.  Er zijn momenten dat ik me verwonder over alle veranderingen. Helaas zie ik die veranderingen niet altijd maar ineens iemand zijn die ik vroeger nooit wilde zijn, werkt als een eye-opener.

Een beetje burgerlijk vind ik sommige dingen nog wel. Maar als ik er middenin zit en er vol overgave aan meedoe, heb ik het heerlijk menselijk.

Bewaard onder Persoonlijk, vaderschap | 8 Comments

Tags: , , , ,

Creatieve handen

Geplaatst op 21 maart, 2011 

‘Papa, papa, kom kijken…’. Aan tafel zat mijn dochter te knippen, te plakken en te verven terwijl ik op de bank zat met mijn laptop op schoot. Ik vind het belangrijk om haar aandacht te geven als ze ergens enthousiast over is of als ze iets wil delen. En nee, dat lukt me niet altijd.

Ze riep voor de vijfde keer. Ik wilde eigenlijk verder werken aan een tekst maar besloot om even naast haar aan tafel te gaan zitten.

Nou wil ik haar niet het voorbeeld geven dat je met waterverf op je huid moet gaan verven, maar ineens verfde ik een paarse stip op mijn arm. ‘Papa, wat doe je nou?’ Op zo’n moment kan ik niet meer zeggen dat ze niet mag doen wat ik wel doe, zoiets werkt niet. Dus ik verf een stipje op haar hand en zij een stipje op mijn hand. Ineens hadden we creatieve handen.

Bewaard onder vaderschap | 8 Comments

Tags: , ,

← Vorige pagina — Volgende pagina →